Πώς ο Ειρηνικός βύθισε όλο το clubbing της παραλιακής
Υπήρξε μια εποχή, όπου τα bars ήταν προνόμιο μόνο του κέντρου, η Βουλιαγμένη δεν είχε τίποτα εκτός από την ομορφιά της και στη Βούλα ο δήμαρχος επέτρεπε να διασκεδάζουμε ως το πρωί. Ήταν η εποχή του Ειρηνικού. Ωραία ήταν για όσο κράτησε.
- 15/09/2013
Το πιο ιστορικό (μη μπουζούκι) μαγαζί της παραλιακής στέκει εκεί, απέναντι από το νοσοκομείο της Βούλας, σαν νεκροταφείο αναμνήσεων, που ξεκινούν από τη δεκαετία του ’80, όταν το όνομα του Ειρηνικού ήταν συνυφασμένο με τη νυχτερινή disco διασκέδαση της εποχής. Στη συνέχεια, όταν ο Βασίλης Τσιλιχρήστος έκανε την επίθεση του με τα πολυβόλα Amfiteatro, Kingsize, Privilege και Venue, ο Ειρηνικός έκανε λίγο πίσω.
Η ακμή
Μόνο κάτι λυκειόπουλα, από το 2ο κυρίως Γλυφάδας έβλεπες κάθε Κυριακή, εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’90, να μαζεύονται στο απογευματινό (στις 10 ξεκινούσε, απογευματινό το λέγαμε για να πείθουμε τους γονείς μας) πάρτι, το οποίο έδωσε τότε στην οικογένεια που διαχειρίζεται το χώρο, το έναυσμα να αναγεννήσουν πάλι τον Ειρηνικό. Το πέτυχαν με τη συνταγή του Galea, ίσως του πιο mainstream επιτυχημένου μαγαζιού της τελευταίας 10ετίας. Πάνω από 3000 κόσμου πήγαινε στο μαγαζί του Χόρτη και του Maxx όχι μόνο Παρασκευή και Σάββατο, αλλά σχεδόν όλες τις ημέρες της εβδομάδας.
Ο Ειρηνικός ήταν για πέντε τουλάχιστον χρόνια το καλύτερο σημείο της παραλιακής, αυτό που προκαλούσε την κίνηση στην κυκλοφορία που λέγαμε πιο πάνω. Όμως, όπως όλα τα μαγαζιά, έκανε κι αυτό τον κύκλο του (δεν υπάρχει μαγαζί, τέτοιου είδους που κρατιέται για πάντα, όποιος επιχειρηματίας το πιστεύει αυτό, οδηγείται σε εντελώς λάθος μονοπάτια) και ο Ειρηνικός έπαθε κρίση ταυτότητας. Και μπορεί παλιότερα, πριν από 20 χρόνια να είχε εκεί μέχρι και ελληνάδικο, αλλά αυτές ήταν καλές εποχές, όπου ο κόσμος είχε λεφτά και ήθελε να τα πετάει, χορεύοντας το σπίρτο της Κούκα (φαντάσου πόσα λεφτά είχε).
Στα χρόνια μας, το να ζητήσεις από τον πελάτη που ζυγίζει το κάθε δάχτυλο του ποτού του, να πάει στο Kingdom για να ακούσει Τσαλίκη, είναι σαν να πεις στους φιλάθλους της ΑΕΚ, ελάτε φέτος στο γήπεδο και θα παίξουμε μπάλα επίπεδου Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν γίνεται να κοροιδέψεις τον πελάτη, γιατί θα σε εκδικηθεί περισσότερο και από τον φίλαθλο (που στην τελική αγαπάει π.χ. την ΑΕΚ και μπορεί να ελπίζει ότι ναι, θα παίξουμε στη Γ’ Εθνική, αλλά θα παραδίδουμε μαθήματα ποδόσφαιρου βγαλμένα από τα σεντόνια του Τσάμπιονς Λιγκ).
Η παρακμή
Έτσι, κάποιες επιλογές τύπου Kingdom, Dream City, Μίκυ Σίτι και δεν ξέρω γω τι άλλο, οδήγησαν τον Ειρηνικό στην ξηρασία. Ήρθε στην πορεία και ο Καπποδίστριας που άλλαξε το δήμαρχο της Βούλας και τα clubs στη συγκεκριμένη περιοχή σχεδόν απαγορεύτηκαν, ξεχάστηκαν, σβήστηκαν από το χάρτη (της διασκέδασης). Τώρα, όταν περνάς με το αυτοκίνητο από το σημείο της παραλιακής όπου βρίσκεται ο Ειρηνικός (ο οποίος να θυμίσουμε, ποτέ δεν ήταν μόνος του, π.χ. δίπλα στο Galea υπήρχε το Tango και άλλα μαγαζιά, πιο χορευτικά συνήθως) δεν γυρίζεις ούτε το κεφάλι σου. Πας καρφί για τη Βουλιαγμένη, που στην εποχή του Ειρηνικού ήταν ένα πανέμορφο θέρετρο, αλλά όχι αυτό το meeting point που είναι σήμερα.
Η πτώση του Ειρηνικού τα άλλαξε όλα. Επηρέασε ακόμη και επιχειρήσεις άλλες, πάνω στην παραλιακή, που μέσα στο buzz που δημιουργούσε τότε το συγκεκριμένο μαγαζί, έπαιρναν κι αυτοί κόσμο, ιδέες, εμπνεύσεις, γενικώς υπήρχε ένα κλίμα ότι αν φτάσεις στα φανάρια των Αστεριών της Γλυφάδας, άναψε τσιγάρο, βάψε νύχι, κάνε ό,τι θες και μπορείς για να περάσει η ώρα, γιατί θα κολλήσεις για ώρα εκεί, μέχρι να φτάσεις στο πάρκινγκ που θες (κάποιοι έμπαιναν σε άλλο πάρκινγκ και πήγαιναν σε άλλο μαγαζί).
Το σήμερα
Η παραλιακή, τα τελευταία πλέον χρόνια, δεν έχει πολλά πράγματα να σου δώσει και όλη η καλώς εννοούμενη φασαρία, έχει μεταφερθεί στο κέντρο της Γλυφάδας με τα μικρά μπαρ (στην εποχή του Ειρηνικού ζήτημα να υπήρχαν τρία) τη Βουλιαγμένη του Rumors και του Waffle House, αλλά και τη Βάρκιζα του Island που προσπαθεί να μείνει κι αυτό με τη σειρά του όρθιο, σε μια εποχή όπου οι “μεγάλοι και παραδοσιακοί” (από τις εκδόσεις μέχρι τη διασκέδαση) βρίσκονται διαρκώς σε πτώση.
Στον Ειρηνικό δεν υπάρχει τίποτα για να σταθείς πια, πέρα από τον Ειρηνικό bay, ο οποίος στέκει διακριτικά (σε σημείο που ελάχιστοι γνωρίζουν την ύπαρξη του) και μια ταμπέλα στο κέντρο του πάρκινγκ (φωτό).
Ακόμη και το περίπτερο, που Παρασκευή και Σάββατο ήταν σημείο συνάντησης λίγο πριν περάσεις την πόρτα του Ειρηνικού (σε οποιαδήποτε εποχή και περίοδο του), τώρα έχει πελάτες τα περαστικά αυτοκίνητα που θα σταματήσουν και θα φύγουν μέσα σε 1 λεπτό το πολύ.
Η νύχτα, βέβαια, έχει αποδείξει περισσότερο από τον καθένα ότι της αρέσει να κάνει κύκλους. Οπότε, μόλις κλείσει αυτός που βρισκόμαστε, θα ανοίξει κάποιος άλλος. Μπορεί στον επόμενο, ο Ειρηνικός να γεμίσει πάλι νερό, δηλαδή κόσμο και η παραλιακή λεωφόρος των νοτίων προαστίων να σηκωθεί σαν zombie από τους νεκρούς.