Τα «άσχημα» ζώα, αυτά που κανείς δεν τους ρίχνει δεύτερη ματιά
Μέσα από τη στήλη του στο NouPou, ο ΣΠΑΖ* γράφει για εκείνους τους σκύλους που κάτω από τις αγγελίες τους δεν γίνεται μάχη για το ποιος θα τους υιοθετήσει. Για σκύλους ανεπιθύμητους, μόνο και μόνο επειδή δεν είναι όμορφοι. Για σκύλους όπως ο Μίμος.
- 30/01/2021
-Κοίτα έναν όμορφο σκύλο. Αυτόν να υιοθετήσεις.
Πρέπει να έχει ειπωθεί χιλιάδες φορές. Κάπου, κάποτε, χωρίς να ξέρουμε γιατί, πέρασε στη συνείδηση των ανθρώπων, και για πολλούς έγινε και κανόνας της ζωής τους, το κριτήριο της ομορφιάς.
Η ομορφιά είναι υποκειμενική πάντα και βασίζεται σε κάτι το οποίο ο καθένας έχει διαφορετικά στο μυαλό του, και τις περισσότερες φορές -πάρα πάρα πολλές φορές- δεν είναι μόνο λάθος, αλλά δεν είναι καν… όμορφο.
Να έχουμε ωραίο αυτοκίνητο και ας μην μπορούμε να το οδηγήσουμε στους άθλιους δρόμους της χώρας, να φοράμε όμορφα ρούχα και ας μην μπορούμε να αναπνεύσουμε επειδή είναι άβολα ή στενά. Δεν σκεφτόμαστε πλέον το τι ταιριάζει σε εμάς, τι θα μπορεί να μας κάνει τη ζωή πιο εύκολη, πιο άνετη ή πιο ευχάριστη, σκεφτόμαστε τι μπορούμε να κάνουμε για να ταιριάζουμε με αυτά που κάνουν οι άλλοι, τι μπορούμε να φοράμε για να μοιάζουμε όλοι το ίδιο, πώς να συμπεριφερόμαστε για να μην πει κανείς ότι δεν ταιριάζουμε.
Στον κόσμο των ζώων δεν πρέπει να υπάρχουν τέτοιες καταστάσεις. Σίγουρα εκείνοι δεν κοιτάνε ο ένας τον άλλον στο δρόμο και σκέφτονται «πώς πάχυνε ο Τζώνης, ίσως πρέπει να κόψει τα παραπάνω ψωμιά» και σίγουρα δεν συζητάνε η Λάρα με τη Φρίντα για την Μάγια που έκοψε καρέ το τρίχωμα της και φαίνεται φαρδύ το κούτελό της ή πετάνε τα αυτιά της.
Πάντα ο άνθρωπος θα βρει πώς θα χωρίσει και πώς θα διαχωρίσει κάτι, πράγμα ή ζωντανό.
Υπάρχουν αγγελίες για υιοθεσίες όπου στα σχόλια «σφάζονται» ποιος θα δώσει σπίτι σε κάποιο μικρό άσπρο ρατσάτο ή τύπου ρατσάτο σκυλάκι. Ακόμα κι αν δεν ταιριάζει και δεν μπορεί να ταιριάξει με τον τρόπο ζωής κάποιου, θα πρέπει να το πάρουν μόνο και μόνο επειδή ταιριάζει με τα στάνταρ κάποιου μέρους της κοινωνίας. Θα γίνει ίσως κάποια στιγμή το σκυλάκι που ονειρεύτηκε κάποια κυρία να το κυκλοφορεί μες στην τσάντα της, ακόμα και όταν αυτό είναι τόσο μα τόσο αφύσικο για το ζώο το ίδιο.
Αντίστοιχα υπάρχουν οι «άσχημοι» σκύλοι. «Ωχ, το κακόμοιρο, πώς είναι έτσι;». Και αλλάζει γρήγορα την σελίδα. Ό,τι βγαίνει λίγο πιο έξω, ό,τι δεν ταιριάζει με αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ιδανικά σχεδιασμένο ή φτιαγμένο, είναι άσχημο. Ακόμα και αν είναι σκύλος. Μην εκπλήσσεστε, ναι, υπάρχουν άσχημοι σκύλοι, είναι αυτοί που οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουν δημιουργήσει, είτε με κάποια κακή αναπαραγωγή, είτε με κάποια κλωτσιά.
Ο Μίμος είναι ένας άσχημος, για τους περισσότερους ίσως, σκύλος. Ζει στην επαρχία, σε ένα μέρος σχετικά κλειστό, όπου η κοινωνία δεν μπορεί να αποδεχτεί διαφορετικούς ανθρώπους, για ζώα δεν το συζητάμε. Είναι ανεπιθύμητος, το φωνάζει από μακριά. Για να είναι έτσι κάτι έκανε εκείνος, εκείνος φταίει, το γεγονός ότι άνθρωπος το έκανε αυτό δεν το σκέφτεται κανείς, δεν υπάρχει σαν επιλογή.
Οι σκύλοι αυτοί όπως εμφανίζονται, ξαφνικά μια μέρα εξαφανίζονται. Δεν θα τους βοηθήσει κάποιος, δεν ανήκουν στα όμορφα, στα λούτρινα, στα περασμένα ως αποδεκτά πρότυπα της κοινωνίας. Αυτά τα πλάσματα, αυτοί οι σκύλοι, είναι αυτοί που έχουν ανάγκη, είναι αυτοί που έχουν μία χούφτα ανθρώπων, εθελοντών που θα χάσουν τον ύπνο τους για να μπορέσουν να ζήσουν αξιοπρεπώς αυτά.
Ο Μίμος έχει βρεθεί θετικός στη λεϊσμανίαση και στη διροφιλαρίωση. Και τα δύο θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί με κάποιο μικρό, 12 ευρώ περίπου, μηνιαίο κόστος. Και τα δύο είναι αντιμετωπίσιμα, ο Μίμος θα γίνει καλά, το κόστος όμως της θεραπείας του τώρα είναι περίπου 500-600 ευρώ.
Βρίσκεται σε ασφαλές μέρος, 350 περίπου χιλιόμετρα μακριά από τη Γλυφάδα. Μόλις οι συνθήκες το επιτρέψουν θα έρθει κοντά μας γιατί του υποσχεθήκαμε να τον κάνουμε καλά και να του βρούμε το καλύτερο σπίτι.
Αυτός είναι ο Μίμος.
*Ο ΣΠΑΖ (Σύλλογος Προστασίας Αδέσποτων Ζώων) είναι αναγνωρισμένο μη κερδοσκοπικό σωματείο με έδρα τη Γλυφάδα.