To πιο παράξενο Πάσχα
Ένα ακόμη «διαφορετικό» Πάσχα έφτασε, χωρίς να το καταλάβουμε. Λίγο πιο ‘χαλαρό’ από το περσινό αλλά σίγουρα παράξενο, πολύ παράξενο. Μιλήσαμε με φίλους και γνωστούς για να μάθουμε πώς αποφάσισαν να το περάσουν φέτος.
- 01/05/2021
Απρίλιος 2020. Έχουμε κλείσει πάνω από έναν μήνα εγκλεισμού. Μια κατάσταση πρωτόγνωρη για όλους, κατά την οποία αναγκαζόμαστε να κλειστούμε στα σπίτια μας, να απομακρυνθούμε από τους αγαπημένους μας, να ξεχάσουμε βόλτες, εκδρομές και όλες τις κοινωνικές μας δραστηριότητες. Είναι όμως για καλό, για να προστατέψουμε τους εαυτούς μας και τους αγαπημένους μας από τον «αόρατο εχθρό» και αν μη τι άλλο, κάτι προσωρινό. Έτσι νομίζαμε τουλάχιστον.
Κάπως έτσι, κύλησε το Πάσχα του 2020. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, είμαι σε τραπέζι με γονείς και συγγενείς και λέμε μαζί το «Χριστός Ανέστη» το βράδυ της Ανάστασης. Την άλλη μέρα, τρώμε όλοι μαζί το ψητό αρνί στο εξοχικό. Μου άρεσε πάντα γιατί ήταν μια καλή ευκαιρία να κάνω λίγο pause από την έντονη καθημερινότητα, να χαρώ αυτές τις οικογενειακές στιγμές που φέρνουν στο νου κάτι από παιδική ηλικία και να δω συγγενείς που έχω να δω από προηγούμενο αντίστοιχο τραπέζι.
Πέρυσι λοιπόν, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν συνέβη. Το βράδυ της Ανάστασης, με βρίσκει μακριά από τους δικούς μου. Ο φόβος του κορονοϊού με κάνει να φοβάμαι να βρεθώ κοντά τους. Ανάβω τη λαμπάδα μου και βγαίνω στο μπαλκόνι. Βγάζω μια φωτογραφία και τη μοιράζομαι με συγγενείς και φίλους μέσα από τα social media, έτσι για να νιώσουμε λίγο Πάσχα. Την Κυριακή, παρόμοιο σκηνικό. Μια χρονιά είναι, του χρόνου θα είναι όλα όπως πριν, είπα.
Μετά από ένα (περίπου) ελεύθερο καλοκαίρι, έρχεται η δεύτερη καραντίνα. Αυτή τη φορά μας βρίσκει πιο προετοιμασμένους αλλά χωρίς πολλά ψυχικά αποθέματα να αντέξουμε και πάλι. «Μένουμε σπίτι» και πάλι από τον Νοέμβριο. Αποφασίζω, εφόσον μπορώ και μου επιτρέπεται, να φύγω από την Αθήνα και να περάσω τη δεύτερη αυτή καραντίνα στο οικογενειακό μας σπίτι στην επαρχία. Είναι μια ευκαιρία να προστατευτώ, αλλά να προστατέψω και τους δικούς μου. Δουλεύω από τότε σε τηλεργασία, μια κατάσταση που όταν διαρκεί τόσο πολύ, έρχονται στιγμές που με κουράζει.
Χωρίς να το καταλάβω, φτάνει το δεύτερο «καραντινάτο» Πάσχα. Ή μάλλον περίπου καραντινάτο. Ποιος να μας το έλεγε, πως θα ξαναζούσαμε άλλο ένα περίεργο Πάσχα και μάλιστα σερί. Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Όχι απαραίτητα προς το κακό. Μάλλον προς το καλύτερο, αλλά σίγουρα όχι όπως θα θέλαμε. Κι αυτό γιατί είμαστε και πάλι περιορισμένοι, αλλά αυτή τη φορά με μια μικρή δόση ελευθερίας (αν μπορεί κανείς να θεωρήσει ελευθερία το ότι επιτρέπονται 12 άτομα στο γιορτινό τραπέζι, αντί για 9 που ίσχυε τα Χριστούγεννα). Επίσης, βρισκόμαστε μια ανάσα πριν το άνοιγμα της εστίασης, το οποίο έρχεται τη Δευτέρα του Πάσχα, επομένως έχουμε κάτι να περιμένουμε κοντά μας, πολύ κοντά μας. Κλείσαμε και ραντεβού επιτέλους για το εμβόλιο. Είμαστε πιο αισιόδοξοι. Μπορούμε και να μεταφερθούμε σε άλλο Δήμο για να κάνουμε μια ανοιξιάτικη βόλτα, μπορούμε να ψωνίσουμε στα μαγαζιά (έστω και με μέτρα).
Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούμε να κάνουμε το πολυπόθητο Πάσχα στο χωριό. Βρισκόμαστε σε ένα μεταίχμιο, αρκετά περίεργο για την ψυχολογία μας. Σα να φτάνουμε στην πηγή και να μην πίνουμε νερό. Και όλα αυτά τη στιγμή που η καθημερινή αποτίμηση της πανδημίας είναι όλο και πιο θλιβερή. Περισσότεροι από 10.000 ήδη οι νεκροί, τα κρούσματα δεν λένε να πέσουν, δεκάδες άνθρωποι χάνουν καθημερινά τη ζωή τους, ολομόναχοι, σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου, χωρίς καν την οικογένειά τους στο πλάι τους.
Πώς περνάμε λοιπόν το φετινό Πάσχα
Ευτυχώς για εμένα, η απόφαση να συνεχίσω να δουλεύω από την εξοχή απεδείχθη σοφή, αφού είμαι ήδη «στο χωριό». Ωστόσο δεν θα μοιάζει ούτε για εμένα με καμία άλλη χρονιά.
Σε κουβέντες με φίλους και γνωστούς, τους ζήτησα να μοιραστούν μαζί μου πώς θα γιορτάσουν φέτος το Πάσχα. Η Ζωή Π., μου λέει πως το καλύτερο που μπορεί φέτος να κάνει, είναι να φύγει με τον άντρα της λίγο έξω από το κέντρο της Αθήνας για τη μέρα του Πάσχα, όσο μακριά δηλαδή επιτρέπουν τα Δρακόντεια μέτρα που ‘γυρίζουν πίσω’ όσους εκδρομείς προσπαθούν να μετακινηθούν εκτός νομού, ώστε να περάσει όσο περισσότερο γίνεται «στην εξοχή» εκείνη τη μέρα. Μια μέρα συνδεδεμένη για τους Έλληνες με το χωριό, τη σούβλα και τους μεζέδες με την οικογένεια έξω στην ύπαιθρο.
Η Δανάη Μ. από την άλλη, σε όλη της τη ζωή σχεδόν κάθε χρόνο πηγαίνει στο χωριό της, που είναι λίγο πιο έξω από την Καλαμάτα. Εκεί, περνά με τους δικούς της την ημέρα του Πάσχα, ξέγνοιαστα και ήρεμα. «Χωρίς τον κορονοϊό, θα είχαμε κανονίσει ήδη ένα μήνα πριν τα καλέσματα και σίγουρα δεν θα ήταν μόνο ανήμερα του Πάσχα. Θα ψήναμε στην αυλή στο χωριό και θα ήμασταν το λιγότερο 20 άτομα. Ανυπομονούσα και φέτος να πάω στο χωριό. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να πάμε. Έτσι, θα μείνουμε εδώ, στην Αθήνα. Θα πάμε στο σπίτι συγγενών μεν, αλλά από την αυλή του χωριού, στο μπαλκόνι της πολυκατοικίας. Σίγουρα καλύτερα από πέρυσι πάντως, που ήμουν στο σπίτι μου, με την αδερφή μου, τη μητέρα μου και την ξαδέρφη μου», αναφέρει. Ο φίλος μου ο Νίκος Μ. είναι σε λίγο καλύτερη θέση: «Ευτυχώς, με μόνιμη κατοικία στη Λάρισα, θα μπορέσω να ξεφύγω για λίγο από την πόλη, να πάω να δω τους δικούς μου και να αλλάξω λίγο παραστάσεις. Εκεί θα περάσω το Πάσχα, στην αυλή, με σούβλισμα και όλα τα συναφή».
Υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις βέβαια, όχι τόσο τυχερές. Όπως η Μαρία Χ., η οποία παρότι νότια, μένει αυτή τη στιγμή στην Αγγλία και δεν θα έχει τη δυνατότητα να δει τους δικούς της, ούτε να κάνει το θρυλικό ελληνικό Πάσχα. «Υπό άλλες συνθήκες, τώρα θα ήμουν ήδη στην Πάρο, στο εξοχικό. Θα τρώγαμε οικογενειακά και μετά θα πηγαίναμε στο πανηγύρι στη Νάουσα. Και Ανάσταση στην Εκατονταπυλιανή φυσικά, που κάθε χρόνο γίνονται διάφορα έθιμα, αναπαραστάσεις κλπ. Πέρυσι, έμεινα απλώς σπίτι στη Γλυφάδα και βγήκα με τους γονείς και την αδερφή μου στο μπαλκόνι με τις λαμπάδες, όπως έκανε όλος ο κόσμος από τα γύρω σπίτια, θυμάμαι. Φέτος εγώ δεν θα είμαι εκεί μαζί τους, δυστυχώς, λόγω της κατάστασης. Θα περάσω το Πάσχα εδώ στο Λονδίνο και έχω αρχίσει ήδη να ψάχνω τις εκδηλώσεις που θα κάνει η ελληνική κοινότητα εδώ, ώστε να νιώσω λίγο το Πασχαλινό κλίμα».
Άλλος με τους δικούς του, άλλος όχι, άλλος στην εξοχή, άλλος στην πόλη, καλούμαστε για μια ακόμη φορά να περάσουμε ένα περιορισμένο Πάσχα, σε λίγο καλύτερη θέση ίσως σε σχέση με πέρυσι. Θα το γιορτάσουμε ευχόμενοι να έρθουν καλύτερες μέρες, περιμένοντας την πολυπόθητη ελευθερία και γεμίζοντας τις καρδιές μας με αγάπη για όλους εκείνους που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους σε αυτή την άνιση μάχη της πανδημίας.
