Το άγαλμα του ελευθερωτή της Λατινικής Αμερικής φιγουράρει στη Γλυφάδα
Δεν είναι και ό,τι πιο αναμενόμενο να αντικρίζεις το άγαλμα του λαϊκού ήρωα Σιμόν Μπολίβαρ στα νότια προάστια της Αθήνας. Αλλά αυτά τα nou-pou όλο εκπλήξεις είναι!
- 20/09/2015
Το πιο πιθανό είναι να το έχεις προσπεράσει με τη φευγαλέα σκέψη πως πρόκειται για κάποιον ήρωα της επανάστασης (αν και εδώ που τα λέμε μάλλον θα έπρεπε να είναι μουστακαλής!), το σίγουρο πάντως είναι πως κανείς δεν περιμένει πως το άγαλμα ανήκει στον «El Libertador», στον άνθρωπο που ελευθέρωσε τη Λατινική Αμερική από τον ισπανικό ζυγό. Πρόκεται για ένα δώρο της κυβέρνησης της Βενεζουέλας και των Ελληνο-Βενεζουελανών κατοίκων χωρίς όμως συγκεκριμένη σύνδεση της Γλυφάδας ή της Αθήνας γενικότερα με τη Βενεζουέλα. Το άγαλμα βρίσκεται κάτω από την παραλιακή απέναντι περίπου από την κεντρική πλατεία της Γλυφάδας και κοιτάει… πού αλλού; Προς θάλασσα!
Ο Σιμόν Μπολίβαρ γεννήθηκε το 1783 στο Καράκας της Νέας Γρανάδας (σημερινή Βενεζουέλα) και ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας που κατείχε πλούσια σε κοιτάσματα μεταλλεία χρυσού και χαλκού. Με αυτή την περιουσία αργότερα θα χρηματοδοτήσει τα απελευθερωτικά κινήματά του. Την ώρα που όλοι πίστευαν πως διαχειριζόταν απλώς την αμύθητη περιουσία του, αυτός οργάνωνε με μεθοδικότητα ομάδες ομοϊδεατών και το σχέδιο δράσης του. Το όραμά του ήταν να χαρίσει την ελευθερία στην Κολομβία, τη Βενεζουέλα, τον Παναμά, το Περού, τον Ισημερινό και τη Βολιβία και ως πρόεδρος έξι εθνών, θα προσπαθούσε να ιδρύσει ένα ομόσπονδο μόρφωμα στα πρότυπα της Αμερικανικής Επανάστασης με επίκεντρο τον φιλελευθερισμό και τη δημοκρατία. Γι’ αυτό τον αγώνα ο Μπολίβαρ διέσχισε στη ζωή του 123.000 χιλιόμετρα, περισσότερα απ’ όσα οι περίφημοι εξερευνητές Κολόμβος και Βάσκο ντα Γκάμα μαζί…
Για τα επόμενα χρόνια, ο Μπολίβαρ επιδίδεται σε ένα μεθοδικό πόλεμο κατά των κατακτητικών ισπανικών δυνάμεων που λήγει με τη Μάχη της Μπογιακά το 1819. Στις 7 Δεκεμβρίου 1821 δημιουργείται το ανεξάρτητο και ομόσπονδο κράτος της Μεγάλης Κολομβίας, που καλύπτει την έκταση της σημερινής Βενεζουέλας, Κολομβίας, Παναμά και Ισημερινού και φυσικά ο Μπολίβαρ αναλαμβάνει πρώτος πρόεδρος του κράτους.
Στη συνέχεια ήταν η σειρά του Περού. Το 1824, η Περουβιανή Συνέλευση ορίζει τον Μπολίβαρ ως δικτάτορα του Περού, για να του δώσει όλη την εξουσία να αναδιοργανώσει εκ βάθρων τόσο την πολιτική διακυβέρνηση όσο και τη στρατιωτική διοίκηση. Ωστόσο ο Μπολίβαρ δεν θα ξεχάσει το στόχο του για απελευθέρωση κι άλλων περιοχών της Λατινικής Αμερικής. Εμπόδιό του βέβαια ήταν οι εξεγέρσεις που ξεσπούσαν σε όλη την επικράτεια και τα πολυάριθμα αντικρουόμενα συμφέροντα. Σε μια απελπισμένη προσπάθεια να περισώσει την ενότητα το 1828 θα ανακηρύξει τον εαυτό του προσωρινό δικτάτορα του κράτους, κίνηση που θα φέρει τα αντίθεται αποτελέσματα, με αποκορύφωμα τη δολοφονική απόπειρα εναντίον του η οποία αν και απέτυχε, τον έπληξε βαθύτατα συναισθηματικά με πλήρη απογοήτευση.
Οι συγκρούσεις και οι εξεγέρσεις συνεχίζονται για τα επόμενα δυο χρόνια, γεγονός που ωθεί τον Μπολίβαρ το 1830 να παραιτηθεί από τα προεδρικά του καθήκοντα και να αυτοεξοριστεί στην Ευρώπη με την αντίληψη πως έχει αποτύχει. Ωστόσο δεν πρόλαβε να φύγει αφού τον πρόλαβε η φυματίωση, αφήνοντας για κληρονομιά τις ανεξάρτητες δημοκρατίες της Κολομβίας, της Βενεζουέλας, του Περού, του Παναμά, της Βολιβίας και του Ισημερινού. Λίγο πριν πεθάνει, ο Μπολίβαρ είχε ζητήσει από τον προσωπικό του βοηθό να κάψει το εκτενές αρχείο με τα γραπτά, τις επιστολές και τις ομιλίες του. Ευτυχώς εκείνος δεν τον υπάκουσε και τα τα γραπτά διασώθηκαν, δίνοντας στους ιστορικούς τεράστιο πλούτο πληροφοριών για τη φιλελεύθερη φιλοσοφία και σκέψη του Μπολίβαρ. Το μυθιστόρημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες “Ο Στρατηγός μες στο λαβύρινθό του” (1989), είναι μια φανταστική αφήγηση των τελευταίων ημερών του Μπολίβαρ.