Μια βόλτα με το τραμ (όχι το τελευταίο)
Η φάση είναι "ντάγκα ντουν το καμπανάκι" ή κάτι σαν "το πιο νότιο μέσο της πόλης κι εγώ". Συνόδευσέ με, θα διασχίσουμε όλη την παραλιακή. Έλα, θα έχει πλάκα.
- 27/04/2014
Μπήκα στο βαγόνι και συνειδητοποίησα πως είμαι ανάμεσα σε δύο Ολυμπιακοκρατούμενα κτίρια. Από την μία το περήφανο Καραϊσκάκη στην απέναντι πλευρά της Ποσειδώνος και από την άλλη το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας με ένα φούξια ολάνθιστο δέντρο μπροστά του.
Όση ώρα περίμενα να φύγει, χάζευα πίσω το Μικρολίμανο και ένα γηπεδάκι που έπαιζαν μπάλα. Μέσα δεν είχε πολύ κόσμο, δηλαδή τίποτα αξιοσημείωτο να παρατηρήσω, οπότε για να περάσει κι άλλο η ώρα, διάβασα σε μία επιγραφή πως επιτρέπονται τα ποδήλατα στο πρώτο ή το τελευταίο βαγόνι, τα ζωάκια σε καλάθι και φυσικά οι σκύλοι-οδηγοί τυφλών.
Οι πόρτες έκλεισαν. Δεν το κατάλαβα καλά-καλά πότε, αλλά σύντομα άκουσα από το μεγάφωνο «επόμενος σταθμός Νέο Φάληρο». Και αφού πέρασα από το κτίριο του ΣΚΑΪ και το ποτάμι (όχι αυτό του Σταύρου), τον Ιλισσό, έφτασα στη στάση Μοσχάτο. Εκεί μπήκαν αρκετοί. Ένας κύριος που κοίταζε λίγο περίεργα. Ένας 18χρονος που κρατούσε βιβλία. Μία παρέα κοριτσιών. Λίγο πριν από τη στάση της Καλλιθέας, στα αριστερά μου είδα το πιο cult μαγαζί του Νότου, την Boom Boom, τη ντίσκο που πρέπει να πας οπωσδήποτε.
Μετά τη Θησέως, και αφού προσπάθησα μάταια να βγάλω εν κινήσει φωτογραφία το γήπεδο του beach volley, που διαρκώς το έκρυβαν διάφορα φυτά, έφτασα Τζιτζιφιές. Απέναντι από ένα σκυλάδικο, ε… κέντρο διασκέδασης, ήθελα να πω. Έφυγε γρήγορα, γιατί εκεί επιβιβάστηκε μόνο ένα ζευγάρι, που μπήκε σχεδόν τρέχοντας, και μετά συνέχισε κάτω από τη στοά, που πάντα υπάρχουν αφίσες των υπόλοιπων σκυλάδικων της Αθήνας. Όταν βγήκε, ήμουν ήδη στο Δέλτα Φαλήρου.
Πέρασε έξω από το Tae Kwon Do και σε λίγο ήμουν Αγία Σκέπη. Κατέβηκα. Πήγα για ένα γρήγορο καφέ στα Village και επέστρεψα για να συνεχίσω τη διαδρομή μου. Εκεί που περίμενα το επόμενο, ήρθαν κατά πάνω μου κάτι πιτσιρικάδες και άρχιζαν να φωνάζουν “έλα, όμορφη είσαι, δώσε κάτι”. Πριν προλάβω να κάνω οτιδήποτε, πετάχτηκε από απέναντι ένας τύπος με γένια, ναυτικό καπέλο με τριαντάφυλλα πάνω και κατακόκκινο πρόσωπο και φώναξε “έχει λεφτά η κοπέλα”. “Ου, πάρα πολλά”, απαντώ χαμογελώντας.
Το τραμ ξανάρθε, μπήκα και ο κόσμος αυτή τη φορά ήταν πολύς. Είχε και πολλές οικογένειες με παιδάκια, που χοροπήδαγαν και έκαναν μεγάλη βαβούρα. Έβαλα ακουστικά και κοίταξα έξω από το παράθυρο. Είδα εκείνο το γραφικό εκκλησάκι και μερικά ακόμη γήπεδα και μετά άρχιζε η παραλιακή. Επόμενος σταθμός Τροκαντερό. Επιτέλους, κατέβηκε ο περισσότερος κόσμος, για να πάει στις καφετέριες της Μαρίνας Φλοίσβου (που πάντα γίνεται χαμός).
Πέρασα από το Πάρκο Φλοίσβου με το θερινό σινεμά, την παιδική χαρά και το εστιατόριο, που δεν τα βλέπεις μέσα από το τραμ, αλλά και να μη το ξέρεις, το λέει σε μία μεγάλη πινακίδα απ’ έξω, και έφτασα στη στάση Φλοίσβος. Εκεί, λίγο πιο πέρα από το άγαλμα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου (του ΙΑ’), μία κυρία πουλούσε κοσμήματα, ένας άλλος καλαμπόκια και κάτω από τις φυλλωσιές, ηλικιωμένοι είχαν στήσει τσόχα και έπαιζαν χαρτιά και τάβλι (τους είδα, σου λέω).
Λίγο πριν τον Μπάτη, υπάρχουν ένα μικρό stage και κάτι βαρκούλες, ενώ αριστερά το πιο ωραίο πετρόχτιστο σπίτι, ντυμένο με βουκαμβίλιες. Α, και ένα άλλο γωνιακό, τόσο μα τόσο spooky, στο νούμερο 66. Στην Έδεμ, κατέβηκαν όσες παρέες δεν είχαν κατέβει στη Μαρίνα Φλοίσβου. Για να πάνε στο Skipper’s λογικά ή στον κυματοθραύστη.
Πηγαίνοντας προς Πικροδάφνη, από την πάνω πλευρά του δρόμου, υπάρχει το περίφημο στρατιωτικό νεκροταφείο, που με το τόσο εντυπωσιακό γκαζόν από μακριά μόνο με νεκροταφείο δεν μοιάζει. Μετά και τη στάση Μαρίνα Αλίμου, είδα και μία μπιραρία, Beertuoso τη λένε, και ένα ντονατσάδικο. Και την παλιά Όστρια, που έχει μετονομαστεί σε Sea n’ City.
Αν ήταν καλοκαίρι, θα κατέβαινα στο Καλαμάκι, για να πάω στο Bolivar, να λιώσω σε μια ξαπλώστρα μέχρι να βραδιάσει. Έχει και την Ακτή του Ήλιου πιο κάτω. Και φυσικά ένα (ακόμη) Mikel. Κοντά στη στάση Ζέφυρος, βλέπω την πινακίδα του Ble, έχει και κιριλέ εστιατόριο αλλά και ένα μπιτσόμπαρο, που πέρυσι ανακάλυψα ότι παίζει Αγγελάκα, ω ναι. Εκεί επιβιβάστηκαν δύο φίλες που μιλούσαν πάρα πολύ δυνατά κι έτσι έμαθα ότι πήγαιναν στο πιο in γλυφαδιώτικο μαγαζί (η άχρηστη πληροφορία της ημέρας μου).
Έπειτα πέρασα δίπλα από το παλιό αεροδρόμιο, όπου αργότερα έμαθα πως σταθμεύουν τα τραμ. Πλησίαζα στις στάσεις Ελληνικό και τη 2η Αγίου Κοσμά με τα γηπεδάκια (πάλι) που μου θύμισαν τις εκδρομές στο Δημοτικό. Ε, μετά έχει εκείνα τα πολλά club, που «βαράνε», και την πίστα καρτ, με τους συμμετρικά τοποθετημένους φοίνικες πίσω της. Τις στάσεις Άγιος Αλέξανδρος, Ελλήνων Ολυμπιονικών και Κέντρο Ιστιοπλοΐας, τις πέρασα παρατηρώντας στο εσωτερικό του βαγονιού, έναν τύπο με ακορντεόν, μία σούπερ στιλάτη κυρία, που μάλλον πήγαινε για ψώνια στη Γλυφάδα και ένα ζευγάρι που μιλούσε αγγλικά και πιθανόν έκανε κι αυτό την διερευνητική βόλτα που έκανα κι εγώ, γιατί τους θυμόμουν από τις πρώτες κιόλας στάσεις να σχολιάζουν οτιδήποτε έβλεπαν.
Στην στάση Πλατεία Βεργωτή, δεν άντεξα να μην κατέβω. Εντάξει, ο ουρανός στα νότια, την ώρα που δύει ο ήλιος, πρέπει να έχει το πιο ωραίο χρώμα της γης. Μωβ, πορτοκαλί και ροζ πάνω από τα κότερα στο λιμανάκι. Μία εξέδρα ναυαγοσώστη πάνω στην άμμο, στη μέση του πουθενά, λωρίδες πρασίνου, όμορφοι άνθρωποι που τρέχουν ή κάνουν ποδήλατο, δύο ερωτευμένοι γύρω στα 60 και πολλά σκυλάκια. Αριστερά μου, τα πιο χλιδάτα κτίρια με υπέροχες αυλές και μπαλκόνια με τέλεια θέα. Περπάτησα και πήρα το επόμενο από Παραλία Γλυφάδας, όπου είδα ένα σπίτι που έμοιαζε με κάστρο. Αλήθεια.
Κοντά στη στάση Παλαιό Δημαρχείο, εντόπισα ένα γήπεδο τένις και παρατήρησα πώς αν κοιτάξω αριστερά, φαίνεται ο Άγιος Κωνσταντίνος. Το ξέρεις πως μετά το τραμ μπαίνει στην Γλυφάδα; Και εκεί κατέβηκαν φυσικά οι πιο trendy του βαγονιού και μία τύπισσα που την έλεγες και μοντέλο.
Ήμουν στην Πλατεία Βάσω Κατράκη, με τη La Pasteria της, το KFC της και ό,τι άλλο τραβάει η όρεξή σου (κυριολεκτικά). Μη σου πω για την αγορά, θα έχεις ήδη ακούσει τα καλύτερα, όλα τα μαγαζιά μαζεμένα. Ωραία ρούχα παντού, στις βιτρίνες και στους δρόμους. Μετά τις στάσεις Πλατεία Εσπερίδων και Κολυμβητήριο, άρχισα να ξαναβλέπω θάλασσα. Παραλιακή πάλι, το Star Football Club, το South Club για μπάνιο το καλοκαίρι και μάντεψε, είχε πια βραδιάσει και είχα μείνει σχεδόν μόνη στο βαγόνι.
Επόμενος σταθμός Ασκληπιείο Βούλας. Έφτασα, αλλά ξέρεις τι; Θα ήθελα κι άλλο. Αν βγάλεις τις στάσεις που έκανα, ήταν μία αρκετά γρήγορη (όσο χρειάζεται για να δεις όσα θες) διαδρομή και σίγουρα από τις καλύτερες, που μπορείς να κάνεις με μέσο συγκοινωνίας. Θα το κατάλαβες ήδη από αυτά που σου είπα. Και όπως λέει και το γνωστό άσμα, που είχε κάνει πασίγνωστο το τραμ (το τελευταίο) «εμείς με τραμ πηγαίνουμε κι άλλοι με ταξάρες», δηλαδή το έχει και το (διαχρονικό) κοινωνικό του μήνυμα. Και δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά και δικαιωματικά το πιο νότιο μέσο της πόλης. Και το πιο εναλλακτικό από τα μαζικά. Όσο για το παλιό καμπανάκι δεν υπάρχει πια. Κρίμα λίγο.
