Οι αγαπημένοι μας δρόμοι στα νότια προάστια
Είναι μια ερώτηση που μπορεί να μην είχες σκεφτεί μέχρι τώρα! Οι συντάκτες του Nou-Pou κλήθηκαν να απαντήσουν σε μια πιο ιδιαίτερη ερώτηση αυτήν την εβδομάδα: ποιός είναι ο αγαπημένος τους δρόμος στα νότια προάστια και γιατί.
- 08/02/2017
Η οδός Φοίβης στη Γλυφάδα για τον Μάνο Μίχαλο
Είναι αρκετά εύκολη και προσωπική η απάντηση. Δεν έχει να κάνει με ρυμοτομία, αρχιτεκτονική, real estate ή με διασκέδαση. Έχει να κάνει καθαρά με παιδικά χρόνια. Σε αυτήν ήταν το πρώτο (από τα πολλά που νοικιάσαμε με την οικογένεια Μίχαλου) σπίτι μου στον αριθμό 24 και το μοναδικό όπου Τάκης, Καίτη, Νίκος και Μάνος έμειναν όλοι μαζί, η Φοίβης περνάει δίπλα από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου στην οποία βαφτίστηκα, η Φοίβης περνάει δίπλα από το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου που οριοθετεί πολλά για τα νότια προάστια, ενώ η Φοίβης είναι αυτή που μετά τη Βουλιαγμένης αλλάζει σε Ρήγα Φεραίου και πάνω της βρίσκεται το Γυμνάσιο και το Λύκειο μου. Αν προσθέσω το κλειστό γήπεδο μπάσκετ, το περίπτερο με τους Πόντιους ιδιοκτήτες στη γωνία με τη Μεταξά, τη μικρή πλατεία που γύρω της πλέον έχει προκύψει ανάπτυξη και burger κατανάλωση (ελέω Burger Joint) θα φτάσω σε πάρα πολλά επιχειρήματα για την επιλογή. Α, μην το ξεχάσω. Φέτος είναι και 30 χρόνια από το Ευρωμπάσκετ του 1987 όπου στο John’s της Φοίβης διέμενε η Εθνική ομάδα και απ’ έξω μαζευόταν ο κόσμος για να αποθεώσει τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φασούλα και τους υπόλοιπους ημίθεους. Καταλάβετε, τέλος πάντων. Η Φοίβης ήταν μονόδρομος για μια τέτοια ερώτηση.
Η λεωφόρος Αθηνών-Σουνίου για τον Κώστα Τζούνα
Για την ακρίβεια η λεωφόρος Αθηνών-Σουνίου μετά την Παλαία Φώκαια, πάντα με τελικό προορισμό το ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο. Με άλλα λόγια το πιο μεγαλοπρεπές αρχαίο μνημείο των νοτίων προαστίων. Ο λόγος; Ότι, ειδικά το χειμώνα (αλλά ακόμη και συγκεκριμένες ώρες και μέρες το καλοκαίρι), με κάνει να αισθάνομαι ότι βρίσκομαι πολύ, πολύ, μα πάρα πολύ μαρκιά από το κέντρο της Αθήνας και τον πολιτισμό γενικότερα. Ότι μιλάμε για ένα δρόμο που μου επιτρέπει τη μεγαλύτερη πολυτέλεια από όλες, το να σκέφτομαι το τίποτα και το όλα ταυτόχρονα.
H παραλιακή στο Π. Φάληρο για τον Κωστή Πιερίδη
Πολύ κοινότοπο αλλά και αληθινό. Η Παραλιακή και συγκεκριμένα η πεζοδρόμησή της από την παραλία του Μπάτη μέχρι και το Τροκαντερό. Αποφεύγω τις ώρες με πολύ κόσμο (εκτός από τα απογεύματα με ωραίο ηλιοβασίλεμα). Είτε λοιπόν κάτι παράλογα πρωινά (πολύ πρωινά Σαββατοκύριακου), είτε με αρκετό κρύο και στάση στον καστανά, είτε σε κάποια από εκείνα τα βράδια που δεν τελείωνουν ποτέ, είναι μια διαδρομή που πραγματικά απολαμβάνω. Η όλη βόλτα έχει απ’ όλα. Τους ρακετόβιους του Μπάτη, τους παλιούς Π.Φαληριώτες που φοράνε τα καλά τους, οικογένειες με μωρά, ποδηλάτες και δρομείς, επίδοξους surfers (αν έχει καμιά καλή νοτιά), το παρεάκι των ηλικιωμένων που παίζει ντόμινο και σκάκι στο κιόσκι που βρίσκεται στην μέση της διαδρομής, τα ερείπια του “Θεάτρου”. Σε μέρες με διαύγεια ο Πειραιάς και η Καστέλλα φαίνεται πραγματικά δίπλα.
H οδός Κεφαλληνίας στην Ηλιούπολη για την Μαρίτα Αλημίση
Γενικά είναι ένας δρόμος με πολλά δέντρα και ησυχία όπως οι περισσότεροι δρόμοι στα Αστυνομικά. Ειδικά, είναι ο δρόμος που περνάει έξω από το 17ο Δημοτικό και το 2ο Γυμνάσιο Ηλιούπολης κι εκείνο το κομμάτι του είναι πολύβουο, γεμάτο ζωή και αναμνήσεις. Εκεί, λοιπόν, με θυμάμαι να κοιτάζω προσεχτικά δεξιά κι αριστερά πριν περάσω απέναντι όπου με περίμενε ο μπαμπάς στο αμάξι για να πάω σπίτι να δω καρουζέλ. Εκεί, έχω τρέξει με όλη μου την δύναμη οχτώ και τέταρτο το πρωί για να μην κλείσει η πόρτα και φάω (πάλι) απουσία. Εκεί, έχω γελάσει στο πεζούλι δίπλα στο πεζοδρόμιο με γραμμένη eastpak στην πλάτη, reef με λυμένα κορδόνια και τα τελευταία αστεία της παρέας στο σχόλασμα. Εκεί, έχω δώσει ραντεβού το απόγευμα όπου μετρούσα τα ψιλά για να βάλω κάρτα από την “Μίκα”, το κλασσικό ψιλικατζίδικο του δρόμου και να κάνω μια πολυπόθητη αναπάντητη. Με λίγα λόγια, εκεί έχω μεγαλώσει. Και δεν μοιάζει με κανέναν δρόμο στον κόσμο και μάλλον ούτε θα μοιάζει ποτέ.
Η οδός Αλέξανδρου Παναγούλη στη Γλυφάδα για την Πωλίνα Παρασκευοπούλου
Αγαπώ αυτό το δρόμο για τα πολλά και ψηλά του δέντρα, δεξιά κι αριστερά και την αίσθηση που μου προσφέρει κάθε φορά που περνάω απ’αυτόν, μια διακριτική essence ανεμελιάς, μια γοητευτική αύρα διακοπών, μια κινηματογραφική σεκανς μιας όμορφης ζωής. Είναι επίσης ένας δρόμος που μου θυμίζει έντονα τα χρόνια της Ολυμπιακής. Τότε που πήγαινα με τους γονείς μου σ’ εκείνη την καφετέρια με τη “βεράντα” στο δεύτερο όροφο, απέναντι από το αεροδρόμιο κι έτρωγα παγωτό φυστίκι κοιτώντας τα αεροπλάνα που προσγειώνονταν κι έπειτα σχεδόν πάντα περνούσαμε από την οδό Αλέξανδρου Παναγούλη για να “μπούμε” στη Γλυφάδα. Είναι ο δρόμος, επίσης, που μου θυμίζει εκείνα τα ένδοξα χρόνια #not που έφαγα μια πιστωτική στο κατάστημα της Donna Karan New York, όταν αυτή ήταν στα φόρτε της, εγώ ήμουν φοιτήτρια (αλλά παραδόξως πιο Δελαφράγκα από το παρόν) και κολλημένη με τις τσάντες της.
Η οδός Αγίου Νικολάου στην Γλυφάδα για την Πάμελα Λύτρα
Οι αγαπημένες διαδρομές στα νότια προάστια είναι αντικειμενικά πολλές. Νομίζω πως είναι εξίσου πολλές και για όσους δε μένουν στην ευρύτερη περιοχή. Στην ερώτηση όμως ποιος είναι ο αγαπημένος μου δρόμος, θα είμαι κάπως πιο υποκειμενική… Ήταν η παλιά λεωφόρος Βουλιαγμένης, σε μπερδεύει με τα νούμερά της που συνεχίζονται μετά την Αρτέμιδος και μετά τη Λαμπράκη, τη βρίσκεις εύκολα αν ρωτήσεις που είναι η Εκκλησία του Αγίου Νικολάου κι αποτελεί το όριο για το “κέντρο- απόκεντρο” της Γλυφάδας. Ο λόγος για την Αγίου Νικολάου, που ξεχωρίζω αρχικά γιατί εκεί βρίσκεται το σπίτι όπου μεγάλωσα. Σε αυτό το συναισθηματικό κομμάτι όμως, έρχομαι να προσθέσω τον ποδηλατόδρομο που πλέον διαθέτει και την άμεση πρόσβαση με τα πόδια στο κέντρο της Γλυφάδας (10′), “κόβοντας” δρόμο από τα γύρω ήσυχα στενά και απολαμβάνοντας τις ηλιόλουστες ημέρες στα νότια.
Η παραλιακή στην Βουλιαγμένη- Βάρκιζα για τη Μαρία Πετροπούλου
Να οδηγείς με φόντο το ηλιοβασίλεμα ή τα παιχνιδίσματα της θάλασσας με τον ήλιο. Να προσπαθείς να κοιτάς ευθεία, μπροστά, αλλά να ρίχνεις κλεφτές ματιές δεξιά. Δεν υπάρχει πιο όμορφος δρόμος από τα Λιμανάκια, δεν υπάρχει πιο απολαυστική διαδρομή από αυτήν της Βουλιαγμένης-Βάρκιζας. Θυμάμαι όταν ήρθε η φίλη μου η M. από την Ελβετία, να με επισκεφθεί στην Αθήνα, την πήγα βόλτα εκεί. “Wow! Τώρα καταλαβαίνω γιατί σου είναι δύσκολο να φύγεις από την Αθήνα”. Ναι, τέτοια τοπία, μόλις δέκα ή 15 λεπτά από το σπίτι σου, είναι ευλογία. Παίρνουν κάθε αρνητική σκέψη μακριά και η οδήγηση εκεί σε χαλαρώνει, σε ξεκουράζει. Επίσης, έχεις δει αυτόν τον δρόμο από μακριά; Αξίζει να σταματήσεις σε ένα άνοιγμα και να τον χαζέψεις.
Η Λεωφόρος Αγγέλου Μεταξά στη Γλυφάδα για τη Μικαέλα Θεοφίλου
Θα ακουστώ ρηχή, υλίστρια και shopaholic αν σας πω ότι αγαπώ την Α. Μεταξά στην Γλυφάδα; Μ’ αρέσει ο κόσμος που πάει και έρχεται, οι βιτρίνες που είναι πάντα εντυπωσιακές, τα πολλά και διαφορετικά καταστήματα, τα νέα cafe και εστιατορια που εχουν ανοίξει κατά μήκος της για να ξεκουράζεσαι από το βαθύ/βαρυ shopping. Eίναι όμως και οι αναμνήσεις μου -και εδώ μπαίνει πιο ρομαντική μουσική για χαλί- γιατί σ’ αυτόν τον δρόμο βρέθηκα από το λεωφορείο της γραμμής, οταν έκανα τις κοπάνες της εφηβικής μου επανάστασης και αργότερα όταν πήγαινα -ναι ok- για shopping με τις κολλητές μου. Για να μη σας πω ότι περνούσαμε με τους γονείς μου πάντα από την Α. Μεταξά για να με πάνε στο κολυμβητήριο της Γλυφάδας σε ηλικία μόλις 4 ετών. (Μichael(a) Phelps)
Η παραλιακή από Άλιμο μέχρι Βούλα για την Τατιάνα Τζινιώλη
Ένα από τα πράγματα που λατρεύω στα Νότια είναι να οδηγώ τις ηλιόλουστες ημέρες στην Ποσειδώνος. Από Άλιμο έως Βούλα, την ώρα που οδηγείς ή είσαι συνοδηγός, απολαμβάνεις τις αχτίδες του ήλιου που ενώνονται με τη θάλασσα, καθιστώντας το ένα μοναδικό θέαμα. Όταν οι ρυθμοί της καθημερινότητας είναι φρενήρεις και εσύ τρέχεις αλαφιασμένα να προλάβεις, η θέα της θάλασσας σχεδόν πάντα σε γαληνεύει. Εμείς είμαστε τυχεροί που την έχουμε δίπλα μας και τα Σαββατοκύριακα «σουλατσάρουμε» στην Ποσειδώνος απολαμβάνοντας τον λαμπερό ήλιο που καθρεφτίζει στα νερά. Τα παραπάνω ισχύουν και για το φεγγάρι, αλλά όπως θα κατάλαβες λατρεύω τις ηλιόλουστες ημέρες στα Νότια.
Η Βασιλέως Παύλου στη Βούλα για τον Χρήστο Χατζηιωάννου
Πες με κολλημένο Βουλιώτη, δεν με πειράζει. Η Βούλα έχει κάνει όσα χρόνια ζω, μόνο άλματα προόδου. Και τίποτα δεν το φανερώνει καλύτερα από την εικόνα της πλατείας της, αυτή που κάποτε ήταν μόνο λωρίδες αυτοκινήτων και τώρα είναι ένας χώρος για να παίζουν τα παιδιά και να τρώνε οι μεγάλοι. Η Βασιλέως Παύλου για όποιον δεν είναι τόσο παλιός, έχει φιλοξενήσει το Πολίτικο, τη Βιολέτα και το Tasty Corner, τον Πλανήτη και όλες τις παρελάσεις που θυμάμαι να έχω κάνει. Βασιλέως Παύλου γράφουν στις κάρτες τους ο ιστορικός Άδωνις, ο τιτάνας Αντώνης και το διαχρονικό Primo. Αυτός ο δρόμος είχε κάποτε 17 τράπεζες. Δέκα επτά. Αναδεικνύοντας αυτή την μικρή πλατεία σε ένα πολύ πιο σημαντικό κέντρο από όσο πίστεψαν ποτέ οι άσπονδοι γείτονές μας. Η Βασιλέως Παύλου είναι ένας όμορφος δρόμος, καταπράσινος, με μια οικογενειακή πλατεία στη μέση, χωρίς εκτρώματα, χωρίς φανφάρες. Αν θέλετε κάτι άλλο για την όμορφη Βούλα μας, τα παράπονά σας στο Δήμαρχο. Εμείς την αγαπάμε ως έχει.