Πώς στη “Νεράιδα” μπήκε τέλος στο σπάσιμο των πιάτων
Κάποτε το σπάσιμο των πιάτων ήταν το εθνικό μας σπορ στα μπουζούκια. Και η "Νεράιδα" αυτό το γνωρίζει πολύ καλά.
- 21/01/2016
Αν υπήρχε έπαθλο για το σπορ του…σπασίματος πιάτων, τότε σίγουρα θα παίρναμε το χρυσό μετάλλιο. Τη δεκαετία του ’60 το λαϊκό τραγούδι καθιερώνεται και τα κέντρα παίρνουν φωτιά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα πως σχεδόν όλες οι ελληνικές ταινίες της εποχής (αυτές που βλέπουμε και ξαναβλέπουμε χωρίς να βαριόμαστε ακόμη και σήμερα!) έχουν οπωσδήποτε κάποια σκηνή από μπουζούκια, όπου οι πρωταγωνιστές διασκεδάζουν ή πίνουν να ξεχάσουν. Τότε γιγαντώνεται και το σπάσιμο των πιάτων, ένα έθιμο που έχει ρίζες ήδη από τη δεκαετία του ’30, όταν πετούσαν μαχαίρια στα πόδια των χορευτών. Το έθιμο άλλαξε λόγω των τραυματισμών και τα μαχαίρια έγιναν πιάτα. Φυσικά, οι τραυματισμοί συνεχίστηκαν, μαζί με καυγάδες, μέχρι και μαχαιρώματα. Αλλά οι θαμώνες των κέντρων σχεδόν τα… κατεδάφιζαν για χάρην της διασκέδασής τους. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή της ταινίας “Όλα είναι δρόμος” του ’98, όπου ο Γιώργος Αρμένης, αφού σπάει τα πάντα, δίνει εντολή να ξηλωθούν ακόμη και τα πλακάκια. Τις δεκαετίες του ‘60 και του ’70, οι Έλληνες έσπαγαν 100.000 πιάτα το μήνα! Πενήντα βιοτεχνίες δημιουργήθηκαν για να καλύπτονται οι κεφάτοι μερακλήδες, ενώ αργότερα τα πιάτα για σπάσιμο έγιναν γύψινα για να αποφεύγονται οι τραυματισμοί και να μειώνεται το κόστος.
Η “Νεράιδα” στον Άλιμο (μαζί με τα Δειλινά και τη Φαντασία), πρωταγωνιστούσε σε αυτές τις…πιατομαχίες! Εκεί μάλιστα μπήκε και τέλος στο έθιμο αυτό. Την περίοδο της δικτατορίας του Παπαδόπουλου, ο ίδιος ένα βράδυ συνοδεία των συνεργατών του επισκέφτηκε στη Νεράιδα για να διασκεδάσει. Φυσικά για χάρη του άλλαξε μέχρι και το ρεπερτόριο και όλα έδειχναν καλά μέχρι που κάποιος έσπασε ένα πιάτο. Ο δικτάτορας εξοργίστηκε με την παντελή έλλειψη τάξεως και αποχώρησε αμέσως από το μαγαζί. Την επόμενη ημέρα με νομοθετικό διάταγμά του, το σπάσιμο των πιάτων τίθεται σε απαγόρευση και γίνεται ιδιώνυμο αδίκημα. Προβλεπόταν μάλιστα φυλάκιση από έξι μήνες μέχρι πέντε χρόνια για όποιον θα προκαλούσε ή θα διέγειρε το κοινό αίσθημα καταστρέφοντας κινητά πράγματα σε κέντρα διασκέδασης. Ένα βραδύ μετά όμως επισκέπτεται τη Νεράιδα ο Αριστοτέλης Ωνάσης και αμφισβητώντας κάθε διαταγή σπάει ό,τι πιάτο υπάρχει στο κέντρο!
Ακολούθησαν κι άλλοι “παραβάτες”. Ο Πέτρος Κουτουμάνος, σύζυγος τότε, της Ζωής Λάσκαρη, παραπέμφθηκε στο Αυτόφωρο για σπάσιμο πιάτων αλλά αθωώθηκε, επειδή υποστήριξε ότι το πιάτο έπεσε…κατά λάθος από τα χέρια του. Αλλά και ο Ομάρ Σαρίφ κατηγορήθηκε το καλοκαίρι του 1971, όταν βρέθηκε στη χώρα μας για το γύρισμα της ταινίας «Διαρρήκτες». Ένας δικηγόρος των Αθηνών επίσης, κάποια άλλη φορά, απευθύνθηκε στον Εισαγγελέα ζητώντας την καταδίκη των Ωνάσηδων, πατέρα και υιού που κατεδάφισαν το νυχτερινό κέντρο έχοντας στο πλευρό τους δύο καλλονές, τη γνωστή Ιταλίδα ηθοποιό και μοντέλο Έλσα Μαρτινέλι και την Οντίλ Ροντέ.
Τελικά η απαγόρευση προκάλεσε περισσότερα προβλήματα και όξυνε τα περιστατικά, οπότε έγινε «ειδική γνωμοδότηση» που κατέληγε στο συμπέρασμα ότι δεν υπήρχε αδίκημα όταν οι παρευρισκόμενοι αποδέχονταν την αντικοινωνική συμπεριφορά εκείνου που έσπαγε τα πιάτα! Και αφού έσπασαν εκατομμύρια πιάτα στις πίστες των κέντρων, το φαινόμενο σταδιακά υποχώρησε και από το ’90 και μετά σχεδόν τελείωσε, αφού τη θέση τους πήραν τα γαρύφαλλα που καθιερώθηκαν από την Μαρινέλλα. Στην επαρχία καμιά φορά αναβιώνει το έθιμο των σπάσιμο των πιάτων, δυστυχώς χωρίς την αίγλη του παρελθόντος!
