Στο Λύκειο ξεκίνησαν όλα
Κάθε γενιά και μια ξεχωριστή ανάμνηση. Με αφορμή την έναρξη της σχολικής χρονιάς, η συντακτική ομάδα του Nou-Pou.gr θυμάται το Λύκειο στο οποίο πέρασε τα τελευταία χρόνια της μαθητικής ζωής.
- 11/09/2014
2o Γλυφάδας ο Στέφανος Τριαντάφυλλος
Ούτε που το σκεφτόμουν. Θυμάμαι είχα περάσει όλο το βράδυ παίζοντας στον υπολογιστή. Στο μυαλό μου εκείνο το βράδυ υπήρχε μόνο Monkey Island και καθόλου αύριο πάω για πρώτη φορά σε καινούργιο σχολείο που δεν ξέρω κανέναν. Είχα φύγει από το ιδιωτικό γυμνάσιο και θα πήγαινα στο λύκειο της γειτονιάς μου, το 2ο Γλυφάδας, χωρίς να γνωρίζω ούτε ένα από τα πρόσωπα που στη συνέχεια έγιναν παρέα μου, γνωστοί μου, φίλοι μου, κολλητοί μου και κουμπάροι μου. Το να πηγαίνεις με τα πόδια στο σχολείο είναι ένα εκπληκτικό συναίσθημα, για όποιον ξυπνούσε πολύ νωρίτερα κάθε μέρα για να μπει σε ένα πούλμαν και να περνάει μια ώρα στο δρόμο ακούγοντας μουσική. Κατηφόρισα τη Μεγάλου Αλεξάνδρου και η πρωινή υγρασία είχε δώσει τη θέση της στη ζέστη και εγώ περπατούσα και πάλι χωρίς να σκέφτομαι. Δεν ξέρω γιατί. Μηδέν άγχος για το τι πρόκειται να συμβεί, αν θα κάνω φίλους, αν ξέρουν καλό μπάσκετ, αν θα μου αρέσει περισσότερο ή λιγότερο από το προηγούμενο σχολείο. Απλά πέρασα την πόρτα του προαυλίου και γνώρισα (έναν) νέο κόσμο. Οπλισμένος μόνο με μια αθλητική εφημερίδα, που με συνόδευε από εκείνη την ημέρα για πολύ καιρό. Προφανώς όχι η ίδια αθλητική εφημερίδα. Εννοώ όχι το ίδιο φύλλο. Κάθε μέρα έπαιρνα και άλλη εφημερίδα. Την ίδια δηλαδή, Sportime αν θυμάμαι καλά, αλλά το αντίστοιχο καθημερινό φύλλο. Τώρα που το σκέφτομαι η Sportime δεν άντεξε στο χρόνο. Εν αντιθέσει με τις αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια. Έχω επισκεφτεί το σχολείο μια φορά νομίζω έκτοτε. Παρόλα αυτά κάθε φορά που περνάω με το αυτοκίνητο του ρίχνω μια κλεφτή ματιά, ή βγάζω ένα να-εδώ-πήγαινα-σχολείο σε κάποιον που δεν με ξέρει από τότε. Θυμάμαι ελάχιστα από τους καθηγητές και ακόμη πιο λίγα από τα μαθήματα που κάναμε τότε. Διάολε, δεν θυμάμαι καλά καλά τι έτρωγα από το κυλικείο. Αν με ρωτήσεις όμως για τη φορά που ο Αλέξανδρος έφαγε τούμπα στα σκαλιά καταλήγοντας φαρδύς-πλατύς κάτω κρατώντας τη ζαμπονοτυρόπιτα ψηλά, μπορώ να σου πω όλους τους διαλόγους απ’ έξω. Γιατί όπως συνειδητοποίησα μετά εκ του “σπίτι σου είναι όπου βρίσκεται η καρδιά σου”, “σχολείο σου είναι όπου έκανες μαθητικές αναμνήσεις”.
Το 1ο Λύκειο Γλυφάδας του Κώστα Χρήστου
Η μεγαλύτερη ατάκα που άκουσα ποτέ για σχολείο ήταν η εξής: «Δύο ώρες μετρούν σε ένα σχολείο. Το διάλεγμα και το σχόλασμα». Ακόμη και αν η παραπάνω φράση κρύβει μια μεγάλη σοφία, το 1ο Λύκειο Γλυφάδας κατάφερε να αφήσει ανεξίτηλες εικόνες τόσο στο μυαλό, όσο και στη καρδιά. Θα μπορούσα να θυμηθώ δεκάδες περιστατικά από εκείνες τις ημέρες που με έκαναν να χαμογελάσω. Τελικά όμως, μεγαλώνοντας ανακαλύπτεις πως τα πράγματα που ζωγραφίζουν το χαμόγελο στο πρόσωπο σου, είναι τα πιο απλά που μπορεί κανείς να φανταστεί. Για κάποιους, ίσως ακουστούν χαζά. Για εμάς όμως, ήταν μια ολόκληρη ζωή. Δεν θέλω να περάσω σε αναφορά συγκεκριμένων περιστατικών, για τον απλούστατο λόγο ότι κάποιος θα έπρεπε να έχει υπάρξει μαθητής του 1ου Λυκείου για να καταλάβει.
Παραθέτω οπότε πράγματα απλά και αγαπημένα:
> Το ποδόσφαιρο στα διαλείμματα και το σχόλασμα.
> Τις καταλήψεις με τα «ιπτάμενα» θρανία.
> Το κυλικείο που γέμιζε από μαθητές. Τέτοιο θέαμα πλέον, μόνο σε γκισέ εφορίας.
> Οι κοπάνες τις πρώτες ώρες. Τι θα πει γιατί; Γιατί έτσι.
> Η «συγκομιδή» απουσιών. Για τις αδικαιολόγητες, οι μαθητές έβαζαν στοιχήματα για το ποιος έχει τις περισσότερες.
> Τα συνθήματα για μαθητές και καθηγητές έξω από τις τάξεις. Και μάλιστα δεν δίναμε δεκάρα.
> Η πενθήμερη. Η πιο μαγευτική στιγμή του Λυκείου.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι πρωτότυπα. Δεν είναι πράγματα άγνωστα σε μαθητή. Κάτι εξωπραγματικό που κανείς δεν έχει ξανακούσει. Είναι όμως όλα αυτά που έκαναν το 1ο Λύκειο Γλυφάδας, πρώτο στη καρδιά. Και όποιος πήγε, ξέρει.
3ο Γλυφάδας (Γεφυράκι) η Πωλίνα Παρασκευοπούλου
Ποτέ δεν τέθηκε το ερώτημα σε ποιό γυμνάσιο και λύκειο θα πάω. Η μητέρα μου πήγαινε εκεί, τ’ αδέρφια της το ίδιο. Αλλά το σπουδαιότερο ήταν πως εκεί θα πήγαιναν όλοι οι φίλοι μου. Και από εκείνη τη μέρα που κατέβηκα τα σκαλιά της εισόδου, πέρασα τα πιο όμορφα, ξεκαρδιστικά, έντονα χρόνια της ζωής μου. Αφού όταν τελείωσα, ήθελα να με πάρουν πίσω! Για τα επόμενα 4-5 χρόνια, έβλεπα το ίδιο όνειρο. Έπρεπε να επιστρέψουμε όλοι στα θρανία για μία μέρα (χωρίς διαγωνίσματα) για κάποιου είδους μετεκπαίδευση (όνειρο είναι ότι θέλει κάνει) και ξαναζούσα για μια ακόμη φορά τα πάντα από την αρχή. Το κουδούνι να έχει ήδη χτυπήσει κι εγώ να τρέχω να προλάβω τα αρχαία κατεύθυνσης, πριν μου μοστράρει φαρδιά πλατιά την απουσία ο Χρήστου. Να παίζω τρίλιζα με τον διπλανό μου την ώρα που η Ζέρβα απαγγέλει Ρίτσο (Αφήσέ μεεε να ‘ρθω μαζί σου…). Να τσακώνομαι με την Θεοχαροπούλου γιατί “άξιζε καλύτερο βαθμό η έκθεσή μου!”, και την επόμενη ώρα της χημείας, ο Μανιάκας να μας εξιστορεί πως έσωσε τους Beatles (ή για άλλους Pink Floyd) από βέβαιο πνιγμό(!) και πως στο παρελθόν είχε βρει την πατέντα για να καθαρίζεις τα γράσα από τα χέρια αλλά του την έκλεψαν! Να κολλάμε το χαρτί υγείας και τα ραβασάκια στην πλάτη κάποιων καθηγητών (και να τους τα βγάζουν οι υπόλοιποι στο διάλειμμα) και ο Στεργίου την επόμενη ώρα, αντί να μας εξηγεί το φαινόμενο της αρμονικής ταλάντωσης, να γελάει για κάνα τέταρτο γιατί του θυμίσαμε τις φάρσες της Βουγιουκλάκη στο Ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο. Να πετάμε σαΐτες και σάντουιτς (με πατατάκια sticks) ο ένας στον άλλο στην ώρα του παιδιού (αγγλικά) και ακόμα να αντηχεί στα αυτιά μου η Λιάζου να ουρλιάζει “Κύμβαλον Αλαλάζοoooν”. Η Μηλίτση να τονίζει το -ρο- κάθε φορά που μας εξηγούσε τις Ρρρρρίζες στα μαθηματικά και ο Παλτόγλου να την έχει δει Σεφερλής την ώρα της γεωμετρίας. Αλλά πάνω απ’ όλους ο μοναδικός, ο ανεπανάληπτος Λυκειάρχης ΠΑΝΑΡΕΤΟΥ, που μας έβαζε στα διαλείμματα μουσική να ακούγεται στο προαύλιο από τα μεγάφωνα (και δεχόταν και παραγγελιές!) έτσι για να γουστάρουμε! Α ναι και για το τέλος να απολαμβάνω το ζεστό κρουασάν με σοκολάτα του κύριου Φίλιππα στο κυλικείο. Για όλους αυτούς τους λόγους, 3ο Rulezzz!
Στο 1ο Βούλας ο Μάνος Μίχαλος
Από τη στιγμή που ο Στέφανος έπιασε κουβέντα για το 2ο λύκειο Γλυφάδας και δεδομένου ότι η ερώτηση δεν αφορά το γυμνάσιο (όπου πέρασα τρία χρόνια στο 2ο της Γλυφάδας και είχα πολλές περισσότερες ιστορίες να σας πω – άλλη φορά), θα επιλέξω το σχολείο που τελείωσα το λύκειο ύστερα από ένα γεμάτο ένταση διάλειμμα στο Πολυκλαδικό του Αιγάλεω (μπάσκετ και οι θεοί πείθονται). Άλλωστε, για μένα η αλλαγή σχολείου στο τέλος των μαθητικών μου χρόνων, ήταν λίγο πολύ μεγάλη απόφαση, η οποία έγινε ευκολότερη πολύ πιο γρήγορα από όσο περίμενα. Εκτός του ότι είχα, συνάντησα και μεγάλωσα φιλίες με κάτι τρελούς τύπους που εξακολουθούν να είναι τρελοί (και φίλοι), με το 1ο λύκειο Βούλας πήγα 5ημερη, σε αυτό έδωσα (ευτυχώς με καλά αποτελέσματα) τις πιο troll εξετάσεις με 13 μαθήματα (ναι, παιδί του Αρσένη), σε αυτό είδα κάτι λυκειάρχες και υποδιευθυντές να θεωρούν ότι διδάσκουν στο LSE, σε αυτό λέγαμε “πάμε λίγο Go” όταν βλέπαμε τον γυμναστή, σε αυτό το σχολείο βρήκα τη γυναίκα της ζωής μου. Ε, τι άλλο θες να σου γράψω για το 1ο Βούλας; Το απολυτήριο;
Το 1ο Βούλας του Σπύρου Θεοχάρη
Χθες βράδυ έβλεπα τα βίντεο που έχουν γυρίσει οι φίλοι μου. Από την πενταήμερη, τους διαδρόμους του σχολείου, τις αίθουσες, τους καθηγητές. Βλέπεις στις παρυφές των 00s που αποφοίτησα δεν υπήρχαν τα τόσο εξελιγμένα κινητά ώστε να γεμίσεις 1 terra με φωτογραφίες και αμοντάριστα πλάνα. Υπάρχουν λίγες φωτογραφίες, λίγα βίντεο αλλά πολλές αναμνήσεις. Το 1ο Βούλας ήταν πάντα ένα καλό Λύκειο. Μακριά από τις φασαρίες των άλλων, χωρίς τους υπερόπτες του 2ου της Βούλας, χωρίς τους ταραξίες εκείνων της Γλυφάδας. Ένιωθες ότι όλα κυλούν ομαλά λες και είμαστε το μικρό Γαλατικό χωριό και μας νοιάζει μόνο τι γίνεται εντός των τειχών. Δεν βλέπω πολλούς από τη χρονιά μου. Μόνο τους κολλητούς μου. Και ξέρω ότι σε κάθε φορά που θα συζητήσω μαζί τους για το σχολείο, κάθε φορά που θα αράξω μόνος μου και θα σκεφτώ εκείνα τα χρόνια, θα έχω μόνο καλές αναμνήσεις να περνάνε σαν ταινία. Θα χάριζα εύκολα μια βδομάδα άδειας για να γυρίσω μια βδομάδα σε αυτό το σχολείο. Με τους ίδιους βλαμμένους τριγύρω μου. Μπας και ξεκλέψουμε κάτι από την ανεμελιά μιας εποχής που πέρασε και πάει.