Κάποιες γραμμές λεωφορείων έχουν αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια τους στη ζωή των Νοτίων. Μόνο τους ελεγκτές, τους οδηγούς και τα ταλαιπωρημένα διπλά λεωφορεία να ρωτήσεις.

• 13/01/2014
• Κείμενο: NouPou.gr

Εμείς εδώ στο Nou-Pou.gr αδυνατούμε να ξεχάσουμε έτσι εύκολα εκείνες τις γραμμές λεωφορείων που μας πήγαιναν για ποτό, μας έφταναν στην σχολή μας ή μας έφερναν ένα βήμα πιο κοντά στην παραλία.

Τα Νότια Προάστια ήταν ανέκαθεν ένα δύσκολο μέρος να μετακινηθείς αν ήσουν σε ηλικία που δεν μπορούσες να οδηγήσεις ή αν απλά δεν είχες αυτοκίνητο. Θυμάμαι ταλαιπωρημένους γονείς να μεταφέρουν τα παιδιά τους μονίμως από και προς τα κέντρα διασκέδασης γιατί η κοντινότερη στάση από το σπίτι τους ήταν στα 2 χιλιόμετρα.

Το κυριότερο όμως είναι ότι όσο πήγαινες πιο νότια, οι άξονες τους οποίους διέσχιζαν τα λεωφορεία ήταν πολύ συγκεκριμένοι. Αν ήσουν πάνω στην παραλιακή ή την Βουλιαγμένης, είχες ελπίδα. Αν έμενες μέσα στη Βουλιαγμένη ή τη Βούλα ή αν ακόμα οι δικοί σου είχαν διανοηθεί να χτίσουν στο βουνό, έπρεπε να περιμένεις με τις ώρες την τοπική γραμμή να σε εξυπηρετήσει.

Ας θυμηθούμε μαζί μερικές από τις γραμμές λεωφορείων που μας σημάδεψαν.

140: Σαν ταινία του Αγγελόπουλου

Δυνατό ξεκίνημα (στην παραλιακή), έντονοι χαρακτήρες (θέλει κότσια να πας στο Πολύγωνο με λεωφορείο) και μετά την Αργυρούπολη το χάος. Η διαδρομή αυτή ήθελε κανονικά ένα μεγάλο παγούρι με νερό ή καφέ και κολατσιό για το δρόμο. Εξαιρετικά χρήσιμη για εκείνους που αναζητούσαν γρήγορη μετάβαση από την Γλυφάδα στην Αργυρούπολη αλλά τόσο μα τόσο βασανιστικά αργή για εκείνους που είχαν τελικό προορισμό την Κατεχάκη ή το Πολύγωνο.

Α3 & Β3: Τα massive club

Πιο διαδεδομένα και από το ίδιο το μετρό, τα Α3 και Β3 μπορώ να τα παρομοιάσω μόνο με club. Για να κάτσεις έπρεπε είτε να ξέρεις τον οδηγό και να σε έχει αφήσει να μπεις νωρίτερα στο λεωφορείο είτε να ξέρεις να ελιχθείς. Διαδικαστικές κι αυτές οι γραμμές σαν εκείνη του 171, με τους Γλυφαδιώτες όμως να την τιμούν μιας και τους πήγαιναν – περνώντας από βασικές αρτηρίες της Γλυφάδας – στο σπίτι τους.

154 & 128: Οι στρατιώτες της Αιξωνής

Μόνο με καταναγκαστικά έργα μπορούσε να παρομοιαστεί μία διαδρομή που χαράχτηκε λες και μερικοί συγκοινωνιολόγοι λυπήθηκαν τους κατοίκους των βορείων συνόρων Γλυφάδας και Βούλας. Ένα ατέρμονο φιδάκι στα στενά με λίγο κόσμο να τιμά τις γραμμές αλλά με τους κατοίκους της περιοχής να πανηγυρίζουν που δεν ήταν πλέον έρμαια μιας γενναίας προπόνησης μέχρι την οδό Βουλιαγμένης.

Α2: Το τρένο για Αθήνα

Εκτός κι αν ήσουν απλά από εκείνους – και ήταν πάρα πολλοί αυτοί – που χρησιμοποιούσαν Α2 (και Α1) για να μετακινηθούν από τη Βούλα στη Γλυφάδα, το Α2 ήταν πάντα ένα μακρύ ταξίδι. Καμία σχέση με το Α3. Μην το συγκρίνεις καν με το Α4. Το Α2 ήταν σαν ένα τρένο στο οποίο έμπαινες και πήγαινε πήγαινε πήγαινε σε μία διαδρομή που δεν κρατούσε απαραίτητα αιώνια αλλά ένιωθες ότι σε πήγαινε σε κόσμο μακρινό.

171: Το διαδικαστικό

“Ένα λεωφορείο να μας πηγαίνει στο μετρό, μπορούμε να έχουμε;”. Κατά παραγγελία. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε μία από τις πλέον χρήσιμες αλλά και διαδικαστικές γραμμές των νοτίων. Καμία φαντασία στη διαδρομή. Ούτε ένα πεντάλεπτο για χάσιμο. Συγκεκριμένο ωράριο για τη γραμμή που σοβάρεψε τα παιδιά που είχαμε μέσα μας. Όλοι με σοβαρό ύφος είτε πήγαιναν στη σχολή είτε στο γραφείο τους. Το 171 δεν είχε και δεν έχει πλάκα.

109: Το εξπρές του Καλαμακίου

Πάντα βιαστικό. Σε μία σύντομη διαδρομή η οποία όμως για τους κατοίκους ήταν θεόσταλτη με εκείνο τον κυκεώνα των άλλων λεωφορειακών γραμμών της περιοχής. Απλά πράγματα. Η δυσπρόσιτη περιοχή του Άνω Καλαμακίου έπινε και πίνει νερό στο όνομα του εξπρές της.

Α1: Τελικός προορισμός (για λίγους) Πειραιάς

Αν μπορούσε αυτό το λεωφορείο να μιλήσει, θα γκρίνιαζε σίγουρα για το ότι ήταν πάντα πολύ λίγοι εκείνοι οι οποίοι του έκαναν παρέα μέχρι τον τελικό του προορισμό. Το Α1 ήταν πάντα μία πολύ χρήσιμη γραμμή να σε πάει από άκρο εις άκρο της παραλιακής λεωφόρου. Αλλά ήταν ακριβώς αυτό. Σαν ένα τραμ σε σταθερή τροχιά στο οποίο ανέβαινες και κατέβαινες σχεδόν πάντα για μικρές αποστάσεις. Κι άφηνες τον Πειραιά να αναρωτιέται από ποια έρημο ξεκινά αυτή η γραμμή.

Α4: Το “πουλμανάκι” της Άνω Γλυφάδας

Η σύνδεση των παιδιών της Άνω Γλυφάδας και της Τερψιθέας με τον έξω κόσμο αλλά κυρίως με το κέντρο της Αθήνας. Τι κι αν το 128 και το 154 ξεκινούσαν το ταξίδι τους από πιο μακριά; Το λεωφορείο που έφτανε πάντα γεμάτο στον προορισμό του ήταν το Α4.

114 & 116: Τα λεωφορεία της χαράς

Θα προσπεράσουμε αναγκαστικά τους κατοίκους της Βουλιαγμένης που χρησιμοποιούσαν αυτές τις γραμμές πραγματικά για την καθημερινή μετακίνησή τους και θα πούμε για εκείνη την εποχή του χρόνου που τα λεωφορεία αυτά μύριζαν καλοκαίρι. Μιας και ήταν η διέξοδος των Γλυφαδιωτών και των κατοίκων της Βούλας για τις παραλίες της Βουλιαγμένης και τα λιμανάκια της Βάρκιζας. Για το 115 δεν θα πούμε, ήταν πάντα θλιβερό.

162: Το λεωφορείο του Θεού

Εκεί ψηλά που φτάνει αυτή η γραμμή στο Πανόραμα της Βούλας, μόνο έτσι μπορείς να την χαρακτηρίσεις. Σε μία διαδρομή η οποία φαινόταν άσκοπη στους κατοίκους της Κάτω Βούλας, το 162 φρόντιζε (μαζί με το 163) ώστε οι κάτοικοι αυτού του Άλλου Θεού εκεί πάνω, να έχουν κι αυτοί μια θέση στον ήλιο. Κουραστικά ωράρια, σπάνιες διαδρομές αλλά εσείς θέλατε να χτίσετε στο βουνό.

Ξεχάσαμε καμία γραμμή; Πες μας στα σχόλια…