Η αγαπημένη μας παραλία στα Νότια Προάστια
Η συντακτική ομάδα του Nou-Pou.gr γράφει για τις παραλίες που επισκέπτεται κατά τι συχνότερα από τις υπόλοιπες αυτό το καλοκαίρι. Φυσικά και είναι όλες στα Νότια Προάστια.
- 07/08/2017
Στο Akanθus χαλαρώνει ο Κώστας Τζούνας
Πριν από το φετινό καλοκαίρι είχα χρόνια να πάω για μπάνιο στην Αττική. Και αυτό παρότι μένω στον Άλιμο, 200 μέτρα από την παραλία. Μου έκανε ‘πολύ κακό για το τίποτα’ το να ξεσηκωθώ και να φτάσω π.χ. στον Άγιο Νικόλαο (κάτω από τη σχολή τουριστικών επαγγελμάτων) ή στα Λεγραινά, τις δυο παραλίες που θεωρώ -για κάποιο λόγο- πιο καθαρές, προκειμένου να κάνω μια βουτιά παρέα με 6.000 άτομα. Και όσον αφορά τις παραλίες κοντά στο σπίτι μου, δεν μου άρεσαν ούτε οι ίδιες, ούτε τα μαγαζιά που είχαν δίπλα. Το Akanthus ήρθε φέτος να μου αλλάξει κάπως την αντίληψη. Δεν ξέρω πως ακριβώς τα κατάφεραν, αλλά όταν κατεβαίνω τα σκαλιά, νωρίς το πρωί, και αράζω στο τραπέζι κάτω από τη σκιά, ακριβώς πίσω από τις ξαπλώστρες, αισθάνομαι ότι είμαι σε κάποιο νησί και όχι 20 μέτρα από την παραλιακή. Μου αρέσει να αράζω με τις ώρες, με την κόρη δίπλα να παίζει αμέριμνη στην άμμο και εγώ να διαβάζω κάτι στο iPad. Για να είμαι ειλικρινής, στην θάλασσα εξακολουθώ να μην πολυ-μπαίνω. Αλλά μια τζούρα από αρμύρα την παίρνω. Κάτι είναι και αυτό.
Στο ΚΑΠΕ λιάζεται η Μαρίτα Αλημίση
Σπάνια κάνω μπάνιο στην Αττική κι αυτό γιατί είμαι από νησί και έχω συνηθίσει τους ζεστούς μήνες να τους απολαμβάνω στην αγκαλιά του. Πεντακάθαρα νερά, πολλές επιλογές και κυριώς ανοργάνωτες παραλίες και βραχάκια που σε περιμένουν να νιώσεις ελεύθερος. Όπως οι περισσότεροι, βέβαια, κάποια στιγμή σταμάτησα να έχω την πολυτέλεια των-πάνω-από-10-μέρες-διακοπών οπότε πλέον τα σαββατοκύριακα του καλοκαιριού φαντάζουν ιδανική ευκαιρία για να βρέξω λίγο το κορμάκι μου. Αν δεν καταφέρω να την κάνω για κάποιον κοντινό προορισμό, θα με βρεις στο ΚΑΠΕ στα Λεγραινά. Είναι που μου θυμίζει εκείνους τους παρθένους κόλπους του νησιού μου, είναι που οι πολύχρωμες πετσέτες απλωμένες στην άμμο ξορκίζουν την μάστιγα της ξαπλώστρας, είναι που ο ήλιος βουτάει στο νερό παρέα σου και κάθε απογευματινό μπανάκι λούζεται στο χρυσό. Ναι, έχει πολύ κόσμο πια, όμως, δοκίμασε να πας καθημερινή ή έστω νωρίς τα σαββατοκύριακα και δεν θα χάσεις. Αν αγαπάς τον ύπνο όπως εγώ απλά κατασκήνωσε στην αμμουδιά από το προηγούμενο βράδυ και ξυπνώντας το πρωί θα απολαύσεις την πιο ωραία βουτιά της αστικής ζωής σου. Περιηγήσου λίγο στα prive κολπάκια που σχηματίζουν οι βράχοι, αν είσαι πιο τολμηρός βγάλε το μαγιό σου και κυρίως πείσε για λίγο τον εαυτό σου ότι βρίσκεσαι μακριά, πολύ μακριά απ’ την πρωτεύουσα. Εξοπλίσου με καφέ, μπύρες και σαντουιτσάκια κι αν ξεχάσεις κάτι μη σκάς, η καντίνα πάνω στα σκαλάκια -και έξω απ’ το οπτικό σου πεδίο όπως πρέπει- θα σε σώσει. Γυρνώντας πεινασμένος στο σπίτι μην παραλείψεις να κάνεις μια στάση στον Θόδωρο & Ελένη στα Λεγραινά για μύδια με φέτα και ουζάκι. Θα με θυμηθείς.
Μπορεί να μην είναι ακριβώς παραλία αλλά είναι το δικό μου αγαπημένο σημείο στα νότια για μπάνιο. Αφενός γιατί εκεί μεγάλωσα τα καλοκαίρια που δεν με βρήκαν στο χωριό και αφετέρου γιατί ήταν το μόνο σημείο που μπορούσες να κάνεις μπάνιο στην Βουλιαγμένη χωρίς να σε ενοχλεί κανείς. Τις καθημερινές. Και τις σωστές ώρες. Παρ’ όλα αυτά, εκεί έμαθα σκι, έκλαιγα για να πάρω εκείνο το μεσημεριανό σάντουιτς που δεν με άφηναν ποτέ αλλά και σε εκείνες τις ξαπλώστρες κοιμόμουν κάθε Ιούνιο από τα πέντε μου. Όσες ωραίες αμμουδιές και να έχει ο νότος πάντως, εγώ σίγουρα προτιμώ την σκάλα του ΝΟΒ. Αλλιώς πάω και διακοπές.
Το Θυμάρι στην Ανάβυσσο προτιμάει ο family guy Πάνος Κοκκίνης
Οι ΚΑΠΕ αυτής της ζωής είναι για εσάς τους αδέσμευτους. Όταν είσαι πατέρας, τα κριτήρια είναι εντελώς, μα εντελώς διαφορετικά. Συγκεκριμένα να είναι ρηχά τα νερά, οπότε το παιδί να πλατσουρίζει δίπλα σου χωρίς να φοβάσαι ότι θα το καταπιεί κάποιο βάραθρο. Καθώς επίσης να είναι αναπαυτική η ξαπλώστρα (και ιδανικά πρώτη σειρά), καλό και καθαρό το beach bar (γενικά και ειδικά οι τουαλέτες), σε καλό σημείο τα ντους για το ξέπλυμα στο φεύγα και αποκλεισμένοι (ιδανικά σε δικό τους γήπεδο) οι τύποι με τις ρακέτες. Το Θυμάρι τα καλύπει όλα αυτά και με το παραπάνω. Μπόνους ότι σε γειτονική απόσταση έχει και 2-3 καλές ταβέρνες.
Στο Varkiza Resort σε ξαπλώστρα κάθεται ο Μιχάλης Λαμπρόπουλος
Είμαι προδότης. Δεν πηγαίνω στα νότια για μπάνιο, γιατί είτε ψάχνω καταγάλανα νερά, Τσιγκράδο φάση στη Μήλο, είτε θέλω ησυχία και όχι πολύβουες καταστάσεις και ντάπα ντούπα στα ηχεία. Ναι εκτός από προδότης, είμαι και ξενέρωτος. Ακόμη και αχάριστος, αν σκεφτείς ότι το υπόλοιπο λεκανοπέδιο μπαίνει στα Google Maps για να δει θάλασσα.
Φέτος, όμως, πήγα πρώτη φορά Yabanaki και μου άρεσε. Μπορεί το μόνο τιρκουάζ που βλέπω να είναι το μαγιό μου ή τα βραζιλιάνικα μπικίνι δεξιά και αριστερά, αλλά αν πας νωρίς ή καθημερινή μια χαρά τσαλαβουτάς στα καθαρότατα είναι η αλήθεια νερά του. Κάθομαι εκεί κοντά στο Moana beach bar, βλέπω τις σανίδες surf να περνούν, παίρνω και μια πολίτικη τυρόπιτα από τον Γεωργιάδη και ζω το αγαιοπελαγίτικο όνειρο μου. Κι αν πάει μεσημέρι και αρχίσει ο κόσμος να συνωστίζεται, κάνω το αγαπημένο μου. Παίρνω τα κουβαδάκια μου και δεν πάω καν σε άλλη παραλία. Πάω στον καναπέ μου με το air condition στο 23. Δυνατός αριθμός, ακόμη και ο LeBron αυτόν θα φορέσει στο Κλίβελαντ.
Στην πλαζ Βουλιαγμένης επιμένει να πηγαίνει ο Χάρης Σοφιανός
Η συγκεκριμένη παραλία μου έχει καρφωθεί στο μυαλό από τότε που κάναμε το πρώτο μπάνιο ακριβώς μετά το τέλος των εξετάσεων. Εκεί πηγαίναμε μετά το τελευταίο γράψιμο, εκεί καταλήγαμε όταν θέλαμε να κάνουμε μια βουτιά πριν χωρίσουμε για διακοπές είτε πρωί, είτε μεσημέρι, είτε βράδυ. Αυτή επιλέγουμε τα τελευταία χρόνια ειδικά αν θέλουμε να κάνουμε μπάνιο καθημερινή και όχι Σαββατοκύριακο, τότε που αν μη τι άλλο ανεβαίνει κατακόρυφα ο βαθμός δυσκολίας. Έχει εύκολο πάρκινγκ, έχει καλή άμμο, έχει καλά νερά, τουλάχιστον στις παραλίες που βρίσκονται σε απόσταση βολής και δεν απαιτούν ολόκληρη διαδρομή με το αυτοκίνητο ή το ακριβό εισιτήριο του Αστέρα (που κακά τα ψέμματα λόγω θέσης και οργάνωσης αποτελούν την ιδανική επιλογή, αν εξαιρέσει κάποιος τα χρήματα). Για να μην πω για το μεγαλύτερο “συν” της πλαζ της Βουλιαγμένης, που δεν είναι άλλη από τα σουβλάκια-στον-Ζαχο-μετά.
Στον Αλυκό κάνει ηλιοθεραπεία η Πωλίνα Παρασκευοπούλου
Σιγά μην αποκάλυπτα την αγαπημένη μου «μυστική» παραλία στα Νότια (σπουδαία ανακάλυψη από την ένδοξη Πανεπιστημιακή περίοδο με τον άπλετο χρόνο) αν δεν είχε μετατραπεί ήδη σε summer hot spot τα τελευταία 4-5 χρόνια (Ναι, ΤΕΤΟΙΑ είμαι!). Οι φίλοι που ήταν στο κόλπο απαλλάχτηκαν από τον όρκο Ομερτά κι εγώ άρχισα να πηγαίνω μόνο καθημερινές για να αποφύγω το πιο γεμάτο πλέον «μυστικό» κολπάκι με τα γαλάζια νερά. Αν είσαι ο τελευταίος των Μοϊκανών που δεν γνωρίζει την παραλία, θα τη βρεις κατηφορίζοντας το χωματόδρομο στα δεξιά στην πινακίδα «Αλυκός» λίγο μετά την εκκλησία της Αγίας Μαρίνας. Στην περίπτωση που η τύχη είναι στο πλευρό σου θα βρεις εκεί να παρκάρεις (παίξε κι ένα Joker αυζητητί) και στη συνέχεια πρέπει να κατέβεις αρκετά σκαλιά για να φτάσεις στον κόλπο που κρύβεται ανάμεσα στους βράχους. Η μικρή αυτή παραλία συνδυάζει σε μερικά σημεία άμμο και σε άλλα βότσαλο (για όλα τα γούστα) αλλά το καλύτερο της υπόθεσης είναι πως λόγω σχετικής δυσβατότητας δεν την λες και family friendly. Οπότε κουβαδάκια, κεφτεδάκια και τσιρίδες δεν χωρούν σε αυτήν την παραλία-παράδεισο για νεαρόκοσμο, singles και γυμνιστές. Ακριβώς απέναντι βρίσκεται μια ξέρα σε απόσταση ιδανική για γυμναστική παντός είδους! Αν θες σκιά πιάσε θέση δεξιά κάτω από το βράχο που μετά από κάποια ώρα κρύβει τον ήλιο και προσφέρει δροσιά.
Σε μια παραλία του Σουνίου για “μυημένους” ο Κωστής Πιερίδης
Είναι πολύ μεγάλη τύχη να έχεις φίλους με εξοχικό στο Σούνιο. Ακόμα μεγαλύτερη να έχουν ανακαλύψει την παραλία «Τσίου». Κάπου ανάμεσα στις διάσημες παραλίες της περιοχής, μεταξύ του ναού του Ποσειδώνα και του Λαυρίου, υπάρχει η ομορφότερη παραλία της Αττικής. Στην αρχή νόμιζα ότι το «Τσίου» ήταν επινόηση του φίλου Τάσου που μια ωραία μέρα μας ανακοίνωσε “σήμερα πάμε Τσίου”, όμως εν τέλει αυτό τυγχάνει να είναι (για κάποιο λόγο) το όνομα της παραλίας. Ένας μικρός κολπίσκος, με λίγο χώρο για να απλώσεις τις πετσέτες σου (ο βράχος φτάνει σχεδόν μέχρι το νερό), σταθερά λίγο κόσμο και υπέροχα νερά. Είναι που: 1) χρειάζεται κάποιος να σε πάει και 2) πρέπει να περπατήσεις από το σημείο που θα αφήσεις το αυτοκίνητό σου (η διαδρομή διαρκεί περίπου 5 λεπτά, ιδανικά όμως με κανονικά παπούτσια και όχι σαγιονάρες). Τι δεν έχει στην «Τσίου»; Οργάνωση τύπου ξαπλώστρες, καντίνα, ομπρέλες, μουσική από κάποιο beach bar. Σπάνια θα βρεις «ρακετόβιους» και ακόμα πιο σπάνια οικογένειες με μωρά. Συγνώμη μπαμπάδες και μαμάδες αλλά στην θάλασσα δεν σας προτιμάμε. Αυτά και «Τσίου».
Στην Ακτή κολυμπάνε η Πάμελα Λύτρα και η Μαρία Πετροπούλου
Βρίσκεται λίγο μετά την πλαζ της Βουλιαγμένης και λίγο πριν τον κολπίσκο στο Αγνάντι (που δεν υπάρχει πια, αλλά η συγκεκριμένη παραλία είναι γνωστή στους local με αυτό το όνομα). Η δική μου αγαπημένη παραλία λοιπόν δεν ξέρω πως και αν ονομάζεται κάπως, συνδυάζει ένα μικρό παραλιάκι με άμμο και έναν μώλο για βουτιές ενώ για να με βρουν εύκολα οι φίλοι που είναι καθ’ οδόν τους λέω το χαρακτηριστικό ταβερνάκι με το όνομα Ακτή (απροπό, έχει και πολύ ωραία καλαμαράκια). Η δική μου Ακτή που λέτε, δεν είναι κοσμική και δεν έχει πολλά πολλά. Μου αρέσει όμως γιατί είναι πάντα καθαρή, με σχετική ησυχία, χώρο για την πετσέτα και το καλύτερο; Αποτελεί μία εύκολη λύση για να κάνεις ένα διάλειμμα από τη δουλειά ή να πας μετά τη δουλειά για μία βουτιά. Μασκότ της συγκεκριμένης παραλίας ο γλάρος, που κάθε χρόνο νομίζω πως είναι πάντα ο ίδιος αφού είναι ένας και κάθεται σ’ ένα συγκεκριμένο βράχο. Π.Λ.
Ο γνωστός και αγαπημένος σε όλους μώλος, και συγκεκριμένα, αυτός της ταβέρνας Ακτής. Δεν είναι ακριβώς παραλία, αν και έχει και μια μικρή ακτή, είναι όμως το καλύτερο σημείο για αναζωογονητικές βουτιές σε καθαρά νερά. Επίσης, δεν έχει άμμο! Δεν είμαι φαν της άμμου γενικά, ειδικά όταν φυσάει, οπότε ο μώλος κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Αξίζει, φυσικά, να αναφέρω ότι κολυμπώντας, φτάνεις μέχρι κάποια βραχάκια, βγαίνεις, κάθεσαι λίγο, απολαμβάνεις το τοπίο και επιστρέφεις. Ούτε να ψάχνεις ξαπλώστρες, ούτε να κάθεσαι σε απόσταση αναπνοής από τον διπλανό σου, ούτε τίποτα. Άσε που μπορείς να πας και να αράξεις με ένα καφέ στο χέρι, οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας θελήσεις. Μώλος λοιπόν! Μ.Π.
Στον Άγιο Νικόλαο βουτάει ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης
Δυσκολεύτηκα πολύ να αποφασίσω για να είμαι ειλικρινής. Έχω περάσει μοναδικές στιγμές πάρτυ στην παραλία της Βάρκιζας αλλά ας μην γελιόμαστε, εκεί στην άκρη της μετά το Varkiza Resort δεν είναι και τίποτα το εντυπωσιακό. Ανακαλύψαμε μόνοι μας το ΚΑΠΕ και κοιμηθήκαμε άπειρα βράδια εκεί παίζοντας με τις σκιές στον βράχο. Βουτήξαμε από τα βραχάκια στα λιμανάκια και μετά αράξαμε στο μπαράκι του Λευτέρη. Όμως νομίζω ότι αυτή η παραλία που βρίσκεται πιο βαθιά από όλες στην καρδιά μου είναι αυτή του Αγίου Νικολάου. Εκεί στην Ανάβυσσο, όπου βρίσκεται το κτίριο που πίστευες ότι είναι πολυτελές ξενοδοχείο αλλά τελικά είναι η σχολή τουριστικών επαγγελμάτων. Μόλις την βλέπεις από ψηλά νομίζεις ότι είσαι σε κάποιο νησί των Κυκλάδων, με αυτό το χώρισμα αμμουδιάς που από την μία βουτάς εσύ και από την άλλη κυματίζουν τα καΐκια. Και στην κορυφή αγέρωχος ο ναός του Αγίου Νικολάου που ένας από τους καλύτερούς μου φίλους παντρεύτηκε εκεί. Λες για αυτό να την αγαπάω τόσο αυτή την παραλία ή επειδή εκεί κάναμε το πρώτο μας beach party; Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι αυτή η παραλία, με το φρέσκο και ήρεμο beach bar που άνοιξε πέρσι είναι η πρώτη που έρχεται στο μυαλό μου όταν θέλω μια βουτιά στα Νότια.