Η Τζόγια και ο Σεμπάστιαν είναι ένα
Και η ιστορία τους είναι μια ακόμα υπέροχη ιστορία αγάπης ανάμεσα σε έναν άνθρωπο και μια γάτα.
- 13/01/2017
Αν γνωρίσεις την Τζόγια για περισσότερο από 5 λεπτά θα την ακούσεις να μιλάει για τον Σεμπάστιαν. Και αν αναρωτηθεί αν πρόκειται για πατέρα, αδερφό ή σύντροφο (γιατί με τέτοιους όρους αγάπης τον περιγράφει) θα καταλάβεις γρήγορα ότι πρόκειται για τον γάτο – συγκάτοικό της. Αυτόν τον περίεργο τύπο που βρήκε πριν από περίπου 3 χρόνια στα σκουπίδια και από τότε έχει αλλάξει τελείως την ζωή της.
«Η αλήθεια είναι ότι από μικρή έχω μάθει να ζω με ζώα. Είχαμε πάντα κατοικίδια στην οικογένεια μου, όμως ο Σεμπάστιαν είναι το πρώτο ζωάκι που αναλαμβάνω από τα 18 που μένω μόνη μου. Φυσικά και θα ήταν γάτα, γιατί τις λατρεύω όσο τίποτα».
«Έρχεται στην ζωή μου με πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Ήταν μέσα Μαΐου του 2014 και γύριζα από τη δουλειά. Πάρκαρα το αμάξι κοντά σε ένα κάδο απορριμάτων, οπότε και άκουσα το νιαούρισμά του. Δεν ήταν ούτε 30 ημερών, ένα πορτοκαλί πραγματάκι που χωρούσε στην παλάμη μου. Δεν το σκέφτηκα καν. Απλά τον πήρα στην αγκαλιά μου και το ανέβασα σπίτι μου. Από εκείνη τη μέρα συγκατοικούμε».
«Την περίοδο εκείνη, παρακολουθούσα μια σειρά και ο αγαπημένος μου χαρακτήρας ονομαζόταν Σεμπάστιαν και είχε γαλάζια μάτια κ κόκκινα μαλλιά. Ε δεν θέλει και πολύ! Πέραν αυτού όμως, ανέκαθεν μου άρεσε η ετυμολογία του συγκεκριμένου ονόματος καθώς και η ατμόσφαιρα γύρω από αυτό, από όταν άκουσα για πρώτη φορά το ‘Sebastian’».
«Ο Σεμπάστιαν έχει μεγαλώσει αποκλειστικά μαζί μου, δε γνώρισε την μητέρα του ούτε κάποιο από τα πιθανά αδέλφια του. Για το λόγο αυτό, συμπεριφέρεται ως άνθρωπος τις περισσότερες φορές και τις υπόλοιπες σαν λιονταράκι. Είναι τρομερά ιδιόρρυθμός, υπερκινητικός, νευρικός και με χαρακτηριστικά alpha–male. Το διαμέρισμα του ανήκει και απλά μου επιτρέπει να μένω και εγώ μαζί του.
Τα τελευταία 2 ½ χρόνια που τον έχω, έχουμε περάσει πολλά μαζί. Πτώση από τον 6ο όροφο (εκείνος όχι εγώ) και διάσωση με Πυροσβεστική, επίθεση pitbull (και στους δυό μας), επέμβαση στείρωσης με περιπλοκές και τόσα άλλα που πραγματικά μας έχουν κάνει survivors. Οι πιο πολλές στιγμές όμως είναι γεμάτες αγάπη, χαρά και γέλια. Είμαστε αλληλένδετοι, αχώριστοι σε τέτοιο βαθμό που τρώμε μαζί, βλέπουμε τηλεόραση μαζί, κοιμόμαστε μαζί, βασικά κάνουμε τα πάντα μαζί».
«Δε θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εκείνον και πραγματικά πιστεύω ότι δε θα ‘κόψω τον ομφάλιο λώρο’ ποτέ. Όλο μου το πρόγραμμα, περιστρέφεται γύρω από αυτόν και νιώθω τύψεις που δουλεύω τόσες ώρες και δεν είμαι συνέχεια μαζί του. Κυριολεκτικά πιο Ελληνίδα (γατο)μάνα πεθαίνεις!»
«Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να συνεχίσει να είναι ευτυχισμένος με ό,τι και αν αποφασίσει να κάνει στη ζωή του. Έχει δείξει σημάδια ότι θέλει να γίνει σκύλος, μιας και μου φέρνει το ποντίκι του να του το πετάξω και να μου το φέρει πίσω, ξανά και ξανά και φυσικά νιαουρίζει έντονα στα σκυλιά των απέναντι όταν γαβγίζουν, αλλά πιστεύω είναι μια φάση που περνάει και θα κατασταλάξει αργότερα. Απλά ό,τι και αν κάνει θέλω να το ζήσω μαζί του, μέχρι τα βαθιά του γεράματα».
«Το κακό είναι πώς μερικές φορές είναι τρομερά επιθετικός και ζηλιάρης. Δυσκολεύονται πολύ οι φίλοι μου όταν έρχονται σπίτι γιατί προσπαθεί να κεντρίσει την προσοχή με επιθέσεις σε πόδια, χέρια ή σε οτιδήποτε βρει εύκαιρο. Επίσης, κάποια στιγμή θα ήθελα να σταματήσει να ξαπλώνει στο νιπτήρα όταν πρέπει να πλυθώ και να σεβαστεί ότι ακόμη και ο Βασιλιάς πάει μόνος του στην τουαλέτα.
«Μετά από τόσο καιρό που έχω το Σεμπάστιαν, δεν μπορώ να φανταστώ την καθημερινότητά μου χωρίς τις ‘αγγαρείες’ που έχει η συμβίωση με ένα γάτο. Προφανώς οι γάτες είναι εύκολες στην περιποίηση γιατί δε χρειάζονται βόλτες και γιατί είναι πιο ανεξάρτητες από τα σκυλιά, παρόλα αυτά, το να ζεις σε ένα διαμέρισμα γεμάτο τρίχες και να είσαι και εσύ καλυμμένη με αυτές, δεν είναι εύκολο. Ούτε η οσμή από την άμμο του και ο καθημερινός (2-3 φορές τη μέρα κάποιες φορές) καθαρισμός της είναι ωραία ρουτίνα και το να μην μπορείς να αγοράσεις κάτι όμορφο για το σπίτι από το φόβο ότι θα το σπάσει ή θα το γρατζουνίσει».
«Ο Σεμπάστιαν είναι τρομερά εκλεκτικός – μη σου πω σπαστικός δηλαδή – στο φαγητό. Τρώει μόνο κροκέτες συγκεκριμένης εταιρίας και σύστασης. Ευτυχώς αυτή που του αρέσει, τη βρίσκω χύμα στο μαγαζί με κτηνιατρικά στη γειτονιά μου και έτσι έχω κάπως περιορίσει το κόστος».
«Το καλοκαίρι που μας πέρασε είχα σοβαρό πρόβλημα με έναν από τη διπλανή πολυκατοικία, στου οποίου το μπαλκόνι είχε πάει δύο φορές ο Σεμπάστιαν. Για το λόγο αυτό μου έστειλε απειλητικό σημείωμα τυλιγμένο σε γλαστράκι και το πέταξε στο μπαλκόνι μου, λέγοντας μου ότι έχει παραγίνει το πρόβλημα με το γάτο και να λάβω μέτρα, ‘αλλιώς…’. Απάντησα αντίστοιχα, ότι έχω ήδη ειδοποιήσει την αστυνομία για καταπάτηση ξένης περιουσίας λόγω της γλάστρας και ότι, εάν ‘βήξει στραβά’ ο Σέμπι, θα καταστεί υπεύθυνος σύμφωνα με τον ισχύοντα νόμο περί ζώων. Από τότε, όχι μόνο δε με ξαναενόχλησε, αλλά μου ζητάει κάθε φορά που με βλέπει συγνώμη».
«Καταλαβαίνω ότι πάντα οι ζωόφιλοι έχουν το δίλημμα ράτσα ή ημίαιμα. Στο παρελθόν είχα κατοικίδια ράτσας, αν και δεν τα είχα αγοράσει. Ήταν παιδιά από ζωάκια φίλων και γνωστών. Για μένα το θέμα είναι η αγοραπωλησία και για να σου πω την αλήθεια μου διαφωνώ κάθετα με αυτό. Πρώτον, γιατί μου θυμίζει σκλαβοπάζαρο και στη συνείδησή μου έτσι εντυπώνεται η όλη διαδικασία και δεύτερον, γιατί υπάρχουν τόσα αδέσποτα ζωάκια εκεί έξω που είναι κρίμα. Είναι επίσης κρίμα όλα αυτά τα puppy mills και η αλόγιστη αναπαραγωγή άρρωστων ζώων, μόνο και μόνο για το κέρδος κάποιων που εκμεταλλεύονται όχι μόνο τα ζώα αλλά και τους ανθρώπους που αγοράζουν κατοικίδια σύμφωνα με τη μόδα και μετά από λίγο καιρό τα εγκαταλείπουν. Υιοθέτησε ένα ζώο και θα σε ανταμείψει με τόση αγάπη όση δεν μπορείς να φανταστείς! Στο βλέμμα τους φαίνεται η ευγνωμοσύνη από την πρώτη κιόλας στιγμή».