7 μήνες συμπυκνωμένης ζωής: Η ιστορία της Άννας, που έχασε τη μαμά της από καρκίνο
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου, η Άννα Δεσποτοπούλου αφηγείται στο NouPou την ιστορία της μητέρας της και τη μεγάλη της μάχη με τον καρκίνο, που μπορεί στο τέλος να χάθηκε, όμως όχι πριν η οικογένειά της κερδίσει μερικές μικρές αλλά σημαντικές νίκες.
- 04/02/2021
Ήταν 20 Απριλίου του 2017 όταν η Άννα έχασε τη μαμά της από καρκίνο. Ήταν όλοι μαζί στο νοσοκομείο, η μητέρα της είχε τελειώσει μια από τις θεραπείες που τους τελευταίους επτά μήνες είχαν γίνει μια σκληρή καθημερινότητα για ολόκληρη την οικογένεια και ήταν έτοιμοι για το εξιτήριο. Ο γιατρός ήταν αισιόδοξος. Η θεραπεία είχε εξελιχθεί θετικά, οπότε το μήνυμα ήταν «Συνεχίζουμε».
Ξαφνικά, η μητέρα της Άννας άρχισε να μην αισθάνεται καλά. Η δύσπνοια και άλλα ανησυχητικά συμπτώματα επιδεινώθηκαν ραγδαία και λίγο αργότερα έπαθε την πρώτη πνευμονική εμβολή. Μπήκε στην εντατική, για να δώσει αυτή που έμελε να είναι η τελευταία μάχη της ζωής της.
Όπως θα μάθαινε αργότερα η Άννα, η πνευμονική εμβολή – ένας θρόμβος αίματος που προέρχεται από τις φλέβες (συνήθως των ποδιών), μεταφέρεται με την κυκλοφορία στην πνευμονική αρτηρία φράσσοντάς την- είναι μία από τις πιο συχνές αιτίες θανάτου στους ασθενείς με καρκίνο, αφού οι καρκινοπαθείς διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο σχηματισμού φλεβικού θρόμβου.
Τα πρώτα συμπτώματα και η διάγνωση
Σεπτέμβριος του 2016. Μετά από τρεις περίπου μήνες συμπτωμάτων, η Ελένη -«η Ελένη μου», όπως χαρακτηριστικά αποκαλεί ακόμα και σήμερα τη μαμά της η Άννα- επισκέπτεται έναν γιατρό. Πρηξίματα στο στομάχι, δυσκολία στην πέψη, πόνοι στη μέση είναι μερικά από όσα του περιγράφει. Η πρώτη διάγνωση είναι οξεία παγκρεατίτιδα. Για 15 μέρες παίρνει ισχυρή αντιβίωση, παράλληλα οι εξετάσεις συνεχίζονται και λίγες εβδομάδες μετά η Άννα θυμάται να διαβάζει, μαζί με τη μητέρα της, τη μόνη ίσως διάγνωση που πραγματικά φοβόταν: Καρκίνος στο πάγκρεας, με αλλοιώσεις επίσης στο συκώτι.
Ακόμα και σήμερα, η Άννα αναρωτιέται τι θα είχε συμβεί «αν». Αν η μητέρα της είχε επισκεφθεί έναν γιατρό αμέσως μετά την εμφάνιση των συμπτωμάτων. Αν η αρχική διάγνωση δεν ήταν λανθασμένη. Αν είχαν προλάβει τον όγκο όταν ήταν ακόμη μικρότερος. Αν, με κάποιον τρόπο, δεν είχε χαθεί πολύτιμος χρόνος. Σύμφωνα με τους γιατρούς, πάντως, μερικές εβδομάδες ή και μήνες πιο έγκαιρης διάγνωσης δεν θα έκαναν τη διαφορά.
Οι επτά μήνες που τα άλλαξαν όλα
Επέμβαση για την αφαίρεση του όγκου δεν μπορούσε προς το παρόν να γίνει. Έπρεπε πρώτα να μικρύνει για να χειρουργηθεί. Οι χημειοθεραπείες και τα υπόλοιπα θεραπευτικά πρωτόκολλα που ακολουθήθηκαν άλλαξαν άρδην τη ζωή όχι μόνο της Ελένης, αλλά ολόκληρης της οικογένειας. Η ίδια η Άννα θυμάται πως πήγαινε, μαζί με τη μαμά της, μέρα παρά μέρα στο νοσοκομείο, από τις 8 το πρωί. Κάποιες φορές χρειάστηκαν και νοσηλείες μεγαλύτερης διάρκειας ενώ, όσο περνούσαν οι μήνες, όλα γίνονταν πιο δύσκολα. Οι πόνοι ήταν εντονότεροι, οι εμετοί λόγω της χημειοθεραπείας πιο συχνοί, τα παυσίπονα λιγότερο δραστικά και η ψυχολογία, μοιραία, πολύ πεσμένη.
Δεν ήταν βέβαια όλες οι στιγμές άσχημες. Οι άλλες, οι καλές στιγμές, οι στιγμές της ελπίδας, οι στιγμές της αγκαλιάς και πολύ περισσότερο οι στιγμές που όλο αυτό έμενε στην άκρη και η ζωή με τα μικρά και τα μεγάλα της συνεχιζόταν, μπορεί να ήταν πια λιγότερες, ήταν όμως πολύ πιο σημαντικές. Για την Άννα, είναι σαν κάποιος να πήρε έναν φακό και να μεγέθυνε αυτούς τους επτά μήνες, εστιάζοντας όχι μόνο στα κακά αλλά και στα καλά τους. «Μέσα από αυτή την ιστορία και μέσα από τα μάτια της μητέρας μου, συνειδητοποίησα πόσο σημαντικά είναι όλα όσα θεωρούμε απλά και καθημερινά. Μια αγκαλιά, μια βόλτα στη θάλασσα, ένα οικογενειακό τραπέζι είχαν αποκτήσει ξαφνικά άλλο νόημα» λέει η ίδια στο NouPou. Κι αυτό είναι το μήνυμα που θέλει να δώσει σήμερα, τέσσερα περίπου χρόνια μετά την απώλεια της μητέρας της, σε όσους πιθανώς αντιμετωπίζουν μια αντίστοιχη κατάσταση.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου, αφηγείται στον Γιάννη Θεοδωρόπουλο την ιστορία της, ξέροντας ότι είναι η ιστορία χιλιάδων οικογενειών. Το μήνυμά της είναι πως η ζωή, ακόμα και μέσα στην ασθένεια, πρέπει να συνεχίζεται. Ότι οι άνθρωποι που νοσούν δεν θέλουν μόνο την πρακτική μας υποστήριξη, να είμαστε κοντά τους στη διάγνωση, στη θεραπεία και στις κρίσεις. Μας χρειάζονται δίπλα τους καθημερινά, όχι ως «ήρωες» ή «νοσοκόμους», αλλά ως φίλους, αδερφούς, συντρόφους, γιους και κόρες.