Αυτό είναι το καφέ με την καλύτερη θέα στα νότια προάστια
To νέο αναψυκτήριο του κοιμητηρίου της Βούλας είναι ένα από τα μέρη που έχει ίσως την καλύτερη θέα στα νότια προάστια.
- 19/11/2022
Ελληνικός καφές, μπισκοτάκι, κονιάκ. Σου θυμίζει κάτι; Μπορεί ναι μπορεί και όχι. Εμένα πάντως μου έρχεται κατευθείαν στο μυαλό η κηδεία. Κονιάκ αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε να πιώ, όμως τον καφέ μου στο ανανεωμένο αναψυκτήριο του κοιμητηρίου της Βούλας στο Πανόραμα τον ήπια, χωρίς να έχω παρευρεθεί πριν σε κάποια τελετή.
Όχι, δεν ξύπνησα μια ωραία πρωία και είπα: «Ας πάω να πιώ το καφεδάκι μου στο νεκροταφείο». Ο λόγος της επίσκεψης μου είχε να κάνει με την φανταστική θέα που έχει το συγκεκριμένο αναψυκτήριο, το οποίο βρίσκεται ίσως στο πιο ψηλό σημείο του Πανοράματος. Όλα τα νότια προάστια «στο πιάτο» που λέμε. Βουνό, αστικό τοπίο και θάλασσα.
Επίσης να σου πω ότι η εικόνα αυτού του αναψυκτήριου δεν θυμίζει κανένα άλλο συναφές, από όσα είχα δει μέχρι τώρα. Αν δεν βρισκόταν εντός του κοιμητηρίου θα μπορούσε να μοιάζει και με κλασικό εστιατόριο. Μεγάλος χώρος, ροτόντες, στημένα σερβίτσια που λάμπουν, λευκές και ροζ ορχιδέες να διακοσμούν κάθε τραπέζι… Από την άλλη, έχει και ενδιαφέρον να μιλήσεις με έναν άνθρωπο ο οποίος φτιάχνει καθημερινά 100 – 200 καφέδες για ανθρώπους που μόλις αποχαιρέτησαν για πάντα κάποιον αγαπημένο τους, προσφέροντας παρηγοριά σε μια δύσκολη στιγμή. Με αυτά κατά νου, βρέθηκα στο αυτοκίνητο να ανεβαίνω από τη Βούλα στα πρώτα σπίτια του Πανοράματος και από εκεί στο «τέρμα Θεού» που λέμε, πάνω στο βουνό. Οδηγούσα και εκεί που νόμιζα πως δεν πάει άλλο, μαντέψτε, πήγαινε.
Περνώντας την είσοδο του κοιμητηρίου και αφού ένιωσα αυτό το μικρό ρίγος που μπορεί να νιώθει κανείς όταν μπαίνει σε έναν τέτοιο χώρο, εντόπισα το αναψυκτήριο στα αριστερά. Πέτυχα μέρα όπου δεν γινόταν καμία τελετή, ωστόσο η πόρτα ήταν ανοιχτή και στην «καλησπέρα» μου απάντησε μια χαμογελαστή γυναικεία παρουσία, η Ελένη που μαζί με την συνεργάτιδά της Αλίνα φτιάχνουν καφέδες και περιποιούνται τους επισκέπτες του αναψυκτήριου. «Σήμερα υπό άλλες συνθήκες θα λέγαμε ότι έχουμε νέκρα, αλλά στο συγκεκριμένο μέρος μία μέρα χωρίς τελετή είναι μια ημέρα καλή», μου λέει με χιούμορ.
Η Ελένη και η Αλίνα βρίσκονται εδώ καθημερινά, είτε είναι προγραμματισμένη κάποια τελετή, είτε όχι. Θα τις δεις να φροντίζουν ευλαβικά τον χώρο, που μοιάζει με κανονικό εστιατόριο. Όλα αστράφτουν και όλα είναι στην εντέλεια.
Η Ελένη δουλεύει εδώ έναν χρόνο και είναι η πρώτη φορά που είναι υπάλληλος σε αναψυκτήριο κοιμητηρίου. Έρχεται νωρίς το πρωί, κατά τις 08:30 και φεύγει γύρω στις 15:30. Μέσα σε αυτές τις ώρες θα καθαρίσει, θα στήσει τα τραπέζια και φυσικά θα φτιάξει πολλούς, πολλούς καφέδες. Τη ρώτησα αν έχει μετρήσει πόσους φτιάχνει καθημερινά. «Μπορεί να είναι από 100 έως και 200, ανάλογα με το πόσοι άνθρωποι έχουν έρθει να τιμήσουν τους θανόντες. Αυτό συνήθως ξέρετε, πάει ανάλογα με το πόσο μεγάλο κοινωνικό κύκλο είχαν», μου εξηγεί. Βέβαια κάπου εδώ να σου πω το εξής: Espresso, freddo espresso, cappuccino, γαλλικό, ελληνικό, όλα θα τα βρεις εδώ, αν και στις τελετές προτιμούν τον πατροπαράδοτο ελληνικό, για να πουν και το συχώριο.
Όσο για τα συνοδευτικά του καφέ, στο αναψυκτήριο του κοιμητηρίου Βούλας δεν θα βρεις μόνο τα κλασικά κουλουράκια. «Ανάλογα με το τι έχουν ζητήσει οι συγγενείς, μπορεί να ψήσουμε από μπισκότα και μέχρι λουκανικοπιτάκια και μπουγάτσες, ενώ σερβίρουμε και τυποποιημένα κρουασανάκια και muffins».
Και ενώ η Ελένη μου ετοιμάζει τον καφέ μου – ελληνικό εννοείται όπως το απαιτεί ο χώρος-, μου γεννιέται η απορία: γίνεται άραγε κανείς να πιει καφέ σε αυτό το αναψυκτήριο χωρίς να έχει έρθει με αφορμή κάποια τελετή; «Γίνεται», μου απαντάει η Ελένη. «Αν και γενικά, εκτός από τις τελετές, οι άνθρωποι που έρχονται να πιούν καφέ είναι όσοι έχουν κάποιο δικό τους άνθρωπο εδώ και έχουν έρθει για να περιποιηθούν το μνήμα. Εμείς ωστόσο λέμε και στον κόσμο ότι μπορεί να έρχεται για καφέ και έτσι, χωρίς να έρχεται γι’ αυτό το λόγο. Άλλωστε πολλοί μας έχουν πει ότι έχουμε το καλύτερο αναψυκτήριο, σε σχέση με άλλα αντίστοιχα, το πιο ωραίο».
Δεν ξέρω αν θα το έκανα, για να είμαι ειλικρινής. Ίσως να έχω κάποια κολλήματα ακόμα, αλλά πού ξέρεις, μπορεί και να τα ξεπεράσω. Άλλωστε, όλα στο μυαλό είναι. Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι μιλάμε για ένα κοιμητήριο, αυτό το μέρος έχει ίσως την καλύτερη θέα στα νότια, παρέχει έναν περιποιημένο, καθαρό και ευχάριστο χώρο, έχει καλό και ευγενικό προσωπικό, φτιάχνει ό,τι καφέ θέλεις και σερβίρει και το απαραίτητο τσιμπολόγημα.
Το σίγουρο είναι ότι αν για κάποιο λόγο η ζωή σε αναγκάσει να έρχεσαι εδώ, τουλάχιστον θα έχεις και έναν ωραίο, προσεγμένο χώρο, να πίνεις καφέ και να τρως ζεστά λουκανικοπιτάκια. Όλα στη ζωή είναι!
Τελειώνω το καφεδάκι μου, χαιρετάω την Ελένη και βγαίνω για μία βόλτα στον περιβάλλοντα χώρο. Περνώντας ανάμεσα από τα μνήματα, φτάνω στο μπροστινό σημείο του κοιμητηρίου και στέκομαι να απολαύσω για λίγο την ησυχία, τη γαλήνη και την εντυπωσιακή θέα. Δεν ξέρω αν θα το επαναλάβω σύντομα, αλλά γι’ αυτή τη θέα και μόνο, θα το σκεφτόμουν.
