Αντίο Cafe ΚΑΦΕ, θα μας λείψεις
Εδώ στο Nou-Pou.gr δεν τιμάμε μόνο τις παραδόσεις, αλλά και τις αναμνήσεις μας. Γι' αυτό και με το που μάθαμε ότι το Cafe ΚΑΦΕ έκλεισε, μας ήρθαν στο μυαλό χιλιάδες από αυτές. Οπότε, ένα κείμενο για το πιο κουλ καφέ της Γλυφάδας, είναι το πιο απλό "ευχαριστούμε για όλα" που μπορούμε να πούμε.
- 30/09/2013
Ούτε το κλείσιμο του Mercedes χτυπάει κάποιο καμπανάκι στις αναμνήσεις μου, ούτε ακόμα και αυτό των Wendy’s (ναι, ξέρω, πατάτες με μπέικον και τυρί και τετράγωνα μπιφτέκια) ή του πιο πρόσφατου της μπυραρίας Bayern. Όμως όταν για πρώτη φορά πληροφορήθηκα από φίλη ότι “Δεν το έμαθες; Έκλεισε το Café Καφέ!”, κάτι έσπασε μέσα μου. Η σχεδόν αντανακλαστική μου αντίδραση είχε τη μορφή μιας και μόνο απορίας: Που στο διά*λο θα πηγαίνουμε τώρα για καφέ; Το Cafe Καφέ από τότε που είχε ανοίξει, δηλαδή καμιά δεκαριά και κάτι χρόνια, είχε καταφέρει να κρατήσει σταθερή πελατεία.
Και ναι θα μου πεις, και το Rich πριν καεί, είχε σταθερή πελατεία, αλλά το Καφέ Καφέ, τουλάχιστον για μένα-και πιθανότατα για αυτούς που το προτιμούσαν- διέφερε στην ποιότητα. Με κόσμο που ήταν συνήθως πιο down to earth, πιο καλόγουστος, χωρίς να βροντοφωνάζει “κοίταξέ-με-μόλις-αγόρασα-την-τελευταία-Balenciaga”, απαλλαγμένο σε γενικές γραμμές από τη γενικότερη (εντελώς λάθος, όπως φάνηκε και από την εποχή της κρίσης) νόρμα της Ζησιμοπούλου. Ίσως για αυτό ήταν και το μοναδικό καφέ στο οποίο πάντα γυρνούσαμε μετά από κάποιους μήνες βολταρίσματος και φρέντο εσπρέσο σε άλλες καφετέριες. Η δεύτερη ερώτηση που ακολουθούσε σχεδόν πάντα το “Πάμε για καφέ;” ήταν το “Cafe Καφέ, έτσι;”.
Ενός λεπτού σιγή λοιπόν. Για όλα τα κλαμπ σάντουιτς και τα ριζότο που δεν θα φάμε πια. Για τους σερβιτόρους που χαιρετούσαμε σαν παλιούς καλούς φίλους κι οποίοι σκορπίστηκαν σε άλλα πόστα, σε διαφορετικές καφετέριες των νοτίων προαστίων και μη. Ενός λεπτού σιγή, για την πάβλοβα και το μιλκ σέικ φράουλα με μπισκότο που έφυγαν μαζί του. Για την αίσθηση ότι έμπαινες στο δεύτερο σου σπίτι, για την τόσο ευχάριστη οικειότητα που εμείς, οι θαμώνες του, δεν βρήκαμε τόσα χρόνια πουθενά αλλού. Και που πιθανότατα δεν θα ξαναβρούμε ποτέ, όσα καπουτσίνο κι αν πιούμε στο Soleto και στο Ache. Αισθάνομαι τύψεις που τον τελευταίο καιρό δεν το προτιμούσα τόσο συχνά, γιατί περνούσα περίοδο που είχα βαρεθεί να πηγαίνω συνέχεια. Αν ήξερα ότι θα έκλεινε, θα είχα χρόνο να το αποχαιρετήσω όπως έπρεπε: Με ένα τελευταίο κλαμπ σάντουιτς σολομό –χωρίς καρύδια- έναν καφέ και την συνειδηή σκέψη ότι ήρθε το τέλος μιας εποχής.