Ένα δάκρυ για το Divina
Share this
Υπάρχουν δύο εποχές στη Γλυφάδα. Η προ-Divina και η μετά-Divina, γιατί κακά τα ψέμματα η ημέρα που έκλεισε τις πόρτες του για να γίνει κάτι με ρούχα και αξεσουάρ, σημάδεψε για τους Νότιους το τέλος της αθωότητας.
- 28/07/2013
Αν τώρα διαβάζεις τόση ώρα και δεν έχεις ιδέα τη είναι το Divina, είτε είσαι 15 χρονών, είτε δεν έχεις ιδέα που πέφτουν τα νότια προάστια. Διαφορετικά αποκλείεται να μη θυμάσαι το γνωστό μαγαζί με τα ηλεκτρονικά και τα μπιλιάρδα στο κέντρο της Γλυφάδας. Ξέρεις από αυτά τα… ουφάδικα, τα σφαιριστήρια, που παν’ οι νέοι.
Ακριβώς. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τις κοπάνες που κάναμε τελευταία ώρα για να πάμε να ρίξουμε τις στεκιές μας; Μια φορά τη βδομάδα (τουλάχιστον) θα πηγαίναμε στο υπόγειο, τον κάτω χώρο με το ξύλο τους τοίχους και τους καθρέφτες που ήταν γεμάτο μπιλιάρδα (γαλλικά και αμερικάνικα), για να παίξουμε δύο εναντίον δύο. Κλασσικά “πάγκο”, με τον χαμένο δηλαδή να πληρώνει το τραπέζι.
Μπιλιάρδο, βέβαια, δεν είχε μόνο τις πρωινές ώρες. Είχε στα χρόνια του λυκείου για “ζέσταμα” πριν τη βραδινή έξοδο/βόλτα, ή καμιά φορά στα ξέγνοιαστα χρόνια του πανεπιστημίου, έτσι τα απογεύματα για να σκοτώσουμε την ώρα μας.
Αντίστοιχα ήταν τα περάσματα και πάνω από τα ηλεκτρονικά. Πχ. Συνηθισμένη περίπτωση, δηλαδή, το “ραντεβού στο Divina” και ακόμη συνηθέστερη η κατάληξη αυτός που έρχεται πρώτος να παίρνει θέση (και κέρματα) μπροστά από τις οθόνες.
Προσωπικό αγαπημένο ήταν το τένις, όπου γινόταν το έλα-να-δεις με τον Μόγια και τα back-hand του. Ή οι συνηθισμένες επιλογές με τα τύπου “ράλι”, το Daytona και το άλλο της Sega. Ωραία φάση. (Θα ήταν ακόμη καλύτερη αν δεν ήμουν τόσο άσχετος..).
Αλλά ας μην κρυβόμαστε άλλο μεταξύ μας. Ο αληθινά σοβαρός λόγος που μου λείπει το Divina, δεν είναι άλλο από το Photo Quiz. Μιλάμε για πολλές ανθρωποώρες πάνω από τα αθλητικά, όχι αστεία. Και ακόμη περισσότερα high-score, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα (αν και νομίζω ότι μόλις το κάναμε).