Εσύ, πόσες ταινίες είδες στο σινεμά Αίγλη;
Παραμένει ακόμη ζωντανό μέσα στο χώρο του Ache Egomio. Απλά ψάξε λίγο μέσα στις αναμνήσεις σου...
- 22/03/2014
Υπήρξε ένα από τα διασημότερα σινεμά το οποίο γνώρισε την απόλυτη αφοσίωση από το κοινό του κατά την περίοδο των 90s. Το Αίγλη παρουσίασε μερικές από τις πιο πετυχημένες ταινίες της εποχής, κρατώντας την αύρα και την μαγεία του τοπικού σινεμά, που σήμερα συναντά κανείς μόνο στο Cinepolis.
Το Αίγλη είχε κοινό όλων των ηλικιών, με μεγάλο του ατού το γεγονός ότι βρισκόταν στη καρδιά της Γλυφάδας και συγκεκριμένα πάνω στην πλατεία Εσπερίδων. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι μια εποχή πριν ανοίξει και το Odeon Γλυφάδα, αν βρισκόσουν στη πλατεία θα έβλεπες τις ταινίες στο Άννα Ντορ ή στο Αίγλη.
Ο Μάκης Κοχλιαρίδης του Music Hall, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «γείτονας» με τον κινηματογράφο. «Σίγουρα είχε το κοινό του, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έβλεπες τις ουρές που έκανε το Άννα Ντορ» μας δηλώνει. Παρόλα αυτά, ένα όμορφο Κυριακάτικο απόγευμα ή ακόμη και μια ήρεμη καθημερινή, θα έβλεπες τον κόσμο να περιμένει υπομονετικά γύρω από την πλατεία Εσπερίδων να ξεκινήσει η ταινία. Εκείνη την εποχή η Γλυφάδα δεν είχε στην περιοχή τα φαγάδικα που θα δει κάποιος τώρα. Υπήρχαν όμως σουβλατζίδικα όπως το Tasteland, που φρόντιζαν να γεμίσουν τα στομάχια των Νοτίων πριν και μετά την ταινία. Οι πιο υπομονετικοί περίμεναν αγκαλιά με τα ποπ κορν.
«Ήταν αυτό το περίεργο φαινόμενο που έβλεπες τότε. Ο κόσμος που περίμενε να ξεκινήσει η ταινία φαινόταν από χιλιόμετρα. Τα παιδιά έτρεχαν στη πλατεία, οι γονείς μπορεί να βρισκόντουσαν πιο κάτω στο Όσκαρ περιμένοντας να ξεκινήσει κτλ. Ιδιαίτερα τις Κυριακές όπου η περιοχή γινόταν πόλος έλξης για την Αίγλη, καταλάβαινες ποιοι είναι αυτοί που ετοιμαζόντουσαν για το σινεμά» μας λέει η κα. Νίκη, που είχε κατάστημα στην οδό Κύπρου για πολλά χρόνια. Είναι όμως και εκείνοι που θυμούνται ακόμη περισσότερες λεπτομέρειες.
«Ήταν το σινεμά που με πήγαινε ο πατέρας μου. Δεν ξέρω πως τύχαινε, αλλά στο Αίγλη πήγαινα μόνο με εκείνον! Θυμάμαι λοιπόν ότι είχα δει χαρακτηριστικά μια κωμωδία με τον Λέσλι Νίλσεν, ”Με το δάχτυλο στο μπουκάλι”. Υπήρχαν κυρίως οικογένειες αλλά υπήρχε και αυτή η ζεστασιά που εκείνη την εποχή την έβλεπες μόνο σε εκείνα τα σινεμά, όχι στις σημερινές μεγάλες αλυσίδες. Ένιωθα σαν να είμαι στο σπίτι μου», λέει ο Σταύρος.
Σήμερα αν επισκεφτείς το Ache Egomio θα είναι είτε για να απολαύσεις τον καφέ σου, είτε για φαγητό, αλλά και για τις πολλές μουσικές εμφανίσεις που φιλοξενεί η σκηνή του. Για όσους μεγάλωσαν στη Γλυφάδα και γνώρισαν την ”Αίγλη” από πρώτο χέρι, δεν είναι δύσκολο να ξαναθυμηθούν τα καθίσματα, τον κόσμο και το στρίμωγμα που υπήρχε κατά την είσοδο στο σινεμά. Ήταν ένας αξιόλογος και μεγάλος χώρος, με ωραία καθίσματα, καθαρός και που προσπαθούσε να αφήσει τις καλύτερες αναμνήσεις στον κόσμο με τις ταινίες του. Και τα κατάφερε.
Γιατί ως γνήσιοι Νότιοι προλάβαμε την όμορφη εποχή. Εκείνη της αθωότητας με τα ”τοπικά” ή και συνοικιακά μαγαζιά, που ακόμη και αν σήμερα δεν υπάρχουν κοντά μας τα αποζητούμε με νοσταλγία.
Για καλή μας τύχη ο χώρος του ”Αίγλη” δεν γκρεμίστηκε ούτε έχασε…την αίγλη του. Το Ache Egomio διαμορφώθηκε κάτα τέτοιο τρόπο που άθελα του (ή και ηθελημενα), κράτησε ζωντανό ένα κομμάτι της Νότιας ιστορίας, που αξίζει κανείς να θυμάται σε έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς δρόμους της Γλυφάδας.
Την επόμενη φορά που θα παρακολουθήσεις το live του Ache Egomio, απλά κλείσε τα μάτια. Ίσως εκεί που όλοι οι υπόλοιποι ακούν τη μουσική, εσύ να ακούς την εισαγωγή της 20th Century, ή τις διαφημίσεις.
Γιατί μέσα στο μυαλό μας, θα είμαστε πάντα θεατές του Αίγλη…