Ο Θέμος ‘Apicos’ Ρίζος μας είπε φέτος τα πιο viral κορονο-κάλαντα
Ο 'Apicos', ο άνθρωπος που έκανε μουσικές και τραγούδια όσα όλοι σκεφτόμαστε για τον Covid-19, την καραντίνα και τις συνέπειές της στις ζωές μας, εξηγεί στο NouPou ότι όλα ξεκίνησαν από τη δική του ανάγκη να εκφραστεί, να δημιουργήσει και να κάνει τους φίλους του να γελάσουν. Παρεμπιπτόντως, γελάσαμε και εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι.
- 25/12/2020
Χρόνια πολλά είπαμε; Αν όχι, να σας ευχηθώ να έχετε υγεία, κουράγια και την ανάγκη να κάνετε κάθε μέρα κάτι που να φτιάχνει τη διάθεσή σας. Όπως ο Apicos. Αλλά μια στιγμή να σας ευχηθεί κι αυτός, με τον δικό του μοναδικό τρόπο.
Θα συμφωνείς πως είναι λυτρωτικό να μπορείς να διακωμωδείς τις δυστυχίες σου και ότι γίνεται ακόμα πιο λυτρωτικό αυτό το ‘ταλέντο’, όταν μπορείς να κάνεις και άλλους να αισθανθούν καλύτερα. Η σωτηρία της ψυχής του ήταν το κατ’ αρχάς ζητούμενο για τον Θέμο Ρίζο, ο οποίος παίρνει τη δουλειά του πολύ σοβαρά. Όχι τον εαυτό του. Όπως λέει, είναι ο κλόουν της πανδημίας και χαίρεται για αυτό! Λέει και ότι δεν είναι μόνο αυτό. Αλλά ας τον γνωρίσουμε καλύτερα.
Ο Covid-19 του άδειασε τις μέρες που συνήθως γέμιζε με τις δουλειές του (έχει γραφείο διοργανώσεων μουσικών εκδηλώσεων και studio που ασχολείται με την παραγωγή μουσικής και videos) και τις εμφανίσεις της μπάντας του (Picos Apicos & The Pina Coladas) ή με την The Peppers Beatles Tribute Band, που αποδίδει τιμές στα ‘σκαθάρια’ με το δικό της τρόπο. Α, το studio το άνοιξε στα μέσα του περασμένου Ιουνίου. «Ναι, το έκανα μέσα στον κορονοϊό, που ακύρωσε όλες τις δραστηριότητές μου, ώσπου έγινε αυτό». Ποιο;
«Είχα βρεθεί με πολύ ελεύθερο χρόνο στα χέρια και τίποτα που να μπορώ να κάνω από όσα έκανα έως τότε, για να τον γεμίσω. Έως την πανδημία κάθε εβδομάδα είχα ένα live, θα έπρεπε να πάω να στήσω τον ήχο σε event και να κάνω τον ηχολήπτη, θα μιλούσα στο τηλέφωνο με ζευγάρια για γάμους και ούτω καθ’ εξής. Δηλαδή, συνέχεια κάτι έκανα. Και τον Μάρτιο κόπηκαν όλα μαχαίρι. Ένιωσα την ανάγκη να βρω κάτι για να απασχοληθώ -να κρατώ απασχολημένο το μυαλό μου- και ιδανικά να εκτονώσω τη δημιουργικότητα μου. Στα ‘θέλω’ μου ήταν να κάνω και τους φίλους μου να γελάνε. Και με την μπάντα μας, στα live μας είμαστε καραγκιόζηδες και το χαιρόμαστε πάρα πολύ. Υπάρχουν πολλοί τραγουδοποιοί και μουσικοί που γράφουν πολύ σοβαρά πράγματα -και μπράβο τους. Εγώ θέλω να γελάει ο κόσμος, να περνάει καλά. Δεν έχω θέμα να με δείχνει και να γελάει. Είμαι ο κλόουν της πανδημίας», όπως άρχισε να διαφαίνεται από την πρώτη δημιουργία του εν καιρώ Covid-19, με τίτλο ‘Ο καριόλης ο ιός’.
«Έγραψα ό,τι σκεφτόμουν και αισθανόμουν για την πανδημία και τις συνέπειές της στις ζωές μας -και για αυτό έχει πάρα πολλά ‘μπιμπ’ (γελάει). Όπως και όλα όσα ακολούθησαν, ήταν μια φάρσα. Το έφτιαξα για να γελάσουν οι φίλοι μου. Δεν σκόπευα καν να ανεβάσω το video στο YouTube, γιατί έλεγα πως αυτά είναι αστεία πράγματα. Το έβαλα στην προσωπική μου σελίδα, στο Facebook. Για τα δεδομένα ενός προσωπικού προφίλ ενός μάλλον άγνωστου μουσικού έγινε ψιλοχαμούλης και μετά ήλθε η ‘Ντίνα’. Εκεί κατάλαβα τι σημαίνει viral».
Κάτι που δεν είχε σκεφτεί καν -και εξακολουθεί να μη σκέφτεται: «Ειδικά σε εκείνη τη φάση δεν σκεφτόμουν τα views και τα shares. Έγραφα ό,τι μου ερχόταν στο κεφάλι. Αν γελούσα εγώ με αυτό που σκεφτόμουν, προχωρούσα. Με την ‘Ντίνα’ μου ήλθε το εύρημα με τις περούκες και τα γυαλιά, δηλαδή να εμφανίζονται περισσότεροι από ένας χαρακτήρες στα videos». Έκτοτε επαναλαμβάνει διαρκώς πως όλοι οι χαρακτήρες είναι εκείνος. «Συνεχίζουν να υπάρχουν πολλοί που δεν το καταλαβαίνουν, αλλά δεν πειράζει! Στην πορεία, άρχισα να κάνω και post πως ας πούμε, είχε έλθει ο ‘Αφάνας’ στο στούντιο. Οι φίλοι μου σχολίαζαν από κάτω ‘κοιτάξου λίγο’ (γελάει). Άρχισα να το διασκεδάζω και αυτό». Και μαζί του διασκεδάζαμε κι εμείς.
Από δική του δηλαδή, ανάγκη άρχισε να το ψάχνει περισσότερο. «Προφανώς πρώτα ήταν και παραμένει η δική μου ανάγκη, γιατί η καθημερινότητά μου έχει αλλάξει άρδην. Ομολογώ πως μου αρέσει πάρα πολύ να κωλοβαράω, να κάθομαι και να βλέπω για ώρες videάκια στο YouTube για άσχετα πράγματα (μέσα στην καραντίνα μαγείρεψα και πολύ -τις προάλλες έφτιαξα μελομακάρονα), με τις ώρες, να παίζω παιχνίδια στον υπολογιστή και να λιώνω στο Netflix. Αλλά για πόσο μπορώ να κάνω μόνο αυτά; Διαπίστωσα ότι το όριό μου ήταν οι δυο μέρες. Έπρεπε κάτι να γίνει. Και αυτή η ανάγκη για να παράγω, ξεκίνησε τις ‘ημέρες καραντίνας’, που περιλαμβάνουν το ‘Καταδίκη (αγκαλιά με τα αντισηπτικά)’, το ‘Σώσε τη γιαγιά (τα τρία βασικά)’, το ‘Δεν κολλάει στο αεροπλάνο’, το ‘Ό,τι αγαπώ είναι σε καραντίνα’, το ‘Δώδεκα (και δεν μειώνονται τα κρούσματα)’, το ‘Κάνε κουράγιο γιατρέ μου’ και μετά τα εορταστικά ‘Κρούσματα παντού (Corona Xmas Part 1) και το ‘Δεν τελειώνει η καραντίνα (Corona Xmas Part 2)’.
Ό,τι έχεις σκεφτεί για τις κυβερνητικές αποφάσεις ή όσα συμβαίνουν γύρω σου, τα έχει γράψει με τρόπο που δεν θα σε συνθλίψουν, αλλά θα σε κάνουν να γελάσεις -με τα χάλια μας.
Δεν ανέφερα το ‘Βλέπω Τσιόδρα, Τσιόδρα’ μαζί με όλα τα άλλα, γιατί αυτό είναι και συνεργασία με τη σύζυγό του, Νίκη. «Έγραψε τους στίχους, κάναμε μαζί το video, ραπάραμε κιόλας -ήταν η πρώτη φορά, πέρασα τόσο ωραία που σκέφτομαι να το ξανακάνω, αλλά φοβάμαι ότι θα κράζουν οι πιτσιρικάδες. Γενικά, οι πιτσιρικάδες έχουν πολύ πλάκα. Υπάρχει τουλάχιστον ένας σε κάθε video που έχει γράψει τη μονολεκτική κριτική που τα λέει όλα για τη νέα γενιά: cringe! Σε όλα τα τραγούδια υπάρχει τουλάχιστον ένα cringe, κάτι που μου αρέσει πολύ γιατί σημαίνει πως τα ακούν και οι νέοι. Έως τότε όταν μου έλεγαν οι δημοσιογράφοι ας πούμε για το ‘Σώσε τη γιαγιά’ πως είναι ένας πολύ ωραίος τρόπος, ώστε να φτάσει το μήνυμα στη νεολαία. Τους απαντούσα ‘το κομμάτι είναι κάντρι, με ζακυνθινή καντάδα. Ποια νεολαία να το ακούσει;’. Θεωρούσα πως ήταν ευτύχημα που το άκουγαν οι ίδιες οι γιαγιάδες».
Το ‘Σώσε τη γιαγιά’ ήταν και το τραγούδι που το χάρισε ένα από τα καλύτερα σχόλια που του έχουν γράψει. «Δασκάλες μου έστειλαν πως θα το μάθουν στους μαθητές τους να το τραγουδούν. Είναι επίσης πολλά τα ‘φίλε συνέχισε’ και τα σχόλια ανθρώπων που μου λένε πως παίρνουν κουράγιο από τα videos μου ή ότι τους έκανα και γέλασαν μέσα στη μαυρίλα. Επίσης λάτρεψα ένα videακι που μου έστειλαν, με πιτσιρίκια να χοροπηδούν πάνω σε ένα κρεβάτι και να τραγουδούν ‘θα πεθάνουμε όλοι τελικά’».
Το «Ρε bro γκώσαμε με τόσο ταλέντο. Φτάνει»
Για κάθε video χρειάζεται από πέντε έως οκτώ μέρες δουλειάς. «Εξαρτάται από το πόσο εύκολα θα βγουν οι στίχοι -τα Χριστουγεννιάτικα με ταλαιπώρησαν πολύ, γιατί ήταν σε δοσμένες μελωδίες. Μετά η ηχογράφηση παίρνει μια μέρα -αφού παίζω εγώ όλα τα όργανα-, η μείξη και το mastering παίρνει άλλη μια μέρα και μετά το γύρισμα που είναι το πιο κουραστικό, χρειάζεται μια ολόκληρη μέρα, καθώς ενδιάμεσα ξυρίζομαι, αλλάζω ρούχα. Έπειτα είναι το μοντάζ, όπου ανάλογα με το concept του video (χρησιμοποιώ διάφορα τρικ, για να μην καταλαβαίνεις ας πούμε πως είναι ο ίδιος άνθρωπος οι δυο χαρακτήρες που εμφανίζονται μαζί στην εικόνα) θέλει άλλη μια μέρα. Και μετά γίνεται το upload που επίσης είναι χρονοβόρα διαδικασία με τα tags, τα links και όλα όσα χρειάζεται».
Στα θετικά είναι ότι έχει τις γνώσεις και τις εμπειρίες για να κάνει ό,τι χρειάζεται, ο ίδιος. Αν έδινε σε άλλους αυτές τις δουλειές, θα χρειαζόταν τουλάχιστον 4 με 5 επαγγελματίες και το τελικό κόστος θα έφτανε σε αξιοσέβαστο τετραψήφιο ποσό. Για κάθε video. «Αυτό στο λέω για να καταλάβεις πως ο προσανατολισμός μεγάλου ποσοστού εφήβων του πλανήτη (να αποκτήσουν κανάλι στο YouTube) δεν είναι τελικά όσο εύκολος φαίνεται. Ή φθηνός. Πρώτα από όλα πρέπει να έχεις συγκεκριμένο περιεχόμενο. Να κάνεις κάτι που σου αρέσει και να το κάνεις καλά. Μετά να το παρουσιάσεις καλά και αν, έλθουν χρήματα, έχει καλώς».
Ως προς τα έσοδα από το YouTube στην Ελλάδα, που είναι ‘μικρή’ αγορά, υπάρχουν δυο περιοριστικοί όροι. Ο πρώτος είναι η γλώσσα, που έχει ως συνέπεια το δεύτερο, που είναι τα έσοδα. Στην Αμερική, τα 1.000 views δίνουν 6 με 7 δολάρια. Στην Ελλάδα δίνουν 1 ευρώ. Αυτό το ποσό αφορά το μέσο όρο. Προφανώς υπάρχουν και εξαιρέσεις. Ο Θέμος λέει πως «χρειάζεται επιμονή. Κάνεις την ίδια δουλειά για videos που δεν ξέρεις αν θα έχουν 100.000 views ή κανένα ή 1.000.000. Οπότε θέλει πολλή σκέψη. Δεν θα επένδυα σε αυτό για να ζήσω. Και δεν θα το έκανα, αν δεν ήταν κάτι που μου άρεσε και ήξερα να το κάνω».
Μετά κάθε video λέει «αυτό ήταν, φτάνει. Νισάφι. Από εκεί που είχα άπλετο χρόνο, ξαφνικά δούλευα για σερί μέρες, non stop. Ήθελα να κωλοβαρέσω. Και το είχα κουράσει και λίγο. Χαρακτηριστικά μου έγραψε κάποιος ‘ρε bro γκώσαμε με τόσο ταλέντο. Φτάνει’ (γελάει). Συμμερίζομαι. Αλλά μετά, όταν δεν κάνω τίποτα, μου έρχεται μια ιδέα και δεν μπορώ. Θέλω να εκφραστώ». Παράλληλα γράφει και πράγματα που δεν αφορούν την πανδημία. «Πόσα ακόμα να γράψω για αυτήν; Άσε που τα είπαμε κιόλας (γελάει). Για αυτό και προσπαθώ να ασχοληθώ και με το μετά. Ξεκίνησα μια σειρά με διασκευές που έχουν ως concept την ‘ιεροσυλία’. Δηλαδή, παίρνω πάρα πολύ αγαπημένα τραγούδια (ας πούμε ένα των Beatles) και τους αλλάζω τα φώτα. Βάζω τον πιο γελοίο στίχο! Θεωρώ πως στη σάτιρα δεν πρέπει να υπάρχουν όρια. Και ειδικά στον αυτοσαρκασμό. Για εμένα αυτό είναι πολύ μεγάλο κλειδί. Υπάρχουν πολλοί που είναι όντως καλλιτέχνες και γράφουν πράγματα που αγγίζουν τη ψυχή μας. Εγώ θέλω ο κόσμος να γελάει και να περνάει καλά».
«Είναι άλλη ικανότητα να είσαι καλός μουσικός και άλλη να γράψεις κάτι που δεν θα είναι τόσο φοβερό μουσικά, αλλά θα ‘μιλήσει’ σε περισσότερο κόσμο. Είναι κάτι άδικο, αλλά φαίνεται πως ισχύει»
«Μουσικά μιλώντας, δεν κάνω τίποτα το φοβερό. Αλήθεια δεν κάνω κάτι φοβερό -μουσικά ή στιχουργικά. Μουσικά ας πούμε, χρησιμοποιώ πολύ δοκιμασμένες φόρμες». Που ωστόσο, δεν χρησιμοποίησε κάποιος άλλος, με τρόπο που το κάνει ιδιαίτερο και τελικά μας αφορά όλους. «Δεν θα το κρίνω εγώ αυτό». Του ζήτησα να μου επιτρέψει να κρίνω εγώ πως αν έδινε copy paste τη δοκιμασμένη φόρμα, δεν θα τον έβλεπε άνθρωπος. Πως έβαλε δουλειά για να κάνει τα κοινότυπα, ξεχωριστά.
«Νιώθω αμήχανα όταν μιλώ με καλούς μουσικούς -ειλικρινά δεν είμαι καλός μουσικός, δεν έχω τελειώσει ας πούμε, τη θεωρία- και μου λένε πως είναι φοβερό αυτό που έκανα. Τους απαντώ ‘είναι τρία ακόρντα’, με ειλικρινή αδυναμία να καταλάβω πώς χαρακτηρίζουν ως φοβερό, κάτι το τόσο απλό άνθρωποι που παίζουν φοβερά σόλα ή εξαιρετικά τζαζ. Αλλά διαπιστώνω ότι εκείνοι δεν κάθονται να γράψουν κάτι με τρία ακόρντα, γιατί είναι άλλη ικανότητα να είσαι καλός μουσικός και άλλη να γράψεις κάτι που δεν θα είναι τόσο φοβερό μουσικά, αλλά θα μιλήσει σε περισσότερο κόσμο. Είναι κάτι άδικο, αλλά φαίνεται πως ισχύει».
Έχει καταλάβει γιατί συγκριτικά με όσα συμβαίνουν στο εξωτερικό, το ελληνικό περιεχόμενο στο YouTube παραμένει άλλης εποχής -εξακολουθεί να είναι ελαφρώς παρωχημένο; «Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω τον όρο ‘τεμπελιά’, αλλά θα συμφωνήσω με το γεγονός ότι συγκριτικά με όσα γίνονται στο εξωτερικό, στην Ελλάδα δεν υπάρχει δημιουργία περιεχομένου για το YouTube. Υπάρχει μια δικαιολογία, πως επειδή απευθύνονται σε μια πολύ μικρή αγορά, η όποια πραγματική online επένδυση είναι επίφοβη, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν ξέρω γιατί παραμένουν ανενεργοί οι μουσικοί και δεν ανεβάζουν videάκια με απλά πράγματα. Δηλαδή, να παίζουν κιθάρα».
Δεν θέλει να θυμάται ο κόσμος τα τραγούδια του με το τέλος της πανδημίας («ας ξεχαστούν, είναι κάτι που δεν με ενδιαφέρει καθόλου -καλά να είμαστε»). Κρατά πως δημιουργήθηκε ένα κοινό στα social δίκτυα. «Απευθύνθηκα σε περισσότερους ανθρώπους και κάποιοι πάτησαν ένα like, γιατί πέρασαν καλά με αυτό που είδαν. Αυτό ήταν κάτι που ήθελα από την πρώτη μέρα με την μπάντα μου. Υπάρχουν άλλες μουσικές, αν θες να κλάψεις. Εγώ κάνω ό,τι μπορώ για να βλέπω τον κόσμο να γελάει. Αυτή η ανάγκη έγινε το κίνητρο μου», που δεν θα τελειώσει μαζί με την πανδημία.