Φοίβος Δεληβοριάς: ‘Η Καλλιθέα είναι το μέρος του χρόνου που δεν ελέγχω’
Ο Φοίβος ανέλυσε λέξη προς λέξη το αλφαβητάρι που έφτιαξα γι’ αυτόν, μου είπε ότι βλέπει τουλάχιστον μια ταινία την ημέρα, ότι δεν ξέρει τι είναι θεός και ότι πιστεύει πως οι αληθινές αλλαγές έρχονται υπόγεια και κρυφά.
- 08/01/2016
Με τον Φοίβο Δεληβοριά γνωριστήκαμε ένα κρύο απογευματόβραδο του Γενάρη στο πατρικό του σπίτι στην Καλλιθέα. Μία μονοκατοικία του ’30 με υπέροχες βιντατζιές παντού τριγύρω. Δεν είχαμε αερόθερμο, αλλά είχαμε συμβολικά μπόλικη ζεστασιά. Και καλή επικοινωνία. Μέχρι και που μου τραγούδησε στην κουζίνα του δηλαδή (ενώ η Φραντζέσκα τον φωτογράφιζε). Είναι βλέπεις που είμαστε και οι δύο Καλλιθιώτες και μιλάμε κάπως την ίδια γλώσσα.
Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου Watkinson
Άκου τι νομίζω. Ο Φοίβος είναι ένα μεγάλο παιδί, είναι ευφυής, με χιούμορ, είναι ένας ενδιαφέρων τύπος και ίσως ο πιο ολοκληρωμένος καλλιτέχνης της γενιάς του (όπως πιστεύει και ο φίλος μου ο Άγγελος, που είναι ίσως ο μεγαλύτερος φαν του). Και τέλος πάντων είναι ένας ταλαντούχος τραγουδοποιός με μια προσιτή ιδιαιτερότητα αλλά και με μια ευαισθησία σπάνια κάπως για την εποχή μας.
Κι αν το «Εκείνη», το «Η Μπόσα Νόβα του Ησαΐα» και το «Bolero» δεν είναι αριστουργήματα, τότε ποια είναι; Μελοποιημένη αστική ποίηση, αυτός είναι ο ορισμός που ταιριάζει στα τραγούδια του. Θα μου πεις, στα λέω τώρα αυτά, γιατί ήταν γείτονας (τώρα μένει στο Μετς) και αν δεν παινέψεις το σπίτι σου και τα λοιπά. Ε όχι, τα λέω με το χέρι στην καρδιά.
Η τελευταία του δουλειά λέγεται «Καλλιθέα» και είναι ο πιο νότιος δίσκος που θα μπορούσες να αποκτήσεις, άσε που, ακούγοντάς τον, θα μάθεις και όλες τις ιστορίες του από όταν ήταν μικρό αγόρι και έφηβος. Γενικά, πήγε σχολείο στην Κρέμου, του αρέσει το Momo, στα 22 έφυγε για Κέντρο. Αλλά επειδή αυτά θα τα ξέρεις σίγουρα, αποφασίσαμε μιας και συναντηθήκαμε στον χώρο που έζησε τα παιδικά του χρόνια να ξαναμάθουμε μαζί την αλφαβήτα, με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που την έμαθε στο σχολείο τότε. Εγώ έβαλα τις λέξεις κι εκείνος την δική του οπτική γι’ αυτές. Και μιλήσαμε για όλα, ίσως γιατί «η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία».
Ευχαριστώ, Φοίβο.
Αγάπη
Oι χειρότεροι άνθρωποι την επικαλούνται. Παπάδες, παραγωγοί του Χόλιγουντ, ροκ φιλάνθρωποι. Ας μην την επικαλεστούμε κι εμείς λοιπόν. Ας την παρακαλέσουμε, χωρίς πολλά λόγια.
Βιβλίο
Για μένα «Ο Ηλίθιος». Το πρώτο που στην ουσία διάβασα. Κάθε καλοκαιρινό μεσημέρι από λίγο, όταν ήμουν 15. Ένας Χριστός που τρελαίνεται απ’ τον έρωτα για τη Μαγδαληνή. Κι ένας Ιούδας που τον αγαπάς γιατί είναι το ίδιο ερωτευμένος.
Γάμος
Πρέπει να πάει κανείς εκεί αγαπώντας το σκοτάδι και την ανία. Συνήθως, πάει κανείς εκεί για να τα αποφύγει. Είναι λάθος. Στην πραγματικότητα πάει να τα ζήσει μαζί μ’ έναν άλλον. Αυτό είναι το κλειδί.
Διαδήλωση
Δεν καταλαβαίνω ποτέ στ’ αλήθεια τι αποτέλεσμα μπορεί να φέρει. Τη θεωρώ ένα στοιχείο της παράδοσης. Οι αληθινές αλλαγές έρχονται πολύ πιο υπόγεια, πολύ πιο κρυφά, με τρόπους που έχουν κάτι το πρωτοφανές.
Έρωτας
Αυτός για λίγο στα δείχνει όλα. Έχεις βιώσει μέσα του όλη τη μετά ζωή, ξέρεις όλα όσα πρέπει να ανατραπούν. Πρέπει να ασκούμαστε, όπως οι αρχαίοι ποιητές, να μην τον ζούμε μόνο δυο-τρεις φορές, αλλά συνέχεια.
Ζήλεια
Εγώ ζηλεύω. Και τους ερωτικούς αντίζηλους και τους δημιουργικούς. Αλλά είμαι κι απ’ αυτούς που στο τέλος της ταινίας γίνονται οι καλύτεροι φίλοι με τον αντίζηλό τους.
Ήττα
Κάτι σαν τη νίκη είναι, αλλά διαρκεί περισσότερο. Το ένα σου φέρνει κοντά σου πολλούς ανθρώπους, το άλλο σε πάει κοντά σ’ όσους στ’ αλήθεια χρειάζεσαι.
Θεός
Δεν ξέρω. Δεν θέλω να ανήκω σε ομάδες σχετικές μ’ αυτό το ζήτημα.
Ιστορία
Όπως φαίνεται, δεν δίδαξε ποτέ κανέναν.
Καλλιθέα
Το μέρος του χρόνου που δεν ελέγχω. Είμαι τυχερός που το προάστιο που μεγάλωσα είχε αυτή τη λέξη για όνομα.
Λόγος
Ένα είδος φετίχ για κάποιους ανθρώπους. Αυτοί οι άνθρωποι μου ταιριάζουν.
Μουσική
Το μόνο πράγμα που κάπως αποφεύγω να φιλοσοφήσω ή να μάθω βαθειά.
Νότια
Μια Αθήνα που το καλοκαίρι την τραβάει η θάλασσα. Και Αθήνα και θάλασσα.
Ξένος
Όλος ο άνθρωπος είναι ξένος αυτή τη στιγμή. Δεν είναι εποχή να νομίζεις πως είσαι από κάπου.
Όνειρα
Όλοι λένε «έχω ένα όνειρο» κι εννοούν «έχω ένα στόχο». Στην πραγματικότητα, όταν βλέπεις όνειρα, δεν έχεις στόχους. Κι αν είναι κάτι να μιμηθείς απ’ αυτά είναι αυτό.
Πολιτική
Τίποτα δεν μ’ έχει πείσει ακόμα να μην τη σιχαίνομαι. Μόνο κάτι σκέψεις του Καστοριάδη, αλλά στο πεδίο της δυνατότητας.
Ρομαντισμός
Γερμανική φάση. Τύποι που πεθαίνουν κόβοντας ο ένας τις φλέβες του άλλου. Εγώ είμαι πιο ελαφρύς τύπος. Ή πιο βαρύς.
Σινεμά
Το σινεμά το θεωρώ ένα είδος ηρωισμού. Τους σκηνοθέτες που συντονίζουν μια εκατοστή ανθρώπους για να φτιάξουν έναν κόσμο που θα μείνει τους πιστεύω από μικρός, όπως άλλοι τους σουπερήρωες. Βλέπω τουλάχιστον μία ταινία τη μέρα.
Τραγούδι
Το πιο αγαπημένο μου είδος μουσικής. Μετά είναι οι συμφωνίες.
Υποκρισία
Το τραγούδι του Διονυσίου τα’ χει πει όλα, αυτό μου’ ρχεται πρώτο στο μυαλό.
Φιλία
Μου έρχονται στο νου πολλά ξενύχτια που όλα ειπώνονται, που η μέθη επικρατεί. Με τους φίλους καταφέρνεις πολλά.
Χρόνος
Το βασικό θέμα. Μακάρι να μην τον είχαμε μετρήσει.
Ψέμα
Με καλύπτει η τέλεια φράση του Φελίνι: «είμαι ψεύτης, αλλά ειλικρινής ψεύτης».
Ωριμότητα
Χαχα.
