Γιώργος Γκανιάτσος, ο νότιος προπονητής του θαλάσσιου σκι
Ο Γλυφαδιώτης προπονητής μιλάει στο NouPou για την αγάπη του στο θαλάσσιο σκι, εξηγεί τα προσόντα που πρέπει να έχει ένας καλός coach και θυμάται εφηβικές αναμνήσεις από τα νότια προάστια.
- 08/08/2019
Το Γιώργο Γκανιάτσο τον γνωρίζω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Από μικρή άκουγα ιστορίες για τις επιδόσεις που διέγραφε στο θαλάσσιο σκι. Κάθε φορά που πηγαίναμε στο σπίτι της οικογένειας του, μια υπέροχη μονοκατοικία στη Γλυφάδα, έβαζα το μπαμπά του, Βασίλη να μου λέει για αυτά τα φοβερά άλματα που κάνει ο μικρός Γιώργος στις λίμνες που προπονείται.
«Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το θαλάσσιο σκι σε ηλικία δέκα ετών. Οι γονείς του κολλητού μου ήταν μέλη στο Ναυτικό Όμιλο Βουλιαγμένης και την πρώτη φορά που πήγα εντυπωσιάστηκα. Ξεκίνησα να κάνω σκι αρχικά σε σχολή, μετά με πήραν στο ΝΟΒ και δύο χρόνια αργότερα μπήκα στην Εθνική ομάδα. Η αγαπημένη μου κατηγορία ήταν τα άλματα, μετά οι φιγούρες και τελευταίο το σλάλομ. Το άλμα ήταν πάντα πρώτο με διαφορά από τα υπόλοιπα. Θυμάμαι όταν έκανα προπονήσεις στα Γιάννενα περίμενα το τέλος της ημέρας για να κάνω άλμα. Για αυτή την στιγμή ζούσα» αναφέρει ο Γιώργος από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής.
Έχοντας περάσει πολλά χρόνια από τότε που φόρεσε για πρώτη φορά τα διπλά πέδιλα του σκι του ζητάω να μου περιγράψει τα συναισθήματα του. Πως ένιωσε εκείνο το δεκάχρονο αγόρι; «Θυμάμαι πως σηκώθηκα με την πρώτη και ένιωσα πάρα πολύ όμορφα, μαγικά. Σκέψου πως ακόμα και τώρα από τις πιο όμορφες παιδικές μου αναμνήσεις είναι τα διπλά σκι. Ακόμα και τώρα όταν βάζω διπλά σκι νιώθω φανταστικά!» απαντάει με χαμόγελο.
Ο Γιώργος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Γλυφάδα, αλλά τα τελευταία εφτά χρόνια έχει επιλέξει για τόπο κατοικίας το Λουτράκι. Μάλιστα, εκεί είναι προπονητής στο Ναυταθλητικό Όμιλο Αρίων (ιδρύθηκε το 1995 από μια ομάδα ανθρώπων με αγάπη για την θάλασσα και τον αθλητισμό με σκοπό την ανάπτυξη του αθλητισμού στην ευρύτερη περιοχή του Κορινθιακού Κόλπου και στη Λιμνοθάλασσα Ηραίου). «Νομίζω πως με επέλεξε το μέρος και βρέθηκα εδώ. Διδάσκω θαλάσσιο σκι από 18 ετών και έχω αναλάβει ομάδες μικρών αθλητών στην Ελλάδα και την Αμερική, μεταξύ αυτών η ομάδα των Ιωαννίνων, της Βάρκιζας, του Ν.Ο.Βουλιαγμένης και μία ομάδα μικρών αθλητών στο Avon Ski Club του Connecticut. Επιπλέον, έχω προπονήσει στο Chalkis Ski –ύστερα από παρότρυνση του Βαγγέλη Κυρίκου- και στο Lolos Ski Center. Εμένα πάντα μου άρεσε να είμαι προπονητής, Με ενδιέφερε πάντα να περάσω τη γνώση στους αθλητές. Τα τελευταία εφτά χρόνια είμαι προπονητής στο Ναυτικό Όμιλο Αρίων και μας ενδιαφέρει περισσότερο η αγάπη για τον αθλητισμό παρά ο πρωταθλητισμός. Για παράδειγμα δεν θα κυνηγήσω ένα παιδάκι πριν να είναι η ώρα του να κάνει μονό σκι. Θα το αφήσω πρώτα να πάρει όλη τη χαρά από το διπλό σκι και όταν νιώσει έτοιμο θα πάμε στο επόμενο βήμα. Η φιλοσοφία μας είναι να το δούμε σαν παιχνίδι για να πάρει όλα τα θετικά συναισθήματα που παίρνει ένα παιδί όταν παίζει και επικρατεί χαρά. Με αυτόν τον τρόπο τα παιδιά μαθαίνουν πιο σωστά. Το κυρίαρχο συναίσθημα θέλουμε να είναι η χαρά και όχι ο ανταγωνισμός» διευκρινίζει.
Ποια είναι τα προσόντα ενός καλού προπονητή; «Η γνώση και η επικοινωνία –για μένα έχουν το ίδιο βάρος. Και φυσικά το ενδιαφέρον. Πρέπει να ενδιαφέρεσαι πραγματικά για αυτό που κάνεις, να το αγαπάς» συμπληρώνει.
Το θαλάσσιο σκι έφτασε κοντά για να συμπεριληφθεί στα Ολυμπιακά αθλήματα παρόλο αυτά δεν τα κατάφερε, ενώ έχει αξιόλογους αθλητές. Ποια είναι η κατάλληλη ηλικία για να ξεκινήσει ένα παιδί να ασχολείται με το συγκεκριμένο άθλημα; «Γενικά έχουμε πάρα πολύ καλούς παγκόσμιους σκιέρ. Δεν υπάρχει ιδανική ηλικία. Μόλις το παιδί νιώσει έτοιμο να χωρίς καμία πίεση από τον προπονητή του ή το περιβάλλον του».
Ως γνήσιος Γλυφαδιώτης τον ρωτάω να μου πει ποια είναι η πιο έντονη παιδική του ανάμνηση από την περιοχή. «Έχω άπειρες, αλλά η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό είναι με τους φίλους μου στο Royal και στο Queen. Γενικά αγαπώ πολύ την περιοχή μου».
Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, έρχεται όλο και πιο αραιά και αναρωτιέμαι το γιατί. «Είμαι πολύ καλά εδώ που ζω. Έχει γαλήνη, ηρεμία, θάλασσα και είναι όμορφα. Οι ρυθμοί δεν συγκρίνονται με την Αθήνα».
Το αγαπημένο του μέρος σε όλα τα νότια προάστια παραμένει η Βουλιαγμένη. «Είναι η μεγάλη μου αγάπη. Από δέκα ετών εκτός από τα χρόνια που έκανα προπονήσεις στα Γιάννενα τα περνούσα στη Βουλιαγμένη. Θυμάμαι που πήγαινα στο ΝΟΒ, για παγωτό στην περιοχή, κλασσικά στο Ζάχο για σουβλάκια και πολλές βόλτες με την παρέα μου” απαντάει.
Λίγο πριν τον αφήσω να επιστρέψει στους μαθητές του και στις προπονήσεις του τον ρωτάω αν θα συμβούλευα τους γονείς να παροτρύνουν τα παιδιά τους να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. “Στον αθλητισμό σαφέστατα, στον πρωταθλητισμό όχι. Δεν έχει να κάνει με ευκολίες ή δυσκολίες, απλά χάνεις τον εαυτό σου στον πρωταθλητισμό. Γιατί κυνηγάς πάντα κάτι και χάνεις την στιγμή, το τώρα. Αναμφισβήτητα ο πρωταθλητισμός έχει στιγμές χαράς, αλλά για να είσαι ευχαριστημένος πρέπει να ζεις το τώρα”.