Γρηγόρης Μυλωνάς, δίψα για δημιουργία
Kάποιος σπουδαίος έχει πει ότι όταν αρχίζεις να δουλεύεις από μικρός, έχεις μια δημιουργική πείνα να καταφέρεις ακόμα περισσότερα. Αυτό συμβαίνει και με τον Γρηγόρη Μυλωνά που, αν και μόλις 23 ετών, δουλεύει ήδη από πολύ μικρός στην οικογενειακή επιχείρηση την «Φρουτεμπορική Μυλωνάς», τη μεγαλύτερη ελληνική αλυσίδα οπωροπωλείων, που έχει ξεκινήσει από τον παππού της οικογένειας το 1955 στην Άνω Γλυφάδα.
- 13/06/2016
Χαμογελαστός, επικοινωνιακός, γοητευτικός, με επιχειρηματικό πνεύμα αλλά και την δίψα για να βάλει τη δική του σφραγίδα στην οικογενειακή επιχείρηση που αυξάνεται και πληθύνεται τα τελευταία χρόνια (πλέον έχει 12 καταστήματα)
Αυτά μπορείς να διακρίνεις με την πρώτη μιλώντας με τον Γρηγόρη Μυλωνά, εκπρόσωπο της τρίτης γενιάς της Φρουτεμπορικής Μυλωνάς. Όμως είναι και κάτι άλλο που αξίζει τον κόπο να προσέξεις όταν δεν μιλάς μαζί του.Και εξηγούμαι: Ο Γρηγόρης δεν επιβλέπει θεωρητικά ό,τι συμβαίνει στα καταστήματα της εταιρείας, δίνοντας απλά εντολές και οδηγίες στους υπαλλήλους. Τα λερώνει τα χέρια του.
Μου έκανε εντύπωση ότι όταν πήγα στο κατάστημα της Φρουτεμπορικής Μυλωνάς, στη συμβολή Γούναρη & Ανθέων για να τον ζητήσω, μου είπαν ότι πήγε να παραδώσει μία παραγγελία. Και εννοείται ότι όταν ξεκίνησε η κουβέντα μας ήταν το πρώτο πράγμα που τον ρώτησα: «Φυσικά δουλεύω κανονικά όπως οποιοσδήποτε υπάλληλος όταν χρειάζεται. Θα πάρω τα τελάρα από το ψυγείο να γεμίσω το ράφι. Να βοηθήσω μία πελάτισσα με τα ψώνια μέχρι το αυτοκίνητο, να πάω μία παραγγελία. Κάνω ό,τι απαιτείται για την ορθή λειτουργία του καταστήματος». Τόσο εκείνος όσο και η αδελφή του Ευφροσύνη δουλεύουν από πολύ μικροί και ξεκίνησαν από πολύ χαμηλά, ως βοηθοί των υπαλλήλων, για να μπορούν τώρα να διαχειρίζονται επιδέξια υπεύθυνα κομμάτια της εταιρείας.
Ο Γρηγόρης τελείωσε business management στο οικονομικό κολλέγιο Αθηνών. Τον ρωτάω φυσικά αν η απόφασή του γι’ αυτές τις σπουδές ήρθαν από την ανάγκη του να βοηθήσει την επιχείρηση: «Φυσικά. Αυτό ένιωσα ότι ήθελα να κάνω έχοντας μία επιχείρηση», θα πει. Ποιος είναι όμως ο ακριβώς του ρόλος στην «Φρουτεμπορική Μυλωνάς»; «Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε ταμπέλες στην δουλειά μας, αν έπρεπε όμως να πω πώς συνεισφέρω εγώ, θα έλεγα ότι είναι να βλέπω και να κάνω αυτά που δεν βλέπουν οι άλλοι».
Και η αλήθεια είναι ότι μπαίνοντας στη δουλειά από τα 10 του χρόνια για να βοηθήσει τον πατέρα του, το μάτι του πια «κόβει». Ιδιαίτερη θέση στις αναμνήσεις του έχει και η κεντρική λαχαναγορά.
«Όταν ήμουν παιδί θυμάμαι τον μπαμπά μου να με ξυπνάει τα αξημέρωτα και να φεύγουμε για να πάμε μαζί στην αγορά. Τότε απλά παρακολουθούσα τον πατέρα μου. Πρόσφατα όμως έκανα τις πρώτες μου αγορές ολομοναχος χωρίς την παρουσία του μπαμπά και είναι ένα από τα πράγματα που πριν το κάνω είχα ένα άγχος και αφού το έκανα και όλα πήγαν καλά ένιωσα απίστευτη ευχαρίστηση», αποκαλύπτει φανερά ικανοποιημένος και προσγειωμένος: «δεν είμαι υπερήφανος, απλά ευχαριστημένος γιατί για να τα κάνω όλα αυτά, κάποιος άλλος έχτισε την εταιρεία»
Σε όλη τη διάρκεια της κουβέντας μου δεν μου μίλησε ούτε για μια στιγμή με γκρίνια για τις διακοπές του που δεν πέρασε ποτέ ως παιδί. Καλοκαίρια μετά το σχολείο, Χριστούγεννα και Πάσχα ο Γρηγόρης και η αδελφή του τα περνούσαν βοηθώντας στα καταστήματα. «Δεν πιέστηκα ποτέ και ούτε οι δικοί μου με πίεσαν ποτέ. Απλά όταν ήμουν μικρός και έβλεπα τους φίλους μου να παίζουν και να τρέχουν και εγώ να πρέπει να ειμαι στο μαγαζί, τότε έλεγα από μέσα μου ένα «γιατί». Τώρα όμως στα 23 μου χρόνια είμαι πραγματικά ευγνώμων στους γονείς μου που με έβαλαν από τόσο νωρίς στη διαδικασία και αγάπησα από πολύ νωρίς αυτή τη δουλειά».
Αλήθεια υπάρχει κάτι που του έμαθε αυτή η δουλειά; «Πήρα πολλά μαθήματα για τη ζωή. Έχω μάθει ότι η ζωή δεν είναι εύκολη. Και γι’ αυτό εκτιμώ όλα όσα μου προσφέρονται απλόχερα από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο».
Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson