Η Αναστασία Κωστάκη και τα τρίποντα του δικού της Νότου
Η παίκτρια της γυναικείας ομάδας μπάσκετ του Πρωτέα Βούλας ζει νοτίως και αποκαλύπτει τι είναι αυτό που την κρατάει δεμένη με τα Νότια Προάστια.
- 17/10/2015
Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου Watkinson
Είχες δηλώσει ότι σταματάς το μπάσκετ και φέτος σε βλέπουμε να παίζεις στον Πρωτέα Βούλας. Πώς το αποφάσισες;
Εν μία νυκτί. Πέρσι ήταν η χρονιά που μπασκετικά δεν πέρναγα καθόλου καλά και θεώρησα μετά από 25 χρόνια στο μπάσκετ από τα οποία 7 στο εξωτερικό ότι πρέπει να πω «στοπ». Όμως η πρόταση από τον Πρωτέα Βούλας, ίσως την πιο οργανωμένη γυναικεία ομάδα αυτή την στιγμή στην Ελλάδα, ήταν δελεαστική. Μου μίλησαν πολύ όμορφα και απάντησα αμέσως θετικά γιατί είναι μια ομάδα που στηρίζεται στις Ακαδημίες. Παίρνει μικρά παιδιά και τους μαθαίνει το άθλημα. Επειδή λοιπόν οι ιθύνοντες ήθελαν ένα πρότυπο για τις νεανίδες και επειδή νιώθουν μεγάλη την ευθύνη απέναντι στους γονείς ήθελαν δίπλα σ’αυτά τα παιδιά κάποιους ανθρώπους που θα τους οδηγούν στα σωστά μονοπάτια. Έτσι κάπως μου έγινε η πρόταση και θεώρησα ότι μπορώ να μεταδώσω κομμάτια από την εμπειρία μου σ’ αυτά τα κορίτσια. Στα πλεονεκτήματα φυσικά ήταν ότι είναι μια ομάδα των Νοτίων Προαστείων.
Τί θα ήθελες να τους μεταδώσεις εσύ;
Πέρα από την εμπειρία μου μέσα στα γήπεδα, θα ήθελα να τους μεταδώσω ότι εκτός από αθλήτριες είμαστε και γυναίκες. Και τυγχάνει φέτος η ομάδα του Πρωτέα Βούλας να αποτελείται από πραγματικά πολύ όμορφα κορίτσια. Τα βλέπω και τα θαυμάζω!
Εσύ τι παίρνεις από αυτά τα κορίτσια;
Ρουφάω από την ενέργειά τους και επίσης, επειδή είναι άλλη γενιά από μένα κάνω ένα update και μαθαίνω να αποκωδικοποιώ τον τρόπο που ζουν και συμπεριφέρονται τα παιδιά αυτής της ηλικίας.
Γενικά παίρνεις γρήγορες αποφάσεις στη ζωή σου;
Στα επαγγελματικά μου στην Ελλάδα μου είναι πιο εύκολο να πάρω εύκολες αποφάσεις γιατί το μπάσκετ εδώ δεν γίνεται σε τόσο επαγγελματικό επίπεδο όσο στο εξωτερικό. Τόσα χρόνια που έπαιζα μπάσκετ στο εξωτερικό σκεφτόμουν πάρα πολύ για το που θα πάω γιατί ήξερα ότι είναι δύσκολα τα πράγματα και έπρεπε να είμαι σίγουρη για το μέρος και την ομάδα. Όμως τα τελευταία 2,5 χρόννια που είμαι στην Ελλάδα όλες οι αποφάσεις μου ήταν σε ένα δευτερολεπτο.
Φέτος πιστεύεις ότι θα είναι η τελευταία σου χρόνια σαν παίκτρια;
Φαντάζομαι ναι, αν και το έχω ξαναπεί. Νομίζω όμως ότι δεν θα παίξω άλλο, γιατί ακούω το σώμα μου κάθε χρόνο. Πόσο αντέχω. Θέλω να κάνω και άλλα πράγματα, οπότε μάλλον δεν νομίζω να συνεχίσω.
Τι άλλα πράγματα;
Έχω δίπλωμα προπονητή και έχω ξεκινήσει να κάνω παράλληλα προπονήσεις σε μικρά παιδιά. Είμαι σε σκέψεις πώς θα εξελιχθώ στον τομέα αυτό στο εξωτερικό, όμως πρώτα πρέπει να γίνω βοηθός ενός καλού προπονητή, δίπλα στον οποίο πρέπει να μάθω. Θέλω να είμαι σίγουρη ότι μπορώ να το κάνω καλά.
Υπάρχει κάτι άλλο που θέλεις να κάνεις και δεν έχεις κάνει ακόμα;
Δεν ονειρεύομαι μεγάλα πράγματα γιατί η αλήθεια είναι ότι μέχρι τώρα έχω πραγματοποιήσει πολλά από τα όνειρά μου. Δεν είμαι αχάριστη. Είμαι «γεμάτη», ευτυχισμένη και ευγνώμων. Γεννάω συνέχεια ιδέες και συνεχώς θέλω να είμαι δημιουργική όμως το πρώτο πράγμα που με νοιάζει είναι να είμαι υγιής και εγώ και οι άνθρωποι γύρω μου.
Αλήθεια, ποια στοιχεία του χαρακτήρα σου διαμορφώθηκαν από το μπάσκετ;
Έχω μάθει να κάνω υπομονή, να ακούω τους ανθρώπους, να ακολουθώ τους κανόνες, να πειθαρχώ αλλά και ότι το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι. Δεν είναι ότι δεν παίρνω τα πράγματα στα σοβαρά, αλλά το μπάσκετ είναι ένα παιχνιδι. Αν σταματήσω να το βλέπω έτσι πρέπει να το βγάλω από τη ζωή μου. Στον αθλητισμό πρέπει να περνάς καλά παρόλο που οι περισσότερες στιγμές μπορεί να είναι άσχημες… Το μπάσκετ με κάνει να αισθάνομαι μικρό παιδί. Και ζω τη ζωή μου σαν να είναι παιχνίδι.
Ποια είναι η καλύτερη και η χειρότερη στιγμή της καριέρας σου;
Δύο είναι ωραιότερες στιγμές της καριέρας μου: οι Ολυμπιακοί αγώνες της Αθήνας και ότι έπαιξα στο γυναικείο ΝΒΑ, πραγματοποιώντας ένα όνειρό μου, για το οποίο αγωνίστηκα πολύ και στόχευα εκεί από πολύ μικρή. Το έλεγα στους φίλους μου και στους δικούς μου στα 18 μου χρόνια και με κορόιδευαν. Η χειρότερη στιγμή της καριέρας μου ήταν ο τραυματισμός μου, όταν έπαθα ένα κάταγμα στην κνήμη το 2005, την καλύτερη χρονιά μου. Μόλις είχα υπογράψει το συμβόλαιο μου στην Αμερική και όλα πήγαιναν τέλεια. Όμως και οι κακοτυχίες είναι μαθήματα ζωής.
Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με το μπάσκετ;
Από 9 χρονών. Ο γυμναστής μου στο δημοτικό ήταν και προπονητής μπάσκετ και πρότεινε σε μένα και σε κάποια άλλα κορίτσια που είχαν την σωματοδομή και την διάθεση, να παίξουμε μπάσκετ. Αυτό ήταν το πρώτο ερέθισμα.
Οι γονείς σου τι σχέση έχουν με το μπάσκετ;
Καμία.
Και πώς αντέδρασαν όταν το μπάσκετ έγινε για σένα από απλό χόμπι συνειδητός επαγγελματικός προσανατολισμός;
Καταρχάς ο πατέρας μου ήταν πάντα δίπλα μου και με βοήθησε πάρα πολύ. Όταν ήμουν στο γυμνάσιο και το λύκειο με πήγαινε στις προπονήσεις μου που ήταν στην άλλη άκρη της Αθήνας. Η πρώτη μου ομάδα ήταν ο Ακράτητος στα Λιόσια. Αποστάσεις τεράστιες από το Καλαμάκι όπου μέναμε. Όμως ήμουν απόλυτα προσανατολισμένη και ταγμένη σ’ αυτό που ήθελα. Για μένα το μπάσκετ ήταν μονόδρομος και οι γονείς μου στήριζαν τις αποφάσεις μου και είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη σε μένα. Το μόνο δύσκολο για τους γονείς μου ήταν η απόφαση μου στα 21 μου να πάω στην Αμερική για να δοκιμαστώ.
Αγωνίζεσαι στη Βούλα και μένεις στη Γλυφάδα. Τι σου αρέσει στα Νότια Προάστια;
Η θάλασσα. Θέλω να είμαι κοντά της και να τη βλέπω. Μ’ αρέσει αυτή η πλευρά της Αθήνας, που τη ζω τα τελευταία 3 χρόνια, γιατί για 10 χρόνια έπαιζα στο εξωτερικό Ευρώπη και Αμερική. Για να καταλάβεις πηγαίνω θάλασσα και το χειμώνα! Όχι μόνο για μπάνιο. Πηγαίνω για καφέ στον Αστέρα και απολαμβάνω τη θάλασσα όμως παίζω και beach volley. Πρόπερσι που δεν έπαιζα μπάσκετ μπορεί να ήμουν και όλη μέρα στην παραλία και έπαιζα 3 ώρες volley. Γυμνάζομαι χειμώνα καλοκαίρι δίπλα στη θάλασσα.
Τι άλλο σ’ αρέσει να κάνεις στα Νότια Προάστια;
Αν είναι ελεύθερη η μέρα μου από προπονήσεις ή αγώνες θα πάω βόλτες στα μαγαζιά, θα σταματήσω σε ένα φούρνο να φάω κάτι ή να πιω ένα γρήγορο καφέ και μετά γυμναστήριο. Και σινεμά! Πολύ σινεμά!
Και το βράδυ πού σε βρίσκει κανείς;
Το βράδυ μπορεί να με δεις για φαγητό σε κάποιο από τα ιταλικά εστιατόρια της Γλυφάδας ή της ευρύτερης περιοχής, γιατί λατρεύω την Ιταλική κουζίνα.