H Χριστίνα Βίδου είναι ερωτευμένη με τη Γλυφάδα
Η ραδιοφωνική παραγωγός του ΣΚΑΪ μίλησε στο Nou-Pou για τη μεγάλη της αγάπη, που δεν είναι άλλη από τη Γλυφάδα.
- 09/07/2018
Γεννήθηκες στη Γλυφάδα νομίζω, σίγουρα μεγάλωσες εδώ. Τυχερή ή άτυχη;
Είμαι γέννημα θρέμμα της Γλυφάδας και, ναι αυτό είναι μεγάλη τύχη. Οι προφανείς λόγοι είναι γιατί είναι ένα προάστιο γεμάτο ζωή. Με ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο, με ήσυχες γειτονιές, με θάλασσα και βουνό, με μια τεράστια επιλογή νυχτερινής εξόδου. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό.
Η Γλυφάδα δεν “πνίγει” τον κάτοικό της. Είναι ανθρώπινη. Ακόμη … τουλαχιστον. Εχει δεκάδες παιδικές χαρές, έχει μεγάλα πεζοδρόμια και φαρδύς δρόμους, έχει παρτέρια, έχει ακόμα το… “Καλημέρα σας”στο γείτονα. Ξέρεις ποιός μένει διπλα σου, ξερεις το μικρό του όνομα, ξέρεις τον ταχυδρόμο, ξέρεις ποιός τη νύχτα θα πετάξει την ανακύκλωση στα σκουπίδια. Χα. Φαση τυπου ” ξέρω τί κάνεις τα βράδια κλπ κλπ”
Που πήγες σχολείο και τι θυμάσαι από εκείνα τα χρόνια;
Δημοτικό πήγα στο 3ο της Γλυφάδας. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι έως την 3η τάξη συμπαθούσα το σχολειο, γιατί είχαμε μια δασκάλα που μας έλεγε – πολύ συχνά ομολογώ – ότι ” τώρα τα παιδάκια πρέπει να κοιμηθούν γιατί η δασκάλα εχει πονοκέφαλο και δεν μπορεί να σας κάνει μάθημα”. Μια που το έλεγε , μια που το καναμε. Ωραία ανέμελα χρόνια αλλά.. λίγο άβολα τα θρανία για τόσο ύπνο. Μετά … ήρθε στη ζωή μας η καλύτερη δασκάλα του κόσμου η κ. Μαρία Μαρούλη. Μαζι της έμαθα τί είναι το 5 στο διαγώνισμα, με άριστα το 10. Μάζεψα πολλά πεντάρια για να συνέλθω. Μαζί της έμαθα να είμαι υπεύθυνη κι οτι η ζωή είναι πρώτα υποχρεώσεις και μετά δικαιώματα. Γυμνάσιο και Λύκειο πήγα στο 1ο. Επί της Ζέππου, όπου και παραμένει. Ενάμιση χιλιόμετρο περπάτημα το πρωί να πας και φυσικά άλλο τόσο να γυρίσεις. Καθηγητές δεν πολυθυμάμαι, θυμάμαι ομως τη Βιβη, τη Γεωργία και το Δημήτρη που έρχονταν με έπαιρναν και κατηφορίζαμε μαζί. Πιο κάτω μας περίμενε ο Άγγελος … Και κάπως έτσι καταλήγαμε καμιά 10αρια πιτσιρικάδες να πηγαίνουμε σχολείο. Γέλιο, πειράγματα κι ελάχιστο άγχος.
Παιδικά χρόνια ανέμελα; Που έπαιζες, που σε «έψαχναν» οι γονείς σου να γυρίσεις σπίτι;
Έχω υπέροχες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια. Το καλοκαίρι γινόταν χαμός. Οι μεγαλύτεροι έπαιζαν στο δρόμο ρακέτες, εμείς τους χαζεύαμε και κάναμε ποδήλατο. Μόλις νύχτωνε, εννοείται, παίζαμε κρυφτό ή το περίφημο ” αγαλματάκια ακούνητα αμίλητα μέρα ή νύχτα”. Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές κι έχω δίπλα μου τον έφηβο ανιψιό μου και του εξηγω τι παιχνίδια ειναι αυτά… με κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια, “Τι λες ρε νονα;;;” μου λεει και σκέφτομαι ότι μάλλον αυτό είναι το χάσμα γενεών. Οι γονείς μου … δεν με έψαχναν. Ηξεραν που ήμουν. Με άκουγαν να γελάω, να φωνάζω, να τρέχω … Θεέ μου, μεγάλωσα πολύ …
Ποια είναι εκείνη η κρυφή γωνιά της πόλης σου (μαγαζί, πλατεία κτλ) που έχει για σένα συναισθηματική αξία;
Συναισθηματική γωνιά δεν έχω. Γενικά δεν δένομαι. Θυμάμαι όμως μια παιδική χαρά … κοντά στο σπίτι μου. Εκεί στα 15 μου είχα το πρώτο ραντεβού εκει φίλησα πρώτη φορά αγόρι. Με το αγόρι χαθήκαμε, αλλά η παιδική χαρά παραμένει.
Ήσουν καλή μαθήτρια;
Ημουν μια κανονική μαθήτρια. Του 17. Διάβαζα τόσο όσο … Ολη τη χρονιά ήμουν άψογη, αλλά στις εξετάσεις στο τέλος, επειδή βαριόμουν να διαβάσω, έγραφα … απλά ικανοποιητικά και οι καθηγητές απορούσαν. “Ρε Βίδου πώς το έκανες πάλι αυτό “, θυμάμαι να με ρωτάει ο καθηγητής της Χημείας.
Έχεις γίνει μητέρα εδώ και χρόνια. Θα ήθελες το παιδί σου να μεγαλώσει σε άλλη περιοχή;
Η κόρη μου είναι εννέα ετών και .. ναι … χαίρομαι πάρα πολύ που μεγαλώνει εδώ. Σε αυτή την πόλη. Σε ένα σπίτι που έχει κήπο, που μπορεί να κάνει ποδήλατο, που πάμε με τα πόδια στη θάλασσα, που… την ξέρουν οι γείτονες.
Τι ξεχωριστό έχει η Γλυφάδα; Όχι ως ανωτερότητα, αλλά ως διαφορετικότητα σε σχέση με άλλες περιοχές.
Η Γλυφάδα είναι το Μαϊάμι της Αττικής, μου λένε οι φίλοι. Δεν ξέρω αν ισχύει. Ξέρω ότι έχει παραλίες, έχει βουνό, έχει δρόμους να περπατήσεις. Εχει ησυχία μακριά από το κέντρο, τόση που τα βράδια του καλοκαιριού ακούς τα μαχαιροπίρουνα να ακουμπάνε στο πιάτο και μυρίζεις το καρπούζι από το διπλανό σπίτι.
Κάνεις βόλτες στην πόλη; Και αν ναι που;
Περπατάω την πόλη μου, περπατάω στην πόλη μου. Ξέρω πού να παρκάρω σε ώρες αιχμής, σε περιόδους γιορτών, πότε έχει λαική αγορά, πού να στρίψω για να αποφύγω μπλόκο της τροχαίας … Οκ αστειεύομαι, αλλά ξέρω τα σημεία.
Τρία απογεύματα την εβδομάδα τρέχω στον στίβο που έχουμε, πάνω από τον Αγιο Κωνσταντίνο.
Είμαι μέλος του Γυμναστικού Συλλόγου της Γλυφάδας και αν κάποιος περάσει θα δει μια ασθμαίνουσα μεσήλικη να νομίζει ότι τρέχει.Αυτό είναι το αγαπημένο στέκι αυτής της περιόδου.
Όταν ήσουν έφηβη που σύχναζες;
Καμία σχέση δηλαδή με τα εφηβικά χρόνια, τότε που δίναμε ραντεβού έξω από το Royal ( μπεργκεράδικο), το ΙΣΤΟΡΙΚΟ Queen ( μπεργκεραδικο, αλλα εκει τρώγαμε “Χαμ με πατάτες μαγιο), το Wendy s ( μπεργκεράδικο) … κι όποιος δεν κατάλαβε τα Γλυφαδιωτάκια της δεκαετίας του 90 κλείναμε ραντεβού έξω από μπεργκεράδικα. Φοράγαμε τα καλά μας για να στηθούμε έξω απο ένα fast food. Και μετά;;; ΑΝΝΑ ΝΤΟΡ για cinema ή στο ΡΙΟ για θερινο.
Και μετά όταν μεγαλώσαμε κι αλλο … ΤΑΧΙS ή Ειρηνιικος ή FAZ ή άλλα ελληνάδικα της παραλιακής, που δεν θυμάμαι πώς λέγονταν, αλλά ήταν πολύ μόδα τότε.
Τι σου αρέσει και τι σε εκνευρίζει περισσότερο στη Γλυφάδα;
Αυτό που με εκνευρίζει στην πόλη μου είναι το τράμ. Οχι αυτό καθ αυτό, αλλά το ότι περνάει μέσα από τον εμπορικό ιστό της. Σαν να τη διχοτομεί. Κι είναι κρίμα. Δημιουργεί εντονότερο κυκλοφοριακό πρόβλημα, δεν εξυπηρετεί τους δημότες κι ούτε τον εμπορικό κόσμο, αν έχω αντιληφθεί σωστά.
Σε κάποιον που έρχεται για πρώτη φορά στα Νότια Προάστια (όχι μόνο Γλυφάδα) που θα του έλεγες να πάει; Για καφέ, παγωτό, μία βόλτα, για φαγητό;
Βόλτα στα Νότια προάστια σημαίνει: “Αrk” για ένα ρομαντικό δείπνο την ώρα του ηλιοβασιλέματος. “Γιουβετσάκια” για την οικογενεια ( ένα καλά κρυμμένο ταβερνείο ανώτερης κλάσης), για το ΚΑΛΥΤΕΡΟ φαγητό με βιολογικές πρώτες ύλες. “Μελι Λαδι”, για σουβλακι που ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ και κοτόπουλο που απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Και μετά … πας με κλειστά μάτια στην πλατεία της Βούλας, στο “Παγωτό”. Για να φάνε τα παιδιά ( κι εσυ εννοειται ) το καλυτερο παγωτο Lila Pause και να πιεις την καλύτερη Margarita ever ή την καλύτερη white sangria ever, απο τα χερια του Παναγιώτη Πεσμαζόγλου. Κι αν κατέβεις στα νοτια, όταν τα μαγαζιά είναι ανοιχτά, πήγαινε στη Γεννηματά στο μπακάλικο ΔΕΝΤΡΟΛΙΒΑΝΟ για να αγοράσεις οοοοτι θέλει η ψυχούλα σου από όσπρια, τυριά, ελαιόλαδα και λαχανικά. ΤIP: Πες στον Τελη οτι σε στέλνει η Χριστίνα.
Μένεις στην ίδια πόλη από τότε που γεννήθηκες. Είσαι στον ΣΚΑΪ πάνω από 20 χρόνια. Να υποθέσουμε ότι δεν σου αρέσουν οι αλλαγές στη ζωή σου. Είσαι των σταθερών καταστάσεων;
Είμαι ένα κράμα σταθερότητας και αστάθειας … όπως όλος ο κόσμος. Οταν με γεμίζει κάτι μπορώ να το κάνω για πάρα πολύ μεγάλο διάστημα, χωρίς να το καταλάβω. Οπως η δουλειά μου στον ΣΚΑΙ 100,3 Είμαι εκεί από το 1995. Είμαι γέννημα θρέμμα Γλυφαδιώτισσα και γέννημα θρέμμα ραδοφωνατζού. Εκανα ένα πέρασμα από την τηλεόραση, αλλά δεν της πήγα κι ούτε μου πήγε, οπότε την σταμάτησα. Πριν καταλήξω στη Γλυφάδα ξανά, γύρισα αρκετες περιοχές όπου έμενα απο έξι μηνες εώς ένα χρόνο. Για ένα διάστημα νομίζω ότι το χόμπι μου ηταν οι μετακομίσεις. Πλεον, συνειδητά γύρισα στη Γλυφάδα και εχω σταθερες την κορη μου, την οικογενεια μου και τον συντροφο μου. Ο Δημητρης είναι το μεγαλύτερο στήριγμα μου.
Αν έπρεπε να ζήσεις αλλού, που θα επέλεγες και γιατί;
Να μείνω αλλού;;; Σε άλλη χώρα ίσως;;; Αν έπρεπε κι αν μπορούσα να διαλέξω θα επέλεγα Ρώμη. Μόνο εκεί. Λατρεύω την Ρώμη, αλλά όχι τα μακαρόνια της. Ξέρω … θα πέσετε να με φάτε τώρα …