Η Έλενα Θωμοπούλου γεννήθηκε για να πρωταγωνιστεί
Γοητευτική, καλλιεργημένη και γέννημα θρέμμα νότια. Αυτή τη χρονιά η καριέρα της αναμένεται να εκτοξευτεί. Η ίδια, ωστόσο, παραμένει φουλ προσγειωμένη. Ίσως, μάλιστα, σε υπερβολικό βαθμό.
- 28/10/2015
‘Όταν ήμουν μικρή και με πήγαινε η μητέρα μου στο θέατρο, θαύμαζα το θάρρος και την προσπάθεια που έκαναν οι ηθοποιοί για να συγκινήσουν και να ψυχαγωγήσουν τον κόσμο. Ήταν ένα μεγάλο προσόν για μένα, το οποίο δεν κατείχα λόγω της ανασφάλειας που ένιωθα όταν μιλούσα μπροστά σε κόσμο. Όταν τελείωσα το σχολείο επέλεξα να κάνω σπουδές πάνω στον κινηματογράφο (Film Analysis). Η πορεία των σπουδών με έκανε να καταλάβω ότι το καλύτερο στην ζωή είναι να κάνεις αυτό που αγαπάς και το να αντιμετωπίζεις τους φόβους σου, παρά να τους αποφεύγεις. Έτσι αποφάσισα να πάω σε δραματική σχολη και να γίνω ηθοποιός’ Αυτή είναι η εμπεριστατωμένη απάντηση της ‘ωραίας Έλενας’ στην ερώτηση του πως αποφάσισε να γίνει ηθοποιός.
Ας ξεκινήσουμε με το προφανές. Η ομορφιά της είναι αιθέρια συγκλονιστική. Αυτό είναι κάτι αδιαμφισβήτητο. Όπως και το γεγονός ότι καταφέρνει να είναι το ίδιο γοητευτική με ότι χρώμα μαλλιών (σ.σ. τώρα είναι καστανή) επιλέξει τη συγκεκριμένη σεζόν (‘Έχω ένα πάθος με τα μαλλιά μου. Θέλω συνεχώς να τα αλλάζω. Ξεσπάω πάνω τους. Έχω αλλάξει όλα τα χρώματα’).
Ωστόσο η ουσία, όπως συνήθως, κρύβεται κάτω από την επιφάνεια. Εκεί που καταλαβαίνεις γιατί, πριν καν αποφοιτήσει από τη δραματική σχολή, έχει κερδίσει τις εντυπώσεις. Και μάλιστα παίζοντας ρόλους εντελώς κόντρα ο ένας με τον άλλο.
Συγκεκριμένα ο πρώτος της ρόλος ήταν αυτός της διαβολικής γυναίκας αξιωματικού των Ναζί στο Mαουτχάουζεν (που ανέβηκε στο Badminton), που βασανίζει Εβραίους και το απολαμβάνει. Ενώ φέτος, στο ‘Κάλεσμά’ του Γιάννη Στραβόλαιμου, που κυκλοφορεί εντός Νοεμβρίου στους κινηματογράφους, μας δείχνει την ‘αγγελική’ της πλευρά, καθώς υποδύεται ένα αιθέριο μεταφυσικό πρόσωπο που εμφανίζεται στο όνειρο του πρωταγωνιστή.
Εννοείται πως την ρωτήσαμε αν, τελικά, της αρέσει να βασανίζει ή να βασανίζεται στην ζωή της
‘Και τα δυο. Και στη σκηνή και στη ζωή. Γενικά το βρίσκω βαρετό να είσαι μονοκόμματος. Άλλωστε, αυτό είναι το καλύτερο στο να είσαι ηθοποιός. Ότι υποδυόμενος διαφορετικούς ρόλους αντιλαμβάνεσαι καλύτερα ποιος είσαι. Προς τα που τείνεις‘
Εξίσου μεγάλη πρόκληση είναι για την Έλενα η συμμετοχή της στην παράσταση της Αιμιλίας Παπαδάκου που ξεκινάει στο Ίδρυμα Κακογιάννη στα μέσα Δεκεμβρίου όπου η σύγχρονη ελληνική ποίηση δανείζει τη φωνή της σ’ έναν άντρα και μια γυναίκα που συνομιλούν, ερωτεύονται, ανταλλάσουν, αναμετρώνται, συγκρούονται.
Για την ίδια πάντως, που έχει σπουδάσει Film Studies στο Deree και Film Courses στο London Film Academy (και της οποίας, λόγω ακριβώς θεάτρου, αγαπημένη πόλη είναι το Λονδίνο, το οποίο επισκέπτεται συχνά), δεν τίθεται θέμα επιλογής ανάμεσα στα δυο, κινηματογράφο ή θέατρο.
‘Ο κινηματογράφος είναι τέχνη. Το θέατρο, όμως, είναι η ζωή. Ταυτίζεται ο κόσμος με αυτό. Επειδή όλη μέρα είμαστε μπροστά σε μια οθόνη, ο κόσμος έχει ανάγκη να πάει στο θέατρο για να δει κάτι ζωντανό, κάτι αληθινό’
Από κοντά η Έλενα, παρόλο την ομορφιά της (ή, ίσως, ακριβώς εξαιτίας της) μοιάζει έντονα επιφυλακτική και υπερβολικά βυθισμένη στις σκέψεις της. Όπως μου είχε πει χαρακτηριστικά σε παλιότερη συνέντευξή μας σε γυναικείο περιοδικό
‘Προσπαθώ να μην είμαι ματαιόδοξη γιατί ξέρω ότι όλο αυτό είναι μια παροδική ψευδαίσθηση. Αυτό που έχει σημασία είναι να επενδύεις στο μέσα σου. Γενικά προσπαθώ να αγαπήσω τον εαυτό μου όπως είναι. Προσπαθώ να μάθω να αγαπώ. Γιατί η αγάπη δεν είναι κληρονομική, αλλά επίκτητη’
Και σκέψου ότι αυτό, η εσωστρέφεια της, είναι πολύ περισσότερο ‘υπό έλεγχο’ τώρα
‘Η τέχνη ήταν που με βοήθησε να αντιληφθώ καλύτερα τον εαυτό μου και να χαλαρώσω. Μικρή ήμουν πιο απομονωμένη. Βυθισμένη στις σκέψεις μου’
Μια ακόμη γοητευτική αντίφαση στο σύνθετο παζλ που αποτελεί μια γυναίκα που προτιμά να ζει στο μυαλό της, παρότι είναι εμφανώς φτιαγμένη για να λούζεται σε καθημερινή βάση υπό το δυνατό φως των προβολέων της δημοσιότητας.Όπως και να’χει, στην περίπτωσή της, η επιτυχία μοιάζει σχεδόν αναπόφευκτη. Το μόνο ζήτημα, στο μυαλό μου, είναι το πως θα την διαχειριστεί όταν νομοτελειακά έρθει και καθίσει στα γόνατά της σαν ερωτοχτυπημένο κουτάβι.
‘Δίνω όλη μου την ενέργεια σε αυτό που κάνω. Απολαμβάνω την διαδρομή. Δεν με νοιάζει το αποτέλεσμα. Έχω πίστη στον δρόμο που επέλεξα’
Κατά τα άλλα η νέα αγαπημένη μας νότια πρωταγωνίστρια (που, προσωπικά, σε αύρα, μου θυμίζει κάτι από Μαρία Ναυπλιώτου) είναι μια φανατική συλλέκτης εμπειριών που λατρεύει τα ταξίδια, τον χορό (‘έκανα αρχικά στο κολέγιο και στη συνέχεια τόσο στη δραματική σχολή όσο και στο Λονδίνο’), το Game of Thrones (‘Το θεωρώ κομψοτέχνημα. Θα μου άρεσε πολύ να παίξω τον ρόλο της Cercei. Επίσης μου αρέσουν τα Vikings, το Outlander, παλιότερα το Tudors και γενικά οι σειρές εποχής’).
Συγκεκριμένα όσον αφορά τα νότια προάστια:
-Tην ενοχλεί που δεν υπάρχουν πολλοί χώροι τέχνης (‘Ένας χώρος που να μπορεί να φιλοξενεί από μια παράσταση μέχρι μια έκθεση εικαστικού περιεχομένου‘)
-Θεωρεί την Βουλιαγμένη ανεπανάληπτη και της αρέσει να πηγαίνει Κυριακάτικη βόλτα -πέρα από την Πλάκα- στο ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο.
-Για φαγητό και ποτό προτιμά σταθερά το Ark στα Αστέρια Γλυφάδας, ενώ πιάτα που ξεχωρίζει γενικώς είναι η μακαρονάδα θαλασσινών και το ριζότο με mangο στο Λατίνι στη Βάρκιζα, όπου πηγαίνει με τους γονείς της, και η pizza mascarpone στο Pasta Ragusa).
-Αγαπημένα της νότια fashion brand είναι το Dog’s Dinner της Ιωάννας και της Ελένης και τα CKontova της Χριστίνας Κοντόβα.
