Περικλής Δορκοφίκης: Η Γλυφάδα μέσα του
Μπάσκετ, επιχειρήσεις και τώρα Δήμος. Ο Περικλής Δορκοφίκης δοκιμάζει το χέρι του σε ένα νέο γήπεδο, αυτό των δημοτικών εκλογών, με κοινό όμως παρανομαστή: την αγαπημένη του Γλυφάδα.
- 10/04/2014
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στα νότια. “Στην Άνω” όπως προσθέτει πριν το “Γλυφάδα”. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην παραλία, με τον πατέρα του (χειμερινός κολυμβητής γαρ) και στα ανοιχτά του ΑΝΟΓ λίγο πιο δίπλα, διαδεχόμενος τον Αλβέρτη. Το 1990 ο Φράνκι είχε πάρει μεταγραφή από τη Γλυφάδα στον Παναθηναϊκό. Οκτώ χρόνια μετά ήταν η σειρά του Περικλή, ο οποίος ακολούθησε τη διαδρομή προς το άλλο “αιώνιο” στρατόπεδο, αυτό του Ολυμπιακού.
Εκεί γυρίζει συνεχώς. Στα χρόνια της Γλυφάδας, του ΑΝΟΓ και της παραλίας. Και δεν είναι τυχαίο. Με μια κορούλα δύο ετών και τη σύζυγο του έγκυο στο δεύτερο παιδί της, έχει μόνο ένα όραμα για την αγαπημένη του πόλη: να δώσει και στην επόμενη γενιά τη δυνατότητα να αποκτήσουν γεμάτες αναμνήσεις. Σαν τις δικές του.
“Ο αθλητισμός με έκανε αυτό που είμαι”
“Ο παππούς μου, ο πατέρας μου, εγώ. Όλοι εδώ μεγαλώσαμε. Μου έδωσε πολλά η Γλυφάδα. Πήρα πολλά. Μέσα από τον αθλητισμό κατάφερα να γίνω αυτό που είμαι σήμερα. Και δεν εννοώ οικονομικά. Το ομαδικό παιχνίδι σε ωριμάζει πιο γρήγορα, σου μαθαίνει την κοινωνική αλληλεγγύη, τη συλλογικότητα, το να αγωνίζεσαι για τους άλλους” θυμάται.
Έπαιξε στην ομάδα του ΑΝΟΓ, έφτασε με το σχολείο του (το 5ο Γλυφάδας) στον τελικό του Πανελληνίου Πρωταθλήματος το 1998 και φόρεσε τη φανέλα των Εθνικών ομάδων. Μετά ήρθε ο Ολυμπιακός και η συμμετοχή του στην Ευρωλίγκα, αλλά και στους τελικούς του ελληνικού πρωταθλήματος, το Περιστέρι, η ο Ιωνικός Νέας Φιλαδέλφειας, η ΑΕΚ και ο Ηλυσιακός. Ενδιάμεσα αγωνίστηκε και σε ομάδες εκτός Αθηνών (Ολυμπιάδα Πατρών, Ιωνικός Αμαλιάδας, Ρέθυμνο) και εκτός Ελλάδος (Αβελίνο, Ρετζιάνα Εμίλια).
Γλυφάδα; “Πάντα Γλυφάδα” απαντάει, “τουλάχιστον όσο έπαιζα σε ομάδες της Αθήνας”. Και το μπάσκετ; “Έκανα κολύμπι στον ΑΝΟΓ, αλλά μετά την επιτυχία του ’87 ο πατέρας μου αποφάσισε να με βάλει στο μπάσκετ, γιατί άρχισαν να γκρινιάζω με την πισίνα. Σιγά-σιγά ξεκίνησα εκεί.
Υπήρχε και ο Αλβέρτης… Τον πρόλαβα λίγο πριν πάει στον Παναθηναϊκό. Όλα τα παιδιά της Γλυφάδας είδαν έναν σπουδαίο Γλυφαδιώτη, να πηγαίνει σε μια μεγάλη ομάδα. Όλοι θέλαμε να γίνουμε σαν κι αυτόν. Έτσι μπήκε το μικρόβιο να γίνουνε επαγγελματίες και να παίξουμε στην Α1. Δειλά-δειλά, στα 14 μου χτύπησαν την πόρτα οι Εθνικές ομάδες και στα 18 ήρθε η μεταγραφή στον Ολυμπιακό” προσθέτει ο Δορκοφίκης, που έγινε κι αυτός παράδειγμα για τους νεότερους.
“Να φτιάξουμε αναμνήσεις”
Ως άνθρωπος του αθλητισμού παρακολουθεί την κατάσταση στην περιοχή. “Ο ΑΝΟΓ δεν υπάρχει πια, έχει κρατήσει τον υγρό στίβο και έχει γίνει ΓΕΣ. Παρακολουθώ όσο μπορώ. Ξέρω ποια είναι η κατάσταση και το ότι τα σωματεία χρειάζονται τη βοήθεια του δήμου, τουλάχιστον σε ότι αφορά τις εγκαταστάσεις.
Ειδικά σ’ αυτούς τους καιρούς -της κρίσης- πρέπει να δίνουμε τα εφόδια, να δίνουμε γήπεδα και τις δυνατότητες στα παιδιά να αθλούνται, να γυμνάζονται και να αποφεύγουν τα επικίνδυνα μονοπάτια. Το πιστεύω ακράδαντα. Το βλέπω, άλλωστε, στον εαυτό μου. Ο αθλητισμός είναι πολιτισμός. Μεγαλώνει σωστά τα παιδιά και δίνει αξίες” υπογραμμίζει.
Εξάλλου ο ίδιος θέλει, αν εκλεγεί, να ασχοληθεί με αυτό το κομμάτι, που ξέρει καλά. “Έχουμε κάνει συναντήσεις με τα σωματεία και ορισμένους ανθρώπους που ασχολούνται. Τους είπα κάποια πράγματα που θέλω να κάνω. Ο στόχος μας θα πρέπει να είναι να φέρουμε όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά στον αθλητισμό.
Να δημιουργηθούν αθλοπαιδιές, να γίνουν αγώνες μεταξύ σχολίων, τουρνουά σε όλα τα αθλήματα, ή τουλάχιστον στα περισσότερα. Θυμάμαι κι εγώ ότι είχα μεγάλο κίνητρο λόγω των αγώνων. Σε κρατούν ζεστό, γεννούν άμιλλα και συναγωνισμό.
Για να γίνει αυτό θα πρέπει να λυθούν τα προβλήματα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή με τις εγκαταστάσεις. Πρέπει να είναι προτεραιότητα μας. Ειδικά εκεί που αθλούνται μικρά παιδιά, θα πρέπει να αυξηθεί η ασφαλεια. Παράλληλα χρειάζεται να δημιουργηθούν περισσότεροι χώροι, όχι μόνο για τα σωματεία, αλλά και για όλους όσους θέλουν να παίξουν ποδόσφαιρο ή μπάσκετ με την παρέα τους. Να μπορούμε να παίζουμε με τα παιδιά μας. Κι εγώ θυμάμαι τις στιγμές που έπαιζα με τον πατέρα μου ποδόσφαιρο. Ανεξίτηλα χαραγμένες στιγμές, που κάθε παιδί πρέπει να νιώσει” εξηγεί αναλυτικά.
“Εγώ; Την πόλη μου θέλω να βοηθήσω”
Ξεφεύγοντας από τα αθλητικά πλαίσια αναφέρθηκε και στα πράγματα που δεν του αρέσουν. “Στην Τερψιθέα, όπου μένω, βλέπω πολλούς ανθρώπους τον τελευταίο καιρό να τρώνε από τα σκουπίδια. Δεν λαϊκίζω, αλλά αυτό ενοχλεί οποιονδήποτε άνθρωπο. Νομίζω ότι οποιαδήποτε δημοτική αρχή – το λέω, το νιώθω και το πιστεύω – ότι πρέπει να δημιουργήσει θέσεις εργασίες.
Πρέπει να βοηθήσουμε αυτούς που η οικονομική κρίοση έχει φέρει σε αυτή την κατάσταση. Έχω μιλήσει με πολύ κόσμο και μπορώ να πω ότι τα συσίτια, που έχουν αυξηθεί και βοηθούν την κατάσταση, δεν είναι η λύση στο πρόβλημα. Είναι σημαντικά, αλλά το να προσφέρουμε δουλειά είναι σημαντικότερο” είπε χαρακτηριστικά.
Εμπράκτως αυτός ο προβληματισμός γίνεται στόχος. “Επιδιώκουμε τον εξορθολογισμό των δαπανών του Δήμου με σκοπό την ενίσχυση των ασθενέστερων πολιτών, αλλά και επανένταξη των ανέργων στην αγορά εργασίας αξιοποιώντας πόρους του ευρωπαϊκού κοινωνικού ταμείου” υπογραμμίζει, παραθέτοντας μια ακόμη σκέψη: “επίσης σαν γονιός και σαν άνθρωπος δεν θέλω κανένα παιδί εκτός παιδικού σταθμού. Πρέπει να αναβαθμίσουμε τους υπάρχοντες και να δημιουργήσουμε καινούργιους”.
Δεν του αρέσει να υπόσχεται. Ούτε να βγάζει λόγους και να κάνει προγραμματικές δηλώσεις. Δεν είναι πολιτικός εξάλλου. Ούτε έχει βλέψεις να γίνει βουλευτής. Αυτό τονίζει λέγοντας ότι “μετά τη γέννηση της κόρης μου ασχολούμαι εθελοντικά, με όποιες δυνάμεις διαθέτω, με οικογένειες που έχουν ανάγκη, με παιδικούς σταθμούς. Και άρχισαν να ρωτούν οι φίλοι μου ‘γιατί δεν το βλέπεις πιο ζεστά’; Και άρχισα να εξετάζω το ενδεχόμενο να ασχοληθώ από μια θέση που θα έχω περισσότερα εφόδια.
Όταν γεννήθηκε κι η κόρη μου, κατάλαβα ότι πρέπει να ασχολούμαστε με τα κοινά. Είμαι καθαρός, σωστός και τίμιος, γιατί να μην δραστηριοποιηθώ; Θέλω να στρώσει αυτή η κατάσταση, για αυτό αποφάσισα να ασχοληθώ με τον Δήμο. Δεν θέλω να γίνω βουλευτής. Την πόλη μου θέλω να βοηθήσω. Κάποιοι με λένε ρομαντικό. Τι να πω; Αν φάω τα μούτρα μου, θα πάω σπίτι μου”.
Για να πάρει την τελική του απόφαση έπαιξε ρόλο η συνάντηση που είχε με τον υποψήφιο δήμαρχο, Γιώργο Παπανικολάου, ο οποίος είναι “άρρωστος μπασκετάκιας”. Και όχι μόνο. “Έχει όρεξη, γνώσεις, εμπειρία από την θητεία του ως Ευρωβουλευτής και διάθεση να κοντραριστεί. Με βοήθησε πολύ η κουβέντα που είχα μαζί του για να πάρω την τελική μου απόφαση. Όταν μιλούσαμε ένιωσα πως είναι ένας άνθρωπος με αξίες, αγάπη, πάθος, ήθος και σεβασμό.
Στα πρώτα 5 λεπτά είπα μέσα μου ότι αυτός ο άνθρωπος αξίζει να είναι δήμαρχος στη Γλυφάδα, ότι μπορεί να βοηθήσει κι ότι εγώ αξίζω να είμαι παρέα του και να παλέψω για το καλύτερο” κατέληξε για να συμπληρώσει: “εχθρός του καλού, είναι το καλύτερο”. Στον αθλητισμό αυτό το μαθαίνουμε από μικροί.