Η Ιρένε Τροστ παραμένει η ωραία του σχολείου
Το όμορφο κορίτσι από τη Γλυφάδα μάς μιλά για το νέο της single και τα όμορφα χρόνια στα Νότια.
- 20/11/2014
Το νέο σου single, «Μαζί Σου», έχει πάρει πολλά θετικά σχόλια. Μίλησε μας λίγο για το στόρι του.
Πριν βγάλω αυτό το τραγούδι είχα δοκιμάσει πολλά, αλλά κανένα δεν μου έκανε κλικ. Έψαχνα κάτι φρέσκο,νεανικό και κοριτσίστικο. Ο Ανδρέας Λάμπρου, συνθέτης του τραγουδιού, μου έβαλε να ακούσω διάφορα κομμάτια και ήμουν γενικά στο ψάξιμο. Κάποια στιγμή με πήρε τηλέφωνο και άρχισε να μου το παίζει στο πιάνο. Δεν ήταν καν έτοιμο. Ήδη όμως από τις πρώτες νότες ένοιωσα ότι αυτό είναι το ιδανικό για μένα. Το ηχογραφήσαμε κατευθείαν και μετά υπογράψαμε στην Cobalt Music.
Τις επόμενες μέρες μάλιστα κυκλοφορεί το πρώτο μου videoclip (σε σκηνοθεσία Γιώργου Γκάβαλου, σενάριο δικό μου, make up από τον Κωνσταντίνο Μπαστούνη και hairstyling από την Βάνα Γάλλιου) όπου υποδύομαι την μαθήτρια που ερωτεύεται τον ωραίο του σχολείου. Μια σύντομη ιστοριούλα ενός νεανικού love story. Όσον αφορά το δίσκο, αυτή τη στιγμή έχω βγάλει το ένα από τα τραγούδια και προσεχώς έρχονται και επόμενα.
Πώς είναι να είσαι τραγουδίστρια στην Ελλάδα του 2014;
Κυκλοφορεί δυστυχώς μια ‘επιδημία’ του στυλ ‘βλέπω μόνο, παρά ακούω’. Υπάρχουν πολλές κοπέλες που τραγουδάνε, αλλά δεν έχουν καμία σχέση με το αντικείμενο και πολλά μαγαζιά που τις τραγουδίστριες τις θέλουν πιο πολύ για P.R, παρά για να ξέρουν να τραγουδάνε. Θέλουν να φέρνεις κόσμο στα μαγαζιά, παρέες που να ανοίγουν μπουκάλια κτλ. Και δεν τους νοιάζει καθόλου η φωνή σου. Υπάρχουν πάντοτε βεβαίως οι εξαιρέσεις, διότι έχω συνεργαστεί με πολύ καλά μαγαζιά και με άψογους επιχειρηματίες, οι οποίες δυστυχώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Mήπως τελικά το YouTube και τα social media κάνουν καλύτερη δουλειά από τις δισκογραφικές, όσον αφορά τη δυνατότητα που δίνουν στον κόσμο να ανακαλύψουν νέες φωνές;
Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Και υπάρχουν όντως πλέον τραγουδιστές που γίνονται γνωστοί προωθώντας τον εαυτό τους μέσω διαδικτύου. Προσωπικά εξακολουθώ να θεωρώ σημαντικό το να σε αναλάβει μια καλή δισκογραφική εταιρία. Αν και χωρίς το διαδίκτυο δεν γνωρίζω που θα βρισκόμασταν σήμερα.
Όσοι ξέρουν από παλιά, και σε θυμούνται να συμμετέχεις στο σχολείο στη Γλυφάδα σε θεατρικά και να τραγουδάς, το θεωρούν αναμενόμενο ότι έγινες τραγουδίστρια. Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό είναι ότι επίσης ασχολείσαι με το σενάριο και τη σκηνοθεσία.
Η γραφή είναι μεγάλη μου αγάπη! Από μικρό παιδάκι θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφει. Έτσι παρακολούθησα σεμινάρια σεναρίου ώστε να το εξελίξω. Ήδη είμαι σε συζητήσεις να συνεργαστώ με μια διαφημιστική εταιρία και να δίνω τις ιδέες μου. Θα ήθελα μελλοντικά να ασχοληθώ και με τον κινηματογράφο, οπότε έκανα ταυτόχρονα μαθήματα σκηνοθεσίας με τον Κώστα Κωστόπουλο. Θυμάμαι από μικρή η μητέρα μου έλεγε ότι έχω “το μάτι του σκηνοθέτη”, εννοώντας ότι όλα τα κοιτάζω από διαφορετική σκοπιά. Τότε δεν ήμουν σίγουρη τι εννοούσε, τώρα όμως νομίζω πως κατάλαβα.
Μεγάλωσες στην Γλυφάδα. Τι θυμάσαι με αγάπη από τα παιδικά σου χρόνια;
Το πόσο περίμενα να έρθει το Σαββατοκύριακο που δεν είχα σχολείο για να πάμε στον παιδότοπο και για να κάνω rollerskate! Θυμάμαι να παίζω με πολλά αγόρια (καθότι αγοροκόριτσο) και να γυρνάω σπίτι συνέχεια με μελανιές στα πόδια! Μου λείπουν τα καλοκαίρια στο Μικρό Καβούρι που ήταν όλες οι φίλες μου. Περιμέναμε πως και πώς να ξυπνήσουμε, να πάμε για μπάνιο στη θάλασσα που ήταν από κάτω,να φάμε παγωτό και να κάνουμε φάρσες. Θυμάμαι το πρώτο μου φλερτ, που καθόμασταν αργά στην παραλία στα νεροποδήλατα και εκείνος -δηλώνοντας τον έρωτα του για εμένα- πήγε να με φιλήσει κάτω από μια ψάθινη ομπρέλα, αλλά είχε τόσο άγχος που δεν με φίλησε πότε! Όλα αυτά τα θυμάμαι με νοσταλγία. Μπορεί από τότε που ήρθαμε Ελλάδα να έμενα πάντα Γλυφάδα, αλλά θα έλεγα ότι μεγάλωσα στη Βουλιαγμένη. Έχω τόσες γλυκές αναμνήσεις από εκεί.
Πού βγαίνεις για φαγητό και πού για καφέ;
Δεν πρέπει να υπάρχει εστιατόριο στη Γλυφάδα που να μην έχω πάει, αλλά εκεί που θα με βρεις πιο συχνά είναι το Vincenzo, το Sale Bianco και το Dorsia που έχει καταπληκτικό φαγητό! Όσον αφορά για καφέ, μου άρεσαν ανέκαθεν τα Starbucks στην πλατεία Εσπερίδων. Για κάποιο λόγο είναι η μόνη καφετέρια που με χαλαρώνει.