Η Κατερίνα Νικολοπούλου αγαπά να βγάζει την ψυχή της στο σανίδι
Το Nou-Pou.gr μίλησε με ένα νότιο κορίτσι που έχει αφιερώσει τη ζωή του στο θέατρο.
- 01/01/2014
Στα 28 της χρόνια, η Κατερίνα έχει συμμετάσχει σε πολλές παραστάσεις και έχει βάλει τις βάσεις για μία καριέρα στην υποκριτική. Τελείωσε τη δραματική στο Νέο Ελληνικό Θέατρο του Γιώργου Αρμένη το 2012 ενώ παράλληλα σπούδαζε και στο πολιτικό της Νομικής. Τα τελευταία 3 χρόνια αφιερώθηκε σε αυτό που αγαπά και όπως θα καταλάβεις διαβάζοντας όσα μας είπε παρακάτω, είναι μακράν πιο συνειδητοποιημένη από άλλα κορίτσια που συναντάς στις δραματικές σχολές.
Η Κατερίνα είναι σε μια θεατρική ομάδα, τις Μανταμίτσες. “Είμαστε 7 κορίτσια σε αυτή την ομάδα. Εγώ, η Νίκη, η Στέλλα, η Έμη, η Άντρη, η Κατερίνα και η Μαγδαληνή. Αυτό τον καιρό παίζουμε μία παράσταση, τις 7 Κλαίουσες. Μια παράσταση η οποία αναζητά αυτή τη στιγμή τη νέα της στέγη”.
Δεν έχει παίξει όμως μόνο με αυτά τα κορίτσια. Το καλοκαίρι, η Κατερίνα έκανε περιοδεία για τις Θεσμοφοριάζουσες του Αριστοφάνη με τον Κιμούλη και τον Πιαττά. “Ήταν η πρώτη μου εμπειρία με περιοδεία και θίασο. Και οφείλω να σου ομολογήσω ότι δυσκολεύτηκα αρκετά”. Μου έκανε λίγο εντύπωση να είναι αυτό το πρώτο πράγμα που μου λέει για αυτή της την εμπειρία. “Ενώ είμαι κοινωνικός άνθρωπος και πολύ ενθουσιώδης και ανοιχτή σε γνωριμίες, δυσκολεύτηκα. Το να συναναστρέφεσαι καθημερινά με ανθρώπους που σε φέρνει η δουλειά συνέχεια μαζί, είναι λίγο περίεργο. Πρέπει να το συνηθίσεις. Κι αυτό είναι κάτι που με τρομάζει λίγο. Είναι κι ένας λόγος που προτιμώ να κάνω πράγματα με μικρές ομάδες”. Την ρωτάω το σχεδόν αυτονόητο. Το πώς θα καταφέρει να προχωρήσει αν δεν νιώθει τόσο άνετα με τους μεγάλους θιάσους. Την ρωτάω αν δεν θέλει να γίνει πολύ γνωστή. “Οι περισσότεροι θέλουν να γίνουν πολύ γνωστοί. Το μόνο που μπορώ να δεχτώ σε αυτό από έναν ηθοποιό είναι να θέλει να γίνει γνωστός για να αναγνωρίζεται η δουλειά του. Το να είσαι αναγνωρίσιμος σε βοηθά να κλείνεις πιο εύκολα δουλειές και σίγουρα να βγάζεις περισσότερα χρήματα. Στον Κιμούλη ήμασταν 600 άτομα στις audition και πήρε μόνο 5. Δεν μας πήρε γιατί ήμασταν κάποιοι εμείς οι 5”.
Τη ρωτάω για την εμπειρία στο θίασο. Τι κέρδισε από όλο αυτό. “Υποκριτικά με βοήθησε πάρα πολύ αυτή η παράσταση γιατί ήμουν δίπλα σε πολύ μεγάλα ονόματα και καθημερινά μάθαινα πράγματα από εκείνους. Είναι άλλο να παίζεις σε ένα μικρό θέατρο με 40 θεατές και πολύ διαφορετικό σε ένα θέατρο με 1500 άτομα να κοιτάνε εσένα”. Αλλά την έβλεπα να θέλει να μου πει και κάτι παραπάνω για αυτούς τους μήνες εκεί. “Αυτή η εμπειρία με έκανε λίγο πιο κλειστή στον εαυτό μου. Σε αυτό το επάγγελμα οφείλεις να είσαι πάρα πολύ διπλωμάτης”.
Της κάνω μια ερώτηση που κάνω πάντα σε έναν ηθοποιό. Αν είναι οκ με το να βλέπει τον εαυτό της σε βίντεο να παίζει. Και συνήθως όλοι δίνουν την ίδια απάντηση. “Σιχαίνομαι να βλέπω τον εαυτό μου να παίζει. Όταν έβαζαν βίντεο στη σχολή να δούμε τον εαυτό μας, το σταμάταγα”. Έχει όμως εμπιστοσύνη στον εαυτό της; Πιστεύω στις δυνάμεις της; “Πιστεύω πάρα πολύ στον εαυτό μου. Υπάρχουν στιγμές που χάνω την αυτοπεποίθησή μου από εξωτερικούς παράγοντες. Κι αυτό γιατί με ενδιαφέρει πάρα πολύ η άποψη των άλλων. Με στεναχωρεί πάρα πολύ ένας κακός λόγος. Αυτό είναι κάτι που με φοβίζει και στην αναγνωρισιμότητα. Ότι λένε πράγματα για εσένα από τα οποία ισχύει το 1/10. Δεν ξέρω πώς μπορεί κάποιος να το διαχειριστεί όλο αυτό”.
Όσο διστακτική και να την βλέπω, όσο προβληματισμένη και να φαίνεται για κάποια πράγματα, μου μιλά για το θέατρο και το πρόσωπό της χαμογελά διαρκώς. Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που θέλει από το θέατρο. “Στο θέατρο, χωρίς να το έχω κυνηγήσει τόσο όσο άλλοι, στόχος είναι να να κάνω αυτό που αγαπώ. Δεν αγαπώ όλα τα είδη θεάτρου. Ούτε το να είσαι αναγνωρίσιμος είναι σημαντικό ούτε το να βγάλεις πολλά λεφτά. Σημασία έχει στο θέατρο να κάνεις αυτό που αγαπάς”. Το ποιο είναι αυτό το θέατρο που αγαπά, θα μου το απαντήσει η ίδια. “Αγαπώ το θέατρο στο οποίο μπορώ να βγάλω την ψυχή μου έτσι όπως είναι. Να παίζω μπροστά σε 2, 5, 100 ανθρώπους, να βλέπω ότι το αντιλαμβάνονται και να μου δίνουν κι εκείνοι την ψυχή τους. Αυτό είναι το θέατρο για εμένα. Και είναι αυτό στο οποίο υπολείπεται η τηλεόραση. Γι’ αυτό δεν μου αρέσει η τηλεόραση”.
Μου φαίνεται λίγο αφελές αυτό που λένε οι περισσότεροι ηθοποιοί για την τηλεόραση. Κι αν όχι αφελές, δεν μου φαίνεται ρεαλιστικό. Την ρωτάω αν θα έκανε ποτέ τηλεόραση κι ας μην της αρέσει τώρα. “Μπορεί και να έκανα. Έχω δει δουλειές που μου έχουν αρέσει πάρα πολύ. Φέτος δεν μου αρέσει κανένα. Αλλά θυμάμαι πόσο μου είχε αρέσει το Νησί”.
Και στο θέατρο; Ποιος είναι ο στόχος; Ποιο είναι το ταβάνι; “Όταν τελείωσα τη Σχολή έλεγα ότι θέλω να παίζω στο Εθνικό. Είχα και καθηγητές από το Εθνικό, όπως την Καραθάνου και τη Φωτοπούλου, κι έτσι είχα τα δικά τους πρότυπα. Όμως επειδή ζω στα δεδομένα τα σημερινά και έχω δει κάποια πράγματα, όλα αυτά μου φαίνεται ότι λειτουργούν με ένα σύστημα. Όχι ότι αυτοί που παίζουν στο Εθνικό και την Επίδαυρο δεν το αξίζουν. Αλλά είναι κάποιοι που δεν το αξίζουν. Με έχει πιάσει λίγο άρνηση. Ελπίζω να μου περάσει”.
Το σίγουρο είναι ότι ελπίζουμε κι εμείς να της περάσει και μάλιστα σύντομα. Συνεχίζουμε την κουβέντα μας και εξακολουθώ να παρατηρώ ένα πάρα πολύ όμορφο κορίτσι το οποίο σίγουρα βλέπει ματιές κακίας σε κάθε audition, σε κάθε περίπτωση. “Με τσαντίζει πάρα πολύ να στέκονται στην εμφάνισή μου. Εγώ πρέπει να αποδείξω διπλά την αξία μου. Κάθε φορά κάποιος λέει ‘Α, τελικά είναι καλή ηθοποιός’. Λες και έπρεπε να είμαι άσχημη για να είμαι καλή ηθοποιός”.
Το αν είναι καλή ηθοποιός ή όχι η Κατερίνα, φαίνεται μόνο στο σανίδι. Εκεί κρίνονται όλοι και όλα. Εκεί, που δεν παίζει ρόλο η εμφάνιση και το πόσοι είναι από κάτω, αλλά κατά πόσο αυτός ο άνθρωπος καταφέρνει – πώς το είπε νωρίτερα η Κατερίνα; – να δώσει όλη του την ψυχή και να πάρει πίσω λίγη από τη δική σου.