Η Νότια Έλενα Ελληνιάδη ξέρει τι θέλει από το πόλο
Είναι Γλυφαδιώτισσα. Είναι 19 ετών. Ο πατέρας της ήταν διάσημος μπασκετμπολίστας, αλλά εκείνη επέλεξε άλλο δρόμο στην αθλητική της καριέρα. Η Έλενα Ελληνιάδη είναι αποφασισμένη να γίνει μία από τις καλύτερες αθλήτριες πόλο και να φτάσει μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
- 13/04/2018
Είναι αρκετά ντροπαλή, οπότε της είπα να βρεθούμε κάπου, όπου θα ένιωθε πιο άνετα να μιλήσει. Να πάμε, για παράδειγμα, στο μαγαζί που αράζει με την παρέα της στη Γλυφάδα. Άλλωστε, η Έλενα Ελληνιάδη είναι βέρα Γλυφαδιώτισσα και καμαρώνει γι’ αυτό: “Από τότε που γεννήθηκα, μένω στη Γλυφάδα. Θεωρώ ότι είναι μία από τις καλύτερες περιοχές γύρω από την Αθήνα, γιατί μπορείς να συνδυάσεις πολλά πράγματα. Έχει τα πάντα στη Γλυφάδα. Αυτό που με εξιτάρει, είναι ότι έχει και βουνό και θάλασσα”.
Φωτογραφίες: Νίκος Κατσαρός
Επομένως, κίνησα κι εγώ για το στέκι της, όπου η 19χρονη πολίστρια του ΑΝΟ Γλυφάδας θα μου έλεγε γιατί προτίμησε την πισίνα, σνομπάροντας το μπάσκετ του μπαμπά Σταύρου Ελληνιάδη, διάσημου μπασκετμπολίστα των 80s και των 90s.”Ασχολούμαι με τον αθλητισμό από μικρή ηλικία. Ο πατέρας μου ήταν μπασκετμπολίστας και με ώθησε στον αθλητισμό. Διάλεξα να παίξω πόλο, ενώ εκείνος ασχολιόταν με το μπάσκετ. Ήταν καθαρά δική μου απόφαση. Από μικρή, μου άρεσε να τρέχω, να αθλούμαι και δοκίμασα πολλά αθλήματα, αλλά δεν είχα βρει τι ήθελα να κάνω. Δεν μου είπε ποτέ ο μπαμπάς μου «θα σε γράψω στο μπάσκετ να δεις πώς είναι». Με άφησε να επιλέξω μόνη μου. Έχω περάσει από στίβο, κολύμβηση, βόλεϊ, τένις, αλλά επειδή μου άρεσε να κολυμπάω κι ήθελα να συνδυάσω και παιχνίδι με μπάλα, περισσότερο μου ταίριαζε το πόλο. Εν τω μεταξύ, πόλο έπαιζε κι η αδερφή μου η Ειρήνη. Οπότε πήγα μία μέρα να τη δω σε μία προπόνηση, μου άρεσε πάρα πολύ αυτό που είδα και κατέληξα οριστικά στο πόλο”.
Κάνει πρωταθλητισμό από τα 13 της, δηλαδή περίπου μία εξαετία, και φέτος κατέκτησε το δεύτερο τίτλο της καριέρας της σε ηλικιακά πρωταθλήματα, αφού πήρε την πρώτη θέση με τις νέες γυναίκες του ΑΝΟΓ. Η πρώτη φορά ήταν το 2012 στις κορασίδες. Μεγάλες επιτυχίες έχει και με τις μικρές εθνικές ομάδες, καθώς ήταν μέλος της ομάδας στο Μπακού, όπου πήραν το χάλκινο μετάλλιο στους 1ους Ευρωπαϊκούς Αγώνες το 2015. Μετά από ένα χρόνο, στη Χάγη, συμμετείχε στις νέες γυναίκες, όπου πήραν και πάλι την τρίτη θέση. Και το Δεκέμβριο του 2016, ήταν στην ομάδα των νεανίδων, στο παγκόσμιο της Νέας Ζηλανδίας, όπου κατέλαβαν την 6η θέση.
Ωστόσο, το όνειρό της είναι να λάβει μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες με την Εθνική γυναικών: “Σίγουρα, για να θεωρηθεί ολοκληρωμένος ένας αθλητής, θα πρέπει να λάβει μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Είναι κάτι που δεν το έχω σαν άμεσο στόχο, είναι ακόμα μακρινό για μένα, αλλά προς το παρόν θα με ικανοποιούσε πάρα πολύ έστω μία κλήση στην Εθνική γυναικών. Δεν ξέρω αν αυτό θα συμβεί σύντομα. Αυτό που ξέρω είναι πως για να συμβεί, θα πρέπει να θυσιάσω πολλά πράγματα και να δουλέψω πολύ σκληρά. Ήδη, ο αθλητισμός μού έχει στερήσει πάρα πολλά πράγματα που θα μπορούσα να έχω κάνει, αλλά δεν συγκρίνονται με αυτά που μου έχει προσφέρει, είτε από τις νίκες είτε από τις ήττες. Δεν θα τα άλλαζα με τίποτα”.
Αυτό άλλωστε είναι και το χαρακτηριστικό της. Η σκληράδα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι εκτός από rookie της χρονιάς τη σεζόν 2015-16, αναδείχθηκε και κορυφαία αμυντικός. Κάτι που επανέλαβε και τη σεζόν 2016-17! Και αυτό που την κάνει ακόμα πιο σκληρή, είναι η ήττα: “Όταν ηττηθώ σε έναν αγώνα, γίνομαι πιο σκληρή. Όλα είναι κομμάτι του αθλητισμού. Αν δεν χάσεις, δεν θα μάθεις. Δεν μετανιώνω για τίποτα απ’ όσα έχω θυσιάσει. Όταν ήμουν πιο μικρή, απογοητευόμουν γιατί περίμενα περισσότερα από τον εαυτό μου, επειδή είμαι τελειομανής. Έχω κλάψει με νίκες, έχω κλάψει με ήττες, αλλά και όταν η επίδοσή μου δεν είναι αρκετά καλή σε έναν αγώνα. Ακόμα και από τα νεύρα μου έχω φτάσει σε σημείο να κλάψω την ώρα ενός αγώνα.
Είμαι πολύ ευαίσθητη, αλλά και πάρα πολύ δυνατή. Έχω ξεπεράσει κάθε δυσκολία που έχει βρεθεί στο δρόμο μου, είτε είναι θέμα υγείας είτε εξωαγωνιστικά θέματα”. Και από θέματα υγείας, άλλο τίποτα. Για 19 ετών, δεν έχει περάσει και λίγα: “Είμαι πολύ ευάλωτη στους τραυματισμούς και ειδικά όταν ήμουν πιο μικρή, που δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ το σώμα μου, χτυπούσα συνέχεια. Το πιο σοβαρό πρόβλημα υγείας, μου παρουσιάστηκε το 2013, όταν χρειάστηκε να κάνω επέμβαση λόγω σηψαιμικής περιτονίτιδας και κινδύνευσα να πεθάνω”.
Ας αφήσουμε στην άκρη τα παλιά (και άσχημα) και ας ασχοληθούμε με το λαμπρό μέλλον που ανοίγεται μπροστά της. Η Έλενα είναι “παιδί” του ΑΝΟΓ, αλλά οι βλέψεις της είναι για πολύ παραπάνω. Δεν το κρύβει πως θα ήθελε να φτάσει μέχρι την… πολομάνα (εκ του μπασκετομάνα, ποδοσφαιρομάνα κλπ) Ουγγαρία: “Αν έρθει πρόταση από μία ομάδα με υψηλότερες προσδοκίες από τη Γλυφάδα, φυσικά και θα το σκεφτώ. Είτε πρόκειται για ελληνική ομάδα είτε για ομάδα του εξωτερικού. Δεν αποκλείω τίποτα. Θα ήθελα πολύ να είμαι σε μία ομάδα με πολλές αγωνιστικές υποχρεώσεις, διότι ωραία και η προετοιμασία και όλα τα υπόλοιπα, αλλά σαν τους αγώνες, που τα δίνεις όλα για την ομάδα σου, δεν υπάρχει.
Προφανώς και δεν είμαι ολοκληρωμένη παίκτρια, έχω πολλά σημεία να βελτιώσω. Επίσης, λόγω έλλειψης εμπειρίας, δεν θα μπορούσα αυτή τη στιγμή να είμαι βασική σε μία μεγάλη ομάδα. Αλλά με προπόνηση και θέληση, που πάντα υπάρχει, μπορώ να φτάσω σε αυτό το επίπεδο. Φέτος είχαμε την ευκαιρία με την ομάδα μου να παίξουμε στην πρώτη φάση της Euro League και ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα. Είναι πολύ διαφορετικό. Καμία σχέση με την Ελλάδα. Εκεί οι παίκτριες είναι σε εγρήγορση, έχουν τρομερή φυσική κατάσταση. Κουράστηκα αρκετά. Μακάρι να μπορούσα να πάω στην Ουγγαρία. Εκεί παίζεται το πόλο. Εκεί θέλω να μάθω όλα τα μυστικά του αθλήματος”.Παράλληλα με το πόλο, η Έλενα σπουδάζει στο Χημικό της Αθήνας, όπου μπήκε πολύ εύκολα, αφού είχε το “άνευ”, χάρη στις επιτυχίες της με τις εθνικές ομάδες. “Γιατί Χημικό και όχι Ιατρική ή Νομική;”, τη ρώτησα. Η απάντηση ήταν ξεκάθαρη: “Η χημεία είναι το μόνο που με ενδιέφερε από τα εξωαθλητικά”.
Λίγο πριν κατηφορίσουμε προς το κολυμβητήριο του ΑΝΟΓ, της ζήτησα να θυμηθεί ιστορίες από την παιδική της ηλικία, που είχαν να κάνουν με τον πατέρα της και το μπάσκετ του ’90. Δυστυχώς, δεν τον πρόλαβε ως παίκτη, αλλά μόνο ως μάνατζερ. Παρόλα αυτά, μεγάλωσε μέσα στα γήπεδα του μπάσκετ: “Λόγω του πατέρα μου, πήγαινα από μικρή στα γήπεδα του μπάσκετ. Μου αρέσει πολύ να παρακολουθώ μπάσκετ. Όλα αυτά τα χρόνια έχω γνωρίσει πάρα πολλούς μεγάλους αθλητές, στους οποίους θα ήθελα κάποια στιγμή να μοιάσω. Είναι πολύ ωραίο να βλέπεις την πορεία ενός αθλητή από μικρή ηλικία”.
Τον πατέρα της τον έχει δει να μεγαλουργεί στα παρκέ μόνο μέσα από βίντεο, αλλά κάτι δεν της κόλλαγε: “Μου έδειχναν βίντεο με τον μπαμπά μου, όταν αγωνιζόταν στον Ολυμπιακό κι εγώ έλεγα «αυτός δεν είναι ο μπαμπάς μου. Ο μπαμπάς μου δεν έχει μαλλιά και είναι χοντρός».
Ευχαριστούμε θερμά για τη φιλοξενία τον all day χώρο OPUS Inner Pleasure και το κολυμβητήριο του ΑΝΟΓ.