Η travel blogger Μαρία Κόφου μιλάει για τα ταξίδια της
Μαρακές, Καραϊβική, Σινικό Τείχος, αλήθεια δεν ξέρω πού δεν έχει πάει αυτό το κορίτσι, μπες στο blog της να τα μάθεις όλα.
- 14/04/2016
Την Μαρία Κόφου την γνώρισα διαδικτυακά. Αργότερα την είδα τυχαία σε ένα πάρτι στο Χαλάνδρι (καθόλου νότιο ομολογώ) και κάτι θύμισε η μία στην άλλη. Είναι ένα κορίτσι που το συμπαθείς εύκολα. Είναι ευγενική και κοινωνική. Τρελαίνεται να μιλάει ισπανικά και ιταλικά με γνωστούς και αγνώστους, έχει αδυναμία στον καλό εσπρέσο, στους χάρτες και στα τατουάζ (έχει οκτώ), αγαπάει τα κοκερ σπανιέλ, και ας μην έχει κατοικίδια εξαιτίας των συνεχόμενων ταξιδιών της. Ναι ταξιδεύει πολύ και παντού. Και γράφει μετά για αυτό. Είναι travel blogger και μία travel blogger έχει πάντα ενδιαφέροντα πράγματα να πει.
Τα τρένα και το Σινικό Τείχος
«Είμαι η Μαρία και αν και από μικρή έσκαγα που δε με είχαν ονομάσει Άννα ή Νεφέλη, στην πορεία συμφιλιώθηκα με το Μαρία, γιατί είναι το πιο εύκολο και διαδεδομένο όνομα στις περισσότερες χώρες του κόσμου, κάτι που με βόλεψε πολύ στα ταξίδια μου». Έτσι ξεκίνησε η κουβέντα μας, όταν της είπα να μου (ξανα)συστηθεί.
Μιλήσαμε για την ιδιότητά της ως travel blogger στο www.travelstoriesfromyworld.com και μου εξέφρασε την επιθυμία – ελπίδα της κάποια στιγμή να γίνει και full time traveler.
Τι σούπερ φάση σκέφτηκα, να ταξιδεύεις σε όλο τον κόσμο, να βλέπεις διαφορετικούς πολιτισμούς, ανθρώπους που σου μοιάζουν και που δεν σου μοιάζουν, αξιοθέατα που αξίζει να επισκεφτείς. «Έχω πάθει την πλάκα μου με το Σινικό Τείχος, όταν βρέθηκα τον περασμένο Ιούλιο να το περπατάω, δε μπορούσα να κατανοήσω πώς στο καλό φτιάχτηκε κάτι τέτοιο, είναι το μεγαλύτερο σε έκταση ανθρώπινο οικοδόμημα και ένα από τα σύγχρονα επτά θαύματα του κόσμου», μου λέει.
Το κορίτσι τούτο σπούδασε Δημοσιογραφία στο Πάντειο (δικιά μου είναι αυτή) και σήμερα είναι community manager στο DiscoverGreececom της Marketing Greece. Αφού έκανε ένα Master στην Επικοινωνία και τα Digital Media επί ιταλικού εδάφους, όπου έζησε για 3 χρόνια, επέστρεψε στην Αθήνα, την βάση για τα ταξίδια της. «Από μικρή λάτρευα να γράφω ιστορίες όσο βρισκόμουν σε μέσα μεταφοράς. Τα τρένα βέβαια ομολογώ πως μου έφερναν ακόμα μεγαλύτερη έμπνευση, έγραφα πάντα ιστοριούλες εμπνευσμένες από τη διαδρομή και τους συνεπιβάτες μου», θυμάται. Το blog της, λοιπόν, τον Αύγουστο του 2012 δημιουργήθηκε με το όνομα Trainstories, σε ένα βαγόνι ενός τρένου στην Βόρεια Ιταλία. Το τρένο άλλωστε είναι το μέσο που προτιμά, «μου φέρνει έμπνευση και βγάζει το ρομαντικό μου εαυτό», ε για το ρομαντικό του πράγματος ένα δίκιο το έχει.
Η Σαχάρα, ο Υπερσιβηρικός και η αγαπημένη της Βαρκελώνη
Κάθομαι και σκέφτομαι πόσα έχω χάσει που δεν έχω ταξιδέψει γενικά στη ζωή μου και εκείνη μου μιλάει για άλλες ηπείρους και τοπία και ζηλεύω ακόμη περισσότερο. «Γύρισα μόλις πριν από μία εβδομάδα από ένα roadtrip στο Μαρόκο, από το Μαρακές μέχρι τη μπλε πόλη (Chefchaouen) και την έρημο Σαχάρα, ήταν 2 πραγματικά απίστευτες εβδομάδες. Από το Βορρά μέχρι το Νότο, είδαμε χιόνι, πράσινο, καμένη γη, έρημο, μοναδική εναλλαγή τοπίων αλλά και θερμοκρασιών», μου αποκαλύπτει και εγώ το μόνο που έχω να θυμάμαι (από πρόσφατα τουλάχιστον) είναι μία Τήνος και κάτι Καλάβρυτα.
Αυτό που θαύμαζα πάντα είναι εκείνους που μπορούν και ταξιδεύουν μόνοι τους, όχι τίποτα άλλο αλλά η δική μου ανασφάλεια με έχει αποτρέψει από τέτοιες τολμηρές αποφάσεις. Η Μαρία μου εξηγεί πώς είναι να κάνεις κάτι τέτοιο. «Τα τελευταία 2 χρόνια έχω επιλέξει το solo travel. Ταξιδεύω μόνη μου αλλά στην πραγματικότητα δεν είμαι ποτέ μόνη μου. Υπάρχουν και άλλοι τρελοί σαν και μένα που γυρίζουν τον κόσμο και όλο και σε κάποιο καφέ, hostel, τρένο ή αεροπλάνο θα τους πετύχω και θα πιάσουμε κουβέντα ή θα κάνουμε κομμάτι του ταξιδιού μας παρέα».
Όταν την ρώτησα πού στον κόσμο θα ήθελε να ζει μου είπε για την Βαρκελώνη, τη Ρώμη και τη Θεσσαλονίκη. Η Βαρκελώνη, όμως, είναι η πόλη που αγαπά περισσότερο. «Έχω πάει πάνω από 5 φορές παρόλο που θεωρώ ότι ο κόσμος μας είναι πολύ μεγάλος για να βλέπουμε συνεχώς τα ίδια μέρη. Αγαπώ τους ντόπιους και μου αρέσει πολύ ο αέρας που αποπνέει. Είναι μια ζωντανή, χρωματιστή, καλλιτεχνική και νεανική πόλη. Έχει ενδιαφέρουσες γωνιές, ιστορίες να διηγηθεί, καλό φαγητό και φυσικά θάλασσα. Είναι μια πόλη που την ερωτεύεσαι θέλοντας και μη».
Είχα αρχίσει ήδη να ονειρεύομαι πως παίρνω ένα αεροπλάνο και μην με είδατε και τότε μου είπε για τα τρία top ταξίδια που έχει κάνει (να ανοίξει η γη να με καταπιεί που από εξωτερικό μόνο μία Γερμανία έχω πάει). «Οι δύο εβδομάδες στην Κεράλα της Νότιας Ινδίας μαζί με άλλους 29 travel bloggers από όλο τον κόσμο, το solo ταξίδι μου με τον Υπερσιβηρικό από τη Ρωσία μέχρι την Κίνα, μέσω της Μογγολίας, και το roadtrip στο Μαρόκο με τους κολλητούς μου».
Για τον Υπερσιβηρικό μου είπε κι άλλα. «Το να ταξιδέψω με τον Υπερσιβηρικό και τον Υπερμογγολικό και να διασχίσω τη Σιβηρία και τη Μογγολία ήταν ένα όνειρο που είχα από μικρή. Ήταν ένας συνδυασμός διαφορετικών τοπίων, διαφορετικών κουλτουρών και συναισθημάτων».
Οι χαρούμενοι Πουερτορικανοί και τα λαλάγγια στη Μεσσηνία
Όταν μιλάς με κάποιον που κάνει τόσα ταξίδια, θέλεις να μάθεις πολλά πολλά πολλά πράματα. Έκανα, ουουου, ένα κάρο ερωτήσεις. Έμαθα πως οι Κολομβιανοί και οι Πουερτορικανοί είναι τρελοί και παλαβοί, με το τραγούδι, με το χορό και πάντα μέσα στο χαμόγελο. Ότι οι Ασιάτες δεν είναι και τόσο φιλόζωοι, αφού τα ζώα τα χρησιμοποιούν για μέσο μεταφοράς ή για ψυχαγωγία. Ότι υπάρχουν burger καμήλας στο Μαρακές (κρίμα).
Ότι τα σαλάμια και τα τυριά (και η dolce vita) των Ιταλών είναι ασυναγώνιστα. Και ότι το πιο ωραίο εστιατόριο στον κόσμο είναι το τραπέζι της συνονόματης γιαγιάς της στο Αχλαδοχώρι Μεσσηνίας με τα τηγανόψωμα, τα λαλάγγια, τις πατάτες, το κατσικάκι, τη χωριάτικη και το κόκκινο κρασί από τα αμπέλια τους.
Α την αγαπάει την Μεσσηνία. «Όπου και να ταξίδεψα, σαν το Μεσσηνιακό κόλπο και τα χωριά του δε βρήκα. Τόσο η θάλασσα (τι να πεις για τη Βοϊδοκοιλιά), όσο και οι παραθαλάσσιες περιοχές της Μεσσηνίας, Κορώνη, Μεθώνη, Πύλος κ.λπ. είναι μαγικές».
Έλα ναι, αλλά δεν μπορεί να μην θυμάσαι με τρέλα την Καραϊβική. «Αχ, εκείνη η αιώρα σε ένα από τα 365 νησάκια του συμπλέγματος των νησιών San Blas στην Καραϊβική. Εκεί, στη μέση του τίποτα ονειρεύτηκα ξαπλωμένη, ήπια τις Balboa μου (μπύρες από Παναμά), έγραψα blog post στο σημειωματάριο του κινητού μου για να μην ξεχάσω τη στιγμή και φυσικά με πήρε ο ύπνος καθώς με κουνούσε πέρα δώθε το αεράκι». Βασικά, (δεν θα μπορούσε να μην) είναι από τα αγαπημένα της σημεία στον κόσμο, ενώ τα άλλα δύο είναι τα βραχάκια στην Ακρόπολη και ένα παγκάκι στη Γλυφάδα (ωπ νότια φάση), σε ένα πάρκινγκ με ένα δέντρο που κοιτάει τη θάλασσα.
Τα mojitos στην Μπανγκόκ και τα κοράκια στη Μογγολία
Αν έχεις αποφασίσει να βγεις λίγο εκτός νοτίων και ελληνικών συνόρων για ποτά, τότε η Μαρία σου προτείνει τα δύο πιο κουλ μπαρ της γης. «Το πρώτο βρίσκεται στη Bangkok (Rambuttri Road) και είναι ένα χρωματιστό βανάκι που σερβίρει φοβερά mojitos, ενώ το δεύτερο βρίσκεται στη Μπρατισλάβα, λέγεται Papichulo – ήταν κάποτε δημόσιες τουαλέτες (ω ναι!) και σερβίρει σούπερ ντόπιες μπύρες και πολύ φθηνά ποτά».
Όταν αναρωτήθηκα αν είναι επικίνδυνα σε κάποια από τα μέρη που έχει πάει, μου είπε «επικίνδυνα είναι μόνο εκεί που δεν είσαι προσεκτικός και συμπεριφέρεσαι σαν τουρίστας που αδιαφορεί και δε σέβεται τη χώρα την οποία επισκέπτεται». Όμως είχε μία κακή εμπειρία, που την τρόμαξε. «Στην Μογγολία, στη στέπα, δοκίμασα για πρώτη φορά να κάνω ιππασία με ημι-εξημερωμένο άλογο με άλλα τρία άτομα και μετά από δύο ώρες διαδρομής, πετάχτηκε από το πουθενά ένα κοράκι, τα άλογα τρόμαξαν άρχισαν να τρέχουν σαν τρελά, η μια κοπέλα έπεσε κάτω και την άλλη τη χάσαμε για λίγη ώρα από τα μάτια μας. Εγώ αναγκάστηκα να μείνω στη μέση του πουθενά περιμένοντας τον οδηγό μας να γυρίσει από την αναζήτηση της κοπέλας και μπορώ να πω ότι εκείνα τα 20 λεπτά ήταν τα χειρότερα της ζωής μου».
Ο ταξιδιώτης πρέπει να παίρνει κάτι αλλά να δίνει πάντα κάτι πίσω
Όσο αφορά στο travel blogging, μου εξήγησε ότι για να το κάνεις «θα πρέπει να ταξιδεύεις συχνά, συνεπώς θα έχεις και έξοδα γιατί σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να θεωρείς δεδομένο πως θα ταξιδεύεις δωρεάν λόγω χορηγών, στην Ελλάδα τουλάχιστον είναι πολύ δύσκολο κάτι τέτοιο».
Ο επόμενος προορισμός της θα είναι ένα πολύ ιδιαίτερο ταξίδι γύρω στα τέλη Αυγούστου αλλά επειδή είναι λίγο προληπτική, δε θα πει το μέρος ακόμα. Το πιο άμεσο, όμως, ταξίδι της είναι μέσα στον επόμενο μήνα και θα είναι Μύκονος, Κρήτη (φαράγγι Σαμαριάς) και Βουδαπέστη.
Αυτό που έμαθε από τα ταξίδια της; Πως ο κόσμος είναι υπερβολικά μεγάλος και διαφορετικός και πως από κάθε άνθρωπο, κουλτούρα ή χώρα ο ταξιδιώτης πρέπει να παίρνει κάτι αλλά και να δίνει πάντα κάτι πίσω.
Άσε που έμαθε να αγαπάει πολύ τον εαυτό της και να γουστάρει να περνάει χρόνο μαζί του χωρίς να πρέπει να έχει συνέχεια κάποιον δίπλα της για να σπάει τις σιωπές. Μήπως να αρχίσεις να ταξιδεύεις κι εσύ (κι εγώ);