Η Χριστίνα Πομόνη έχει γίνει ο φόβος και ο τρόμος της Δάφνης
Γιατί το Fear of the dark, το πρώτο escape terror house στην Ελλάδα, κρύβει 1.000+1 εκπλήξεις. Μια από αυτές είναι η άκρως τρομακτική παρουσία της γνωστής ηθοποιού ως η οικοδέσποινα του πιο τρομακτικού σπιτιού στην Ελλάδα.
- 12/07/2016
Ο χώρος είναι σίγουρα σκοτεινός. 210 τετραγωνικά μέτρα, δηλαδή ένα ολόκληρο σπίτι γεμάτο γρίφους, μυστήριο και τρόμο. Ο Νικήτας που έχει γράψει το σενάριο, η Χριστίνα, ο Νίκος και η Γιάννα που παίζουν με υποδέχονται και μου μιλάνε για το Fear of the Dark. Το σκοτεινό και μυστηριώδες καμάρι τους, το πρώτο escape room που λίγο πολύ έφτιαξαν γιατί το έψαχναν και δεν το έβρισκαν. Ξεκινάμε με το σενάριο και στη συνέχεια η Χριστίνα,που έχει και τη μεγαλύτερη προϋπηρεσία-τρόμου, παίρνει τον λόγο. Γιατί της αρέσει όντως να κάνει τον κόσμο να τρομάζει.
Το σενάριο
Το σενάριο δεν σε μεταφέρει κάπου αλλού. Είμαστε κανονικά εδώ, στην Μπουζιάνη 6, όπου και κατοικούσε μια οικογένεια εβραϊκής καταγωγής: ο μπαμπάς, η μαμά και το μικρό τους κοριτσάκι. Μια Τρίτη βράδυ ακούστηκαν κάτι περίεργοι ήχοι που δεν μπορούσαν να εξηγηθούν. Η γειτονιά κάλεσε την αστυνομία. Για τρεις ολόκληρες ημέρες δεν μπορούσαν να μπούνε μέσα στο σπίτι από καμία πόρτα, αλλά ούτε και να γκρεμίσουν κάποιον τοίχο. Μετά από τρεις ημέρες το σπίτι άνοιξε τις πόρτες του. Εντός του δεν βρήκαν κανένα από τα τρία άτομα και ξεκίνησε έτσι μια αναζήτηση του τι ακριβώς συμβαίνει. Μετά από έξι χρόνια το κοριτσάκι βρέθηκε σε ένα δάσος στην Αργεντινή. Κάποιος περαστικός το μάζεψε και το πήγε σε ένα νοσοκομείο και, όταν εκείνο ξύπνησε κανονικά, μπορούσε να μιλάει και να γράφει σε όλες τις γλώσσες του κόσμου και είχε αδιανόητες γνώσεις, αλλά και πάλι δεν μπορούσε να καταλάβει εκείνο το φοβερό μυστήριο με το σπίτι της. Έτσι, σαν μοναδική κληρονόμος του σπιτιού, υποδέχεται γνωστούς Ghost Hunters απ’ όλον τον κόσμο προκειμένου να εξερευνήσουν το σπίτι, να μελετήσουν τα μεταφυσικά φαινόμενα και, αν καταφέρουν, να αποδράσουν από το σπίτι να πούνε και στο κοριτσάκι τι πραγματικά συμβαίνει και τι συνέβη εκείνο το βράδυ της Τρίτης.
Η ιδέα πίσω από τη δημιουργία του Fear the Dark
«Σε escape room πήγα για πρώτη φορά πριν από πολλά χρόνια. Όταν δηλαδή δεν είχαν γίνει και τόσο της μόδας και στην Αθήνα είχε πολύ λίγους χώρους. Για μένα αυτό ήταν. Κόλλησα άσχημα. Παίζαμε συνέχεια. Από τότε μας μπήκε η ιδέα να φτιάξουμε έναν δικό μας τέτοιο χώρο. Είναι, λοιπόν, ένα βράδυ που έχουμε παίξει «2 δωμάτια» αλλά δεν μας έχει φύγει. Έχουμε γυρίσει σπίτι, ο Νικήτας, ο Νίκος, η Γιάννα και εγώ, και θέλουμε και άλλη αδρεναλίνη. Λέμε λοιπόν στον Νικήτα «μπορείς να κάνεις όλο το σπίτι γρίφους;». Άλλο που δεν ήθελε. Η συμφωνία ήταν ότι θα βγάζαμε εμείς τον σκύλο 20 λεπτά βόλτα και θα γυρίζαμε και θα βρίσκαμε ένα σπίτι escape. Παίξαμε, μας άρεσε, και καταλάβαμε ότι και πρέπει και μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα δικό μας.
Η αλήθεια είναι ότι όταν παίζεις συνέχεια θέλεις διαρκώς και το κάτι παραπάνω. Το να παίζεις σε έναν χώρο που έχει άντε το πολύ μέχρι δύο δωμάτια, δηλαδή ένα κανονικό και ένα κρυφό, καταντάει κάπως πιο βαρετό ακόμα και αν το σενάριο σε κρατάει. Κατά την γνώμη μου το κάτι παραπάνω το κάνει ο χώρος. Και εδώ είναι πολύ μεγάλος, 210 ολόκληρα τετραγωνικά. Είναι ένα ολόκληρο σπίτι, αυτό που και εμείς σαν παίκτες ψάχναμε να βρούμε.
Επειδή δεν θέλαμε με τίποτα να εγκαταλείψουμε την χαρά του παιχνιδιού και επειδή οι τρεις στους τέσσερις είμαστε και ηθοποιοί, είπαμε να φτιάξουμε κάτι και να παίζουμε, να συμμετέχουμε κανονικά και εμείς. Έτσι, έχουμε ηθοποιούς. Δεν μπορώ να σου πω πολλά για το τι ακριβώς κάνουμε, αλλά σκέψου ότι το σπίτι έχει μέσα κάποιες οντότητες. Είναι στοιχειωμένο. Οι παίκτες μας έχουν τον ρόλο των Ghost Hunters σε ένα σπίτι με μεταφυσικές δραστηριότητες. Κάποιες από αυτές είναι οπτικά και ηχητικά εφέ και κάποιες άλλες είναι ζωντανές από εμάς και με έναν σαφή ρόλο στην πλοκή και το μυστήριο. Θα βοηθήσουμε, θα καθοδηγήσουμε και, όπως καταλαβαίνεις, θα τρομάξουμε κιόλας. Δεν θα σου πω όμως πόσοι είμαστε σε κάθε παιχνίδι. Είναι βασικό να υπάρχει το στοιχείο το αιφνιδιασμού και μια συνεχόμενη διάδραση με τον κόσμο.
Η εμμονή με τα θρίλερ
Για να στο πω κομψά και χωρίς καμία υπεκφυγή, είμαι άρρωστη με τα θρίλερ. Βλέπω οτιδήποτε έχει να κάνει με μεταφυσικά και ψυχολογικά θέματα. Δεν αγαπώ πολύ τα splatter, αλλά ό,τι έχει έτσι τρόμο με τραβάει. Ο χώρος μας εδώ έχει πολλές επιρροές από τα θρίλερ που αγαπάμε. Επίσης, προσωπικά, επειδή έχω κάνει θρίλερ και στο θέατρο, είμαι πολύ εξοικειωμένη με το όλο θέμα.
Είναι απίθανο να κάνεις τον κόσμο να τρομάζει. Μου αρέσει πάρα πολύ. Και το σημαντικό είναι ότι αρέσει και στον κόσμο να τον κάνεις να τρομάζει. Το καταλαβαίνεις αυτό. Ο τρόμος τραβάει. Και στο Χόλυγουντ αν το δεις τα θρίλερ κόβουν τα τρελά εισιτήρια. Τα ζητάει ο κόσμος. Να ανεβαίνει η αδρεναλίνη του. Το βλέπω και σε εμένα αυτό, γιατί το ψάχνω. Τα απλά δωμάτια δεν μου λένε πλέον τίποτα, όσο καλό και αν είναι το σενάριό τους.
Η χαρά της παρέας
Μια παρέα τριών έως και εφτά ατόμων μπορεί να έρθει μέχρι και 2 φορές, αν την πρώτη κολλήσει σε ένα σημείο του σπιτιού και μείνει από χρόνο. Αν το λύσει, όμως, δεν μπορεί να ξανάρθει. Μετά από ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα θα αλλάξουμε σενάριο, είναι κάτι που το έχουμε σκεφτεί ήδη. Για ένα επιτυχημένο σενάριο, και λαμβάνοντας υπόψιν και την ελληνική αγορά, τα 2 με 2,5 χρόνια είναι ο μέγιστος χρόνος για να το κρατήσεις.
Τις παρέες τις καταλαβαίνεις από το πρώτο λεπτό, από τις πρώτες ματιές. Και τους «κόβεις» πώς είναι. Θυμάμαι κοπέλες που με το που μπαίνουν μέσα και χωρίς εμείς να έχουμε κάνει τίποτα κλείνουν αυτιά, τσιρίζουν, φωνάζουν. Μετά υπάρχουν άλλοι που δεν φοβούνται καθόλου. Μέχρι στιγμής μόνο 4 άνθρωποι έχουν πατήσει το panic button για να βγούνε έξω επειδή δεν άντεξαν. Οι τρεις ήταν άντρες. Βέβαια, αν το πατήσεις, τελειώνει το παιχνίδι για όλους. Σε μερικές παρέες παίζει και «στήσιμο». Ανοίγονται αμέσως στον εκάστοτε Game Master. Ξέρεις έρχονται και λένε «να αυτή εκεί με την ριγέ μπλούζα τρομάζει πολύ. Κάντε την να τα παίξει». Πέφτει τέτοια πληροφορία πάντα. Και οι ίδιοι το διασκεδάζουν. Έχει όμως και απρόοπτα αρκετά, γιατί την ώρα του τρόμου δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσει ο καθένας. Μια κοπέλα είχε πάρει ένα μεγάλο λεξικό από μια βιβλιοθήκη και το είχε πετάξει στην Γιάννα. Εμένα με έχουν κλοτσήσει. Μετά το τέλος του παιχνιδιού έρχονται για συγνώμες. Σημασία έχει να περάσουμε όλοι καλά. Για μας είναι δουλειά μας και πλέον αντιλαμβανόμαστε πώς πρέπει να παίζουμε το κάθε παιχνίδι ανάλογα με την εκάστοτε παρέα.
Νικήτας Αυγούλης, ο σχολιαστής αγώνων μπάσκετ στη Nova πίσω από το ‘σπιτικό’ σενάριο
Τα περισσότερα σενάρια έρχονται από το εξωτερικό. Έρχεται μια εταιρεία και σου στήνει το δωμάτιο εξ’ ολοκλήρου: έπιπλα, γρίφους, σενάριο. Στην δική μας περίπτωση δεν ισχύει αυτό. Το σενάριο είναι όλο δικό μου και με βοήθησαν στην εφαρμογή του τα παιδιά. Εμείς το οραματιστήκαμε και εμείς το φτιάξαμε. Κάναμε, φυσικά, στην πορεία κάποιες αλλαγές για ορισμένα πράγματα που δεν ήταν εφικτά. Θέλαμε, ας πούμε, κάπου να βάλουμε μια black hole τσουλήθρα αλλά δεν τα καταφέραμε. Σκέψου ότι όλο το σπίτι το φτιάξαμε μόνοι μας. Ήταν μια παλιά αποθήκη τσιγάρων, που είχε περάσει και μια φωτιά πριν πάρα πολλά χρόνια, που είχε μείνει ανοίκιαστη επί μια δεκαετία. Και από τότε πήραμε κληρονομιά ένα αντικείμενο που υπάρχει ακόμα εδώ και «παίζει» κυριολεκτικά.
Το κοινό μας εδώ είναι κατά βάση φανατικοί escapers. Άνθρωποι που μπορεί να έχουν παίξει 60 ή και 70 «δωμάτια» ή και παραπάνω. Ο φόβος είναι μια εξέλιξη που σταδιακά νομίζω την ζητάνε οι escapers. Έρχονται στο Fear of the Dark γιατί έχει αρχίσει και κυκλοφορεί ότι είναι κάτι διαφορετικό: Φόβος, σκοτάδι και 210 τετραγωνικά παιχνίδι. Αυτό, η αλήθεια είναι, ότι δεν υπάρχει πουθενά στην Ελλάδα. Εγώ προσωπικά νιώθω πάρα πολύ περήφανος για το Fear of the Dark. Το καμαρώνω πολύ γιατί σκεφτήκαμε και φτιάξαμε κάτι που μπορεί να τρομάξει αλλά ταυτόχρονα να σε διασκεδάσει και να σε κάνει να περάσεις και καλά. Να παίξει με την αδρεναλίνη σου και τις διακυμάνσεις τις. Όταν βγαίνει κόσμος και σου λέει «φίλε πέρασα υπέροχα και είναι μέσα στα πέντε καλύτερα ‘δωμάτια που έχω κάνει’ »: μεγάλη ηθική ικανοποίηση. Ειδικά όταν το εισπράττεις από έμπειρους του χώρου.
Νίκος Λημνιός και Γιάννα Σισκοπούλου, από το παιδικό θέατρο στο σπίτι του τρόμου
Εμείς έχουμε μια εταιρεία, την L&S, που ασχολείται με το παιδικό θέατρο τα τελευταία έξι χρόνια. Βάση μας είναι στο θέατρο Άβατον στο Γκάζι όπου κάνουμε παιδικό διαδραστικό θέατρο με περίπου έξι παραστάσεις τον χρόνο (σ.σ. Αν είστε γονείς σίγουρα έχετε δει τη μεγαλύτερή τους επιτυχία, τα «Τρία γουρουνάκια»). Όλο αυτό το αρκετά παιδικό σκηνικό είπαμε να το ‘εμπλουτίσουμε’ με λίγο τρόμο εδώ στο Fear of the Dark. Έχουμε γίνει ομάδα, είμαστε ούτως ή άλλως μια μεγάλη ομάδα γιατί και τα παιδιά, ο Νικήτας που έχει γράψει το σενάριο και η Χριστίνα που παίζει, ασχολούνται και εκείνοι με τα παιδιά.
Η αλήθεια είναι ότι το μόνο κοινό σημείο ανάμεσα στις δυο δραστηριότητές μας είναι η διάδραση. Είναι μια μεγάλη απόσταση η αλήθεια. Από το παιδικό στο θρίλερ και στο παιχνίδι. Το σημαντικό είναι ότι η συμμετοχή μας στην πλοκή του παιχνιδιού είναι καίρια. Το ίδιο το concept του Fear of the Dark προϋποθέτει ηθοποιούς. Φορά με την φορά το παιχνίδι μας γίνεται καλύτερο και η κάθε παρέα απολαμβάνει την πλοκή, το μυστήριο και την λύση του.
* Φωτό: Αλέξανδρος Ιωαννίδης
Info: Fear of the Dark, Μπουζιάνη 6 & Λεωφόρος Βουλιαγμένης (κοντά στο σταθμό του μετρό Άγιος Ιωάννης), τηλ. Κρατήσεων: 6977 198088, www.facebook.com/Fear-of-the-Dark, www.fearofthedark.gr