Η Χρυσή Γεράρδη είναι ένα μεγάλο παιδί
Βλέπει ξερά φύλλα στο δρόμο και αρχίζει και χοροπηδάει πάνω τους σα μικρό παιδί. Αυτή είναι η ηθοποιός Χρυσή Γεράρδη. Χαμογελαστή, με θετική διάθεση, μιλά για τη δουλειά της και δηλώνει ερωτευμένη με τα νότια.
- 25/11/2014
Ο ήρωας της παράστασης αναζητά διέξοδο από την πραγματικότητα. Η ίδια νιώθει άραγε την ανάγκη αυτή; «Γενικά μου λένε ότι δεν είμαι και πολύ γειωμένη»! Καλό αυτό, σκέφτομαι εγώ. «Να σου δώσω ένα παράδειγμα, μια μέρα πήγαινα σπίτι μου και ήταν κάτι ξερά φύλλα κάτω. Τα είδα και άρχισα να χοροπηδάω και να τα πατάω, σαν τα παιδάκια και γελούσα μόνη μου. Ήταν ένας κύριος σε ένα παγκάκι και άρχισε να γελάει και του ζήτησα συγγνώμη. Εκείνος απάντησε ‘μα τι λες, είναι υπέροχο να βλέπεις έναν άνθρωπο να χαίρεται σαν παιδί’»! ‘Ετσι είναι η Χρυσή. Τραγουδάει και χορεύει στο δρόμο χωρίς να τη νοιάζει αν την βλέπουν. Κρατά το παιδί μέσα της!
Διαβάζοντας για εκείνη πριν τη συναντήσω είδα ότι έχει μια μεγάλη γκάμα ρόλων. Κωμωδία, δράμα, τραγωδία. Τι προτιμά όμως η ίδια; «Όταν έκανα τραγωδία, σκέφτηκα ότι αυτό ήταν. Μετά όμως, μου είπαν ότι είμαι καλή στην κωμωδία. Δεν ξέρω τι μου αρέσει περισσότερο… Μάλλον λίγο από όλα». Με αφορμή την πρόσφατη αυτοκτονία του μεγάλου κωμικού Robin Williams, ρώτησα τη Χρυσή αν πιστεύει ότι ισχύει αυτό που λένε για τους ηθοποιούς που κάνουν κωμωδία, ότι πολλοί έχουν ανάγκη μέσα από τους ρόλους να ξεφύγουν από προσωπικές καταστάσεις. Η ίδια επισημαίνει ότι τα τελευταία χρόνια που κάνει κωμωδία γίνεται πιο κλειστή, πιο εσωστρεφής, «άρα μάλλον τελικά ισχύει αυτό».
Πόσο εύκολο είναι για έναν ηθοποιό να ξεχωρίζει τον ρόλο μιας παράστασης από τον ίδιο του τον εαυτό; Πόσο εύκολο είναι να μην «κουβαλά» μαζί του τον ρόλο; Η Χρυσή παραδέχεται ότι στις πρώτες δουλειές της «κουβαλούσε» συνέχεια μαζί τον κάθε ρόλο. Πλέον, «επιλέγω ότι τώρα θα σκεφτώ τον ρόλο και τώρα θα τον αφήσω, μπορώ και τα ξεχωρίζω», ενώ τονίζει ότι «γίνεται αυτόματα όλο αυτό πια, μπορώ και πάω από τη μια πρόβα στην άλλη και προσαρμόζομαι άμεσα. Εκεί που κατευθείαν γίνομαι ο εαυτός μου είναι σε τυχόν παρατηρήσεις ή διορθώσεις κατά τη διάρκεια μιας πρόβας».
Απαντώντας στο πόσο εύκολο είναι για ένα νέο ηθοποιό να αναδειχθεί, η Χρυσή λέει ότι θέλει πολλή υπομονή και τύχη φυσικά. «Πολλά παιδιά από τη σχολή τα έχουν παρατήσει, έχουν απογοητευτεί. Το σημαντικό είναι να πιστεύεις σε σένα, ότι μπορείς, να έχεις πειθαρχία και να δουλεύεις». Και επειδή πλέον οι παραστάσεις παίζονται δυο ή τρεις φορές την εβδομάδα «πρέπει να είσαι σε πολλές».
Οι άνθρωποι που την εμπνέουν είναι οι ηλικιωμένοι. Γιατί μέσω εκείνων φτιάχνει τις δικές της ιστορίες. «Βλέπω έναν παππού, μια γιαγιά και κάνω τα σενάριά μου, φαντάζομαι την ιστορία τους». Θυμάται χαρακτηριστικά, όταν πήγαινε δημοτικό ακόμη, είχε επισκεφτεί με τους γονείς της ένα σπήλαιο. «Ήταν ένας παππούλης απ’έξω και άρχισε να μας λέει ιστορίες για το σπήλαιο. Ήταν πολύ θετικός άνθρωπος. Μας έλεγε να είμαστε θετικοί γιατί είμαστε για το τώρα, αν είναι να φύγουμε, θα φύγουμε. Δεν θυμάμαι την εικόνα του, αλλά αυτό που με είχε κάνει να νιώσω». Από τον χώρο του θεάτρου ξεχωρίζει την Έρση Μαλικένζου, η οποία υπήρξε δασκάλα της. «Την λάτρεψα ως ηθοποιό και ως άνθρωπο. Έχει μια ηρεμία, μια πραότητα, μπορεί να μεταμορφωθεί από ένα μικρό κορίτσι σε μια μεγάλη γυναίκα. Πολύ ιδιαίτερη γυναίκα».
Ο έρωτας τι ρόλο παίζει στη ζωή της; Η Χρυσή απαντά με μια φράση που της είχε πει μια τραγουδίστρια, ότι «οι καλλιτέχνες δεν πρέπει να είμαστε σε μια σχέση απλά συμβιβαστικά, πρέπει να σε κρατά σε εγρήγορση, να γίνεται πόλεμος». Η ίδια νιώθει να την πυροδοτεί το ακραίο συναίσθημα. «Όταν είμαι πολύ καλά ή πολύ άσχημα έχω μια απίστευτη λαχτάρα να ανέβω στη σκηνή». Άλλοι πάλι λένε ότι «καλό είναι να νιώθεις ηρεμία σε μια σχέση γιατί το επάγγελμα του ηθοποιού είναι αβέβαιο, έχει μεταπτώσεις. Ίσως επειδή με τους ρόλους έχεις τόση ενέργεια, όταν γυρνάς σπίτι να χρειάζεσαι κάποιον να σε ηρεμεί».
Αθεράπευτα ερωτευμένη δηλώνει με τα νότια προάστια και συγκεκριμένα με τη Βούλα. «Εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα και δεν αλλάζω τη Βούλα με τίποτα, δεν μετακινούμαι»! Λάτρης της θάλασσας, με καταγωγή από Φολέγανδρο, «καταλαβαίνεις γιατί δεν την αλλάζω». Η Χρυσή αγαπά τόσο τη Βούλα γιατί είναι οικογενειακή περιοχή και γιατί δεν της λείπει τίποτα. «Μόνο με τα θεατρικά υστερεί. Γενικά τα νότια. Κάτι πήγαινε να γίνει στον Άγιο Δημήτριο, δεν βγήκε. Δεν είμαστε κι εμείς μαθημένοι, έχουμε μάθει να πηγαίνουμε κέντρο για θέατρο. Αυτό λείπει να δημιουργηθεί μια καλλιτεχνική κοινότητα, έστω και μια μικρή θεατρική σκηνή και να το μάθει ο κόσμος σιγά σιγά».
Το αγαπημένο της σημείο είναι το παραλιακό κομμάτι της Βούλας. «Πάω εκεί χειμώνα καλοκαίρι, σκέφτομαι, γράφω, δεν το αλλάζω».
Κλείνοντας τη συζήτησή μας, η Χρυσή μοιράζεται μαζί μας τα θεατρικά της σχέδια. Επανέρχεται στον «Μπόμποκ» και λέει ότι το έργο είναι διαχρονικό και βρίσκει το χώρο του σε κάθε εποχή. Επίσης, εξηγεί ότι «τα τελευταία χρόνια στα θέατρα έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε αφαιρετικά σκηνικά. Το Εσωθέατρο είναι μικρό, αλλά όποιος μπει μέσα θα ενθουσιαστεί. Με τα σκηνικά, το φωτισμό, την αμόσφαιρα». Αύριο, 26 Νομεβρίου, ξεκινά η φαρσοκωμωδία «Σέξαλλες καταστάσεις» στο LA Theater. Η Χρυσή μας λέει ότι «ο κόσμος θα περάσει πολύ καλά, θα γελάσει με την ψυχή του»!
Εγώ δεν μπορώ παρά να ευχηθώ στη Χρυσή καλή επιτυχία και να μη χάσει ποτέ το παιδί από μέσα της!