Γιάννης Ασλανίδης: Η ζωή του όλη, το μπάσκετ
Ο Γιάννης Ασλανίδης είναι ένας γνήσιος άνθρωπος του μπάσκετ. Το καταλαβαίνεις από την πρώτη του κουβέντα για το άθλημα. Και σε περίπτωση που τον δεις στο γήπεδο δεν έχεις καμία αμφιβολία. Έπαιξε μπάσκετ για πρώτη φορά στα 14 του χρόνια, στον νεοσύστατο ΑΟΒ το 1982 όταν το άθλημα ήταν πραγματικά σε πολύ εμβρυακό στάδιο.
- 10/07/2015
Μιλάμε ωραία για όλα, αλλά ας επικεντρωθούμε στο μπάσκετ.
Μη σου πω αργήσαμε. Ε εντάξει κατά κάποιο τρόπο το ομολογώ. Έχω την αρρώστια μου, το μπάσκετ και ξέρω ότι στην Ελλάδα είναι πολύ σαν και εμένα, γιατί κατά τη γνώμη μου του ταιριάζει πολύ του Έλληνα το μπάσκετ. Εγώ, προσωπικά, ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ σχετικά μεγάλος. Συγκεκριμένα, ήμουν 14 χρονών όταν ξεκίνησα εδώ στη Βουλιαγμένη. Όμως μέχρι και τα 28 μου δεν πίστευα ότι θα μπορώ να κάνω κάτι άλλο πέρα από το μπάσκετ. Εν τέλει σπούδασα, είμαι πολιτικός μηχανικός και αυτή είναι η δουλειά μου. Το γεγονός ότι δεν βιοπορίζομαι από αυτό και είναι το χόμπι μου, η μεγάλη μου αγάπη, εγώ προσωπικά δεν το εκλαμβάνω ως κακό. Αντίθετα, αυτός είναι και ο λόγος που δεν είμαι πωρωμένος με το μπάσκετ σε στυλ Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός, αλλά είμαι πωρωμένος με το άθλημα εν γένει.
Όλη σου την καριέρα είτε ως παίκτης είτε ως προπονητής στην Βουλιαγμένη;
Ναι κάπως έτσι. Φαντάσου ότι το μπασκετικό τμήμα ξεκίνησε το 1982 και εγώ έχω το δεύτερο δελτίο που εκδόθηκε. Το πρώτο είναι του φίλου μου Αντώνη Ποδάρα ο οποίος με πρόλαβε για μια μέρα (γέλια). Και τότε στον ίδιο χώρο γινόντουσαν όλα. Σε ένα γήπεδο που φτιάχτηκε το 1978 όταν και ιδρύθηκε ο ΑΟΒ. Στην Βουλιαγμένη ερχόμουν ως παιδί όλα τα καλοκαίρια (στο σπίτι του παππού μου) και οικογενειακά μετακομίσαμε μόνιμα όταν ήμουν στο λύκειο. Και έτσι ξεκίνησα στον ΑΟΒ. Από το 1982 έχω περάσει σε όλα τα πόστα που μπορείς να φανταστείς.
Φίλαθλος, παίκτης, προπονητής, παράγοντας, έφορος, ταμίας, μέλος Δ.Σ.. Τα τελευταία δύο χρόνια ξαναγύρισα και στην προπονητική αλλά και παίκτης δεν θέλω να σταματήσω ποτέ να είμαι. Πρόπερσι στα 45 μου έπαιξα και 10 παιχνίδια στην Β. Σταμάτησα για λίγα χρόνια μόνο για να μην κομπλάρω μερικούς γιατί ξέρω καλό μπάσκετ (γέλια). Από το 1982 που ξεκίνησα να παίζω παιδικό είχα την τύχη να δουλέψω με πολύ καλούς προπονητές αλλά και με σπουδαίους συμπαίκτες.
Ποιους συμπαίκτες σου θυμάσαι;
Δεν θα τελειώσω άμα αρχίσω να σου λέω. Είναι πολλά τα χρόνια και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό άνθρωπο. Είχα και πολύ καλούς συμπαίκτες αλλά και προπονητές. Θα σταθώ μόνο σε δύο περιπτώσεις: Είχα την τύχει ας πούμε τώρα και στα γεράματά μου να παίξω πριν από 2-3 χρόνια μαζί με τον Γιάννη Γιαννούλη. Δεν έχω να πω πολλά για τον Γιάννη. Μαζί με τον Τσαρτσαρή χωρίς καμιά αμφιβολία απ’ τα μεγαλύτερα τεσσάρια που έχει βγάλει η χώρα μας. Άμυνα, επίθεση, πάσα, κίνηση και πλαστικότητα. Φανταστικός παίκτης και υπέροχος άνθρωπος. Επίσης έχω να θυμάμαι τον Πουλίδη. Σπουδαίος παίκτης. Σε ένα παιχνίδι στην Αγία Παρασκευή που έπαιζα και εγώ είχε κάνει και ρεκόρ βάζοντας 19/22 τρίποντα. Και μάλιστα με άμυνα πάνω του όχι αστεία, αλλά άμα τον δεις να σουτάρει θα καταλάβεις για τι μιλάμε.
Πόσα χρόνια προπονείς;
Τόσα που θα πρέπει να βγάλω κομπιουτεράκι για να σου απαντήσω. Το έκανα από το 1985 μέχρι το 1995. Μετά λίγο σταμάτησα και άλλαξα πόστα μέσα στον σύλλογο, πήρα κάποιες πιο διοικητικές θέσεις, πέρα απ’ ότι δεν σταμάτησα να παίζω. Τώρα, το έχω ξαναρχίσει τα τελευταία 2 χρόνια γιατί βρέθηκαν πολλά παιδιά στην Βουλιαγμένη, περίπου 150. Και η επάνοδός μου στον πάγκο δεν ήταν όσο εύκολη νόμιζα. Έπρεπε να αναθερμάνω λίγο την σκέψη μου και τον τρόπο λειτουργίας μου. Συνολικά λοιπόν έχω μεγάλη εμπειρία, απλά σκέψου ότι από το 1985 όλα τα παιδιά της Βουλιαγμένης έχουν περάσει απ’ τα χέρια μου.
Τότε ήταν και λίγο πιο εύκολο. Η φουρνιά του 1987 με όλο αυτό που συνέβη παρακολουθούσε πολύ μπάσκετ. Ήταν μέσα στο μπάσκετ τα παιδιά. Έμπαιναν πολύ πιο εύκολα στην διαδικασία να μάθουν, ενώ τα τωρινά πιτσιρίκια είναι πιο δύσκολα. Τα έχουνε οι γονείς σε μια γυάλα, ακούνε όλο «μη» και δεν υπακούν εύκολα. Αλλά σιγά σιγά όλα γίνονται. Αν κερδίσεις την εμπιστοσύνη τους όλα αλλάζουν. Η εμπειρία μου έχει δείξει ότι τα παιδιά αγαπάνε την πειθαρχία, δεν τους αρέσει το μπάχαλο.
Τι έχει αλλάξει στους καινούργιους παίκτες; Στην προπόνησή τους;
Πάρα πολλά. Φυσικά έχουν σημειωθεί και πρόοδοι αλλά σε άλλα σημεία ξεχνάμε ορισμένα πολύ βασικά πράγματα. Ένα σημείο των καιρών είναι ότι το άθλημα έχει γίνει λίγο «by the book». Δηλαδή, οι παίκτες είναι λίγο τυποποιημένοι και νομίζω ότι έχουν κάποιες ελλείψεις στα βασικά. Τους λείπει και η τεχνική αλλά κυρίως η δύναμη. Στα παιδιά δεν γίνεται σωστή ενδυνάμωση θεωρώ. Και όχι μόνο στη χώρα μας. Είδες στο τουρνουά το πρόσφατο των νέων ακόμα και η ομάδα των ΗΠΑ που είχε τους παίκτες με τα καλύτερα κορμιά και πάλι δεν είχαν την δύναμη που θα περίμενες.
Οι περισσότεροι παίκτες φροντίζουν την ενδυνάμωσή τους ατομικά. Βρίσκει ο καθένας κάποιον προπονητή ,ή κάποιον γυμναστή από μόνος του και το φροντίζει. Παλιά αυτό δεν υπήρχε και θεωρώ πολύ πιο σωστό να γίνεται σε επίπεδο ομάδας. Εγώ τουλάχιστον αυτό κάνω στη Βουλιαγμένη ακόμα και στα τμήματα με τους μικρούς. Από πέρυσι έφερα έναν γυμναστή που ξέρει και μπάσκετ, τον Βασίλη Παγώνη, που ειδικεύεται στην ενδυνάμωση. Προσπαθώ να βάλω τα παιδιά σε μια τέτοια λογική.
Ποια είναι η βασική προπονητική αρχή για τις μικρές ηλικίες;
Για μένα το πρώτο και σημαντικότερο μακράν είναι ότι από την πρώτη κιόλας μέρα δίνεις στα παιδιά να καταλάβουν ότι είναι σε ομάδα και όχι σε παιδική χαρά. Πάρα πολύ σημαντικό στοιχείο. Η ομάδα είναι κοινωνία και μαθαίνεις ένα σωρό πράγματα σε μια ομάδα. Να είσαι συνεπής, να μην αργείς, μαθαίνεις να έχεις έναν ρόλο, μαθαίνεις ότι κάποιος είναι καλύτερος από εσένα σε κάτι αλλά και ότι εσύ μπορείς να βοηθήσεις με τον τρόπο σου και με τις ικανότητές σου τον καλύτερο συμπαίκτη σου. Όλα αυτά είναι σπουδαία πράγματα.
Θυμάσαι που λέμε εμείς οι άντρες ότι στον θάλαμο σου ως φαντάρος μαθαίνεις πράγματα για την κοινωνία και βλέπεις και κάτι που είναι αντιπροσωπευτικό της ευρύτερης κοινωνίας. Ε αυτό συμβαίνει και σε μια ομάδα. Μπορείς να χτίσεις αρχές και να μάθεις. Εγώ προσωπικά είμαι πάρα πολύ τυχερός γιατί έχω περάσει από πραγματικές ομάδες σαν παίκτης. Αυτό με έμαθε να εκτιμώ την αξία της ομάδας. Και σε όλη μου την προπονητική εμπειρία προσπαθούσα και προσπαθώ να χτίζω ομάδες. Ακόμα και στις πιο μικρές ηλικίες.
Ας υποθέσουμε ένα παιδάκι είναι ταλέντο. Ποια είναι κατά τη γνώμη σου τα σωστά βήματα για να παίξει μπάσκετ;
Πρώτα πρώτα είναι πολύ βασικό να το έχει δείξει σε ανθρώπους που μπορούν να το εκτιμήσουν ότι έχει ταλέντο. Όχι απλά να το πιστεύουν οι γονείς του. Μετά εγώ αυτό που λέω συνέχεια, γιατί είναι αυτό που μου μάθανε και αυτό που πρεσβεύω, όλα τα υπόλοιπα είναι προπόνηση, προπόνηση, προπόνηση. Ξέρω ακούγεται κλισέ αλλά τι να κάνουμε αυτή είναι η αλήθεια. Τρεις λέξεις σε μια.
Προτιμάς δηλαδή τον Σιγάλα απ’ τον Iverson?
Καλά ναι οκ, καταλαβαίνω που το πας. Αλλά να ξέρεις ότι είναι αρχή μου και δεν μπαίνω ποτέ και σε καμία σύγκριση παικτών. Ούτε Γιαννάκης ή Γκάλης, ούτε Διαμαντίδης ή Σπανούλης. Ο καθένας έχει έναν ρόλο. Το θέμα του προπονητή είναι να καταφέρει να ταιριάξει τους ρόλους και να φτιάξει ομάδα. Ο μεγάλος Άρης δεν θα μπορούσε να είναι η ίδια ομάδα χωρίς τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου, τον Γουίλτσερ, τον Μισούνοφ. Ασφαλώς και ο Γκάλης ήταν το κάτι άλλο όμως να μην ξεχνάμε ότι το άθλημα είναι ομαδικό.
Θέλω να επανέλθω λίγο στο πώς διαχειρίζεσαι σωστά ένα νέο ταλέντο: 1) μεγάλη σημασία έχει να δεις το πόσο εύκολα δέχεται αυτά τα ερεθίσματα που του δίνεις. Είτε είναι ένα ερέθισμα καθαρά μπασκετικό, είτε ένα ερέθισμα αντίληψης που είναι σημαντική στο μπάσκετ, είτε αφορά σε θέματα συνεργασίας και πειθαρχίας. Όλα αυτά ένα έμπειρο μάτι τα καταλαβαίνει. 2) Μετά αυτό που έχει σημασία είναι να μάθει το παιδί πολύ καλά τα βασικά. Να μάθει ποιο είναι το σωστό. Και σε μεγάλη λεπτομέρεια, ας πούμε μέχρι και πώς πρέπει να είναι το μικρό του δαχτυλάκι όταν κάνει ντρίπλα. Ξέρεις γιατί; Όταν κάποιος μάθει απ΄ την αρχή να κάνει το σωστό όταν σε μια κρίσιμη στιγμή μέσα στο παιχνίδι που θα υπάρχει και σωματική και εγκεφαλική κούραση η σωστή τεχνικά κίνηση θα βγει αυτόματα.
Και αντίστοιχα το ίδιο θα συμβεί και με αυτό που έχεις μάθει λάθος. Σημασία έχει λοιπόν να μπουν οι σωστές βάσεις που θα βγουν αβίαστα μετά όταν θα τις έχει ο παίκτης ανάγκη. 3) Μετά τις βάσεις πας στις βελτιώσεις. Όπως και σε άλλα αθλήματα τα πάντα είναι κλιμακωτά. Δεν μπορείς ας πούμε να μάθεις σε ένα παιδί να κάνει «reverse» αν ακόμα δεν έχει κατακτήσει σε ένα επίπεδο την απλή ντρίμπλα. Ο σωστός προπονητής δεν τα δείχνει όλα μαζί γιατί το κάθε παιδί μπορεί να τρομάξει. Επίσης θέλω να σου προσθέσω κάτι που μου είχε πει ο Ματθαίου, ένας άνθρωπος του μπάσκετ που τον σέβονται όλοι, την ημέρα που εγώ έπαιρνα τι δίπλωμά μου ως προπονητής. «Η κίνηση χωρίς την μπάλα είναι το πιο σημαντικό στοιχείο στο μπάσκετ». Φυσικά αυτό ισχύει σε όλα νομίζω τα ομαδικά αθλήματα και όποιος το μάθει σωστά και από νωρίς έχει ένα μεγάλο αβαντάζ.
Όταν όμως βλέπεις έναν παίκτη παγκόσμια κλάσης να έχει λάθη στο παιχνίδι του; Τι λες σαν προπονητής;
Πρώτα πρώτα στο λέω γιατί έτσι θέλω να περάσει είμαι ερασιτέχνης προπονητής. Είναι το χόμπι μου όχι η κύρια δουλειά μου. Ναι εντάξει εκεί το καταλαβαίνω. Το λάθος στον πολύ μεγάλο παίκτη συγχωρείται. Παιχνίδι είναι το μπάσκετ, υπάρχουν γενικοί κανόνες για το πώς πρέπει να παίζεται, τι είναι σωστό και λάθος και πώς μπορεί η μπάλα να μπει στο καλάθι, αλλά μερικοί παίκτες μπορεί να είναι και υπεράνω. Κάθε παίκτη τον κρίνεις στην διάρκειά του. Σημασία δε έχει για να κρίνεις έναν παίκτη να θυμάσαι πάντα πώς ήταν και πώς είναι τώρα. Πολλά λάθη «νομιμοποιούνται» στους μεγάλους παίκτες είναι αλήθεια αυτό. Τι να πας να πεις ας πούμε στον Αλβέρτη «πρέπει να σπας λίγο καλύτερα καρπό»…
Σωστές μπασκετικές υποδομές έχουμε στην χώρα;
Δεν μπορώ να σου απαντήσω και πολύ γιατί δεν το πολύ παρακολουθώ γενικά, κι έτσι έχω γνώμη μόνο για λίγους συλλόγους. Οι ομάδες αντιλαμβάνομαι ότι έχουν λιγότερα έσοδα ελέω της κρίσης, γιατί για πολλούς γονείς μπορεί και να μην είναι εύκολο να γράψουν τα παιδιά τους. Τώρα μια συνολική πτώση είναι αλήθεια ότι την διαισθάνομαι, παλιά ας πούμε το Περιστέρι ήταν ένας σύλλογος που έβγαζε κάθε χρόνο φανταστικούς παίκτες και τα τελευταία χρόνια δεν το ακούω πουθενά. Προφανώς είναι μια γειτονιά που δεν θα είναι εύκολο για τους γονείς να στείλουν τα παιδιά τους.
Σταθερά δυνατός είναι ο Πανιώνιος, πολύ καλή δουλειά κάνει ο Κρόνος. Υπάρχει και μια άλλη ζημιά για εμάς που δεν μπορώ να την αγνοήσω. Εγώ το λέω η λαίλαπα του ποδοσφαίρου με όλο τον σεβασμό για τους συναδέλφους προπονητές, δεν έχω καμία διάθεση να φανώ κακός, αλλά έχει κάνει ζημιά μεγάλη. Ξέρεις γιατί; Κατά την γνώμη μου δεν διδάσκεται με αγάπη και επειδή μοιάζει λιγότερο απαιτητικό σαν άθλημα και είναι και πιο λαοφιλές παίρνει πολύ κόσμο. Πάντως, να μην ξεχνάμε κάθε περά που εντοπίζουμε ένα κενό στις μπασκετικές μας φουρνιές ή κατώτερες μπασκετικά χρονιές να μην ρίχνουμε την ευθύνη στις υποδομές. Είναι και λογικό να υπάρχουν κύκλοι.
Οι σύλλογοι των NOU – POU; Τι γνώμη έχεις;
Υπάρχει στα νότια μεγάλη και καλή παράδοση, είναι αλήθεια. Ε αντικειμενικά η Γλυφάδα είναι η περιοχή με τις μεγαλύτερες επιτυχίες. Ο παλιός ΑΝΟ στην Γλυφάδα έβγαζε παικταράδες. Μεγάλος μπασκετικός σύλλογος. Από προπονητές που είναι σε εθνικές κατηγορίες μέχρι και παίκτες παγκόσμια κλάσης. Για τον δικό μου σύλλογο νομίζω ότι έχουμε καταφέρει πάρα πολλά βάσει των υποδομών μας. Πιστεύω ότι αν είχαμε ένα κλειστό θα ήταν τελείως διαφορετικά τα πράγματα. Μας το είχε τάξει ο Δήμαρχος αλλά δυστυχώς δεν καταφέραμε να το κάνουμε ποτέ. Και ξέρεις αυτό και μόνο κάνει άλλους συλλόγους των ευρύτερων περιοχών να τραβάνε παιδιά που θα μπορούσαν να έρχονται σε εμάς. Σήμερα που μιλάμε δυστυχώς ο ΑΝΟΓ δεν υπάρχει. Πιστεύω ότι η Ευρυάλη και ο Άρης Γλυφάδας κάνουν πολύ καλή δουλειά.
Υποστηρίζεις κάποια ομάδα;
Η γενιά μου είναι γενιά του Άρη θέλουμε δεν θέλουμε. Και φυσικά η μεγάλη εθνική του 1987. Πετυχαίνω τα παιχνίδια και ανατριχιάζω. Τώρα σαν ομάδα μου, εγώ Παναθηναϊκός είμαι, αλλά επειδή αγαπώ το άθλημα είμαι απ’ τους ψύχραιμους. Εντάξει, ο Παναθηναϊκός τι να λέμε είναι τεράστια ομάδα. Εγώ προσωπικά σκέψου ότι έχω πάει σε 10 Final Four και έχω την χαρά στα μισά από αυτά να δω την ομάδα μου και μάλιστα σχεδόν σε όλα να κερδίζει και την κούπα. Σαν χώρα έχουμε υψηλού επιπέδου μπασκετική παιδεία και αυτό φαίνεται με τους Έλληνες παίκτες που φεύγουν έξω. Σχεδόν όλοι πετυχαίνουν και σχεδόν όλοι στεριώνουν. Είναι κατά τη γνώμη μου επειδή διδάσκουμε το μπάσκετ σωστά, το διδάσκουμε εγκεφαλικά.
Ομάδες που θες να θυμάσαι;
Πολλές και αυτές. Ξαναλέω τον Άρη γιατί εκείνα τα χρόνια ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Αλλά μπορώ να θυμηθώ πολλές. Εκείνη η Γιουγκοπλάστικα με τα 3 συνεχόμενα ευρωπαϊκά. Τι φουρνιά παικτών ήταν αυτή; Βλέπεις το ρόστερ της ομάδας και φεύγεις απ’ το γήπεδο. Ποιος θα τους κέρδιζε αυτούς; Κούκοτς, Σάβιτς, Ράτζα, Περάσοβιτς και μάλιστα στα νιάτα τους. Ε μετά συγνώμη που θα στεναχωρήσω μερικούς και ο Παναθηναϊκός του Βερολίνου. Ασύλληπτη ομάδα. Είχα την τύχη να παρακολουθήσω όλο το τουρνουά από court-side θέσεις. Μιλάμε για πραγματική ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης.
Και το καλύτερο παιχνίδι μπάσκετ που θυμάσαι;
Θα σου απαντήσω με την ιδιότητα του προπονητή. Είναι ο τελικός της Euroleague στην Αθήνα Παναθηναϊκός – ΤΣΣΚΑ. Μιλάμε για ένα παιχνίδι που από τις 150 επιθέσεις που έγιναν ας πούμε συνολικά, οι 149 είναι οργανωμένες! Ασύλληπτο παιχνίδι. Βρες και δες το και θα με θυμηθείς. Δεν υπάρχει αυτό το παιχνίδι, το κρίνει ο Μπατίστ με ένα καλάθι από το mid-post. Πραγματικά μπασκετικό σκάκι, δεν θα το ξεχάσω. Ο Ομπράντοβιτς που είναι κορυφαίος είχε την τύχη να μπορεί να δουλέψει με παίκτες που μπορούσαν να του προσφέρουν top στρατηγική. Στο είπα και πριν οι Έλληνες είμαστε πολύ καλοί στο εγκεφαλικό μπάσκετ.
Τι βλέπεις για το ευρωπαϊκό που έρχεται;
Δεν μπορώ να σου πω γιατί δεν ξέρω ποιοι θα κατέβουν από εμάς. Ο Σπανούλης ας πούμε, ή ο Κουφός θα ναι στο τουρνουά; Θέλω να πάω να το δω από κοντά το τουρνουά. Έχω μεγάλη εκτίμηση και στον προπονητή μας, τον Φώτη Κατσικάρη, έχει κάνει τα παιδιά και το βλέπουν ξανά σαν οικογένεια. Πιστεύω θα πάμε καλά και θα δούμε ελπίζω και τον βελτιωμένο Αντετοκούμπο. Μιλάμε για κάτι το απίστευτο. Πόσο ήταν το τελευταίο τζάκποτ στον Τζόκερ; Ε ο Αντετοκούμπο είναι κάτι το διπλάσιο απ’ αυτό. Δεν γίνεται αυτό το πράγμα. Ήρθε απ’ τη Νιγηρία το παιδί, κάποιος εδώ προπονητής με μάτι τον είδε και έγινε αυτό που έγινε.
Προς τιμήν του ο προπονητής που τον βρήκε – είναι σίγουρα απ’ τους ανθρώπους που αγαπάνε το άθλημα – είχε πει δημόσια όταν βρήκε αυτό το διαμάντι ότι «εγώ μπορώ να τον φτάσω μέχρι ένα επίπεδο. Μετά πρέπει να φύγει από εμένα». Μπράβο του και προς τιμήν του! Και από την μεριά του αυτό το παιδί δεν σταματά να εξελίσσεται και να προοδεύει. Αν συνεχίσει να δουλεύει έτσι, είναι τυχερός και υγιής τον βλέπω να γίνεται στην θέση του ο δεύτερος μετά τον Ντουράντ. Μέχρι εκεί τον έχω αλήθεια.