Η Νάνσυ Φακίδη λατρεύει να δαμάζει τα κύματα

Η Νάνσυ Φακίδη ζει και αναπνέει για να δαμάζει με το σκάφος της τα κύματα στην αγαπημένη της Βουλιαγμένη, αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Πώς προέκυψε η ιστιοπλοΐα στη ζωή σου; Ήταν κάτι που το ήθελες από μικρή;

Άρχισα από πολύ μικρή, ήμουν περίπου 6 ετών. Ήταν μια ηλικία που αποκλείεται να πήγαινα μόνη μου και να ζητούσα ιστιοπλοΐα. Με παρότρυναν οι γονείς μου και κάποιοι συγγενείς. Έγινε τελείως κατά τύχη. Ήταν κι οι γονείς μου στο χώρο της ναυτιλίας, αλλά δεν ήταν ιστιοπλόοι στο παρελθόν. Είχαν κάποιον γνωστό σε έναν όμιλο και μου είπαν “θες να δοκιμάσεις;”. Με πήγαν μια φορά, μου άρεσε και έμεινα.

Πόσο δύσκολο είναι για μία κοπέλα να δίνει μάχη κόντρα σε -πολλές φορές- αντίξοες συνθήκες;

Είναι ένα σκληρό άθλημα. Όχι μόνο από την άποψη ότι πρέπει να είσαι γυμνασμένος για να αντεπεξέλθεις, αλλά επειδή έχει και φυσικές δυσκολίες. Έχει να κάνει με φυσικά φαινόμενα, έχει να κάνει με τον καιρό, έχει να κάνει με τη θάλασσα, έχει να κάνει με τον άνεμο. Επίσης, έχω στερηθεί πολλά, κάτι που συμβαίνει σε όλα τα αθλήματα, αλλά ειδικά όταν από 6 χρονών μπαίνεις σε μια ρουτίνα, σε ένα πρόγραμμα και αυτόματα στερείσαι παιδικά πάρτι, στερείσαι εκδρομές και πολλά άλλα, σημαίνει πως μπαίνεις σε μια άλλη πορεία ζωής, που για ένα παιδί είναι δύσκολο να την επιλέξει. Το λογικό είναι ένα παιδί να θέλει την ελευθερία του, να βγει να παίξει. Εγώ βρήκα στη θάλασσα τη δική μου ελευθερία.

Εκτός των άλλων, η ιστιοπλοΐα είναι κι ένα ακριβό άθλημα…

Είναι πάρα πολύ ακριβό. Είναι ο εξοπλισμός μέσα στη θάλασσα, το σκάφος και όλα τα υλικά, τα οποία όσο ανεβαίνεις επίπεδο, γίνονται πιο αναλώσιμα, είναι τα ρούχα, είναι όλα τα γύρω γύρω. Τίποτα δεν μοιράζεται, γιατί είναι ατομικό το άθλημα. Σε μια ομάδα, το μπάτζετ θα πάει δια του 10 ή δια του 12. Εδώ δεν έχεις να μοιράσεις κάτι, γιαί όλα αφορούν εσένα. Οπότε, όταν εγώ πέφτω κάθε μέρα για προπόνηση, το ρούχο έχει μια “χι” τριβή, πρέπει να πάρω καινούριο. Ένα μπλουζάκι, που σε ένα άλλο άθλημα μπορεί να κάνει 10 ευρώ, σε μένα η πιο απλή λίκρα του καλοκαιριού έχει γύρω στα 50 ευρώ. Έχω να αγοράσω σκάφη, άλμπουρα, πανιά, αλλά και οι μετακινήσεις τους είναι δύσκολες. Σε κάθε αγώνα πρέπει ή να νοικιάσω σκάφος στο μέρος που πάω αν είναι πολύ μακρινό, ή να μεταφέρω το δικό μου με τρέιλερ από την Ελλάδα. Οπότε, το μπάτζετ ανεβαίνει πάρα πολύ.

Το γεγονός αυτό δεν αποτέλεσε ποτέ τροχοπέδη για εσένα;

Γενικά τα πράγματα στην Ελλάδα είναι δύσκολα και αυτό ισχύει για όλους. Πόσω μάλλον στον αθλητισμό, που οικονομικά περνάει μία κρίση, όπως και όλοι οι χώροι. Από κει και πέρα, ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί. Υπάρχει η προσωπική πρωτοβουλία, η Ομοσπονδία βρίσκεται δίπλα στα νέα παιδιά και προσπαθεί να τα βοηθήσει όσο μπορεί, το ίδιο και ο ΝΟΒ, αλλά η κύρια προσπάθεια γίνεται από την οικογένεια. Χωρίς αυτήν, δεν θα μπορούσα να κάνω Ολυμπιακή προετοιμασία.

Ναι, δυστυχώς χάνεται ένα ταλέντο. Το μπάτζετ μου κι εμένα στήνεται βάσει των δικών μου οικονομικών, της οικογένειάς μου δηλαδή. Δεν μπορώ να πηγαίνω σε όλους τους αγώνες. Φτιάχνουμε ένα πλάνο περιορισμένο. Ξεχωρίζουμε τους πιο σημαντικούς. Έχουμε μπει σε μια διαδικασία να βρούμε ένα χορηγό, να ενισχύσει την προσπάθειά μου μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Είναι μία τελείως προσωπική αποστολή. Χτυπάω πόρτες, ψάχνω να βρω ανθρώπους με το ίδιο πάθος και την ίδια τρέλα που έχω εγώ, που να αναγνωρίζουν το ταλέντο μου και την προσπάθειά μου και να θέλουν να φτάσουν μαζί μου μέχρι το Τόκιο.

Θεωρείς ότι χωρίς χορηγό, ο στόχος του Τόκιο είναι ανέφικτος;

Για μένα, αν υπάρχει θέληση, τίποτα δεν είναι ανέφικτο, αλλά πρακτικά το κάνει πάρα πολύ δύσκολο. Γίνεται το παιχνίδι λίγο άνισο. Γιατί όταν εγώ πρέπει να φτάσω στον αγώνα-στόχο για να πάρω πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και λόγω χαμηλού μπάτζετ έχω κάνει τη μισή προετοιμασία από όλες τις άλλες, όσο καλή κι αν είμαι, χάνω λίγο.

Πόσο κοντά πιστεύεις ότι βρίσκονται για σένα οι Ολυμπιακοί Αγώνες;

Εξαρτάται πώς θα το πάρεις. Μέρα με τη μέρα κοιτάμε πού υστερούμε, να βελτιωνόμαστε συνεχώς. Είναι ένας κύκλος προετοιμασίας που ποτέ δεν είσαι έτοιμος, πάντα θα έχεις κάτι να βελτιώσεις, όσο καλός κι αν είσαι. Από κει και πέρα, θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε έτοιμοι, το θέλουμε πολύ και το πιστεύουμε πολύ.

Πώς και επέλεξες συγκεκριμένα την κατηγορία του Laser Radial;

Όταν φεύγεις από τα Optimist, που είναι η πιο μικρή κατηγορία, υπάρχει μία επιλογή. Μπορείς είτε να επιλέξεις τη μονοθέσια κατηγορία, που είναι το Laser, είτε το διθέσιο, που είναι το 420. Εμένα μου άρεσε η ιδέα του να είμαι μόνη μου σε ένα σκάφος, να παλεύω μόνη μου. Δεν με φόβιζε. Ήξερα ότι θα είναι πιο δύσκολο γιατί όλη η ήττα πάει σε σένα, αλλά κι όλη η νίκη πάει σε σένα. Από κει και πέρα, έχει διαφορετικές δυσκολίες, αλλά και διαφορετικές απαιτήσεις. Μου άρεσε ότι το αποτέλεσμα εξαρτάται μόνο από μένα. Επίσης, το Laser είναι one-design σκάφος. Για να το πω πιο εύκολα, είναι σαν να τρέχουμε όλοι με BMW. Δεν γίνεται να πάρω εγώ Mercedes κι εσύ Audi. Υπάρχει μόνο μία μάρκα, γεγονός που κάνει το παιχνίδι πιο δίκαιο. Επομένως, ακόμα κι αυτό μου άρεσε. Το ότι δεν θα μπορούν να επηρεάσουν τον αγώνα μου άλλοι παράγοντες. Δεν το σκέφτηκα πολύ όταν επέλεξα.

Υπό ποιες συνθήκες ευχαριστιέσαι περισσότερο τον αγώνα σου;

Ποτέ τίποτα δεν είναι ίδιο στην ιστιοπλοΐα. Κάποια φορά μπορεί να έχει μπουνάτσα με κύμα, μπουνάτσα χωρίς κύμα, μπουνάτσα με ρεύμα, μπουνάτσα χωρίς ρεύμα, μπουνάτσα με σύννεφα, μπουνάτσα με ήλιο… Υπάρχουν τόσες πολλές συνθήκες, που ποτέ δεν θα πεις “έχω ξανατρέξει έτσι”. Ποτέ δεν θα συναντήσεις ακριβώς την ίδια κατάσταση. Εμένα μου αρέσει να είναι δύσκολες οι συνθήκες, μου αρέσει να είναι δύσκολοι οι αντίπαλοί μου, γιατί αυτόματα γίνεται και η νίκη σου πιο μεγάλη. Όπως, κι αν είναι ήττα, το μάθημά σου. Νομίζω πως κανείς δεν χαίρεται όταν έρχεται πρώτος σε έναν αγώνα χαμηλού επιπέδου ή πολύ εύκολων συνθηκών. Θέλεις πάντα ένα challenge παραπάνω.

Στην Ταραγόνα πόσο δύσκολο ήταν να φτάσεις στη νίκη;

Όταν μιλάμε για μεσογειακές χώρες, εννοούμε τις χώρες που αυτήν τη στιγμή είναι από τις πιο δυνατές στην παγκόσμια κατάταξη. Η Ιταλία, η Ισπανία, η Τουρκία, η Πορτογαλία είναι χώρες που πλασάρονται σε πολύ καλές θέσεις και στους υπόλοιπους αγώνες. Ξέραμε ότι θα ήταν ένας πολύ δυνατός αγώνας, που θα κρινόταν στη λεπτομέρεια. Μην ξεχνάμε ότι την πρώτη μέρα βρισκόμουν στην 6η θέση της γενικής κατάταξης και μέρα με τη μέρα άρχισα να ανεβαίνω. Δεν ήταν εύκολο, αλλά κούρσα με την κούρσα επιδίωκα να μείνω συγκεντρωμένη και δεν έκανα υπερβολές, βγάζοντας συμπεράσματα από την πρώτη μέρα. Αυτό που έχει σημασία είναι να κάνεις τα λιγότερα λάθη μέχρι το τέλος του αγώνα. Κι αυτό θα μετρήσει αθροιστικά. Αθλήτριες που την πρώτη μέρα ήταν πρώτες, δεν πήραν καν μετάλλιο. Εν τω μεταξύ, ο καιρός ήταν λίγο… tricky και γι’ αυτό υπήρχαν πολλά σκαμπανεβάσματα στην κατάταξη.

Ποιο είναι το πιο ωραίο μέρος στο οποίο έχεις αγωνιστεί;

Μου αρέσει πολύ η λίμνη Γκάρντα στην Ιταλία. Είναι ένα μέρος που ιστιοπλοϊκά το βρίσκω ιδανικό. Από κει και πέρα, ωραία μέρη για ιστιοπλοΐα είναι πολλά. Μου αρέσει πολύ και το Μαϊάμι. Βέβαια, νομίζω πως σαν την Ελλάδα δεν υπάρχει. Και ειδικά εδώ στη Βουλιαγμένη. Προπονούμαι συνέχεια εδώ, είναι σαν το σπίτι μου. Το αγαπώ αυτό το μέρος. Θα ήθελα να φιλοξενήσουμε μεγάλες διοργανώσεις, έχει πολύ καλές προδιαγραφές.

Άρα, υποθέτω, πως η σχέση σου με τα Νότια Προάστια είναι πάρα πολύ καλή.

Είναι Πειραιώτισσα, αλλά η Βουλιαγμένη είναι το δεύτερό μου σπίτι. Αν και πλέον, έχει γίνει το πρώτο μου, γιατί στο σπίτι μου γυρνάω μόνο για να κοιμηθώ. Όλη την υπόλοιπη μέρα, βρίσκομαι στη Βουλιαγμένη. Θα έρθω για προπόνηση εδώ, θα ξεκουραστώ εδώ, θα φάω εδώ, θα βγω εδώ. Η Βουλιαγμένη για μένα έχει κάτι το διαφορετικό.