Γιώργος Ντούτσουλης: Ο πρόεδρος Γονέων και Κηδεμόνων που δεν σταματάει να τρέχει για τα παιδιά μας
Αφιέρωμα: Βούλα
Μιλήσαμε με τον Γιώργο Ντούτσουλη, Πρόεδρο του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 1ου Δημοτικού Σχολείου Βούλας και Πρόεδρο της πρώτης Ένωσης Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων του Δήμου 3Β, για την ιδιαίτερη σχολική σεζόν που μόλις τελείωσε, για όσα θα αλλάξουν στα σχολεία από τον Σεπτέμβριο αλλά και για τον ρόλο των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων, το έργο των οποίων μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμο για τα παιδιά, για τους γονείς και για την κοινωνία στο σύνολό της.
- 14/07/2020
Πολυπράγμων, ευδιάθετος και ευγενικός. Αυτές είναι οι τρεις λέξεις που θα μπορούσε κανείς να χρησιμοποιήσει για να δώσει μια συνοπτική αλλά εύστοχη περιγραφή για τον Γιώργο Ντούτσουλη. Ναυπηγός Μηχανολόγος, τεχνικός διευθυντής σε ναυτιλιακή εταιρεία και ειδικός εκτίμησης κινδύνου και ποιότητας, αφιερώνει παράλληλα πολύ από τον καθημερινό χρόνο του στον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του 1ου Δημοτικού Σχολείου Βούλας, όπου εδώ και ένα χρόνο είναι πρόεδρος του ΔΣ. Την προηγούμενη χρονιά, «πήγαινε» κι ο ίδιος μαζί με τον γιο του στο 1ο Νηπιαγωγείο, όπου με το ΔΣ κατάφερε, μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του Συλλόγου, να κινητοποιήσει τον Δήμο ώστε να αλλαχθούν τα παλιά κουφώματα στις αίθουσες διδασκαλίας. Ο ίδιος το φέρει ακόμα ως παράσημο αυτό, παρόλο που ο γιος του δεν πρόλαβε να χαρεί τις ανανεωμένες εγκαταστάσεις του νηπιαγωγείου καθώς μετά από λίγους μήνες ήταν ήδη πρωτάκι στο 1ο Δημοτικό. Εκεί ακριβώς συναντήσαμε τον Γιώργο Ντούτσουλη, έξω από το σχολείο στο οποίο σήμερα φοιτά ο γιος του και ο ίδιος κάθε μέρα δίνει τη δική του μάχη για να αλλάξουν απόψεις και πρακτικές ετών.
Τι είναι τελικά ένας Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων; Τι κάνει σε ένα σχολείο;
O Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων είναι νομική υποχρέωση του κάθε σχολείου και η λειτουργεία του διασφαλίζεται με συγκεκριμένο ΦΕΚ . Δεν είναι κάτι που αν το θέλεις το κάνεις. Πρόκειται για ένα νομικό πρόσωπο που έχει τη σημασία του. Η διεύθυνση κάθε σχολείου επιβλέπει και εισηγείται στον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων. Παράλληλα, η συνεργασία μεταξύ Συλλόγων και Διευθυντών όπου έχει επιτευχθεί έχει απίστευτα αποτελέσματα και μπορώ να σκεφτώ πολλά τέτοια παραδείγματα, και όχι μόνο στο σχολικό περιβάλλον αλλά σε ολόκληρη την τοπική κοινωνία. Αν ο σύλλογος και η Διεύθυνση συνεργαστούν σωστά, τα αποτελέσματα θα είναι θεαματικά.
Στην πράξη, τι μπορεί να καταφέρει δηλαδή ο Σύλλογος;
Να αρχίσω με μια βασική έννοια – θεωρία, αυτήν του ῾κοινωνικού κεφαλαίου῾, την δυνατότητα για κοινωνική εμπιστοσύνη, συνεργατική και παραγωγική δραστηριότητα για το κοινό όφελος. Θα αναφέρω το πιο απλό παράδειγμα: Έστω ότι δύο παιδιά δεν τα πάνε καλά μεταξύ τους και δημιουργούνται καβγάδες και, τελικά, προστριβές και μεταξύ των γονιών. Αν φέρεις όμως τους γονείς αυτούς μαζί, η διαφωνία μπορεί να επιλυθεί πολύ πιο εύκολα, ίσως και να αποφευχθεί. Τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν μαζί, θα κινούνται στους ίδιους χώρους, πρέπει λοιπόν να είμαστε από την ίδια πλευρά και όχι σε αντίθετα στρατόπεδα. Κάθε γονέας ανησυχεί για το παιδί του. Δεν θα ήταν λοιπό ωραίο μέσα από τη γνωριμία των γονέων εσύ να προσέχεις και το παιδί μου κι εγώ το δικό σου; Με λίγα λόγια, με τον Σύλλογο Γονέων μπορεί να υπάρχει μια σύσφιξη σχέσεων των ίδιων των γονέων μεταξύ τους και κατ᾽ επέκταση της τοπικής κοινωνίας. Ο Σύλλογος επίσης μπορεί, αν υπάρχει η θέληση από τα μέλη του, να ομορφύνει ή να διευκολύνει τη σχολική ζωή παιδιών και καθηγητών, να προάγει τον πολιτισμό να συντονίζει ενέργειες μέσα από διάφορες πρωτοβουλίες και δράσεις που να ομορφαίνουν τη σχολική ζωή, και όχι μόνο, των παιδιών μας. Για παράδειγμα, πρόσφατα στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Βούλας, εκμεταλλευόμενοι την περίοδο της καραντίνας, ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων γέμισε με χρώματα και ζωγραφιές διάφορα σημεία των εγκαταστάσεων. Επιστρέφοντας στο σχολείο τους, την 1η Ιουνίου, τα παιδιά πραγματικά ενθουσιάστηκαν! Να επισημάνω πως ένας σύλλογος δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Όλα γίνονται από αγάπη και με την εθελοντική εργασία των γονιών. Τα όπλα μας είναι η σύνθεση των απόψεων, η συλλογικότητα και φυσικά η προβολή των αιτήματά μας. Να αναφέρω ένα τελευταίο παράδειγμα… Οι Σύλλογοι αγαπάνε τα σχολεία μας, τα προσέχουν και όταν βλέπουν κάτι στραβό το φωνάζουν. Ας πούμε σαν παράδειγμα ότι Σχολικός Φύλακας δεν υπάρχει. Τους θέλουμε κι εμείς και οι δάσκαλοι. Ξέρω Διευθυντές που εκτελούν χρέη πορτιέρη το πρωί που πάνε οι γονείς στο σχολείο. Ο διευθυντής! Μιλάμε για απαξίωση; Συν όλα αυτά που έχει επωμισθεί με την κατάργηση πολλών οργανικών θέσεων πρέπει να κάνει και τον φύλακα-πορτιέρη. Ας βάλουμε ένα σχολικό φύλακα! Στο κάτω κάτω ενδεχομένως να γλιτώσει και λεφτά το κράτος ή ο Δήμος αν αποτραπούν οι βανδαλισμοί των σχολείων.
Οι γονείς είναι ενεργοί στον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων; Ρωτάω γιατί πολλοί είναι επαγγελματίες και έχουν απαιτητικό πρόγραμμα, οπότε δεν ξέρω πώς αυτό μπορεί να συνδυαστεί.
Μερικοί – λίγοι, για να είμαι ειλικρινής- είναι ενεργοί. Αυτό δεν πρέπει όμως να το αφήσουμε έτσι. Πρέπει τα ΔΣ να εμπνεύσουν τους γονείς να έρθουν κοντά. Να τους εξηγήσουμε γιατί πρέπει. Να μην τους κατηγορούμε όταν δεν είναι μαζί μας. Δεν ξέρουμε τι δυσκολίες αντιμετωπίζουν. Από την άλλη μεριά καλό θα ήταν και αυτοί να δοκιμάζουν τα εκάστοτε ΔΣ. Να του αποδείξει το ΔΣ ότι είναι κάτι πολύ ουσιαστικό το να εμπλακεί με τον Σύλλογο, ότι είναι κάτι που θα επηρεάσει το μέλλον του παιδιού του. Κοινωνιολογικές μελέτες έχουν δείξει ότι τα παιδιά μας εμπνέονται από εμάς μέχρι πολύ μεγάλες ηλικίες. Θέλω να πιστεύω πως όταν ένας γονέας εμπλέκεται με τα κοινά και το παιδί του βλέπει ότι ο γονιός συμμετέχει στο σχολείο, τότε μαθαίνει και το παιδί να αγαπάει το σχολείο του και να το βλέπει διαφορετικά. Όταν βλέπει τη μαμά και τον μπαμπά να πηγαίνουν στο σχολείο, να μιλάνε με τους καθηγητές, να το φροντίζουν, να το σέβονται και αυτοί, να ασχολούνται, τότε σίγουρα και το παιδί θα αποκτήσει ένα τέτοιο κίνητρο, μία τέτοια στάση ζωής. Θα μάθει να διεκδικεί, να έχει άποψη και όχι να αποφασίζουν οι άλλοι χωρίς αυτόν. Μην αναρωτιόμαστε γιατί και τα παιδιά μας γίνονται πειθήνια, γιατί δεν είναι ενεργεί πολίτες, γιατί δεν συμμετέχουν και γιατί δεν νοιάζονται. Θα αρχίσει να διεκδικεί και εκείνο τη συμμετοχή του. Τα κοινωνικά προβλήματα αυξάνονται και χρειάζεται να είμαστε ενωμένοι για το καλύτερο των παιδιών μας. Αυτό που θα έλεγα λοιπόν στους γονείς είναι ότι μια φορά στο τόσο, που γίνεται η γενική συνέλευση, ας έρχονται. Μην έρχεσαι στις δράσεις αν δεν μπορείς, έλα όμως σε αυτή τη συνέλευση. Με το ενδιαφέρον σου και τη συμμετοχή σου δίνεις και στο παιδί σου να καταλάβει πως το σχολείο είναι ένα φιλικό περιβάλλον. Πάντως, να πούμε πως δεν έχουν όλα σχολεία ΔΣ το οποίο να είναι ενεργό. Στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Βούλας είμαστε μια ομάδα, έχουμε δεθεί και καταφέρνουμε πολλά. Ακόμα και όταν υπάρχουν διαφορές, αυτές επιλύονται με εποικοδομητικό τρόπο. Έχουμε μέσα μέλη από μεγάλες τάξεις που μας συμβουλεύουν, από μικρότερες που με τις ιδέες και τις απόψεις τους επίσης βοηθούν, τέλος έχουμε και αυτούς που ῾τρέχουν῾, αυτούς που έχουν χρόνο και με μεγαλοψυχία τον αφιερώνουν στο σχολείο και στο Σύλλογο. Όλων των μελών του ΔΣ και όλων των μελών του Συλλόγου η προσφορά είναι εξίσου σημαντική, το τονίζω εξίσου. Μπορεί να νομίζουν διαφορετικά αλλά και η καλημέρα τους έξω από το σχολείο αποτελεί κίνητρο.
Γιώργο, πες μας λίγα πράγματα για εσένα. Σε ποια περιοχή πέρασες τα δικά σου σχολικά χρόνια;
Έζησα και μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη. Τον «Νεοσμηρνιώτη» τον κουβαλάω ακόμα μέσα μου. Στον τρόπο που σκέφτομαι, στις παρέες που έχω κάνει… Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον όπου οι παρέες μου ήταν άνθρωποι εξαιρετικά φιλελεύθεροι και, ευτυχώς, και οι καθηγητές μου το ίδιο. Ελεύθερα πνεύματα, χωρίς δεσμά να τους κρατάνε πίσω. Η πλατεία της Νέας Σμύρνης είχε ποικιλία –῾πλούσιος῾ κόσμος, ροκάδες, καρεκλάδες, «εναλλακτικοί», κλπ. συνυπήρχαν όλοι μαζί αρμονικά. Μετά έφυγα στο εξωτερικό, στην νότια Αγγλία αρχικά και στη συνέχεια βόρεια στο Newcastle. Εκεί όπου ήρθα σε επαφή με διαφορετικό κόσμο. Αν έχεις και το κατάλληλο υπόβαθρο, το να ζεις σε μια τόσο πολυπολιτισμική κοινωνία σε μαθαίνει να αποδέχεσαι τον καθένα με τη θρησκεία του, με τα πιστεύω του. Και μαθαίνεις να το σέβεσαι αυτό, το ότι δεν ήμαστε όλοι ίδιοι. Θυμάμαι ότι ο πατέρας μου με έπαιρνε μαζί στο καράβι και έτσι, από μικρός είχα συνηθίσει την εικόνα της πολυπολιτισμικότητας και μάλιστα με ενοχλούσε που στην Ελλάδα δεν έβλεπες ξένους. Άλλες εποχές τότε.
Στην Αγγλία τι έκανες;
Ήμουν φοιτητής, σπούδαζα ναυπηγός. Ειδικά στο Newcastle, οι συνθήκες ήταν περίεργες. Η Θάτσερ επέβαλε το κλείσιμο των ορυχείων τη δεκαετία του ‘80 και αυτό έφερε πολλή φτώχεια και ανεργία. Αλλά ακόμα και σε αυτήν την κατάσταση, θυμάμαι από τότε να βλέπω πως η ανταλλαγή απόψεων πάντα έφερνε ένα καλό αποτέλεσμα. Όταν αποφοίτησα, “απομακρύνθηκα” από την Ελλάδα. Η πρώτη δουλειά μου ήταν στη Σιγκαπούρη ως επιθεωρητής. Στη συνέχεια Αμερική. Ταξίδεψα σε πάρα πολλά μέρη. Στη συνέχεια αποφάσισα να ανοίξω τη δική μου εταιρεία και να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου. Στάθηκα τυχερός γιατί ήρθα σε επαφή με έναν πολύ καλό άνθρωπο και άρχισα να εξελίσσομαι, αλλά όλο και μειωνόταν η επαφή μου με την Ελλάδα. Έζησα για πολλούς μήνες στην Κίνα και μετά στη Νέα Υόρκη και τελικά Νέα Ορλεάνη. Τότε γνώρισα και τη γυναίκα μου –εκείνη έμενε Ελλάδα κι εγώ Αμερική. Όταν αποφασίσαμε λοιπόν να παντρευτούμε, έκανα το μεγάλο βήμα, έφυγα από την Αμερική και επέστρεψα στην Ελλάδα, τέλος του 2011. Μέσα στα άλλα αποφάσισα να σπουδάζω κοινωνιολογία στο London School of Economics. Το εγχείρημα αυτό έμεινε δυστυχώς ατελείωτο λόγω των αυξημένων επαγγελματικών υποχρεώσεων και της έλευσης του γιού μου το 2013. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο όμως και στις μετέπειτα ασχολίες μου επαγγελματικές και μη.
Πώς άρχισες να ασχολείσαι με τον Σύλλογο Γονέων;
Καταρχάς να πω ότι πάντα αγαπούσα τον εθελοντισμό και πιστεύω σε αυτόν. Υπήρξα και είμαι ακόμα εθελοντής των special Olympics μεταξύ άλλων. Αυτό το λέω γιατί και ο Σύλλογος ένα είδος εθελοντισμού είναι. Με την έννοια και το σχήμα του Συλλόγου ξεκίνησα όταν ο γιος μου ήταν στο νηπιαγωγείο. Εκεί στην αρχή κάποια πράγματα δεν μπορούσα να τα αποκωδικοποιήσω. Είχα μια διαφορετική προσέγγιση. Δεν μπορούσα να λάβω μια καλή απάντηση για θέματα πολύ απλά μέσα στο νηπιαγωγείο. Δεν δέχομαι την ὡχαδερφισμό῾ και τη μάχη εκ του καναπέ! Μπήκα στη διαδικασία να ψάξω, να έρθω σε επαφή με τους ανθρώπους του Δήμου, με τους δασκάλους, με την προϊσταμένη, να καταλάβω πως λειτουργεί το σύστημα, γιατί δεν γίνεται αυτό που πρέπει να γίνει. Κι όλα αυτά, για να μπορέσω να βρω ο ίδιος μια άκρη, να βρω πως μπορώ εγώ να βοηθήσω, να μην έρθω σε αντιπαλότητα αλλά να συνεργαστώ. Για να πετύχω κάτι, επιστρατεύω το πάθος μου, τις γνώσεις μου και τη λογική μου. Πιστεύω ότι με την αντιπαλότητα δεν κερδίζεις κάτι.
Τι προβλήματα εντόπισες; Πώς ήταν τα πράγματα τότε;
Οι Σύλλογοι στα Νηπιαγωγεία λειτουργούν κάπως διαφορετικά από ό,τι στα Δημοτικά. Είναι πιο μικρός ο «κύκλος». Οπότε έρχεσαι σε καθημερινή επαφή με τους περισσότερους γονείς – μέλη. Γνώρισα ανθρώπους τους οποίους χρειάστηκε να πείσω για πολλά πράγματα. Αρκετοί δεν γνώριζαν ότι ο Σύλλογος είναι θεσμοθετημένο όργανό τους. Δεν γνώριζαν ότι, για παράδειγμα, στο παρελθόν η Σύλλογοι του Δήμου μας, συνέβαλαν στη δημιουργία άλλων σχολείων του Δήμου, σε πολιτισμικά σχολικά δρώμενα πρωτοπόρα ακόμα και για την Ελλάδα ολόκληρη. Η λειτουργεία του Συλλόγου δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στη διοργάνωση ενός Χριστουγεννιάτικου μπαζααρ. Το συζητήσαμε με το ΔΣ τότε και συνεχίσαμε πολύ επιτυχημένα. Πάντως στο νηπιαγωγείο ήταν περίεργα τα πράγματα, αντιμετώπισα πολύ σκεπτικισμό. Μάλιστα ήταν και μια περίεργη περίοδος γιατί ήταν οι εκλογές τότε και πίστευαν πολλοί ότι ήθελα να βγάλω κάτι από όλο αυτό, πως είχα κάποιο σκοπό. Γι’ αυτόν τον λόγο και η ευχαριστήρια επιστολή προς τον Δήμαρχο απεστάλη μετά τις εκλογές.
Τι ακριβώς είχε συμβεί τότε;
Τα κουφώματα του σχολείου ήταν παμπάλαια, με αποτέλεσμα κάθε φορά που φυσούσε ή έβρεχε, ιδιαίτερα εξ ανατολάς, τα πράγματα στις δύο αίθουσες ήταν πολύ άσχημα. Μαζί με την επανίδρυση του ΔΣ, που έγινε τότε, αυτό ήταν το δεύτερο μεγάλο project που βάλαμε μπροστά. Και το καταφέραμε χωρίς να γνωρίζουμε κανέναν. Πηγαίναμε, χτυπούσαμε τις πόρτες των υπευθύνων και τους εξηγούσαμε τι θέλαμε. Τέλος ζητήσαμε να συναντηθούμε με τον Δήμαρχο όπου γνωριστήκαμε μέσω μιας επιστολής μας. Ευτυχώς, πέσαμε σε ανθρώπους που κατάλαβαν πως δεν ζητούσαμε κάτι για όφελος δικό μας. Ήταν για ένα δημοτικό κτίριο, ένα δημοτικό σχολείο, για παιδιά και αυριανούς πολίτες. Τέλος πάντων, για να τελειώσω αυτήν την ιστορία, στο Νηπιαγωγείο καταφέραμε τελικά να βάλουμε τα κουφώματα. Ο Δήμαρχος μας κατηύθυνε σωστά. Αναδρομικά, ίσως δεν ήταν σωστό να πάω κατευθείαν στο Δήμαρχο και να παρακάμψω τους άλλους, το έκανα όμως γιατί απλά δεν ήξερα που να απευθυνθώ. Στην Αμερική, είχα μάθει πως η πόρτα του Δημάρχου είναι πάντα ανοιχτή. Ήταν ευχάριστη έκπληξη ότι και εδώ, στο Δήμο μας, ισχύει το ίδιο. Και στην τελική δεν έχεις να χάσεις κάτι. Το πολύ πολύ να σου πει «Δεν έχω χρόνο». Γενικά να επαναλάβω ότι αυτό είναι και το νόημα των ΔΣ, να συνεργάζεται με όποιον χρειάζεται για να λύνει τα όποια προβλήματα προκύπουν.
Εκτός από Πρόεδρος του ΔΣ του Συλλόγου του 1ου Δημοτικού Σχολείου Βούλας είσαι και Πρόεδρος στο προσωρινό ΔΣ της Ένωσης Γονέων και Κηδεμόνων για ολόκληρο τον Δήμο Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης.
Αυτό είναι κάτι που δεν υπήρχε μέχρι τώρα. Ήταν μια ιδέα που ξεκίνησε από γονείς και μέλη άλλων ΔΣ και υλοποιήθηκε από εμάς. Αυτή τη στιγμή, τα μέλη του ΔΣ είναι από 7 διαφορετικά σχολεία. Έχουμε ξεκινήσει τις διαδικασίες για τη νομιμοποίηση, όπως πρέπει να γίνει. Καθημερινά προσπαθούμε να ερχόμαστε σε επαφή με συλλόγους, να τους εξηγήσουμε τι θέλουμε να κάνουμε, πώς θέλουμε να το κάνουμε και φυσικά έχουμε συναντηθεί και με τον Δήμαρχο. Είναι σημαντικό να τονίσουμε πως η Ένωση στηρίζει τους Συλλόγους. Δεν τους υποκαθιστά. Ο κάθε σύλλογος παίρνει τις δικές του αποφάσεις. Η ένωση όμως μπορεί να διοργανώνει από κοινού κάποιες δράσεις, πχ περιβαλλοντικές, κοινωνικές, πολιτισμικές, κλπ.
Πώς του φάνηκε του Δημάρχου η ιδέα να δημιουργηθεί η Ένωση;
Θα πρέπει να ρωτήσετε τον ίδιο αλλά γενικά γιατί κάποιος να μην θέλει ένα συλλογικό όργανο που αποσκοπεί στον εντοπισμό και στην από κοινού προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων της δημόσιας παιδείας; Άλλωστε αυτό δεν αποτελεί και μέρος του Συντάγματος της Ελλάδας; Η Ένωση δημιουργήθηκε όχι για να σχολιάζει επι παντός επιστητού και γενικώς να ανακατεύεται σε πράγματα που δεν αφορούν την Παιδεία. Εγώ το διαχωρίζω και το αποδοκιμάζω. Η δημόσια Παιδεία δέχεται επίθεση χρόνο με τον χρόνο, τα κονδύλια μειώνονται, αυτό δεν είναι κρυφό. Ο δάσκαλος απαξιώνεται από την Πολιτεία και στη συνέχεια ο γονιός απαξιώνει τον εκπαιδευτικό. Όταν αυτό γίνεται μπροστά στα μάτια των παιδιών, με ποιον τρόπο μετά ο δάσκαλος μπορεί να κάνει σωστά τη δουλειά του; Η Ένωση και λέγοντας Ένωση εννοούμε τους πολλούς χιλιάδες γονείς-δημότες-πολίτες αυτής της χώρας, μπορεί από κοινού με τον Δήμο και τους εκπαιδευτικούς να διεκδικήσει πράγματα από το Υπουργείο. Για φανταστείτε… Ποιος γονέας δεν θέλει το καλό των παιδιών του; Ο Δήμος αυτή τη στιγμή ολοένα και περισσότερο χρησιμοποιεί δικούς του πόρους, το υπουργείο πολλές φορές δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του έγκαιρα, με αποτέλεσμα ο Δήμος να χρησιμοποιεί δικά του κονδύλια και οι Σχολικές Επιτροπές να δυσκολεύονται να ανταπεξέλθουν. Γιατί λοιπόν η Ένωση να μην βγει μπροστά, αν χρειάζεται και να διεκδικήσει; Να βοηθήσει;
Θα διεκδικούσες ποτέ τον Δήμο;
Θεωρώ πως μπορώ να προσφέρω πολύ περισσότερα στην τοπική κοινωνία από το πόστο που είμαι τώρα, όπως και κάθε πολίτης μπορεί να προσφέρει στο Δήμο του και στη χώρα του, αρκεί να είναι ενεργός.
Τελικά, είναι μια full time δουλειά ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων;
Εξαρτάται πώς θέλει να το δει ο καθένας. Υπάρχουν Σύλλογοι που αρκούνται στα απολύτως τετριμμένα δηλαδή κάποιες γιορτές, φωτογραφίσεις, κλπ. άλλοι που θέλουν να δημιουργήσουν και να αφήσουν κάτι πίσω τους. Δημιουργούν και εμπνέουν. Σε αυτούς τους Συλλόγους τα μέλη και οι πρόεδροι των συλλόγων απασχολούνται πολλές ώρες μέσα στην ημέρα για διάφορα ζητήματα του σχολείου. Προσωπικά, ασχολούμαι περίπου 3 ώρες της ημέρας με τον Σύλλογο. Υπάρχει δουλειά πίσω από όλο το έργο μας. Και δεν σου κρύβω ότι πολλοί από εμάς στεναχωριόμαστε λιγάκι όταν δεν βρίσκουμε την αντίστοιχη ανταπόκριση, αλλά τελικά αυτό δεν συμβαίνει σε κάθε τομέα της ζωής μας; Σαν αθλητής μεγάλων αποστάσεων, έχω μάθει πως όλα κερδίζονται ένα βήμα τη φορά. Το σημαντικό είναι πως ο Σύλλογος είναι ένα σπουδαίο όργανο μέσα σε ένα σχολείο, αφού έχει την αποστολή να συνδέσει τους γονείς.
Κατά τη γνώμη σου, πώς λειτούργησε το κομμάτι της τηλε-εκπαίδευσης στη διάρκεια της καραντίνας;
Καταρχάς θα ήθελα να διευκρινίσουμε ότι η πλατφόρμα eme που χρησιμοποιήθηκε προϋπήρχε από το 2015 ενώ το Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο sch.gr από το 1998 -κι όμως!- αλλά ποτέ μέχρι τώρα δεν είχε χρησιμοποιηθεί, τουλάχιστον σε τέτοιο βαθμό. Ακόμα και τώρα στο “eme” είναι εγγεγραμμένοι 369000 μαθητές ενώ στο sch.gr 755000 μαθητές. Ο μαθητικός πληθυσμός της Ελλάδας είναι περίπου 1200000 μαθητές. Σε πρακτικό επίπεδο τώρα, χρειάζονται κάποιες προϋποθέσεις για να λειτουργήσει η τηλε-εκπαίδευση. Το ένα είναι το τεχνικό κομμάτι, δηλαδή κάποια σχετικά γρήγορη σύνδεση ίντερνετ και φυσικά κάποιος υπολογιστής ή tablet ή smartphone. Ιδανικά δε, και ένας εκτυπωτής. Δεν γνωρίζω πόσοι Έλληνες είχαν τα παραπάνω. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι στον Δήμο 3Β υπάρχουν σχολεία/σύλλογοι που από μόνα, χωρίς καμία στήριξη, προέβησαν σε αγορές tablet για να εξυπηρετήσουν πολλές περιπτώσεις μαθητών -δυστυχώς όχι όλες- που αδυνατούσαν να παρακολουθήσουν τα μαθήματα λόγω έλλειψης τεχνικών μέσων. Σε άλλες περιπτώσεις γονείς που είχαν τη δυνατότητα, εκτύπωναν και έδιναν ή έστελναν με SMS ή Viber τα μαθήματα-φυλλάδια σε όσους δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν. Το άλλο κομμάτι έχει να κάνει με τους χρήστες, είτε μαθητές και γονείς είτε εκπαιδευτικούς. Δεν είναι όλοι το ίδιο καταρτισμένοι. Υπήρχαν γονείς που δεν είχαν την κατάρτιση και δεν μπορούσαν να βοηθήσουν τα παιδιά τους, ιδιαίτερα αν αυτά ήταν στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Υπήρχαν γονείς που είχαν ένα μόνο laptop και με αυτό έπρεπε να εξυπηρετηθούν δύο ή τρεις μαθητές αλλά και αυτοί οι ίδιοι λόγω τηλε-εργασίας. Σε αυτά να προσθέσουμε και τα προβλήματα που είχαν οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι ξαφνικά έπρεπε να διαχειριστούν ψηφιακά ολόκληρο το εκπαιδευτικό τους έργο. Πόσοι από αυτούς είχαν υπολογιστές με κάμερες στο σπίτι και γρήγορη σύνδεση ίντερνετ; Πόσοι από αυτούς ήταν σχετικά καταρτισμένοι; Άρα, υπήρχαν πολλά προβλήματα. Το Υπουργείο κατέβαλε κάποια προσπάθεια και μερικά πράγματά βελτιώθηκαν. Οι γονείς κάναμε υπομονή και προσπαθούσαμε να βοηθήσουμε με κάθε τρόπο τα παιδιά μας.
Και οι εκπαιδευτικοί;
Οι εκπαιδευτικοί… βρέθηκαν στο ανάμεσα! Σε πάρα πολλές περιπτώσεις που γνωρίζω προσωπικά, αποδείχθηκαν ήρωες. Σε άλλες δυστυχώς εγκατέλειψαν την προσπάθεια, ελλείψει τεχνικών μέσων, κατάρτισης ή ίσως και γιατί είναι και αυτοί άνθρωποι και απλά δεν μπόρεσαν να ανταπεξέλθουν. Δύσκολες ώρες.
Είχε νόημα όλο αυτό, ιδίως για τα Δημοτικά;
Ναι, είχε. Έδινε τουλάχιστον το στίγμα ότι υπάρχει μια κανονικότητα, μια συνέχεια. Και εδώ βέβαια τα μηνύματα ήταν μπερδεμένα. Προχωράμε παρακάτω; Δεν προχωράμε; Είναι στην κρίση των εκπαιδευτικών; Δεν είναι; Τότε ποιανού είναι; Μα αυτός προχωράει… ναι, αλλά δεν μετράει, κλπ κλπ. Στις 10 Απριλίου τελικά μας είπαν ότι μπορούν οι εκπαιδευτικοί να προχωρήσουν παρακάτω στην ύλη, αλλά αυτή δεν θα θεωρείται ύλη που έχει διδαχθεί. Κι αυτό είναι ένα ακόμα πρόβλημα ισότιμης εκπαίδευσης που προέκυψε μέσα στην καραντίνα, όπως αντίστοιχα το θέμα των τεχνικών υποδομών στο οποίο αναφέρθηκα προηγουμένως. Παρ’ όλα αυτά, τα περισσότερα παιδιά είχαν μια κάποια σύνδεση με τους εκπαιδευτικούς τους και αυτό ήταν καλό.
Ήταν σωστό να ανοίξουν τα σχολεία τον Ιούνιο;
Από ό,τι φάνηκε, ναι. Πολλά πράγματα δημιούργησαν προβληματισμό. Πολλοί μαθητές, ιδιαίτερα των Γυμνασίων και Λυκείων, δεδομένης της μη υποχρεωτικής παρακολούθησης, ήρθαν σφόδρα αντιμέτωποι με το «πρέπει» και το «θέλω». Το δε «θέλω» σε πολλές περιπτώσεις επηρεαζόταν από φωτογραφίες συμμαθητών τους στις καφετέριες, στις παραλίες κλπ. συν το μήνυμα του Υπουργείου ότι η ύλη έχει ούτως ή άλλως «κλείσει». Τα ποσοστά παρακολούθησης διέφεραν κατά πολύ από Δημοτικό σε Δημοτικό και φυσικά μειώνονταν όσο προχωρούσαμε προς τις τελευταίες τάξεις του Λυκείου.
Ποια πιστεύεις ότι θα είναι η κατάσταση από τον Σεπτέμβριο στα σχολεία; Πώς θα λειτουργούν;
Σίγουρα θα μας βρει πολύ πιο προετοιμασμένους -όλους μας, γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικούς. Όσο για το αν θα είμαστε όλοι μαζί ή εναλλάξ όπως και τώρα, θα έλεγα μάλλον εναλλάξ. Βέβαια το Υπουργείο αύξησε των αριθμό των παιδιών ανά τμήμα σε 26. Αυτό σημαίνει ότι με το εκ περιτροπής θα έχουμε 13 μαθητές ανά τμήμα. Ίσως να μην υπάρχουν οι αίθουσες σε όλα τα σχολεία για να στηριχθεί αυτό το νούμερο με τις απαιτούμενες αποσπάσεις. Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση των διευθυντών και των εκπαιδευτικών που θα πρέπει, πάλι, να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Τέλος, αναρωτιέμαι τι θα γίνει όταν θα έρθει η ώρα της εποχικής γρίπης! Πώς εμείς οι γονείς θα ξέρουμε αν τα παιδιά μας έχουν τη νόσο COVID-19 ή μια απλή γρίπη; Πώς θα αντιμετωπίζουμε τα παιδιά που έρχονται στο σχολείο με ένα απλό βήχα; Ή δεν θα έρχονται; Με τους εκπαιδευτικούς τι θα γίνεται όταν είναι άρρωστοι; Τέλος, πόσο κοντά στους γονείς και στα παιδιά θα βρίσκονται το κράτος και οι δημοτικές αρχές; Πόσοι από τους γονείς που ήδη αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά αλλά και ψυχολογικά προβλήματα θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις των σχολείων και των μαθητών; Όλα αυτά θα επηρεάσουν τη λειτουργία των σχολείων- ίσως όχι τόσο άμεσα, όσο σίγουρα έμμεσα. Ελπίζω τουλάχιστον να έχουμε ενσυναίσθηση και να είμαστε όλοι μαζί. Όχι κοινωνικά αποστασιοποιημένοι, αλλά μόνο σωματικά.