Κάναμε σε έναν αστυνομικό τις ερωτήσεις που έχει στο μυαλό του κάθε πολίτης αυτές τις μέρες
Πώς φτάσαμε στα επεισόδια της Νέας Σμύρνης; Υπάρχει απάντηση για την αυξημένη αστυνομική βία και τι συμβαίνει με τις ΕΔΕ; Είναι σε έξαρση η εγκληματικότητα στα νότια προάστια; Ο Γιώργος Καλλιακμάνης, Αστυνόμος Β΄ της ΕΛ.ΑΣ. και Πρόεδρος της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Νοτιοανατολικής Αττικής, απαντά σε όλες τις ερωτήσεις μας.
- 23/03/2021
7 Μαρτίου 2021. Το σοκαριστικό βίντεο του ξυλοδαρμού ενός νεαρού στην πλατεία της Νέας Σμύρνης από αστυνομικό της ομάδας ΔΙΑΣ ταρακούνησε το πανελλήνιο και αποτέλεσε την αφορμή για μια πρωτοφανή πορεία διαμαρτυρίας των κατοίκων της πόλης κατά της αστυνομικής βίας, η οποία σημαδεύτηκε από τον τραυματισμό ενός αστυνομικού, αλλά και από ακόμα περισσότερη αστυνομική βία.
Η συνέντευξη που ακολουθεί έγινε με αφορμή αυτά τα περιστατικά, όμως θα ήταν αφελές να παραβλέψουμε πως η Νέα Σμύρνη είναι απλώς η άκρη του παγόβουνου. Η κορυφή του, που εξέχει από τη στάθμη των υπόλοιπων συζητήσεων, και ίσως μας κάνει να ξεχνάμε πως κάτω από την επιφάνεια βρίσκεται ένας τεράστιος -μη ορατός αλλά σίγουρα απειλητικός- όγκος. Ο Γιώργος Καλλιακμάνης, στον οποίο απευθυνθήκαμε, αστυνομικός εδώ και είκοσι έξι χρόνια και Πρόεδρος της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Νοτιοανατολικής Αττικής τα τελευταία επτά, δεν προσπαθεί να τον αγνοήσει. Ζητάει μόνο, πριν μιλήσουμε για το παγόβουνο, να εξηγήσει πώς ο ίδιος θεωρεί ότι φτάσαμε να πλέουμε ολοταχώς πάνω του.
Κατά τη γνώμη του, για την κλιμάκωση των αντιδράσεων που καταγράφεται το τελευταίο διάστημα απέναντι στην αστυνομία, ευθύνεται κατά κύριο λόγο το γεγονός ότι εδώ και έναν χρόνο η ΕΛ.ΑΣ. έχει αναλάβει έναν ρόλο που μοιραία τη φέρνει αντιμέτωπη με τους πολίτες: «H χώρα μας μπήκε στην πανδημία -όπως και όλος ο κόσμος βέβαια- όντας ήδη επιβαρυμένη από την οικονομική κρίση. Οι πολίτες είχαν υποστεί ήδη μια οικονομική επίθεση που τους έφερε σε δυσχερή θέση. Όταν λοιπόν πήγαμε να ανασάνουμε, ήρθε η πανδημία, η οποία έφερε απαγορεύσεις, έφερε κλείσιμο καταστημάτων, έφερε επιβολή μέτρων για να αποτραπεί η διασπορά του ιού, αλλά έφερε και νόμους που, αν πριν από την πανδημία μιλούσαμε για αυτούς, δεν θα μας πίστευε κανείς. Κάποια πράγματα που κάποτε θα φάνταζαν εντελώς παράλογα, ξαφνικά κρίθηκαν αναγκαία και η Ελληνική Αστυνομία ήταν αυτή που κλήθηκε για άλλη μία φορά να τα επιβάλει. Αυτό για εμένα είναι λάθος. Υπήρχαν άλλες υπηρεσίες, όπως η Δημοτική Αστυνομιία, η ΑΔΑΕ ή το Υπουργείο Υγείας που θα μπορούσε να συγκροτήσει ελεγκτικούς μηχανισμούς για τη χρήση της μάσκας κλπ. Η Αστυνομία θα μπορούσε να λειτουργήσει επικουρικά. Αντί γι’ αυτό όμως, ανέλαβε την κύριο έλεγχο για την αποτροπή της διάδοσης του ιού, οπότε -ήθελε δεν ήθελε- βρέθηκε απέναντι στον πολίτη».
Παράλληλα, σημειώνει ο κ. Καλλιακμάνης, η ένταση οξύνθηκε από την υπόθεση Κουφοντίνα. «Η διεκδίκηση ενός δολοφόνου, που δεν ξέρω πώς, αλλά μετατράπηκε σε πολιτική και αστυνομική, πυροδότησε πολλές συγκεντρώσεις, κάποιες ήπιες και άλλες που κατέληγαν σε έκτροπα, σε επιθέσεις εναντίον αστυνομικών και σπάσιμο μαγαζιών. Όλα αυτά, λοιπόν, συνέβαλαν ώστε να φτάσουμε στα επεισόδια της Νέας Σμύρνης».
Εσείς ως αστυνομικός πώς νιώσατε βλέποντας το βίντεο του ξυλοδαρμού ενός νεαρού πολίτη στην πλατεία της Νέας Σμύρνης;
Ένιωσα άσχημα. Πρώτον, επειδή είδα έναν αστυνομικό να κάνει μια αδικαιολόγητη ενέργεια, χωρίς όμως να φαίνεται τι ακριβώς προηγήθηκε. Δεύτερον, είδα τους συναδέλφους μου -τους υπόλοιπους, που τον κρατούσαν κάτω και προσπαθούσαν να τον δεσμεύσουν- και κατάλαβα ότι θα έχουν κι αυτοί πρόβλημα. Ότι θα μπουν στο κάδρο χωρίς οι ίδιοι να φταίνε. Ένιωσα επίσης άσχημα, γιατί κατάλαβα ότι θα υπάρξει δικαιολογημένη κατακραυγή από τους πολίτες που θα δουν το βίντεο και ότι η αστυνομία θα μπει στο στόχαστρο – αν και, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις της ΕΛ.ΑΣ., είχαν προηγηθεί επεισόδια.
Πράγματι, η ΕΛ.ΑΣ. μίλησε για επίθεση στους αστυνομικούς, που είχε προηγηθεί του περιστατικού. Εσάς δεν σας φαίνεται περίεργο που ενώ υπάρχουν τόσα βίντεο από την επίθεση στον νεαρό από τον αστυνομικό, δεν υπάρχει ούτε ένα από την επίθεση που δηλώνει η ΕΛ.ΑΣ. πως δέχθηκε η ομάδα ΔΙΑΣ;
Όντως, δεν είδαμε κανένα τέτοιο βίντεο. Αλλά να ξέρετε ότι όταν γίνονται επιθέσεις εναντίον αστυνομικών έχουμε πολύ λίγες περιπτώσεις που τραβάει κάποιος βίντεο. Τις περισσότερες φορές τα βιντεάκια στο ίντερνετ δεν αποτυπώνουν ακριβώς την αλήθεια, γιατί δεν δείχνουν πώς ξεκίνησε το περιστατικό.
Στο συγκεκριμένο περιστατικό πάντως, ό,τι κι αν έχει προηγηθεί, βλέπουμε έναν άνθρωπο να διαμαρτύρεται και έναν αστυνομικό να παίρνει το γκλοπ και να τον χτυπάει.
Θα συμφωνήσω μαζί σας. Στο συγκεκριμένο περιστατικό, αν και δεν έχουμε αντίληψη όλου του περιστατικού, η δική μου άποψη είναι ότι από τη στιγμή που οι συνάδελφοί του είχαν καθηλώσει στο έδαφος τον πολίτη, δεν υπήρχε κανένας λόγος να προβεί ο αστυνομικός σε αυτήν την υπερβολική ενέργεια.
Ξέρουμε ότι για το συμβάν έχει διαταχθεί ΕΔΕ. Μπορείτε να μας πείτε τι ισχύει γενικώς με τις ΕΔΕ; Πόσο καιρό παίρνουν για να ολοκληρωθούν και ποια είναι συνήθως η κατάληξή τους; Υπάρχει η αίσθηση ότι οι περισσότερες υποθέσεις μπαίνουν στο αρχείο, καταλήγουν σε αθώωση ή σε μια απλή επίπληξη.
Ακούστε να δείτε, η ΕΔΕ είναι μια διαδικασία παράλληλη με την ποινική διαδικασία. Αλίμονο αν όλοι αυτοί που παραπέμπονται στη Δικαιοσύνη τιμωρούνταν ως ένοχοι. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που φτάνουν στη Δικαιοσύνη άνθρωποι που δεν φταίνε. Άρα, ο συλλογισμός ότι οι περισσότερες ΕΔΕ μπαίνουν στο αρχείο ή αθωώνεται ο αστυνομικός, δεν ευσταθεί. Το πόρισμα Αλιβιζάτου, τα αποτελέσματα του οποίου στηρίχθηκαν σε 20 φακέλους, λέει ότι πολλές φορές οι ΕΔΕ δεν περατώνονται άμεσα. Εκεί, σύμφωνα με το πειθαρχικό δίκαιο, υπάρχουν συγκεκριμένες διαδικασίες, υπάρχουν προθεσμίες και υπάρχουν και δικαιώματα του κατηγορουμένου. Παράλληλα, λοιπόν, με το ποινικό δίκαιο, υπάρχει και το πειθαρχικό της Αστυνομίας. Και έχουμε δει πολλές περιπτώσεις που στα ποινικά δικαστήρια οι αστυνομικοί αθωώνονται, ενώ στα πειθαρχικά τιμωρούνται. Δεν έχουμε όμως περιπτώσεις όπου ο αστυνομικός να έχει καταδικαστεί στο ποινικό δικαστήριο και να αθωωθεί στο πειθαρχικό. Η ποινή έχει να κάνει με το αδίκημα. Μπορεί η υπηρεσία να επιβάλει πχ ποινή προστίμου ή αργίας. Αλλά δεν πρέπει αβίαστα να λέμε ότι οι αστυνομικοί μένουν ατιμώρητοι.
Δηλαδή από τη δική σας εμπειρία τι πιστεύετε ότι θα γίνει με τη συγκεκριμένη ΕΔΕ; Αυτός ο αστυνομικός θα σταματήσει να υπηρετεί το σώμα ή θα δεχθεί απλώς ένα πρόστιμο;
Θα σας απαντήσω με ένα ερώτημα: Για έναν πολίτη που χτυπάει, έστω χωρίς λόγο, έναν άλλο πολίτη, η τιμωρία ποια θα πρέπει να είναι; Η ΕΔΕ θα αποφανθεί αν ο αστυνομικός θα τιμωρηθεί ή όχι, όμως φτάνουμε στο άλλο άκρο όταν μιλάμε για απόταξη από το σώμα.
Άρα λέτε ότι πρέπει να αποδεχόμαστε πως ένας αστυνομικός έχει τις ίδιες «αδυναμίες» με έναν πολίτη και ότι κάποιες φορές απλώς δεν μπορεί να συγκρατήσει τα νεύρα του;
Ο πρωθυπουργός ανέφερε σε ένα tweet ότι ένας αστυνομικός πρέπει να έχει αυτοσυγκράτηση. Το κατανοώ απόλυτα. Ένας αστυνομικός, ένας ιατρός, ένας δικαστής, πρέπει να έχει αυτοσυγκράτηση. Γιατί ασκεί μορφές εξουσίας και, διαφορετικά, μπορεί τα αποτελέσματα να είναι ολέθρια. Θα συμφωνήσω λοιπόν ότι ο αστυνομικός -και όχι μόνο- θα πρέπει να έχει αυτοσυγκράτηση. Όμως δεν είναι μηχάνημα, είναι άνθρωπος, έχει την προσωπικότητά του, άλλες φορές ελλιπή και άλλες πιο δομημένη. Μην ξεχνάτε ότι αστυνομικούς δεν διαλέγουμε από μια κατηγορία πολιτών που είναι αποδεδειγμένα «η καλύτερη».
Φτάνουμε λοιπόν στο θέμα της εκπαίδευσης και της αξιολόγησης. Θεωρείτε πως είναι επαρκής η εκπαίδευσή των αστυνομικών; Υπάρχει αξιολόγηση; Γίνονται ψυχολογικά tests; Υπάρχει, με λίγα λόγια, κάποιος έλεγχος ώστε να κρίνεται αν ένας άνθρωπος μπορεί ή πρέπει να είναι τελικά αστυνομικός;
Θα ήθελα καταρχάς να τονίσω τη σημαντικότητα της αξιολόγησης παράλληλα με την εκπαίδευση. Μια προσωπικότητα που έχει ολοκληρωθεί – και δεν μιλάω για το περιστατικό της Νέας Σμύρνης, αλλά γενικά- είναι δύσκολο να την εκπαιδεύσεις. Είναι δύσκολο να μάθεις σε μια τέτοια προσωπικότητα να μη χτυπάει, από τη στιγμή που έχει βίαιη συμπεριφορά, ή να μη βρίζει από τη στιγμή που έχει επιθετικότητα μέσα του. Δεν είναι ζήτημα εκπαίδευσης, αλλά αξιολόγησης. Η εκπαίδευση έχει να κάνει με το πώς ο αστυνομικός θα προστατεύσει τον εαυτό του, πώς θα κάνει τη σύλληψη, πώς θα ενεργήσει σε περίπτωση που βρίσκεται σε κίνδυνο. Δεν μαθαίνεται στα θρανία, σε ηλικίες 19 ή 20 ετών, ή ακόμα και σε μεγαλύτερες ηλικίες, ότι δεν πρέπει να σηκώνεις το γκλοπ για να χτυπήσεις κάποιον που έχει συλληφθεί. Αυτό εννοείται πως έχει να κάνει με τον συναισθηματικό κόσμο και τη δυνατότητα αυτοσυγκράτησης που έχει ο καθένας.
Υπάρχει όμως αυτή η δικλίδα ασφαλείας; Ένας βίαιος άνθρωπος θα αποκλειστεί με κάποιον τρόπο από την εισαγωγή του στην Ελληνική Αστυνομία;
Εκεί θα πρέπει να γίνονται τεστ προσωπικότητας και οι ψυχολόγοι έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, να διαλέξουν προσωπικότητες που «στέκονται», που δεν παραπαίουν. Θα πρέπει λοιπόν να σταθούμε ιδιαίτερα στην αξιολόγηση και στον τρόπο που θα πρέπει να εισέρχονται οι υποψήφιοι αστυνομικοί στην αστυνομία. Να εξετάζεται καταρχήν ο λόγος που θέλουν να μπουν στην αστυνομία. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Η αστυνομία τελευταία έχει προμηθευτεί έγκριτα ψυχολογικά tests. Η αξιολόγηση λοιπόν υπάρχει και είναι σε πολύ καλό βαθμό, αλλά θα πρέπει να υπάρχει συνεχώς μια εξέλιξη σε αυτό και να γίνεται χρήση μεθόδων που να είναι αποτελεσματικές.
Αυτή η αξιολόγηση που λέτε πότε γίνεται; Μόνο πριν κάποιος μπει στο σώμα ή είναι κάτι που επαναλαμβάνεται τακτικά;
Όταν γίνει μια προκήρυξη ή όταν κάποιος δηλώσει στο μηχανογραφικό του δελτίο ότι θέλει να μπει στην αστυνομία, γίνονται άμεσα τεστ προσωπικότητας, ψυχολογικά tests και αθλητικά tests. Και από εκεί κρίνεται αν αρχικά μπορούν να μπουν στο σώμα.
Εκεί εξαντλείται λοιπόν η αξιολόγηση;
Όχι, δεν εξαντλείται εκεί. Μια φορά τον χρόνο ή στα δύο χρόνια οι αστυνομικοί ξαναπερνάνε για καταλληλότητα όπλου και περνούν από ψυχολόγους και tests. Και φυσικά, όταν η υπηρεσία αντιληφθεί ότι κάποιος αστυνομικός εκδηλώνει μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, τότε γίνεται άμεσα παραπομπή στα πολυϊατρεία, στους ψυχολόγους, για να εξεταστεί. Γίνονται αυτά. Τώρα, σε ποιο βαθμό αυτά είναι αποτελεσματικά, εγώ θα σας πω ότι είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις μια προσωπικότητα πόσο δομημένη ή πόσο συναισθηματικά σταθερή ή ασταθής είναι. Πόσο δύσκολο και πόσο εύκολο είναι να εισαγάγεις στην αστυνομία μόνο «αγγέλους»;
Πέρα από την ατομική ψυχολογία κάποιων αστυνομικών, μήπως το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν ακραίες ομάδες μέσα στο σώμα της ΕΛ.ΑΣ; Είδαμε για παράδειγμα η Χρυσή Αυγή να συγκεντρώνει πολύ υψηλά ποσοστά στα αστυνομικά τμήματα. Έχουμε δει επίσης ναζιστικά σύμβολα σε κράνη αστυνομικών, ενώ συχνά εκπρόσωποι της αστυνομίας εκφράζουν δημοσίως ακραίες θέσεις.
Ότι χρειάζεται εκδημοκρατισμός της Αστυνομίας, αυτό είναι δεδομένο. Πώς θα το επιτύχουμε αυτό; Βάζοντας στις σχολές της Αστυνομίας καθηγητές που να είναι επιστήμονες. Ανθρώπους με περγαμηνές, οι οποίοι θα συνεισφέρουν προς αυτόν τον τομέα. Η εισαγωγή με τις πανελλήνιες είναι μια καλή, αξιοκρατική διαδικασία, όμως έχει και αυτή τα αρνητικά της – τα παιδιά που μπαίνουν μέσω πανελληνίων στις αστυνομικές σχολές είναι 18, 19 χρονών. Μπαίνουν λοιπόν σε αυτή την ηλικία σε μια σχολή, η οποία έχει στρατιωτική δομή. Έχουν στρατιωτική πειθαρχεία, τρέχουν γύρω γύρω από ένα κτίριο, κάνουν στίβο μάχης, μαθαίνουν να φυλάνε σκοπιές. Θα ήταν κατά τη γνώμη μου καλύτερο να μπαίνουν από πανελλήνιες, ναι, αλλά υποχρεωτικά αυτοί που θα δηλώσουν αστυνομικές σχολές να έχουν πάει στρατό πρώτα, για να παραταθεί η ηλικία αυτών που θα μπουν. Έχει διαφορά να μπουν στη σχολή στα 20, στα 21 ή στα 22. Εγώ, αν με ρωτήσετε αν η αστυνομία έχει αλλοιώσει τον χαρακτήρα μου, θα σας πω «Πιστεύω σε μικρό βαθμό». Γιατί; Επειδή μπήκα στην αστυνομία 26 ετών. Είχα ήδη δουλέψει έξω, είχα προσωπικότητα, ήξερα τον παλμό της κοινωνίας, ήξερα πώς σκέφτεται ο πολίτης και τι περιμένει από τον αστυνομικό. Ένα παιδί 18 ετών, που από τα θρανία του λυκείου μπαίνει στα θρανία μιας «στρατιωτικής» σχολής , καταλαβαίνετε ότι θα διαμορφώσει μια συγκεκριμένη προσωπικότητα. Αλίμονο όμως αν πούμε ότι η πλειοψηφία των αστυνομικών είναι χρυσαυγίτες. Αλίμονο! Είναι ένα πολύ μικρό κομμάτι. Γιατί παρ’ όλα όσα σας είπα προηγουμένως, οι αστυνομικοί ζούνε μέσα στην κοινωνία, έχουν μανάδες πατεράδες, συγγενείς , διαμορφώνουν απόψεις από τα ΜΜΕ, όπως κάνουν όλοι οι πολίτες. (Οι χρυσαυγίτες) είναι μειοψηφία, αλλά δεν μπορούν να μην υπάρχουν στην αστυνομία, αφού υπάρχουν έτσι κι αλλιώς στην ελληνική κοινωνία.
Πιθανόν να ισχύει αυτό που λέτε, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι συζητάμε για τον θεσμό της αστυνομίας. Επιτρέπεται δηλαδή ένας αστυνομικός να έχει ένα ναζιστικό σύμβολο στο κράνος του; Δεν θα έπρεπε αυτομάτως αυτό να σημαίνει την αποπομπή του από το σώμα;
Ξέρω ότι όλες οι ερωτήσεις που μου κάνετε επικεντρώνονται στο κομμάτι της αστυνομίας. Αλλά εμβαθύνω πάντα, γιατί όλα έχουν άμεση σχέση με την κοινωνία. Η αστυνομία δεν είναι έξω από την κοινωνία. Είναι κομμάτι της. Συμφωνούμε ότι ο αστυνομικός, ο γιατρός, ο δικαστής -και ο πολιτικός θα πω εγώ- θα πρέπει να μην ξεφεύγει, να είναι σοβαρός, να είναι εγκρατής, να είναι αξιοπρεπής, να σέβεται. Άλλωστε ο σεβασμός είναι κάτι που θα πρέπει να έχουμε όλοι μας. Πόσο μάλλον ο αστυνομικός, που είναι υπηρέτης του λαού. Πληρώνεται για να προστατεύει τον πολίτη. Έχει λοιπόν υποχρέωση να δίνει το καλό παράδειγμα.
Εσείς ως αστυνομικός παραδέχεστε ότι έχουν αυξηθεί τα περιστατικά αστυνομικής βίας στη χώρα μας; Σύμφωνα με τον Συνήγορο του Πολίτη, οι σχετικές καταγγελίες έχουν αυξηθεί κατά 75%. Πρόσφατα η Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδος κατήγγειλε επίθεση των ΜΑΤ κατά δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ που κάλυπταν συγκέντρωση στο κέντρο της Αθήνας, ενώ πριν από μερικές μέρες δημοσιεύθηκε μια πολύ ενοχλητική καταγγελία για βασανισμούς στο κτίριο της ΓΑΔΑ.
Δεν έχω κανέναν λόγο να αμφισβητήσω τον Συνήγορο του Πολίτη. Θεωρώ όμως ότι ίσως έχουν αυξηθεί οι καταγγελίες για αυθαιρεσίες των αστυνομικών, γιατί έχει αυξηθεί το έργο της Αστυνομίας. Σας είπα και πριν, ότι οι αστυνομικοί έχουν επιφορτιστεί με ένα έργο, αυτό των ελέγχων για την πανδημία. Έγιναν για παράδειγμα 70000 έλεγχοι και κόπηκαν 1700 πρόστιμα. Αυτό σημαίνει ότι 1700 άνθρωποι ήρθαν σε αντιπαράθεση με την αστυνομία. Πόσοι από αυτούς πιστεύετε ότι δέχθηκαν αδιαμαρτύρητα το πρόστιμο; Όσο για την καταγγελία για τα κρατητήρια της ΓΑΔΑ, την άκουσα και τη διάβασα. Δεν μπορώ καν να διανοηθώ ότι ένας αστυνομικός μπορεί να μπήκε στα κρατητήρια και να χτύπησε ή να βασάνισε ανθρώπους. Αν αυτό συνέβη, που δεν μπορώ να το πιστέψω, δεν το συζητάμε, έχουμε μεγάλο θέμα. Πιστεύω όμως ότι αυτήν την περίοδο «πουλάει» η αυθαιρεσία της αστυνομίας. Εγώ ανησυχώ γιατί δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορεί η αστυνομία από εδώ και πέρα να κάνει τη δουλειά της. Σας λέω τις ανησυχίες που νιώθω εγώ, επειδή βλέπω ότι οι καταγγελίες έρχονται βροχή. Κάποιες ευσταθούν σίγουρα, αλλά οι περισσότερες, σας το λέω κατηγορηματικά, δεν ευσταθούν. Δυστυχώς, σε λίγο οι αστυνομικοί θα έχουν πρόβλημα στο πώς κάνουν τη δουλειά τους και γι’ αυτό σίγουρα φταίνε και κάποιοι αστυνομικοί, όπως αυτός που σήκωσε το γκλοπ στη Νέα Σμύρνη. Έρχονται και μου λένε για συνδικαλιστές της αστυνομίας που θεωρούν ότι μιλάνε μόνο σε αστυνομικούς και χρησιμοποιούν ρητορικές που δεν κάνουν καλό ούτε στους αστυνομικούς αλλά ούτε και στη σχέση πολίτη -αστυνομικού. Κινδυνεύουν με αυτόν τον τρόπο να απομονώσουν την αστυνομία. Η ακραία ρητορική δεν ήταν ποτέ καλή, ούτε από τη μία κατεύθυνση, ούτε από την άλλη. Για να επανέλθω πάντως στο θέμα, το θεωρώ αδιανόητο αστυνομικοί να βασάνισαν κόσμο στα κρατητήρια. Αν συνέβη τέτοιο πράγμα, αυτοί οι αστυνομικοί πρέπει να φύγουν από το σώμα. Όχι σήμερα. Χθες.
Πέρα από την πορεία και τα επεισόδια στη Νέα Σμύρνη, ένα θέμα που ανησυχεί πολύ τους κατοίκους συνολικά των νοτίων προαστίων είναι η αύξηση των κλοπών και των διαρρήξεων σε σπίτια. Πώς εξηγείτε το φαινόμενο;
Το έχω πει πολλές φορές: Στην τελευταία επιλογή για την τοποθέτηση αστυνομικών από τις σχολές στις αστυνομικές διευθύνσεις, στη Νοτιοανατολική έφεραν μόνο έξι αστυνομικούς. Εγώ το κατήγγειλα αυτό, πήγα σε βουλευτές και τους ενημέρωσα κι εκείνοι έκαναν σχετικές ερωτήσεις στον υπουργό. Η εγκληματικότητα έχει άμεση σχέση, πέρα από τα κοινωνικοπολιτικά, με τις οικονομικές καταστάσεις, με διάφορες ομάδες που έχουν περιθωριοποιηθεί, όπως οι Ρομά. Έχει να κάνει όμως και με την παρουσία της αστυνομίας. Έπρεπε η Νοτιοανατολική Αττική να ενισχυθεί, για να υπάρχει εμφανής αστυνόμευση αλλά και για να μπορούν να λειτουργήσουν τα αστυνομικά τμήματα. Η Νοτιοανατολική Αττική αυτή τη στιγμή χρειάζεται να τοποθετηθούν πάνω από 150 άτομα, αφενός για να καλυφθούν οι οργανικές θέσεις και αφετέρου για να υπάρχει αστυνόμευση ουσίας. Ενισχύθηκε η ομάδα ΔΙΑΣ, όμως αυτό δεν φτάνει. Τα αστυνομικά τμήματα έμειναν αδειανά. Χρειάζονται αστυνομικοί που να περπατούν στον δρόμο, χρειάζονται αστυνομικοί στα αστυνομικά τμήματα. Γίνεται μια κλοπή και παίρνει ένας πολίτης στο τμήμα και η απάντηση από τον αξιωματικό υπηρεσίας είναι πάντα «είμαι εγώ και ο σκοπός». Είναι αυτά αστυνομικά τμήματα;
Αντιστοίχως, έχουμε δει να αυξάνονται πάρα πολύ τα περιστατικά αυτών που λέμε «μαφιόζικες εκτελέσεις», με επίκεντρο τα νότια προάστια.
Τα νότια προάστια πάντα φημίζονταν γι’ αυτό. Εδώ κατοικούν άνθρωποι ευκατάστατοι, η παραλιακή είναι γεμάτη νυχτερινά μαγαζιά, οπότε η περιοχή επιλέγεται πολύ συχνά από μαφιόζους οι οποίοι αποκομίζουν οφέλη από παράνομες δραστηριότητες. Πάντα είχαμε εδώ περισσότερα μαφιόζικα χτυπήματα. Πρέπει να δοθεί βάρος σε αυτές τις περιοχές, γιατί η εγκληματικότητα ξεκινάει από τη Δυτική Αττική αλλά σε πολλές περιπτώσεις καταλήγει στη Νοτιοανατολική Αττική.
Who is Who
Ο Γιώργος Καλλιακμάνης μπήκε στην Ελληνική Αστυνομία το 1995. Έχει τον βαθμό του Αστυνόμου Β’ και υπηρετεί στη Διεύθυνση Αστυνόμευσης Αερολιμένα Αθηνών, στο Τμήμα Ασφαλείας Αερολιμένα, στα Διαβατήρια. Είναι μάλιστα ο άνθρωπος που δημιούργησε το πρώτο γραφείο διερεύνησης ταξιδιωτικών εγγράφων που συστάθηκε στη χώρα μας. Όπως εξηγεί ο ίδιος, «πριν από το 2001, που έφτιαξα αυτό το γραφείο, ο έλεγχος των διαβατηρίων και η διερεύνηση της πλαστότητάς τους επαφίονταν μόνο στην εμπειρία των συναδέλφων που υπηρετούσαν για χρόνια στο αεροδρόμιο. Δεν υπήρχαν μηχανήματα, ούτε συνεργασία με τις άλλες υπηρεσίες που ασχολούνται με τη γνησιότητα των διαβατηρίων. Βλέπαμε ένα διαβατήριο, το στέλναμε στη ΔΕΕ, αλλά αυτό προϋπέθετε ότι θα περάσουν κάποιες μέρες (για να μας απαντήσουν). Οπότε, στο μεταξύ έπρεπε να απαγορεύσεις την είσοδο ή την έξοδο ενός επιβάτη. Κι αν έπεφτες έξω υπήρχε πρόβλημα, γιατί ο επιβάτης μπορούσε να στραφεί νομικά εναντίον σου. Από τη στιγμή που δημιουργήθηκε το Γραφείο Ταξιδιωτικών Εγγράφων, όλο αυτό άρχισε να γίνεται πιο επαγγελματικά, πιάσαμε πολλά κυκλώματα και γίνεται πλέον μια σοβαρή δουλειά, όπως σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες».