Κάποτε στο Ρίο
Τι είναι το Ρίο; Το Ρίο είναι (ή μάλλον ήταν) το θερινό σήμα κατατεθέν της Γλυφάδας. Το Ρίο ήταν λόγος για να πας σινεμά. Το Ρίο είναι (ήταν και θα είναι) σημείο αναφοράς τόσο στη Ζέππου, όσο και στα παιδικά μας χρόνια.
- 18/09/2013
Εντάξει, τι να πω δηλαδή; Ψέμματα να πω; Μικρό παιδί ήμουνα (ήμανε το σωστό), δεν μπορούσα να επιλέξω με ποιο τρόπο θα συνδέσω τις γραμμές στο κεφάλι μου. Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι δεν ήμουν ο μόνος. Στην προ-multiplex εποχή το σινεμά είχε συνδυαστεί αυστηρά με το ποπ-κορν και την κοκα-κόλα. Άντε με τα τσιπς και τη μπύρα. Για νάτσος, πίτσες και γυάλες γεμάτες ζαχαρωτά και λαστιχένια αρκουδάκια, ούτε λόγος. Οπότε το να συνδέσει κάποιος το Ρίο με τα χοτ-ντογκ ήταν κάτι πολύ απλό.
Πως ο άλλος δηλαδή θα μπει σε ένα μπαρ και το πρώτο που θα του έρθει στο μυαλό είναι να πάρει ένα ποτό. Έτσι και με το Ρίο. Πριν καν καθίσεις στη θέση σου έπαιρνες ένα με κέτσαπ-μουστάρδα για να έρθεις στα ίσα σου. Και μετά άφηνες τα πράγματα σου στο τραπεζάκι και άραζες στην καρέκλα.
Αν μη τι άλλο το Ρίο ήταν πρωτοποριακό. Παρείχε όλα τα κομφόρ, που θα μπορούσε να προσφέρει ένα θερινό σινεμά. Πέρα από την δεδομένη “κατάσταση”, αυτή που μας κάνει να προτιμούμε χίλιες φορές τα αστέρια πάνω από το κεφάλι μας, παρά τον dolby ήχο.
Στη Γλυφάδα ήταν το πρώτο θερινό που καθιερώθηκε. Υπήρχε, βέβαια και το Άννα Ντορ στην “ταράτσα”, αλλά δεν ήταν το ίδιο. Το Ρίο ξεχώριζε. Ήταν το τυπικό συνοικιακό σινεμά, αυτό που όπως και τόσα άλλα, νικήθηκαν με το πέρασμα του χρόνου. Το ίδιο συνέβη με το Άννα Ντορ, με τον Πλανήτη και τη Βιολέτα στη Βούλα. Με την Αίγλη που έγινε καφετέρια.
Τώρα ουσιαστικά τα μόνο θερινά της Γλυφάδας είναι το “Cine Γλυφάδα”, ακριβώς απέναντι από εκεί που έδρευε παλιά το Ρίο και το Αριάν. Άλλωστε το συγκεκριμένο ήταν και το σημείο αναφοράς. Αυτό έκανε γνωστή τη Ζέππου (ο δρόμος που ανεβαίνει από τον Άγιο Κωνσταντίνο, περνάει από το 1ο Γλυφάδας και καταλήγει στην Βουλιαγμένης, για να γίνει απέναντι Καραχάλιου). Ως τότε λέγαμε; “Στη Ζέππου, εκεί που είναι το Ρίο. Αυτό με τα χοτ-ντογκ”.