Ο Γιώργος Μαυρωτάς δεν φοβήθηκε ποτέ να βραχεί
Τι σημαίνει local hero; Είναι οι πρωταγωνιστές της καθημερινότητας μας; Είναι οι αστέρες μιας μικρής (ή μεγάλης) κοινωνίας ανθρώπων; Είναι οι δικοί μας άνθρωποι που ξεχωρίζουν. Είναι οι τοπικοί ήρωες; Όλα τα παραπάνω. Ο ορισμός; Local hero σημαίνει αυτό που είναι ο Γιώργος Μαυρωτάς για τα νότια προάστια.
- 20/01/2015
Η οικογένεια του παραθέριζε τα καλοκαίρια στη Βουλιαγμένη την εποχή που η Βουλιαγμένη ήταν γεμάτη εξοχικά και όχι μόνιμες κατοικίες, δίνοντας του την ευκαιρία να βρίσκεται όλη μέρα στο αγαπημένο του στοιχείο, το νερό. Αρχικά κολυμπούσε και στη συνέχεια έπιασε την κίτρινη μπάλα προσπαθώντας να τη στείλει στα δίχτυα. Έπαιξε για πρώτη φορά στην Α’ Εθνική το 1981 σε ηλικία 14 ετών και το 1984 αγωνίστηκε στην άλλη Εθνική, την Ανδρών. Ταξίδεψε στους Ολυμπιακούς του Λος Άντζελες έχοντας τον τίτλο του μικρότερου πολίστα της διοργάνωσης στα 17 του χρόνια. Ακολούθησε η Σεούλ, η Βαρκελώνη, η Ατλάντα και το Σίδνεϊ, 4 παγκόσμια πρωταθλήματα, 8 πανευρωπαϊκά, 5 Παγκόσμια Κύπελλα και μια συμμετοχή στην μεικτή κόσμου, η πρώτη Έλληνα πολίστα.
Συνολικά 551 αγώνες με το εθνόσημο ζωγραφισμένο στο σκουφάκι του. Ρεκόρ συμμετοχών σε οποιοδήποτε ομαδικό άθλημα στην Ελλάδα. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης και ο Γιώργος Καραγκούνης μαζί. Το 2002 έκλεισε την καριέρα του ως επαγγελματίας αποχαιρετώντας τον αγαπημένο του Ναυτικό Όμιλο Βουλιαγμένης, αν και ποτέ δεν κατάφερε να “αποτοξινωθεί” από το χλώριο. Αγωνίστηκε σε μικρότερες κατηγορίες με τη Μεσόγειο και τον Υδραϊκό, με τον οποίο πέρσι κέρδισε την άνοδο στην Α’ Εθνική, επιστρέφοντας δηλαδή στα 48 του στις μεγάλες πισίνες. “Αντέχω δύο οκτάλεπτα. Αν και αυτή τη βδομάδα δεν έκανα καθόλου προπόνηση και κουράστηκα…” είπε με φυσικότητα, λες και αυτό που περιγράφει είναι κάτι απλό.
Που καιρός για προπόνηση. Οι τελευταίες ημέρες είναι ζόρικες. Ο Επίκουρος Καθηγητής στο ΕΜΠ (σπούδασε χημικός μηχανικός και έκανε το διδακτορικό του στην Επιχειρησιακή Έρευνα) που αρθρογραφεί στο Protagon και στον ελεύθερο χρόνο του (;) γράφει βιβλία όπως το “Θεώρημα της Επτάδας”, αποφάσισε να πάρει μέρος στην πιο σύντομη προεκλογική περίοδο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, θέτοντας υποψηφιότητα με το Ποτάμι.
“Θέλεις να συναντηθούμε την Κυριακή το μεσημέρι που έχει και Βουλιαγμένη-Ολυμπιακός”. Φυσικά. Πόλο, νότια προάστια, πολιτική. Και ενδιάμεσα κλεφτές ματιές στο νερό. Θα ορκιζόμουν ότι αντί για αίμα στις φλέβες του κυκλοφορεί χλώριο, αλλά αυτή είναι μια μεταφορά που δεν θέλεις να κάνεις για έναν χημικό μηχανικό. Κι άλλο πόλο κι άλλα νότια κι άλλη πολιτική. Και ενδιάμεσα ασπασμοί, αγκαλιές, χειραψίες και αστεία με οποιονδήποτε περνούσε. Ο-ποιον-δή-πο-τε. Πιτσιρίκια, μικρούς, μεγάλους και πιο μεγάλους. Όχι, όμως, όπως κάνουν οι πολιτικοί, αλλά όπως κάνουν οι local heroes που βρίσκονται σπίτι τους. Δεν ήταν η Κυριακή πριν τις εκλογές. Ήταν μια Κυριακή στην πισίνα για τον άνθρωπο συνώνυμο του “πόλο” και της “Βουλιαγμένης”.
Το χλώριο είναι εθιστικό; Γιατί στα 48 σας παίζεται ακόμα…
Το κίνητρο είναι το ξεσκούριασμα και η συντροφικότητα της ομάδας. Κάνω αθλητισμό μέσα σε μια παρέα, με πρόσωπα γνώριμα που ξυπνούν αναμνήσεις. Ξαναζώ στιγμές που είχα ξεχάσει (η προσπάθεια στην προπόνηση, η αδρεναλίνη στον αγώνα) κι όλα αυτά μαζί με παλιούς και νέους φίλους. Δεν θέλουμε να αποδείξουμε τίποτε, απλώς να ευχαριστηθούμε το παιχνίδι. Αντίπαλος δεν είναι οι άλλες ομάδες αλλά ο χρόνος που προσπαθούμε ως παρέα να νικήσουμε. Και πράγματι, νομίζω ότι μετά από κάθε παιχνίδι βλέπω στον καθρέφτη κάποιες άσπρες τρίχες μου να έχουν ξαναμαυρίσει …
Πως ξεκινήσατε το πόλο;
Ξεκίνησα ως κολυμβητής στον Ν.Ο. Βουλιαγμένης (παραθερίζαμε εκεί τα καλοκαίρια) στα τέλη της δεκαετίας τους ’70 και το 1980 το γύρισα στο πόλο.
Γιατί πόλο; Και όχι κάποιο άλλο σπορ;
Γιατί συνδύαζε το κολύμπι που μου άρεσε, μαζί με την μπάλα και την παρέα. Ήταν το ιδανικό για μένα που μου άρεσαν τα ομαδικά σπορ. Κι ήμουν τυχερός γιατί βρέθηκα σε μια πολύ καλή παρέα με έναν πολύ καλό δάσκαλο (τον Γιάννη Γιαννουρή) στα πρώτα μου βήματα.
Πέντε συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Πολλές! Ποια ήταν η πιο ξεχωριστή από τις πέντε;
Ξεχωριστή από άποψη αγωνιστικής επιτυχίας η Ατλάντα (1996, 6η θέση), από άποψη λάμψης το Λος Αντζελες (1984). Η Σεούλ (1988) ήταν λίγο άχρωμη, η Βαρκελώνη (1992) εντυπωσιακή σε επίπεδο πόλης, ενώ το Σίδνευ (2000) μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση γιατί ήταν μια ευκαιρία που χάθηκε.
Το γκολ που ξεχωρίζετε από άλλα τ’ άλλα;
Το 1986, το νικητήριο γκολ με τον κραταιό Εθνικό στο Παπαστράτειο με την εκπνοή του αγώνα. Ένα γκολ που ουσιαστικά σήμανε την αλλαγή φρουράς στο ελληνικό πόλο γιατί ο Εθνικός εξαιτίας αυτής της ήττας έχασε το πρωτάθλημα από την Γλυφάδα μετά από μερικές δεκαετίες στην κορυφή.
Πόσο άλλαξαν τα νότια προάστια από το ’80 ως σήμερα; Και πόσο ο ελληνικός αθλητισμός;
Τα νότια προάστια απέκτησαν πολύ περισσότερο κόσμο και κίνηση. Η πόλη απλώθηκε προς τον νότο, προς την καλή της μεριά (το παραλιακό μέτωπο εξακολουθεί όμως να παραμένει ένα μεγάλο στοίχημα). Ο ελληνικός αθλητισμός, όπως πολλά πράγματα, έγινε λιγότερο ρομαντικός, ο επαγγελματισμός έφερε επιτυχίες. Σήμερα όμως το ζητούμενο ως κοινωνία είναι να κάνουμε περισσότερο αθλητισμό απ’ όσο καταναλώνουμε.
Μπέμπηδες (σαν τη Βουλιαγμένη) μπορούν να υπάρξουν σήμερα όπως στην εποχή σας ;
Ειδικά στην εποχή μας μπορούν, γιατί οι συνθήκες στον αγωνιστικό αθλητισμό και στο άθλημά μας επέστρεψαν στην δεκαετία του ’80. Κλασσικό παράδειγμα μπέμπηδων είναι ο Υδραϊκός (μετρώντας τον χρόνο αντίστροφα…)
Έχετε δυο γιους. Για ποιους λόγους θα επιμένατε να τους βάλετε στον αθλητισμό;
Γιατί πιστεύω ότι ο αθλητισμός είναι ένα μεγάλο σχολείο που σου μαθαίνει πράγματα που ούτε η οικογένεια ούτε το κανονικό σχολείο μπορεί να σου μάθει. Το βασικότερο μάθημα είναι το «πέφτω και ξανασηκώνομαι», η αυτοπειθαρχία, και η πεποίθηση ότι «τα αγαθά κόποις κτώνται».
Πόσες φορές είχατε ακούσει ότι δεν “κάνατε” για πόλο;
Όσο κι αν φαίνεται παράξενο ποτέ δεν το άκουσα. Το έλεγαν φαίνεται κάποιοι μεταξύ τους ψιθυριστά. Τα φτωχά σωματικά μου προσόντα ήταν το ατού μου, γιατί με ανάγκαζαν να δουλεύω περισσότερο στην προπόνηση. Και μέσα στο νερό το μπόι κρύβεται αν έχεις ταχύτητα και μυαλό.
Πόσες φορές είχατε ακούσει ότι “κάνετε” για την πολιτική;
Πάλι καμία. Όμως «σηκώθηκα από τον καναπέ» κι ασχολήθηκα με την πολιτική γιατί θέλω να έχω ήσυχη την συνείδησή μου ότι τουλάχιστον προσπάθησα να συμβάλω σε μια αλλαγή άσχετα αν πετύχω ή αποτύχω. Το χρέος μου ως πολίτης, τουλάχιστον στο μυαλό μου, θα το έχω κάνει. Βαρέθηκα να βλέπω μόνο παιδιά του κομματικού σωλήνα ή γόνους πολιτικών να αποφασίζουν για τις τύχες μας.
Μετά από πέντε Ολυμπιακούς Αγώνες, μια μεγάλη καριέρα αθλητή (που κρατάει ακόμα) και ένα βιβλίο γύρω από τον αθλητισμό και τις προεκτάσεις του, είστε ο κατάλληλος να μας πει για τα στοιχεία του αθλητισμού που θα θέλετε να βλέπετε στην κοινωνία και δεν τα βλέπετε…
Δεν βλέπω αξιοκρατία, ομαδικότητα και σαφείς κανόνες που όποιος τους παραβιάζει να τιμωρείται.
Η ακαδημαϊκή καριέρα πως ξεκίνησε;
Ήμουν (ακόμα και τώρα είμαι) καλός μαθητής. Μου άρεσε πάντα ο συνδυασμός έρευνας και διδασκαλίας. Δεν σε αφήνει να βαλτώνεις. Επίσης η συναναστροφή με νέους σε κρατάει και σένα νέο.
Ποιο ειναι το θεώρημα της επτάδας (σ.σ ο τίτλος του βιβλίου του);
Το θεώρημα της επτάδας είναι ότι τελικά από μια αθλητική καριέρα αυτό που στο τέλος μένει δεν είναι τόσο τα μετάλλια και οι τίτλοι αλλά η προίκα που έχεις αποκτήσει στον χαρακτήρα σου, οι φίλοι και οι αναμνήσεις.
Η ερώτηση θα έπρεπε να είναι “Γιατί Ποτάμι”. Αλλά νομίζω ότι το 2015 η σωστή ερώτηση είναι “γιατί πολιτική”…
Την απάντησα προηγουμένως. Αν δεν ανακατευτώ εγώ, αν δεν ανακατευτείς εσύ κι ο άλλος, τότε θα αφήσουμε τους ίδιους και τους ίδιους και ας μην διαμαρτυρόμαστε μετά για την κατάσταση του πολιτικού μας συστήματος που όλοι βρίζουμε. Ας βρέξουμε κι εμείς τα μπατζάκια μας για να δούμε το παιχνίδι από μέσα αγωνιζόμενοι κι όχι ως θεατές.
Και γιατί Ποτάμι;
Γιατί αυτά που είπε ο Σταύρος Θεοδωράκης στις 26 Φεβρουαρίου στο πρώτο κείμενό του ήταν σαν να βγήκαν από το στόμα μου. Το καράβι πάει στα βράχια κι εμείς δεν θέλουμε να αλλάξουμε τίποτε, ξεκινώντας από τον εαυτό μας. Το κράτος συνέχιζε να είναι φέουδο των κομμάτων, η αναξιοκρατία πήγαινε σύννεφο, παίζαμε «κατενάτσιο» στις αλλαγές που χρειάζεται η Ελλάδα για να πάψει να είναι χώρα αστερίσκος στην Ευρώπη.
Επίσης το γεγονός ότι δεν μπορούν να κάτσουν σε ένα τραπέζι να συνεννοηθούν τα κόμματα μου φαίνεται αδιανόητο. Οι κομματικοί σχεδιασμοί και το μαντρί των ψηφοφόρων “uber alles” (πάνω απ’ όλα). Κι όμως θα τους ξαναψηφίσουμε! Κάποια στιγμή νομίζω ότι το πολιτικό σύστημα πρέπει να βγάλει την κομματική φανέλα και να φορέσει την εθνική.
Αρχηγός της εθνικής πόλο, καθηγητής ή πολιτικός. Ή μήπως συγγραφέας/αρθρογράφος. Πως σας αρέσει να συστήνεστε;
Εξαρτάται από την περίσταση: Στις γυναίκες ως πολίστας, στους πολιτικούς ως καθηγητής, στους καθηγητές ως πολιτικός, στα παιδιά ως συγγραφέας. Στους φίλους ως «Γιώργος, ο μπαμπάς του Λεωνίδα και του Άρη…»
