Μια νύχτα στην έπαυλη της Έλενας Θωμοπούλου
Η Έλενα Θωμοπούλου μιλάει για τον ρόλο της ως "Miss Julia" στην παράσταση του θεάτρου ΠΚ στο Νέο Κόσμο (εκεί που ως κόρη του κόμη προκαλεί, μια καλοκαιρινή νύχτα, τον υπηρέτη σε ένα παιχνίδι ρόλων και αποκαλύψεων) και για το γιατί δεν υπάρχουν αρκετοί χώροι τέχνης στα νότια προάστια.
- 11/12/2017
Την Έλενα Θωμοπούλου την είχες δει και ακούσει πρώτη φορά στο θέατρο Badminton υποκρινόμενη τη γυναίκα ενός αξιωματικού των Ναζί στο Mαουτχάουζεν. Ύστερα, διάβασες για εκείνη και όλους τους λόγους που την έκαναν πρωταγωνίστρια στο Nou-Pou.gr, ενώ φέτος θα την δεις στο θέατρο να παίζει την «Miss Julia» του Αύγουστου Στρίντμπεργκ.
Παρ’ όλα αυτά κανείς δεν θα μπορούσε να την περιγράψει καλύτερα από τον ίδιο της τον εαυτό λέγοντας πως αν έπρεπε να την χαρακτηρίζει κάτι αυτό θα ήταν πως «Όλα στο σύμπαν έχουν ένα ρυθμό, όλα χορεύουν.» Εκείνη δεν χόρευε όταν ξεκινήσαμε την κουβέντα μας, αλλά κάτι μου έλεγε πως αν συνέχιζα να την ρωτάω γι’ αυτό θα μπορούσε να το υποστηρίξει απ’ όλες τις πλευρές. Όπως ακριβώς έκανε και με την υποκριτική.
«Ο κυριότερος λόγος που αποφάσισα να γίνω ηθοποιός είναι η ανάγκη μου για επικοινωνία με όσο περισσότερους ανθρώπους μπορώ.» Αφού μετακόμισε στο Λονδίνο για σπουδές υποκριτικής και σκηνοθεσίας, η Έλενα γύρισε γεμάτη μεγάλες προσδοκίες και όνειρα. Το Λονδίνο ήταν απλώς η «πηγή έμπνευσης για να βρω αυτό που αγαπάω.» Η συνεχής πηγή έμπνευσής της όμως, είναι όλα αυτά που βιώνει σε καθημερινή βάση αλλά και σημαντικοί παράγοντες που μπορεί να επηρεάσουν τη ζωή της εντός και εκτός θεάτρου. Η ίδια θεωρεί πως πλέον «Είναι πολυτέλεια να είναι κάποιος καλλιτέχνης στην εποχή μας. Πιστεύω όμως ότι το πιο δύσκολο στη ζωή είναι να γίνεις αυτός που είσαι.»
Σε αυτό το σημείο, ας γνωρίσουμε καλύτερα την Έλενα μέσα απ’ όλες τις τέχνες. «Από βιβλία αυτό που ξεχωρίζω είναι ‘Ο μικρός πρίγκιπας´ γιατί με έχει επηρεάσει αρκετά με τα μηνύματα του. Από τις αγαπημένες μου ταινίες είναι ‘Η Θλιμμένη Τζάσμιν’ με την Κέιτ Μπλάνσετ του Γούντι Άλεν. Ένα θεατρικό έργο που έχει μείνει στις σκέψεις μου για πολύ καιρό είναι ´Οι μεγάλες προσδοκίες’ του Ντίκενς που είδα στο Λονδίνο.» Κι όσο κι αν το σινεμά είναι αυτό που της «δημιουργεί μαγικές παραισθήσεις,» το θέατρο είναι αυτό που την κάνει «συμμέτοχο στην τελετή.»
Αυτήν την περίοδο, η Έλενα Θωμοπούλου υποδύεται την «Miss Julia,» ένα από τα αριστουργήματα του Αύγουστου Στρίντμπεργκ σε μετάφραση Δήμητρας Ζακυνθηνού και σκηνοθεσία Εμμάνουελ Μανιού. Συμπρωταγωνιστές της Έλενας είναι ο Νικόλας Μακρής και η Βαλίσια Βύζα, ενώ η παράσταση παίζεται κάθε Σάββατο (21:30) και Κυριακή (18:45) μέχρι την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου 2018 στο θέατρο ΠΚ στο Νέο Κόσμο. Το κλασικό έργο του Αύγουστου Στρίντμπεργκ, πιο διαχρονικό από ποτέ, αναγεννιέται σε μία έπαυλη στα υπόγεια του υπηρετικού προσωπικού, ανάμεσα σε έργα τέχνης και ρετρό μουσικές του 1950.
Αυτό το έργο όμως δεν είναι απλώς μια παράσταση που τυγχαίνει να συμμετέχει αλλά θεωρεί πως είναι ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. «Η ´Miss Julia’ ήταν ένα έργο και ένας ρόλος που πάντα ονειρευόμουν να υποδυθώ γιατί είναι ο πιο τολμηρός και απαιτητικός ρόλος που έχω κάνει μέχρι τώρα. Καταλαβαίνεις, πως ενθουσιάστηκα πολύ όταν μου το πρότεινε ο σκηνοθέτης Εμμάνουελ Μανιός.» Μπορεί λοιπόν, αυτός ο ρόλος να είναι ένας από τους μεγαλύτερους της μέχρι τώρα ζωής της, όμως το πιο σημαντικό για την Έλενα είναι ο ρόλος που θα υποδυθεί «Να έχει κάτι να πει, να έχει μια υπόσταση, ανεξάρτητα αν είναι μικρός ή μεγάλος. Σκληρή δουλειά και ικανότητα είναι ένας καλός συνδυασμός για να καταφέρεις τα πάντα.»
Όσο απαντούσε στα παραπάνω, εκείνο που σκεφτόμουν ήταν ένα από τα μεγαλύτερα διλλήματα ενός ηθοποιού: Υποκριτική ή πραγματικότητα; Κι αν διαλέξεις το ένα, μήπως σημαίνει πως δεν μπορείς να έχεις το άλλο; Βέβαια, όταν την ρώτησα γι’ αυτό, εκείνη μου απάντησε με το πασίγνωστο quote του Oscar Wilde “Αγαπώ την υποκριτική. Είναι πολύ πιο πραγματική από τη ζωή,” λέγοντάς που πόσο την αντιπροσωπεύει αφού έτσι κι αλλιώς η ίδια είναι ένας άνθρωπος που αν μπορούσε να αλλάξει κάτι με ένα κλικ αυτό θα ήταν «Να σκεφτόμαστε λιγότερο και να αισθανόμαστε περισσότερο.»
Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτηκε και το δικό της ‘american dream’ με την «Λευκή άμμο, απέραντο γαλάζιο και το γέλιο ενός παιδιού,» και όλα αυτά δίπλα σε ένα δικό της θέατρο. Προς το παρόν όμως, βρισκόμενη στην Αθήνα εν έτη 2017 πιστεύει πως «Για να υπάρξουν περισσότεροι χώροι τέχνης (στα νότια προάστια) χρειάζεται να υπάρξει και η αντίστοιχη επιθυμία από τον κόσμο να τους επισκεφθεί.» Έρχομαι λοιπόν, να ρωτήσω εγώ εσένα, αυτό που ορθώς η Έλενα αναρωτιέται. Υπάρχει αυτή η επιθυμία;
