Μητέρες. Άγγελοι στη γη.
Με αφορμή τη Γιορτή της Μητέρας, επτά γυναίκες μιλούν στο NouPou για τη μητρότητα και μοιράζονται τις ιστορίες τους. Ιστορίες που συγκινούν, που εμπνέουν, που συγκλονίζουν.
- 09/05/2021
Η απόφαση να κάνεις παιδί, είπε η Αμερικανίδα συγγραφέας Elizabeth Stone, είναι πραγματικά βαρυσήμαντη. Αποφασίζεις ν’ αφήσεις την καρδιά σου να κυκλοφορεί έξω από το σώμα σου για πάντα. Η απόφαση να αποκτήσεις παιδί, να αναθρέψεις παιδί, να φροντίσεις παιδί, θα συμπληρώναμε. Γιατί μάνα δεν είναι μόνο η γυναίκα που γεννάει, αλλά κάθε γυναίκα που μεγαλώνει ένα πλάσμα με την καρδιά της. Επτά τέτοιες γυναίκες επιλέξαμε να μας μιλήσουν με αφορμή τη Γιορτή της Μητέρας.
Είναι γυναίκες δραστήριες, δυναμικές και ταυτόχρονα τρυφερές. Πέντε μητέρες και δύο «θείες» μας μιλούν για τη σχέση τους με τα παιδιά τους ως τη μεγαλύτερη χαρά και ευλογία της ζωής τους.
Η Μαρία κι ο Νικόλας της
Η Μαρία Παχή συνάντησε για πρώτη φορά τον τετράχρονο τότε Νικόλα της το 1985 στο ΠΙΚΠΑ της Βούλας. Νέα κοπέλα και ανύπαντρη, αποφάσισε να βαπτίσει και να φροντίσει ένα παιδί που δεν έχει κανέναν στον κόσμο, για να του ανοίξει, όπως μας είπε, μια πόρτα στη ζωή. Ο Νικόλας βρέθηκε στο ΠΙΚΠΑ εγκαταλελειμμένος από επτά ημερών βρέφος. Στα τέσσερά του χρόνια η σκληρή μοίρα ξαφνικά άλλαξε, αφού συνάντησε μια μάνα που, όπως λέει κι ο ίδιος, σαράντα χρονών άντρας πλέον, τον γέννησε από την καρδιά της. Η αγάπη της Μαρίας τον ανέστησε. Σε αυτήν και τον αγαπημένο του πατέρα -και σύζυγο της Μαρίας- Λοΐζο, οφείλει μια ζωή που ούτε κατά διάνοια μπορούσαν να φανταστούν οι άνθρωποι που τον φρόντιζαν στο ίδρυμα. Ωστόσο η Μαρία θα μας πει ότι όλα όσα πέτυχε ο Νίκος οφείλονται στον ίδιο κι ότι το μωράκι που κάποιοι πέταξαν ως ανεπιθύμητο έγινε για αυτούς η αιτία της ευτυχίας τους. Εργαζόμενη και γυναίκα καριέρας, η Μαρία έδωσε απλόχερα όσο χρόνο της επέτρεπε η δουλειά της για να έχει ο γιος της μια καλή, δημιουργική και όμορφη ζωή.
«Τον Νικόλα τον βάπτισα και του έδωσα το όνομα του πατέρα μου. Στην αρχή η σχέση μας ήταν Χριστούγεννα –Πάσχα – Καλοκαίρι, αλλά με τον καιρό δεθήκαμε πάρα πολύ. Μετά ήρθε στη ζωή μας ο Λοΐζος, ο σημερινός πατέρας του και άντρας μου, που τον αγάπησε αμέσως και όταν παντρευτήκαμε, το 1988, γίναμε και οι τρεις οικογένεια. Γαμήλιο ταξίδι κάναμε κι οι τρεις μαζί και αμέσως μετά ο Νικόλας έφυγε από το ΠΙΚΠΑ κι ήρθε στο σπίτι μας. Ήταν επτά ετών τότε».
«Ο Νικόλας είναι ένα παιδί που γεννήθηκε από την καρδιά μου κι από την καρδιά του πατέρα του. Αν με ρωτήσεις τώρα, μπορώ να σου πω και πώς τον γέννησα. Σαν παιδάκι είχε κάποιες ιδιαιτερότητες. Όμως είναι μαχητής της ζωής κι ό,τι έχει καταφέρει το κατάφερε με αγώνα δικό του. Γι’ αυτό αξίζει τον σεβασμό όλου του κόσμου. Τον αγαπήσαμε τόσο γιατί του άξιζε. Δεν του έκανε κανείς χάρη να τον αγαπήσει. Είναι τόσο δοτικός κι έχει τόση αγάπη να προσφέρει που δεν μπορείς να μην τον αγαπήσεις».
«Ήταν ένα παιδί που επτάμισι ετών έλεγε μόνο “α”. Κι ανάλογα με το πώς τόνιζε αυτό το “α”, μπορούσαμε να καταλάβουμε αν αυτό ήταν άρνηση ή κατάφαση. Έδωσε τον αγώνα της ζωής του κι αυτήν τη στιγμή μιλάει και μπορεί να συνεννοηθεί. Έχει πλούσιο εσωτερικό “λόγο” και υψηλό πνευματικό και γνωσιακό επίπεδο. Ξέρει πάρα πολλά πράγματα τα οποία όμως δεν μπορεί να εκφράσει. Παρακολουθεί κινηματογράφο, λατρεύει το θέατρο, ακούει μουσική, χορεύει. Κι έκανε μεγάλο αγώνα για να μπορέσει να εκφραστεί».
«Πήγε στο κολυμβητήριο για θεραπευτικούς λόγους. Τότε δεν υπήρχε ομάδα για παιδιά με ειδικές ανάγκες κι έκανε επί έξι χρόνια μάθημα με τα άλλα παιδιά. Έκανε δηλαδή μια απλωτή κι ύστερα πιανόταν από το σωσίβιο κι έμπαινε στον κόσμο του. Εγώ πάντα δίπλα του, του φώναζα να συνεχίσει – κι έτσι συνέχιζε».
«Ο Αρίωνας ήταν ο μόνος σύλλογος που τον δέχτηκε και έτσι έγινε η αφορμή να δημιουργηθεί η πρώτη ομάδα παιδιών στα Νότια για τα Special Olympics κι ο Νίκος τότε πήρε τα πρώτα του μετάλλια, ένα χρυσό κι ένα χάλκινο. Ακολούθησαν πολλές διακρίσεις και διεθνή μετάλλια στην κολύμβηση κι έκλεισε την καριέρα του με δύο χρυσά κι ένα ασημένιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και μέχρι σήμερα συνεχίζει να προπονείται».
«Ένα μεγάλο κομμάτι της εκπαίδευσής του οφείλεται και στον πατέρα του, ο οποίος είναι δάσκαλος. Έμαθε και πιάνο. Το είδε σαν παιχνίδι στην αρχή κι εμείς τον πήγαμε στο ωδείο κι έμαθε να παίζει αρκετά καλά. Από το 2006 ο Νικόλας εργάζεται και μάλιστα σκληρά και με συνέπεια. Ξεκίνησε από το Υπουργείο Δικαιοσύνης ως κλητήρας και από την πολλή δουλειά έπαθε κήλη. Σήμερα εργάζεται στη Βουλή».
«Για τις μητέρες που έχουν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, θα έλεγα, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω το έργο ενός ειδικού, ότι ο ειδικός, ο παιδοψυχολόγος, δεν μπορεί να σου κάνει τίποτα αν δεν αφήσεις την ψυχή και το ένστικτό σου να αφουγκραστεί το παιδί σου. Κάθε παιδί είναι διαφορετικό από τα άλλα».
«Χρειάζεσαι δύναμη και υπομονή, όταν έχεις ένα παιδί που τραβάει τα “περίεργα” βλέμματα κάποιων κι όταν κάποιες συμπεριφορές το προσβάλλουν, για να μην χάσεις το παιχνίδι. Εκεί πρέπει να προστατεύσεις το παιδί σου και να επιβάλλεις τον σεβασμό προς τον αγώνα του. Αν εσύ δεν σταθείς βράχος, το παιχνίδι έχει χαθεί».
«Ο Νικόλας μού έδωσε αγάπη, δύναμη και με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Γιατί είναι τόσο καλός, τόσο αγνός, που με βοηθάει να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Αυτός είναι ο Νικόλας!».
Η Σοφία, μια πολύτεκνη φοιτήτρια
Η Σοφία Σταθοπούλου από μικρή ονειρευόταν να κάνει μια μεγάλη οικογένεια με πολλά παιδιά. Έκανε τρία αγόρια κι ένα κοριτσάκι και αφοσιώθηκε στο μεγάλωμά τους, αφήνοντας πίσω σπουδές και καριέρα. Σήμερα, που οι δυο μεγάλοι γιοι της είναι φοιτητές, η Σοφία αποφάσισε να σπουδάσει και να πραγματοποιήσει ένα ακόμα όνειρο της.
«Αν μπορούσα θα έκανα και περισσότερα παιδιά, αλλά λόγω υγείας δεν μπόρεσα. Όταν αποφασίζεις να κάνεις πολλά παιδιά, αφήνεις πίσω σου πολλά πράγματα. Προσωπική ζωή, κοινωνική ζωή, καριέρα, μερικές φορές ξεχνάς ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό».
«Τα πρώτα χρόνια, μέχρι να ξεπεταχτούν και τα δύο μικρά και να πάνε στο δημοτικό, ήμουν πλήρους απασχόλησης μητέρα. Μετά εργάστηκα για να προσφέρω στην οικογένεια περισσότερο. Προσπαθούσα όμως πάντα να ευχαριστήσω τα παιδιά με βόλτες, φαγητά και γλυκά που μαγείρευα και μαγειρεύω, με ό,τι μπορούσα, χωρίς να έχω για μένα καθόλου ελεύθερο χρόνο».
«Τώρα ο μεγάλος μου μαγειρεύει και αυτός όποτε είναι εδώ. Κι εγώ, η μαμά, σπουδάζω στο Πανεπιστήμιο Δημόσια Διοίκηση. Είναι δύσκολο αλλά πιστεύω ότι θα τα καταφέρω, για μένα αλλά και για να δώσω ένα παράδειγμα στα παιδιά μου, ότι μπορείς να καταφέρεις πολλά πράγματα αρκεί να το πάρεις απόφαση και να έχεις πείσμα και θέληση».
«Το να μεγαλώνεις παιδιά είναι δύσκολο αλλά ολοκληρώνεσαι σαν άνθρωπος, έχεις στόχο και παίρνεις δύναμη να συνεχίσεις, να παλέψεις, να τα καταφέρεις. Η μητρότητα μου έδωσε την πιο καθαρή αγάπη, τις πιο όμορφες αγκαλιές, τις πιο αγνές ψυχές».
Η Ασπασία κι η Μελίνα
Η Ασπασία Σαριδάκη ήταν νοσηλεύτρια σε ένα κέντρο με παιδιά με ειδικές ανάγκες. Έτσι, όταν έφερε στον κόσμο την Μελίνα της, ένα κοριτσάκι με αυτισμό, ήξερε τι ακριβώς έπρεπε να κάνει. Η Μελίνα είναι η χαρά της και βιώνει τη ζωή μαζί της σαν ευλογία – εκτός από την αγωνία για το μέλλον του παιδιού της, όταν αυτή πια θα έχει φύγει από τη ζωή.
«Η μητρότητα είναι ό,τι πιο ευλογημένο έχει έρθει στη ζωή μου και την Μελίνα μου δεν θα την άλλαζα με τίποτα. Με ενοχλεί πολύ όταν μου λένε “είσαι ηρωίδα”. Είμαι απλά μια μάνα και είναι υποχρέωσή μου, ό,τι κι αν έχει το παιδί μου, να είμαι δίπλα του, να το βοηθήσω και να του σταθώ όσο είμαι σε αυτήν τη ζωή. Αν υπάρχει κάποιος ήρωας, αυτή είναι η Μελίνα. Χρειάζεται μεγάλη γενναιότητα για να ζήσει με τον αυτισμό της».
«Ζούμε οι δυο μας από τα δυο της χρόνια, που πήρα διαζύγιο. Τότε δεν είχε διαγνωστεί ακόμα με αυτισμό. Μέχρι τα τρία της είχε κανονική ανάπτυξη. Ήταν ένα φυσιολογικό παιδί. Εγώ, λόγω της ειδικότητάς μου, το κατάλαβα αμέσως κι έτσι από τα τριάμισι χρόνια αρχίσαμε τις θεραπείες. Εργοθεραπεία, λογοθεραπεία, κολύμπι».
«Από τότε που πήγε η Μελίνα σχολείο, άφησα τη δουλειά μου. Κι αυτό γιατί δυστυχώς δεν υπάρχει ολοήμερο σχολείο για τα ΑμεΑ κι έτσι δεν μπορώ να εργαστώ, αφού μία η ώρα σχολάει. Βασικά, για τα ΑμεΑ δεν καταλαβαίνω γιατί δεν υπάρχει ό,τι και για τα υπόλοιπα παιδιά, αφού μάλιστα εμείς έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη. Για τα υπόλοιπα παιδιά μπορεί να βοηθήσει και η γιαγιά κι ο παππούς, ενώ εδώ πρέπει να είσαι ειδικός για να βοηθήσεις. Τώρα ευτυχώς στη Γλυφάδα γίνεται το νέο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο, για ΑμεΑ. Πολύ μεγάλη κίνηση. Μετά τα δεκατρία όμως, που τα παιδιά τελειώνουν το δημοτικό, τι κάνουμε; Κι όσο μεγαλώνουν είναι το θέμα, που δεν υπάρχει τίποτα να απασχοληθούν. Τότε το παιδί μένει στο σπίτι, ό,τι χειρότερο δηλαδή μπορείς να κάνεις για αυτήν την περίπτωση. Ενώ θα μπορούσε να υπάρχει ένα ΚΔΑΠ από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ, με ειδικούς αγωγούς να απασχολούνται με μουσική, χορό κι άλλες δημιουργικές ασχολίες».
«Μετά, όταν φύγει η μαμά από τη ζωή είναι το πιο σοβαρό πρόβλημα. Εγώ μπορεί να φύγω και αύριο. Η Μελίνα τι θα γίνει; Τουλάχιστον να ξέρω ότι θα ζει κάπου ανθρώπινα. Σ’ ένα σπίτι αυτόνομης διαβίωσης, με φροντίδα. Τέτοιες δομές υπάρχουν μόνο ιδιωτικές. Εγώ είχα δουλέψει σε έναν τέτοιο χώρο. Μάλιστα τέτοιοι χώροι, δημόσιοι, γίνονται ήδη στην Πάτρα και στη Χίο».
«Για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζω, που είναι πάρα πολλές, δεν θα σου πω. Δεν με ενδιαφέρουν οι δυσκολίες. Αν είναι καλά το παιδί μου δεν μ’ ενδιαφέρει αυτό. Όλα τα παιδιά έχουν τις δυσκολίες τους, όλες οι ημέρες δεν είναι ίδιες, η ελληνική πραγματικότητα και η γραφειοκρατία της είναι βουνό για περιπτώσεις σαν τη δική μας, αλλά όλο αυτό δεν με ενδιαφέρει. Θέλω μόνο να είμαι καλά, να είναι καλά και το παιδί μου».
«Επί της ουσίας δεν υπάρχει βοήθεια στο σπίτι. Εγώ χειρουργήθηκα και δεν είχα πού να αφήσω το παιδί μου. Όταν βγήκα από το χειρουργείο, το είχα κλεισμένο δυο μήνες μέσα στο σπίτι, αφού παντού πηγαίνουμε με τα πόδια».
«Δεν υπάρχει μια ημέρα να μην αντιμετωπίσεις κάτι ως προς την συμπεριφορά άλλων ανθρώπων. Αλλά δεν με ενδιαφέρει. Όταν άνοιξε η παιδική χαρά μετά την καραντίνα, ήρθαμε όλο χαρά με τη Μελίνα κι ήταν μια μαμά με δυο κοριτσάκια. Η Μελίνα μου μόλις τα είδε άρχισε να χτυπάει παλαμάκια και να τα ακολουθεί. Αυτά δεν την ήθελαν. Μου λέει η μαμά τους “καλά, δεν βλέπεις ότι δεν την θέλουν; Να της πεις να μην τα ακολουθεί γιατί τρομάζει τα παιδιά μου. Κάνε κάτι”. Και κάπως μου την χαρακτήρισε. Εγώ εν τω μεταξύ ήμουν χαρούμενη για αυτό που έκανε, να πλησιάζει δηλαδή άλλα παιδιά, γιατί έγινε μετά από πολλή εκπαίδευση. Της είπα λοιπόν ότι “το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να σηκωθείς να φύγεις”».
«Η Μελίνα μου είναι πανέξυπνη, παμπόνηρη και δεν της ξεφεύγει τίποτα. Είναι ένα παιδί αγαπησιάρικο, τρυφερό, ανεξάρτητο. Της αρέσει πολύ το σχολείο. Τα πρώτα χρόνια που πήγε σε κανονικό σχολείο ήταν δύσκολα, γιατί πολλές φορές τα παιδιά είναι σκληρά. Από τότε όμως που πήγε στο ειδικό σχολείο, έφτιαξε η αυτοπεποίθησή της . Είναι ανεξάρτητη αλλά και μαμάκιας. Να μας δεις να τσακωνόμαστε, να αγαπιόμαστε, έχουμε πολλή πλάκα. Κι έχουμε πολύ χιούμορ. Κι εγώ κι η μικρή. Αυτό μας βοηθάει».
«Η Μελίνα είναι όλη η ζωή μου. Είμαι τα τελευταία έντεκα χρόνια 24 ώρες το εικοσιτετράωρο μαζί της. Όταν έχεις ένα πρόβλημα με το παιδί σου, μια είναι η λύση. Να το αντιμετωπίσεις. Να σκάσεις και να το αντιμετωπίσεις».
Η Καλυψώ, ένας άγγελος για τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα
Η Καλυψώ Τσουκαρέλλη είναι μητέρα δύο μεγάλων παιδιών και σε λίγους μήνες θα γίνει γιαγιά. Τα τελευταία χρόνια, η ξέχειλη από μητρικά συναισθήματα καρδιά της την οδήγησε να γίνει, από νοσηλεύτρια σε νοσοκομείο της Μυτιλήνης, «θεία» και «μητέρα» των ασυνόδευτων προσφυγόπουλων της δομής «ΜΕΤΑδραση». Αρχικά στη Μυτιλήνη και τώρα στη Γλυφάδα, η Καλυψώ φροντίζει τα παιδιά που βρέθηκαν μόνα τους και απροστάτευτα σε μια ξένη για εκείνα χώρα.
«Τα παιδάκια αυτά μου έδωσαν ένα νέο νόημα στη ζωή. Με στήριξαν. Όλη αυτή η αγάπη των παιδιών μου έδωσε μια δεύτερη ζωή. Ξαναγεννήθηκα. Είχα την ευκαιρία να ξαναβιώσω τη μητρότητα από την αρχή. Τα παιδάκια αυτά, που είναι ξεριζωμένα και δεν έχουν κανέναν άλλο στη ζωή, βρήκαν σε εμάς μια οικογένεια. Τα φροντίζουμε, τα στηρίζουμε σαν γονείς, είμαστε κοντά τους στις ασθένειες, στα προβλήματά τους, στις αγωνίες τους».
«Υπάρχουν παιδιά που μου είπαν “είσαι η μαμά μου”. Κι όταν τα αποχωρίζεσαι στεναχωριέσαι. Όμως το ίδιο γίνεται και με τα δικά σου παιδιά. Ζεις το μεγάλωμά τους κι έρχεται η στιγμή που θα φύγουν. Όμως όπως όταν τα δικά σου παιδιά κάνουν οικογένεια, έτσι και για αυτά τα παιδάκια, όταν θα βρουν την οικογένειά τους χαίρεσαι. Δεν θέλω να τα βλέπω να πηγαίνουν σε ίδρυμα. Εμείς δεν είμαστε ίδρυμα. Είμαστε οικογένεια. Και τα βοηθάμε να βρουν τον δρόμο τους».
«Ξέρεις, κανένα παιδάκι δεν πρέπει να ζει χωρίς οικογένεια».
«Ο Θεός με έχει ευλογήσει δύο φορές. Την πρώτη με τα δικά μου παιδιά και τη δεύτερη με τα παιδάκια μας στη Μετάδραση. Γιατί θεωρώ μεγάλο δώρο να μπορώ να μεγαλώνω παιδιά χωρίς γονείς και χωρίς πατρίδα, με ένα αβέβαιο μέλλον. Είμαι πολύ ευτυχισμένη για αυτό».
Η Κατερίνα, μια γυναίκα καριέρας με τρία παιδιά
Η Κατερίνα Πάλλα είναι μια νέα και όμορφη γυναίκα καριέρας με τρία μικρά παιδιά – εννιά, επτά και τριών ετών- και σύζυγος του διεθνούς μπασκετμπολίστα και αντιδημάρχου Γλυφάδας, Περικλή Δορκοφίκη. Πώς καταφέρνει να συνδυάζει τη μητρότητα με τη δουλειά της, τα επαγγελματικά ταξίδια, τη σχέση της και την κοινωνική της ζωή, σε μια εποχή που πολλές γυναίκες διστάζουν να κάνουν ακόμα και ένα παιδί; Η Αγάπη όλα τα χωράει, είναι η απάντησή της.
«Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα κάνω τρία παιδιά. Όμως όταν ήρθε η πρώτη μου κόρη πραγματικά κατάλαβα ποιο είναι το νόημα της ζωής. Μετά, όσα κι αν έρχονταν, θα ήταν καλοδεχούμενα. Όταν ήρθε το τρίτο, ο γιος μας, αν και δεν το επιδιώξαμε, έζησα τη μεγαλύτερη χαρά μου. Η πρώτη όμως με έκανε μαμά. Πριν πάρω στα χέρια μου την πρώτη μας κόρη, την Καλλίστη, δεν είχα βάλει στο μυαλό μου ότι θα είμαι οικογενειάρχης, μαμά, στο σπίτι με τα παιδιά μας. Μόλις την πήρα στα χέρια μου όμως τελείωσε. Είπα “αυτό είναι αγάπη” . Ανιδιοτελής αγάπη που σε αλλάζει τελείως σαν άνθρωπο. Και μετά ήρθαν κι οι άλλες αγάπες μου».
«Σίγουρα κάποια στιγμή μου πέρασε από το μυαλό ότι δεν μπορούσα να κάνω και τα δύο. Παιδιά και καριέρα. “Τι θα κάνεις με τρία παιδιά;”, σκεφτόμουν. Και μήπως για να δώσω χρόνο στη δουλειά μου στερώ χρόνο από τα παιδιά μου; Τους στερώ την μαμά τους; Όμως είχα την απόλυτη στήριξη του άντρα μου. Και η δουλειά μου μου έδωσε τη δυνατότητα να έχω ισορροπία και να παραμείνω η Κατερίνα που ήμουν, κάτι που εν τέλει τα ωφελεί. Άλλωστε το θέμα είναι όσο είσαι με τα παιδιά να είσαι εκατό τοις εκατό πάνω τους. Να έχεις ποιοτικό χρόνο. Και πιστεύω ότι αυτό μια γυναίκα όταν το θέλει μπορεί να το καταφέρει. Χρειάζεται πρόγραμμα σε όλα, πολλές φορές αισθάνομαι κουρασμένη και θυσιάζω την κοινωνική μου ζωή. Όμως θα μεγαλώσουν λίγο και θα έχω πάλι χρόνο με τους φίλους μας».
«Όλα ξεκινούν από την αγάπη. Αν αγαπάς τα παιδιά σου, αν αγαπάς την οικογένειά σου, θα βρεις τον τρόπο. Δεν είναι ακατόρθωτο. Η γυναίκα είναι το πιο δυνατό ον. Και μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα. Η μάνα είναι η απόλυτη αγάπη, η ζεστασιά κι η λέξη αυτή με συγκινεί γιατί η μάνα, όπως κι η δική μου μητέρα, είναι το μόνο πρόσωπο που μπορεί να σου πάρει κάθε πόνο».
Η Αγγελική, που έγινε δύο φορές «διπλά» μαμά
Η Αγγελική Φωτίου είναι μια ευτυχισμένη μητέρα τεσσάρων κοριτσιών. Τα κορίτσια της, που γεννήθηκαν από δύο δίδυμες κυήσεις με διαφορά έξι χρόνων, είναι η παρέα της, οι καλύτερές της φίλες και …οι συνεργάτες στην οικογενειακή τους επιχείρηση.
«Είμαι ευγνώμων γιατί έχω πολύ καλά παιδιά. Ήταν από μικρά καλά, είχαμε πρόγραμμα και δεν με κούρασαν καθόλου. Έρχονταν από μικρά στη δουλειά μαζί μας, γιατί έχοντας την εταιρεία New Cult τόσα χρόνια στη Γλυφάδα, δεν μπορούσα να τις αφήσω μόνες τους σπίτι, οπότε τις παίρναμε στο μαγαζί. Έτσι, μεγάλωσαν σε όλο αυτό μαζί μας, είναι και τα μοντέλα μας κι είμαστε μια μεγάλη παρέα. Οι μεγάλες είναι τώρα 22 ετών, τελείωσαν η μία την ΑΣΟΕΕ κι η άλλη Διοίκηση Επιχειρήσεων κι έχουν μπει στην εταιρία, η μία στο e-shop κι η άλλη στο Marketing. Οι μικρές είναι 16 κι η μια ήδη ασχολείται με βιτρίνες, ενώ η άλλη θέλει να κάνει την εκπαίδευση του προσωπικού μας».
«Η βοήθεια του μπαμπά τους από τότε που γεννήθηκαν είναι ανεκτίμητη. Συμμετέχει στην ανατροφή τους, στην εξέλιξή τους, σε κάθε τους βήμα κι είμαι πολύ ευγνώμων για αυτό που μου προσέφερε η ζωή. Γιατί με έναν τέτοιο σύντροφο τα παιδιά μου εξελίχτηκαν τόσο καλά και χωρίς προβλήματα μέσα στο σπίτι».
«Τα παιδιά είναι ευτυχία κι η μεγάλη οικογένεια ακόμα μεγαλύτερη ευτυχία. Είμαστε μια μεγάλη παρέα από μόνοι μας. Σίγουρα είναι σημαντικό να βρεθεί ο κατάλληλος σύντροφος για να κάνει κάποιος οικογένεια, αλλά κυρίως είναι πόσο το θέλει κάποιος να κάνει και να μεγαλώσει παιδιά. Γιατί κι οι μονογονεϊκές οικογένειες είναι πλέον αποδεκτές. Όλα γίνονται και όλα συνδυάζονται με καλή διάθεση».
Η Νικολέττα, μία «θεία» για παιδάκια χωρίς γονείς
Η Νικολέττα Πετράτου παιδιά δικά της δεν απέκτησε, όμως έχει αναθρέψει πάνω από είκοσι παιδάκια, αφού έκανε την αγαπημένη της ενασχόληση, το baby sitting, επάγγελμα. Παράλληλα, εργάστηκε επί δυόμισι χρόνια ως «θεία» στα Παιδικά Χωριά SOS, επί 24ωρου βάσεως. Στο σπίτι που έζησε αυτά τα χρόνια, τα «παιδιά» της ήταν στην εφηβεία, από 11 ως 17 ετών.
«Η ζωή στο χωριό SOS δεν συνδέεται με τη δική σου προσωπική και κοινωνική ζωή. Είναι σαν να ζεις παράλληλα δυο ζωές. Στη δουλειά αυτή υπάρχει μεγάλη σύνδεση κι ένα μεγάλο συναισθηματικό κομμάτι, καθώς επενδύουν τα παιδιά επάνω σου κι έτσι εσύ από τη μια δεν μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου αν δεν συνδεθείς με τα παιδιά, από την άλλη δεν πρέπει να συνδεθείς πολύ. Πρέπει να κρατήσεις μια ισορροπία σε κάτι που αποτελεί το 80% της ζωής σου».
«Η σχέση αυτή με τα παιδιά γίνεται μητρική, γιατί μόνο έτσι μπορεί να λειτουργήσει. Από την άλλη όμως, δεν πρέπει να είναι μητρική γιατί κάτι μπορεί να αλλάξει στη ζωή μιας εργαζόμενης και να αποχωρήσει από τον χώρο, όπως συνέβη και με εμένα. Ωστόσο υπάρχουν παιδιά που είναι από βρέφη σε ένα ίδρυμα και για αυτά όταν κάποιος που είναι στη ζωή τους για δύο, τρία χρόνια αποχωρεί, κάτι που γίνεται συχνά, αυτό είναι ένα επαναλαμβανόμενο τραύμα».
«Τα παιδιά που έζησα τόσον καιρό μαζί τους τα σκέφτομαι, θέλω να ξέρω ότι είναι καλά και ξέρω ότι κι αυτά με σκέφτονται. Όποτε μου δίνεται η δυνατότητα, επικοινωνώ με τα παιδιά, τους τηλεφωνώ, σε γιορτές τους παίρνω για χρόνια πολλά, μαθαίνω τα νέα τους από άλλους εργαζόμενους. Έχουμε γίνει όσοι έχουμε δουλέψει εκεί με τα παιδιά κάτι σαν σόι».
«Δεν πρέπει η μητρότητα να είναι θέμα ιδιοκτησίας. Αυτό που πρέπει και μπορεί να προσφέρει ένα ζευγάρι που αποκτάει παιδιά, είναι κυρίως μια σταθερά. Εγώ κάθε φορά μπορεί να συνδέομαι με τα παιδιά, αλλά θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο στο μυαλό τους ότι δεν θα είμαι πάντα εκεί για εκείνα. Δυστυχώς, υπάρχουν και πάρα πολλοί γονείς που δεν προσφέρουν αυτήν την σταθερότητα. Άρα και η μητρότητα, όπως όλες οι σχέσεις, είναι θέμα εξάσκησης».
