Ο Γιώργος ‘Ραγκουέλ’ ξέρει πώς να σηκώνει τους Πανιώνιους στο πόδι
Η φωνή και η ψυχή του Πανιωνίου έχει όνομα, παρατσούκλι και μερικές ιστορίες να διηγηθεί.
- 15/01/2016
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός μετά από κάθε αγώνα γύρναγα σπίτι και μιμούμουν την φωνή του τότε εκφωνητή. Και τα θυμόμουν όλα ακόμα και τις διαφημίσεις. Όμως, η όλη φάση με την εκφώνηση ξεκίνησε στα σοβαρά για εμένα το 2007. Έχω σπουδάσει marketing και έχω δουλέψει πολλά χρόνια σε πωλήσεις αλλά εκείνη η χρονιά μου άλλαξε τα επαγγελματικά μου άρδην. Στον αγώνα του Πανιωνίου με την Sochaux για το Uefa έπαιζε μουσική στο γήπεδο ο Dj Junior Rush. Επειδή λοιπόν είναι γνωστός μου ανέβηκα στο ημίχρονο στο ‘Booth’ για να τον χαιρετήσω και έκατσα λίγο να δω πώς είναι. Κάποια στιγμή έγινε στο ματς μια αλλαγή και τον ρώτησα «να πω την αλλαγή»; Ουσιαστικά δεν υπήρχε εκφωνητής, δεν ήταν κάτι θεσμοθετημένο τότε στον Πανιώνιο. Είπα λοιπόν την αλλαγή, ο κόσμος το δέχτηκε με πολύ ωραίο τρόπο, έγινε ένας σχετικός χαμός και από το επόμενο παιχνίδι έγινα επίσημα ο εκφωνητής του Πανιωνίου. Μου μοιάζει σαν παραμύθι και μάλλον είναι.
Για μένα ο Πανιώνιος είναι πάρα πολλά. Τόπος «καταγωγής» με όλες τις σημασίες της λέξης. Μένω ακόμα εδώ στην Νέα Σμύρνη, είναι πραγματικά οικογένειά μου ο σύλλογος. Αν και έχω στο παρελθόν διατελέσει και διαιτητής μπάσκετ είμαι από τους ποδοσφαιρικούς. Ακόμα κι αν την δεκαετία του 1990 την φάγαμε όλοι μας στο «κλειστό».
Τα παρατσούκλια σε αυτή την χώρα ξέρεις πώς βγαίνουν και πόσο εύκολα άπαξ και σου κολλήσουν μένουν εκεί. Εγώ, ας πούμε, έκανα πολύ παρέα με τον Αλέν Ραγκουέλ όταν έπαιζε στον Πανιώνιο. Εξαιρετικός άνθρωπος, χαμηλών τόνων παιδί και καλός φίλος. Ε δεν ήθελε και πολύ. Ο Γιώργος ο φίλος του Ραγκουέλ, ο «Γιώργος ο Ραγκουέλ». Μετά έφυγε ο Ραγκουέλ από την ομάδα, αλλά εγώ έμεινα. Όπως και το παρατσούκλι μου.
Φέτος έχει ξεκινήσει η 9η σεζόν μου σαν εκφωνητής του Πανιωνίου. Για μένα πλέον αυτό έχει γίνει κανονικά η δουλειά μου. Δυστυχώς, στην Ελλάδα τα πράγματα δεν είναι ιδανικά, ή για την ακρίβεια δεν είναι όσο επαγγελματικά θα έπρεπε να είναι. Στο λέω αυτό γιατί πρόσφατα έκανα ένα ταξίδι στην Αγγλία για μετεκπαίδευση στην εκφώνηση των αγώνων και οι παραστάσεις που πήρα είναι άλλου επιπέδου. Είχα επαφές με την West Ham και τον συνάδελφό μου εκεί. Άλλος κόσμος πραγματικά. Όλη η εμπειρία του γηπέδου είναι το κάτι άλλο.
Αυτό που έχει μείνει στον κόσμο από τις εκφωνήσεις μου είναι ότι όταν παρουσιάζω την ενδεκάδα του Πανιωνίου «εμπλουτίζω» τα ονόματα των παικτών με κάποιους επιθετικούς προσδιορισμούς. Το πιο βασικό που θυμάμαι είναι με τον Ραφίκ Τζεμπούρ. Τον είχα πει «τρομοκράτη» και έκτοτε το κουβαλάει όπου και να πάει. Για τον Γιάννη Μανιάτη είχα πει «ο ένας από τα σαράντα παλικάρια της Λειβαδιάς» στο ματς με την Γαλατασαράι. Τότε είχαμε και έναν Αργεντινό αμυντικό χαφ τον Καστελιόνε και είχα πει ο Κάρλος «το τσακάλι» Καστελιόνε. Είχε μείνει και αυτό. Είναι πολλά. Σημασία έχει να τα γουστάρει ο κόσμος και να μείνουν. Μ’ αρέσει να διασκεδάζω τον κόσμο. Κάνω προετοιμασίες για αυτό. Σκέφτομαι τι ταιριάζει σε κάθε παίκτη.
Στην δουλειά του εκφωνητή υπάρχουν κάποιοι κανόνες και ένα πλαίσιο από την ίδια την Σουπερλίγκα. Από εκεί και πέρα πολλά πράγματα είναι στο μικρόφωνο του κάθε εκφωνητή. Για εμένα το σπουδαιότερο είναι το παιχνίδι που γίνεται με τον κόσμο. Και φυσικά το τι γίνεται στο ίδιο το παιχνίδι. Άλλο πράγμα να εκφωνείς νικητήριο γκολ της ομάδας στη Νέα Σμύρνη στα τελευταία λεπτά του αγώνα και άλλο να χάνει η ομάδα πολύ και να εκφωνείς μια τυπική μείωση του σκορ.
Σημαντικό κομμάτι της δουλειάς μου είναι και η μουσική που παίζω. Όταν μπαίνει η ομάδα, στο ημίχρονο. Πάντα επηρεάζομαι από την επικαιρότητα. Ας πούμε πριν 2 Κυριακές έπαιξα Lemmy και την περασμένη Μπάουι. Τώρα δεν είμαι στο booth, αλλά πίσω από τον πάγκο. Μ’ αρέσει πολύ περισσότερο αυτή η θέση. Είναι πιο άμεση. Βλέπεις τις αντιδράσεις των παικτών, των προπονητών. Ζεις τον κάθε αγώνα. Ψυχολογείς την ατμόσφαιρα.
Πολλές φορές μου έχει τύχει να «ζηλέψω» ένα καλό παιχνίδι της ομάδας που έγινε εκτός έδρας και θα ήθελα να το έχω εκφωνήσει. Ειδικά τα παιχνίδια της Ευρώπης. Ό,τι έχει σχέση με Ευρώπη με εξιτάρει περισσότερο. Θυμάμαι εκείνο το παιχνίδι το 2009 στην Βιέννη με την Αούστρια. Ήμουν παρών αλλά δεν κράταγα μικρόφωνο. Πολύ θα ήθελα να είχα εκφωνήσει εκείνο το γκολ του Μαϊστόροβιτς.
Είμαι επαγγελματίας εκφωνητής, πριν από κάθε παιχνίδι κάθομαι και προετοιμάζομαι, διαβάζω. Με ενδιαφέρει πολύ η σωστή προφορά στα ονόματα των ξένων παικτών. Την ώρα του αγώνα είμαι 100% εκεί. Βλέπω την δουλειά μου πολύ επαγγελματικά και δεν σου κρύβω ότι κάποια στιγμή θα με ενδιέφερε να κάνω κάτι στο εξωτερικό, να εκφωνήσω μια ομάδα της Premier. Εκεί οι εκφωνητές δεν είναι οπαδοί αλλά επαγγελματίες. Ξέρουν τι θα πουν, πότε και πώς θα το πουν. Έτσι, έμαθα και εγώ. Σαν αρχή μου σέβομαι πάντα τον αντίπαλο, ακόμα και η πιο μισητή για τους οπαδούς ομάδα, εκφωνείτε από εμένα με σοβαρότητα και σεβασμό.