Κυριάκος Λαζαρίδης: ένας θρύλος του Μαραθωνίου
Ο γνωστός μαραθωνοδρόμος, Κυριάκος Λαζαρίδης, που είχε υποστεί οξύ ισχαιμικό επεισόδιο κατά τη διάρκεια αγώνα τον Ιούνιο του 2016, άφησε την τελευταία του πνοή σήμερα, Τετάρτη 15/2. Εμείς, θυμόμαστε την συνέντευξη που μας είχε δώσει πέρυσι, την ιστορία ζωής ενός ανθρώπου που αγαπούσε τα Νότια και αφιέρωσε τη ζωή του στον Μαραθώνιο δρόμο.
- 12/02/2016
Ο Κυριάκος ή «Κερκ» Λαζαρίδης είναι ακόμα ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες μαραθωνοδρόμους. Και λέμε «ακόμα» όχι μόνο γιατί τα ρεκόρ του ακόμα φαντάζουν άπιαστα για πολλούς δρομείς, αλλά γιατί παραμένει ενεργός σε επίπεδο οργάνωσης και διοίκησης αγώνων δρόμων, στην προπόνηση νέων αθλητών και στην εν γένει «υπηρεσία» της ίδιας της έννοιας του Μαραθωνίου. Τον συνάντησα στα Νότια που αγαπάει μου μίλησε για την ζωή του και τον Μαραθώνιο, ή μάλλον ορθότερα για την ζωή του τον Μαραθώνιο.
Από το σχολείο της Νάουσας στον στίβο μέσω κλωστουφαντουργίας
«Κοίτα, εγώ γεννήθηκα στην Νάουσα από φτωχούς γονείς και σε ένα περιβάλλον με δυσκολίες. Με τα γράμματα δεν ήμουν καλός. Θυμάμαι όταν ήμουν στο γυμνάσιο υπήρχαν μαθήματα που δεν μου άρεσαν καθόλου, όπως τα αρχαία ελληνικά. Τότε λάμβαναν χώρα αθλητικές ημερίδες και για μένα αυτό ήταν μια σωτηρία για να αποφύγω το μάθημα. Πήγαινα στο γήπεδο για να γλιτώσω από τα αρχαία. Ο καθηγητής, λοιπόν τότε, της φυσικής αγωγής μου, έκρινε ότι είμαι καλός για μεσαίες αποστάσεις. Έτσι, λοιπόν, ξεκίνησα να τρέχω όταν ήμουν στο γυμνάσιο.
Μετά θα έπρεπε να πάω στρατό, όμως προτίμησα να δώσω εξετάσεις στην Γυμναστική Ακαδημία. Δυστυχώς, κόπηκα στην σφαίρα για 20 πόντους. Το όριο ήταν 8 μέτρα, θυμάμαι, και εγώ έριξα 7,80. Μέσα μου όμως ήξερα ότι είμαι καλός αθλητής και ένιωθα ότι αν σε εκείνη την φάση πήγαινα στον στρατό θα τέλειωνε για εμένα το κεφάλαιο αθλητισμός. Γράφτηκα λοιπόν σε μια σχολή κλωστοϋφαντουργίας στην Νάουσα. Μεταγράφηκα στην Αθήνα και από εκεί έφυγα με μια φουρνιά φοιτητών για την Αγγλία και πήγα για μετεκπαίδευση ενός έτους στο Μάντσεστερ».
Η τύχη του να τον ανακαλύψει ένας προπονητής
«Όλα αυτά ήταν για μένα η ευκαιρία μου να μην σταματάω να τρέχω και να προπονούμαι. Αυτός ήταν ο στόχος μου. Η πραγματική μου ζωή. Όλα τα υπόλοιπα ήταν ένα συμπλήρωμα για να μπορώ να διεκδικώ αυτό. Έτσι, στην Αγγλία τον πρώτο καιρό δούλευα σε έναν Κύπριο. Καθάριζα πατάτες και τα Σαββατοκύριακα πούλαγα Fish & Chips. Με τα χρήματα που έβγαζα γυμναζόμουν και μάλιστα σκληρά. Μιλάμε για 13 προπονήσεις την εβδομάδα. Διπλή προπόνηση κάθε μέρα και μονή την Κυριακή. Έτσι, όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις που δίνεις όλο σου το είναι σε κάτι, ένας προπονητής με είδε να τρέχω και μου είπε: «εσύ κάνεις για μαραθώνιο». Με το που με είδε. Με το πρώτο τρέξιμο».
Η καθιέρωση και τα πρώτα ρεκόρ
«Το 1977 ήρθα πίσω στην Ελλάδα για να συμμετάσχω σε έναν μεγάλο Αγώνα. Άσχημες καιρικές συνθήκες εκείνη την ημέρα. Μπορεί να είχε αυτό τον ωραίο ελληνικό ήλιο, αλλά φύσαγε πάρα πολύ. Κατάφερα και ήρθα 5ος συνολικά και 2ος Έλληνας. Έκανα 2 ώρες και 47 λεπτά. Αυτός ο χρόνος ήταν διαβατήριο για έναν Αγώνα στο εξωτερικό. Έτσι, έτρεξα για πρώτη φορά με την Εθνική ομάδα και έκανα 2 ώρες και 31 λεπτά. Μεγάλο κίνητρο. Δύο καλοί αγώνες, δύο καλοί χρόνοι. Ήξερα ότι η επόμενή μου επίδοση θα καθόριζε το μέλλον μου: ήταν ο μαραθώνιος του Barnsley, στις 5 Δεκεμβρίου. Έκανα Πανελλήνιο ρεκόρ με 2 ώρες και 20 λεπτά. Αν εκείνη την ημέρα δεν πάθαινα κράμπες μπορεί και να κέρδιζα τον αγώνα. Ο νικητής είχε κάνει 2 και 11. Έτσι, άνοιξαν όλες οι πόρτες και από τότε λέω τον εαυτό μου μαραθωνοδρόμο».
Τι είναι ακριβώς ο Μαραθώνιος
«Για μένα προσωπικά όταν τρέχεις σε Μαραθώνιο ανακαλύπτεις τον χαρακτήρα σου. Ο Μαραθώνιος θέλει να είσαι άνθρωπος χαμηλών τόνων. Να έχεις ψυχολογία. Να μην βιάζεσαι. Να είσαι τυχερός και να έχεις πείσμα. Αυτά ισχύουν τόσο για τον αγώνα, όσο και για την ίδια την προπόνηση. Βέβαια η ημέρα του αγώνα είναι αυτή που καθορίζει και ανατρέπει τα πάντα. Μην ξεχνάς ότι έχουν υπάρξει μαραθωνοδρόμοι με χρόνους των 2 και 9 που δεν μπήκαν ποτέ σε εξάδα Ολυμπιακών Αγώνων. Και όχι ένας και δύο, αλλά πολλοί. Μου έρχεται αμέσως στο μυαλό ο Bill Rodgers, ο θρύλος του Μαραθωνίου των Αμερικάνων. Δεν πήρε ποτέ Ολυμπιακό μετάλλιο. Γενικά, ο Μαραθώνιος δεν είναι ένα άθλημα που χωράνε προβλέψεις. Η τύχη και οι καιρικές συνθήκες παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο. Το σώμα μας, με τα ιχνοστοιχεία που έχει πάνω του μπορεί να σε πάει μέχρι τα 35 χιλιόμετρα. Από εκεί και πέρα ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Αν έχει πολύ ζέστη μπορεί να πάθεις υπογλυκαιμία, αν έχει πολύ αέρα και δεν ξέρει να τρέχεις αρχίζουν οι κράμπες, όπως και η αφυδάτωση είναι βασική αιτία για κράμπες».
Ο κλασσικός Μαραθώνιος
«Η κλασσική διαδρομή έχει μεγάλη αξία ιστορικά και συμβολικά αλλά δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ ένας αγώνας χρόνων. Ο λόγος είναι οι καιρικές συνθήκες. Ή θα φυσάει, ή θα κάνει ζέστη. Μια φορά στα 5 χρόνια μπορεί να κάνει ιδανικό καιρό. Δεν μπορείς να κάνεις χρόνο έτσι. Και πολλές φορές οι Έλληνες εγκλωβίζονται σε αυτό. Είναι μεγάλη σημασία για έναν μαραθωνοδρόμο να τρέξει αυτή την διαδρομή αλλά πρέπει και να φύγει, να πάει να δοκιμάσει τους χρόνους του αλλού. Άλλο να τρέξεις αυτή την διαδρομή και άλλο να τρέχεις μόνο αυτή. Παλιά ο καημός του Έλληνα Μαραθωνοδρόμου ήταν να κάνει κάτω από 2 και 30, τώρα είναι απλά να τρέξει την κλασσική. Μην απορείς λοιπόν που δεν έχουμε ως χώρα παράδοση σε καλούς αθλητές Μαραθωνίου».
Περισσότερα εφόδια, χειρότεροι χρόνοι
«Κοίτα να δεις ένα παράδοξο: ενώ, με τα χρόνια μαθαίνουμε και με όλο και μεγαλύτερες λεπτομέρειες αναφορικά με το τί και πώς πρέπει να το κάνουμε για να τρέχουμε καλύτερα οι χρόνοι δεν πέφτουν. Σκέψου, ότι εμείς κάποτε δεν πίναμε ούτε νερό. Στους τέσσερις πρώτους αγώνες μου τερμάτισα χωρίς να πιω ούτε μια σταγόνα νερό! Δεν ξέραμε τίποτα. Τώρα, υπάρχουν τα πάντα. Τζελάκια ειδικά για να μην αφυδατωθείς. Σκόνες με διάφορες πρωτεΐνες. Κολάν συμπίεσης, ισοθερμικές κάλτσες και γάντια. Και γιατί δεν πέφτουν οι χρόνοι, ειδικά στην Ελλάδα; Γιατί δεν γίνεται σωστή προπόνηση. Εγώ χρόνια περιμένω να δω έναν Έλληνα να κάνει καλύτερους χρόνους από αυτούς που κάναμε πριν από 37-38 χρόνια. Με 2 και 20 κάποτε ήσουν 5ος και τώρα είσαι 1ος. Ταλέντα υπάρχουν και μάλιστα πολλά, αλλά χάνονται. Είναι και θέματα διοικήσεων των ομοσπονδιών και των σωματείων εδώ στην Ελλάδα. Ο αθλητής δεν είναι ήσυχος, δεν είναι συγκεντρωμένος στο άθλημά του. Μπλέκεται σε μια γραφειοκρατία και τον απασχολούν πράγματα που δεν θα έπρεπε».
Η αναγνώριση του συναθλητή
«Ο σπουδαιότερος μαραθωνοδρόμος με τον οποίο έχω τρέξει μαζί είναι ο Ron Hill. Δεν θα ξεχάσω ποτέ έναν αγώνα που δώσαμε μαζί στις Βερμούδες. Πολύ υγρασία και 70 μίλια κόντρα αέρας. Οδηγούσα όλη την κούρσα μέχρι το 40ο χιλιόμετρο. Έπαθα κράμπα, με πέρασε και εν τέλει έχασα με 24 δευτερόλεπτα. Στο τέλος όμως βγήκε και είπε ότι εγώ άξιζα τη νίκη. Θυμάμαι όταν είχα δει την εφημερίδα «Lazaridis should have won» δεν ένιωσα μόνο περήφανος για τον αγώνα που είχα δώσει, αλλά για την αναγνώρισή του ακόμα και από τον σπουδαίο αντίπαλό μου. Αυτοί είναι οι μεγάλοι αθλητές».
Η ζωή του Μαραθωνοδρόμου
«Διατροφή και ξεκούραση. Πολύ βασικά και τα δύο. Ξέρω ένα πάρα πολύ καλό ταλέντο που έχει χρόνο 2 και 27, αλλά είναι δικηγόρος και είναι πραγματικά 12 ώρες στο πόδι. Δεν πρόκειται να τον ρίξει πολύ τον χρόνο του. Άμα κουράζεσαι δεν τρέχεις καλό Μαραθώνιο. Από πλευράς διατροφής ευτυχώς υπάρχει μεγάλη και σωστή εξειδίκευση. Το μυστικό είναι το καλό πρωινό και ένα ελαφρύ γεύμα πριν την προπόνηση. Βέβαια να το πούμε και αυτό σε όλα τα πράγματα στην ζωή υπάρχουν και εξαιρέσεις. Έχει υπάρξει και μαραθωνοδρόμος καπνιστής».
Το πλεονέκτημα των Αφρικανών
«Τα χρόνια που έτρεχα εγώ δεν ήταν όσοι είναι τώρα. Περισσότερο απ’ όλα έχουν το πολύ μεγάλο πλεονέκτημα του υψομέτρου. Γυμνάζονται σε 3 και 4 χιλιάδες μέτρα υψόμετρο και έτσι όταν κατεβαίνουν στο επίπεδο της θάλασσας αισθάνονται πιο ξεκούραστοι (λειτουργία ερυθρών αιμοσφαιρίων). Έτσι, υπάρχει μια μεγάλη δυσκολία για τους υπολοίπους να τους κερδίσουν. Φυσικά παίζει μεγάλο ρόλο και το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι λόγω των συνθηκών της ζωής τους στην Αφρική τρέχουν πολύ πιο συχνά και προπονούνται στην καθημερινότητά τους από μικρά παιδιά. Ξέρεις τι είναι να κάνεις 30 και 40 χιλιόμετρα για να βρεις νερό;»
«Αυτό που συνεχίζει να εκπλήσσει τον ίδιο μου τον εαυτό πολλές φορές, εκτός από τους γύρω μου, είναι ότι καταπιάνομαι με πάρα πολλά πράγματα. Η καθημερινότητά μου είναι ένας ωραίος μαραθώνιος. Κάνω προπόνηση, γυμνάζω αθλητές. Είμαι στην οργανωτική επιτροπή του Μαραθωνίου της Αθήνας. Είμαι αντιπρόεδρος σε έναν σύλλογο δρομικών αγώνων που λέγεται «ΕΥΚΛΕΙΣ» ο οποίος διοργανώνει κάθε χρόνο τον 4ο μεγαλύτερο αγώνα 10 χιλιομέτρων στην Ελλάδα. Πρόσφατα κάναμε το «Run The Lake», μια δική μου πρωτοβουλία για αγώνα δρόμου γύρω από την Λίμνη της Βουλιαγμένης και μαζέψαμε περίπου 2.500 άτομα. Αλλά το βασικό είναι ότι δεν μπορώ χωρίς τρέξιμο. Αν μου το κόψεις είναι σαν να με σκοτώνεις. Μερικές φορές που δεν προλαβαίνω να προπονηθώ μπορεί να κάνω τις δουλειές μου τρέχοντας. Ας πούμε τρέχω μέχρι τον φούρνο ψωνίζω, μετά τρέχω μέχρι ας πούμε το μανάβικο. Το κακό είναι ότι πρέπει και να κουβαλάω τα ψώνια, αλλά δεν βαριέσαι. Μήπως κυνηγάμε πλέον κανένα ρεκόρ, ή προπονούμαι για αγώνες. Απλά δεν μπορώ ούτε μια μέρα χωρίς να τρέξω».
Φωτογραφίες: Τόνια Φάντη
*Η ανακοίνωση του ΣΕΓΑΣ σχετικά με την είδηση του θανάτου του Κωνσταντίνου Λαζαρίδη
“Δυστυχώς μετά από πολύμηνη μάχη για να κρατηθεί στη ζωή ο “Κερκ” Κυριάκος Λαζαρίδης, ο Μαραθωνοδρόμος-Μαχητής από τη Νάουσα έφυγε από κοντά μας σήμερα το πρωί στις 07:00 σε ηλικία 62 ετών, μέλος για πολλά χρόνια της Οργανωτικής Επιτροπής του Αυθεντικού Μαραθωνίου στον οποίο η παρουσία του έδινε κύρος και πρόσφερε πολύτιμες υπηρεσίες με τις γνώσεις του.
Η κηδεία θα γίνει αύριο Πέμπτη 16/2 στις 15:00 στη Νάουσα
Το τρέξιμο, ο Μαραθώνιος ήταν η ζωή του “Δεν μπορώ χωρίς τρέξιμο. Αν μου το κόψεις είναι σαν να με σκοτώνεις έλεγε… ενώ για τον Μαραθώνιο τόνιζε “Οταν τρέχεις σε Μαραθώνιο ανακαλύπτεις τον χαρακτήρα σου. Ο Μαραθώνιος θέλει να είσαι άνθρωπος χαμηλών τόνων. Να έχεις ψυχολογία. Να μην βιάζεσαι. Να είσαι τυχερός και να έχεις πείσμα. Αυτά ισχύουν τόσο για τον αγώνα, όσο και για την ίδια την προπόνηση”…
Είχε τρέξει πάνω από 50 μαραθωνίους στο εξωτερικό. Μέλος της Εθνικής Ομάδας Στίβου από 1977-1985, συμμετείχε σε Βαλκανικούς αγώνες, Πανευρωπαϊκούς και Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Επίσης το 1983 και το 1984 ήρθε πρώτος στο Διεθνή Μαραθώνιο της Νυρεμβέργης με ρεκόρ διαδρομής και τις δυο χρονιές. Το 1988 μαζί με 4 ακόμη ειρηνοδρόμους κάλυψε τρέχοντας την απόσταση Αθήνα-Μόσχα 3000 χλμ. για την ειρήνη στη συνάντηση Reagan-Gorbachov.
Το ατομικό του ρεκόρ στον Μαραθώνιο ήταν 2:20.15 που το είχε πετύχει στο Μπάρσλει (Αγγλία) και αποτελούσε τότε Πανελλήνιο ρεκόρ.
Ο Κυριάκος νοσηλευόταν το τελευταίο διάστημα σε ίδρυμα αποκατάστασης στη Λάρισα μετά από οξύ ισχαιμικό επεισόδιο που υπέστη στη διάρκεια συμμετοχής του σε νυχτερινό αγώνα δρόμου 5χλμ στο κέντρο της Αθήνας στις 5 Ιουνίου 2016.
Το Διοικητικό Συμβούλιο του ΣΕΓΑΣ εκφράζει τα ειλικρινή του Συλλυπητήρια στους οικείους του.
Ο «ΕΥΚΛΗΣ» Ν. Προαστείων θα αναλάβει τον συντονισμό της μεταφορά με πούλμαν από τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν στην διοργάνωση του RUN THE LAKE, που είχε στόχο την στήριξη του Κυριάκου. Η απόφαση για την διάθεση των χρημάτων έγινε ομόφωνα και από τους τρεις φορείς ΕΥΚΛΗ Ν. Προαστείων, Δήμου Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης και της Λίμνης Βουλιαγμένης
Το Λεωφορείο θα αναχωρήσει 06:00 από τον Τερματικό Σταθμό του Μετρό στο Ελληνικό. Επιστροφή το βράδυ της ίδιας ημέρας.
Όσοι επιθυμούν να συμμετάσχουν παρακαλούνται να τηλεφωνήσουν στον κ. Μάνο Μαχαιράκη τηλ. 6977591568 μέχρι τις 17:00 σήμερα”.