Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας είναι νότιος από κούνια
Μιλήσαμε με έναν πολυπράγμονα Νότιο. Για το όνομα βαρύ σαν ιστορία, τη δουλειά του και τα αγαπημένα του στα Νότια.
- 17/11/2015
Φωτογραφίες: Τόνια Φάντη
Πώς είναι να μένεις στα Νότια Προάστια και καθημερινά να κάνεις μια μεγάλη διαδρομή μέχρι τα Βόρεια για τις δουλειές στο ραδιόφωνο , τη δισκογραφική και την τηλεόραση;
Είναι λίγο κουραστικό γιατί είναι μεγάλη η απόσταση αλλά είναι εύκολο γιατί βγαίνω στο δρόμο στις 5 το πρωί. Δεν έχει κίνηση εκείνη την ώρα. Συνήθισα όμως αυτές τις διαδρομές γιατί τα περισσότερα media είναι στα Βόρεια προάστια οπότε το έχω πάρει απόφαση ότι θα το περνάω αυτό, γιατί θέλω να μένω νοτίως.
Τι είναι αυτό που αγαπάς περισσότερο στα Νότια Προάστια;
Η επαφή με τη θάλασσα. Ότι μπορώ να περπατήσω στην Βουλιαγμένη που μεγάλωσα, πού έμαθα ποδήλατο, που έπαιζα μικρός. Ότι είναι ακόμη μια περιοχή που μοιάζει με χωριό με λίγους κατοίκους και ηρεμία.
Τι αγαπάς πιο πολύ στη θάλασσα και ποια εποχή;
Απολαμβάνω εξαιρετικά το καλοκαίρι γιατί έχω τη θάλασσα δίπλα μου και πάω για μπάνιο με τα πόδια χωρίς ταλαιπωρία. Το χειμώνα αγαπώ την ηρεμία που δίνει η θάλασσα. Σαν την θάλασσα δε με γαληνεύει τίποτε.
Θυμάσαι όμορφες παιδικές στιγμές που έζησες στα Νότια Προάστια;
Έζησα αρκετές πρωτιές εδώ στα νότια προάστια. Θυμάμαι πάντα τον επεισοδιακό τρόπο που έμαθα μπάνιο. Ο πατέρας μου με πέταξε από το σκάφος και μου είπε «κολύμπα». Θυμάμαι να κάνω από πολύ μικρός ατέλειωτες ώρες θαλάσσιο σκι με την αδελφή μου η οποία ήταν αθλήτρια και δεινή κολυμβήτρια. Ήταν η καλοκαιρινή μου διασκέδαση. Θυμάμαι τις σαβούρδες με το ποδήλατο μαθαίνοντας στον κεντρικό δρόμο της Βουλιαγμένης όπως επίσης και ένα …ωραίο δικάβαλο με την αδελφή μου ανεβαίνοντας την πλατεία, που πέσαμε με το ποδήλατο και εγώ έπεσα πάνω της και εκείνη έσπασε το πόδι της και τρέχαμε στο Ασκληπιείο…. (γέλια). Φυσικά θυμάμαι και το πρώτο μου φιλί μπροστά στο Waffle House . Τότε λεγόταν το «Παγωτό» και ήταν ένα από τα πρώτα σούπερ παγωτατζίδικα.
Έχεις ζήσει νοτίως στιγμες με τον παππού;
Μόνον νοτίως έχω ζήσει στιγμές με τον παππού γιατί το σπίτι του ήταν σύνορα Βάρκιζας- Βουλιαγμένης. Ήμασταν πάρα πολύ κοντά. Η τελευταία φωτογραφία που έχω μαζί του ήταν στο σπίτι μας στην Βουλιαγμένη το 1983. Επίσης οι τελευταίες αναμνήσεις που έχω μαζί του ήταν όταν ήμουν 4 ½ , όσο παράξενο και αν φαίνεται έχω πολύ ζωντανές αναμνήσεις από αυτήν την ηλικία. Θυμάμαι που με πήγαινε στο πιο γνωστό στέκι της Βάρκιζας, το Esplanade, ένα ζαχαροπλαστείο που τώρα δεν υπάρχει. Ήταν από τα παλιά κλασικά ζαχαροπλαστεία που είχαν μέσα και βιτρίνες με παιχνίδια και επειδή αισθανόταν ότι δεν με ζούσε πολυ κάθε φορά που πηγαίναμε εκεί, μου έπαιρνε όποια παιχνίδια ζητούσα.
Πώς είναι να φέρεις αυτούσιο το όνομα του παππού σου;
Είναι όμορφο και παράξενο. Όποιος με γνωρίζει μου λέει ότι είναι σαν να με ξέρει. Κανείς δεν μου έχει πει κάτι αρνητικό για τον παππού μου. Φέρω αυτό το όνομα με υπερηφάνεια παρά τα βαριά σχόλια που έχω δεχθεί κατά καιρούς ότι έχω δουλειά επειδή με λένε Λάμπρο Κωνσταντάρα.
Σε στεναχώρησαν ποτέ αυτά τα σχόλια;
Στην αρχή ναι. Το θεώρησα άδικο. Τώρα πια έχει σταματήσει να με ενοχλεί . Μπορεί να την είχα και εγώ αυτήν την προκατάληψη για τον εαυτό μου κάποτε, όχι μόνον οι άλλοι. Σ’ αυτές τις δουλειές όμως δεν σε παίρνουν λόγω του ονόματός σου αλλά λόγω της δουλειάς σου. Αν δεν είσαι καλό, δεν έχεις δουλειά!
Τι έχεις γονιδιακά από τον παππού και τι θα ήθελες να έχεις;
Έχω πάρει την κακή σχέση του με τα χρήματα. Όπως και εκείνος όταν έχω χρήματα τα πετάω, και όταν δεν έχω δεν με νοιάζει. Επίσης όπως έχει πει ο πατέρας μου, στον παππού μου μοιάζω πολύ στις σχέσεις μου με τις γυναίκες. Έχω όμως και ένα καυστικό, δηκτικό χιούμορ από εκείνος μαζί με τη γλυκιά του αθυροστομία που δεν θίγει τον άλλον . Γονιδιακά θα ήθελα να έχω λίγο από το μπόι του… κατά τα άλλα επειδή η αδελφή μου πήρε τα γαλάζια μάτια του και εγώ πήρα τα πράσινα της μαμάς μου δε νιώθω αδικημένος.
Aκολούθησες όμως το επαγγελμα του μπαμπά. Από τον δημοσιογράφο Δημήτρη Κωνσταντάρα τι έχεις πάρει;
Kαι εγώ και η αδελφή μου μεγαλώνοντας σε ένα σπίτι μ’έναν μπαμπά ο οποίος δούλευε σαν το σκυλί σε 3-4 δουλειές, θεωρήσαμε ότι αυτό είναι το φυσιολογικό και το κάνουμε και εμείς. Από τα 17 μου δουλεύω ασταμάτητα. Την εργασιομανία λοιπον και την αφοσίωση στη δουλειά μου την πήρα από εκείνον.
Και την δημοσιογραφική καριέρα από εκείνον αποφάσισες να την ακολουθήσεις;
Μεγάλωσα μέσα σε στούντιο, πλατό, μέσα στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Έπαιζα μέσα στην ΕΡΤ. Ήταν το παιχνίδι μου να είμαι εκεί. Ηταν φυσικό να αισθάνομαι οικεία. Όταν μεγάλωσα λίγο, ο πατέρας μου με ρώτησε αν θέλω να δω πώς λειτουργεί μία εφημερίδα… Πήγα να δω και μάλλον μου άρεσε γιατί από τότε πέρασαν σχεδόν 20 χρόνια και είμαι ακόμα εδώ.
Επειδή η τέχνη μιμείται τη ζωή, στην προσωπική σου ζωή ποιο ρόλο από τις ταινίες του παππού σου προτιμάς;
Έχω να σου πω, πριν σου απαντήσω για την προσωπική μου ζωή, ότι έζησα για λίγο την ταινία «Η Αλίκη στο Ναυτικό» γιατί παρουσιάστηκα στον Πόρο και πήγα εκεί όπου ήταν αραγμένος ο Αετός του Πολεμικού Ναυτικού όπου γυρίστηκε η ταινία. Την βραδιά που παρουσιάστηκα, στις 19 Μαίου του 2005 ήταν Σάββατο και ο διοικητής με φώναξε για να μου πει «Παιδί μου, απόψε στον Ant1 παίζει την Αλίκη στο Ναυτικό και γελάσανε 1100 ναύτες». Για να απαντήσω όμως στο ερώτημα για τα προσωπικά, δεν βγαίνω πολύ, δεν μ’ αρέσει το πολύ έξω, στην δουλειά μου είναι όλες παντρεμένες οπότε για να φτιάξω την προσωπική μου ζωή πρέπει να τύχει..
Θα με ξεναγήσεις στα αγαπημένα σου μέρη και στέκια στα Νότια Προάστια;
Τα πάντα είναι στην Βουλιαγμένη. Καφέ στο Sloop ή στο Αqua Marina όπου σύχναζε και ο παππούς μου και το οποίο κρατάει από τότε τους ίδιους σερβιτόρους, τα ίδια σερβίτσια, τις ίδιες καρέκλες. Για παγωτό στο Waffle house όπου γίνεται χαμός το καλοκαίρι. Για φαγητό θα πάω στον Ζάχο στη Βουλιαγμένη για καλαμάκια και στο Λουιζίδη για μαγειρευτά- σταθερές αξίες. Για βράδυ θα πάω προς Γλυφάδα όπου έχω πολλές επιλογές. Όμως επιλέγω σταθερά το Opus ή το Amigos για ποτό. Παλιότερα πήγαινα στο Egomio αλλά δυστυχώς έκλεισε .
Και όταν έχεις τις μοναξιές σου που σ’ αρέσει να πηγαίνεις;
Πολύ συχνά πηγαίνω μέχρι το τέλος του δρόμου, στο Σούνιο. Ή άλλες φορές πηγαίνω Σαρωνίδα όπου έχει σε ένα ψηλό σημείο του βουνού μια τεράστια εκκλησία με απίστευτη θέα. Κάποια στιγμή είχα πει ότι μπορεί να παντρευτώ εκεί.