Ο Μάκης Κοχλιαρίδης και το Music Hall μας «σέρβιραν» τους καλύτερους δίσκους
Υπήρξε ένα από τα πιο ιστορικά δισκάδικα της Γλυφάδας με μουσικές που έμειναν ανεξίτηλες σε αυτιά και ράφια. Ο Μάκης είναι ο άνθρωπος που μας μύησε στον κόσμο του cd και του βινυλίου όταν αυτό βρισκόταν στις δόξες του.
- 11/02/2014
«Νομίζω ότι ο κόσμος με προτιμούσε επειδή ήμουν ο πιο προσιτός. Ξέρεις, παίζει μεγάλο ρόλο η επαφή σου με τον πελάτη. Μπορούσαν να μου πουν τα πάντα. Ασχολιόμουν με τον κόσμο, τα ακούσματα του και τι δεν του άρεσε. Μπορώ να πω με υπερηφάνεια πως δεν υπήρξε μέρα που κάποιος έφυγε από το μαγαζί χωρίς να αγοράσει κάτι», αναφέρει ο Μάκης.
Το μαγαζί του άνοιξε για πρώτη φορά το 1992 στο εμπορικό κέντρο όπου βρίσκεται και το μικρό Mercedes, Αρτέμιδος 1. Στο πρώτο όροφο, σε ένα μαγαζί μόλις 40 τετραγωνικά, θα έβρισκες την πιο πλούσια συλλογή πάνω σε δίσκους, βυνίλια αλλά και κασέτες. O Mάκης δεν είχε μόνο ενημερωμένα και πλούσια ράφια, αλλά ήξερε τι να σου δώσει αναλόγως με αυτό που ζητούσες. Ήταν ένας άνθρωπος με βαθιές μουσικές γνώσεις, που είχε όλη την όρεξη να τις μοιραστεί με ενδιαφέρον και χαμόγελο.
Τον ρωτάω αν το ’92 ήταν κάπως αργά για να μπει κανείς στο εμπόριο των δίσκων. «Όχι γιατί είχε ξεκινήσει ήδη η καλή εποχή του cd από το 1990. Οι κασέτες σιγά-σιγά έφευγαν και ερχόταν το cd στις ζωές μας. Άλλωστε και εγώ γι’ αυτό ξεκίνησα αυτή την επιχείρηση. Αγαπούσα από παιδί πάρα πολύ τη μουσική. Ήμουν συνεχώς με ένα ραδιόφωνο αγκαλιά». Ο Μάκης αγόραζε σαν παιδί πολλά βινύλια. Θυμάται τον εαυτό του να κάνει οικονομίες από το χαρτζιλίκι του για να αγοράσει αγαπημένους δίσκους της εποχής. Η προσωπική του συλλογή στο σπίτι είναι πολύ μεγάλη.
Του αναφέρω κάποια cd τα οποία είχα πάρει από το μαγαζί του αλλά και με πόση ευκολία έβγαζε κανείς τότε τα χρήματα από την τσέπη. «Ο κόσμος τότε είχε λεφτά, δεν έβλεπε το cd σαν περιττό έξοδο. Επίσης ξεκίνησαν σε καλές τιμές, γιατί κάποια στιγμή έφτασε μέχρι και 20 ευρώ το cd. Τότε όμως εμείς, φέρναμε το εμπόρευμα σε κασέτα, cd και βινύλιο. Και έβλεπες ότι ο κόσμος έπαιρνε. Θυμάμαι περίοδο Χριστουγέννων που το μαγαζί ήταν ασφυκτικά γεμάτο που ο κόσμος έβγαινε μέχρι έξω». Πράγματι τα 90’s είχαν σημαδευτεί με τον δικό τους μοναδικό τρόπο από το cd. Παράλληλα, είχε γίνει και πολύ αποδεκτό από τον κόσμο, που τότε το έβλεπε σαν κάτι επαναστατικό. Ο Μάκης θυμάται μια περίπτωση όπου ένας πελάτης ξόδεψε 100.000 δραχμές σε cd. «Η σημερινή γενιά δεν εκτιμά το cd, αλλά είναι λογικό. Όταν πλέον με 400 ευρώ μπορείς να πάρεις το πιο απλό laptop και να κατεβάσεις τα πάντα από το Ίντερνετ, γιατί να το εκτιμήσεις;».
Το Music Hall μέσα σε αυτό το μικρό χώρο, είχε τουλάχιστον 3000 cd’s για να ικανοποιήσει ακόμη και τους πιο ψαγμένους. Μέσα στο χώρο δέσποζαν τα πικ απ mk2 που είχε ο Μάκης, με τον κόσμο να κοιτάζει τα ράφια του. «Πωλούσε καλά το ελληνικό και το ξένο cd. Τα δίναμε από 2.500 μέχρι 4.000 δραχμές. Υπήρχαν καλλιτέχνες, υπήρχε φαντασία υπήρχαν συνθέτες. Τώρα είναι που έχουν παραγίνει τα πράγματα. Ας πούμε αυτόν τον Pitbull έχω βαρεθεί να τον βλέπω παντού». Το μαγαζί του Μάκη δεν είχε face control όσον αφορά τις ηλικίες. Θα έβλεπες τα πάντα μέσα. Από ανθρώπους απλούς που κοιτούσαν τα πιο mainstream cd, μέχρι και τους πιο ψαγμένους. Μάλιστα ο Μάκης, μπορούσε να σου παραγγείλει οποιοδήποτε δίσκο από το εξωτερικό ήθελες. «Ας πούμε ο άνθρωπος που είχε το ιταλικό εστιατόριο απέναντι από το Egomio, το Antonio, έπαιρνε αποκλειστικά από εμένα ιταλικούς δίσκους με αυθεντικά ιταλικά τραγούδια, που μπορούσες να τα βρεις μόνο στο εξωτερικό. Μουσικά το Antonio το έχω εξοπλίσει πλήρως» αναφέρει ο Μάκης.
Όμως το Music Hall είχε και το διάσημο κοινό του. Ο Μάκης αναφέρει χαρακτηριστικά πως το ζεύγος Φασούλα και η Ευρυδίκη έκαναν πολύ συχνά την εμφάνιση τους στο μαγαζί, όπως και άλλοι διάσημοι. Μέσα από τη δουλειά του, ο Μάκης προμήθευσε κατά καιρούς πολλούς διάσημους παραγωγούς και DJ’s, . Αξίζει να αναφέρουμε πως ο πρώτος του πελάτης είναι αρκετά γνωστός στη μουσική και την νυχτερινή διασκέδαση. Θα ήταν ο μελλοντικός του γείτονας, ο ‘‘από πάνω ένοικος’’. Ο Βασίλης Τσιλιχρήστος. «Ήταν ο πρώτος μου πελάτης. Σκέψου ότι δεν είχα βάλει καλά-καλά τα ράφια και μπήκε μέσα στο μαγαζί. Από την πρώτη μέρα πήρε 70 cd. Πολλά dance αλλά και ροκ, του άρεσε πολύ το ροκ». Εκτός από τον Βασίλη Τσιλιχρήστο, ο Μάκης έχει στο δυναμικό των πρώην πελατών του τρανταχτά ονόματα. Ενδεικτικά αναφέρουμε τους Βίτωνα Μαυρόπουλο, Γιώργο Σειρά, Χρήστο Ζωγόπουλο, Αλέξανδρο Χριστόπουλο, Άννα Μαρία Χαροκόπου και πολλούς ακόμα. Μάλιστα στις αρχές του 2000 είχε δεχτεί και επίσκεψη από το πετυχημένο συγκρότημα Everything But The Girl, ύστερα από κίνηση που έκανε η ίδια η Planetworks.
Τα περισσότερα από τα τραγούδια που ακούσαμε από δίσκους στην παραλιάκη, έχουν έρθει κατευθείαν από τον Μάκη και το Music Hall. Το παλιό Galea που θυμόμαστε πάνω από το Chocolat στη Γλυφάδα (αλλά και το παραλιακό), είχε μουσικά και αποκλειστικά την υπογραφή του Μάκη. «Σκέψου Κωστή ότι κάναμε ειδικές παραγγελίες στην επαρχία. Τα μεγαλύτερα μαγαζιά στη Κέρκυρα, το Αγρίνιο αλλά και πολλά άλλα μέρη έκαναν τις παραγγελίες τους σε εμάς. Θυμάμαι ένα σκηνικό που η ανιψιά μου επί μια ώρα στο μαγαζί, έπαιζε από το τηλέφωνο τον έναν δίσκο μετά τον άλλο, για άνθρωπο που είχε έρθει σε επικοινωνία από την επαρχία για να παραγγείλει δίσκους. Και επειδή το Ίντερνετ τότε δεν είχε εξελιχθεί αρκετά, παίζαμε κομμάτια από το τηλέφωνο!».
Μιλώντας για τα cd πιάνουμε και το επίπεδο της μουσικής σήμερα. Ο Μάκης δεν είναι και τόσο ευχαριστημένος από τις προσπάθειες που γίνονται, ενώ συμφωνούμε πως έχουμε λιγοστά ταλέντα και πλέον λίγες δισκογραφικές. «Κώστα οι δισκογραφικές έφαγαν μόνες τους τα μούτρα τους. Μιλούσαμε πριν για την τιμή του cd. Όταν εμείς σαν έμποροι τους λέγαμε ‘‘ρε παιδιά κατεβάστε τις τιμές, δώστε τα μας χονδρική να μπορούμε να πουλάμε το cd 10 ευρώ για να χτυπήσουμε την πειρατεία και τους πλανόδιους πωλητές’’, εκείνοι έκαναν ότι δεν καταλαβαίνανε. Γι’ αυτό και έφτασαν εδώ σήμερα». Σαν ειδικός που είναι τον ρωτάω αν βλέπει την όλη κατάσταση με τα mp3 παροδική. Μπορεί ο κόσμος να επιστρέψει στο βινύλιο; Για τον Μάκη αυτή τη στιγμή το βινύλιο είναι πανάκριβο και τα πράγματα έχουν αποκτήσει μια στασιμότητα. Είναι σαν να περιμένουμε να δούμε τι άλλο θα γίνει.
Αν είχε την όρεξη και το έξτρα budget, θα κρατούσε το μαγαζί ακόμα ανοιχτό; «Θεωρώ ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος. Έκλεισα το μαγαζί το 2008. Από ένα σημείο και μετά, ειδικά 2-3 χρόνια πριν το κλείσιμο, οι πωλήσεις είχαν πέσει κατακόρυφα. Μου έλεγαν οι πελάτες ότι θα είμαι ο τελευταίος που θα κλείσω. Και όντως αυτό συνέβη!» λέει χαμογελώντας.
Όμως για εμάς, το Music Hall δεν έκλεισε ποτέ τις πόρτες του στις αναμνήσεις μας. Η εικόνα των mk2 που κινούνται χορευτικά γύρω από τη βελόνα και τα ράφια με τους χιλιάδες δίσκους, είναι ένας ακόμη όμορφος σταθμός στη παλιά εποχή των Νοτίων Προαστίων, των 90s που όλοι αγάπησαν. Ο Μάκης ήταν ένας από τους ανθρώπους που βοήθησε να ξεχωρίσουμε και να αγαπήσουμε την καλή και ποιοτική μουσική, μέσα από το πιο όμορφο χαρακτήρα που είχε να προσφέρει το cd. Την ακρόαση. Κάτι που με τον υπερβολικό όγκο των mp3’s δεν γίνεται σήμερα.
Και σ’ ευχαριστούμε Μάκη, για όλα.