Ο Νίκος Κουλόπουλος γύρισε από το Ρίο περήφανος ως Έλληνας (και ως νότιος)
Ο Νίκος Κουλόπουλος, επικεφαλής φυσιοθεραπευτής στην ελληνική αποστολή των Ολυμπιακών Αγώνων επέστρεψε από το Ρίο γεμάτος αναμνήσεις, εμπειρίες, μετάλλια και δάκρυα συγκίνησης. Μοιράζεται μερικά από αυτά με το Nou-Pou.gr
- 03/09/2016
Ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο όπως τους περίμενες; Από πλευράς οργάνωσης, εγκαταστάσεων και φιλοξενίας;
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν πάντα μια ξεχωριστή αίγλη. Σίγουρα από θέμα οργάνωσης στη Βραζιλία δεν ήταν όπως στους προηγούμενους Αγώνες, όμως οι διοργανωτές προσπαθούσαν να διορθώσουν τα κακώς κείμενα. Οι εγκαστάσεις είχαν πάρα πολλά προβλήματα και το αξιοσημειώτο είναι ότι μέχρι και την τελευταία ημέρα έβλεπες στο Ολυμπιακό χωριό ανθρώπους να κάνουν τις τελευταίες εργασίες για να είναι όλα έτοιμα. Πράγμα που σημαίνει ότι το χωριό δεν ήταν σε καμία περίπτωση έτοιμο να δεχθεί κόσμο. Η φιλοξενεία, πάντως, ήταν άριστη αν και στους δρόμους είχες την εντύπωση ότι δεν υπήρχε ενθουσιασμός.
Ποιες είναι οι τρεις καλύτερες στιγμές και αναμνήσεις από το Ρίο;
Οι τρεις καλύτερες στιγμές για εμένα ήταν σίγουρα με διαφορά το μετάλλιο του Σπύρου Γιαννιώτη, διότι τον γνωρίζω χρόνια από μικρό και στον τερματισμό του ήμουν στο αρχηγείο της αποστολής στο οποίο έγινε χαμός και αγκαλιασμένοι φωνάζαμε όλοι με δάκρυα. Η δεύτερη έντονη στιγμή ήταν η Τελετή Έναρξης στην οποία νιώθεις δέος μπαίνοντας ως πρώτη χώρα στο στάδιο Μαρακανά. Η τρίτη ήταν όταν στάθηκα δίπλα στο θρύλο της κολύμβησης Μάικλ Φελπς για να βγάλουμε μια φωτογραφία. Αξέχαστη στιγμή.
Πόσο διαφορετικά αλλά και έντονα ζει τους Αγώνες ένας Έλληνας που βρίσκεται στην αποστολή αλλά δεν είναι μπροστά στις κάμερες και δεν είναι μέσα στα κουλουάρ και τον αγωνιστικό χώρο;
Οι καταστάσεις που βιώνουμε όλοι εμείς που είμαστε στην αποστολή των Ολυμπιακών Αγώνων και πίσω από τις κάμερες και τους αγωνιστικούς χώρους, είναι έντονες και συνάμα με πολύ συναίσθημα! Συνήθως γινόμαστε άμεσα μια μεγάλη οικογένεια, οπότε αυτό λειτουργεί συναισθηματικά. Άρα η διαφορετικότητα είναι κυρίως στο ότι είσαι στη λεπτή γραμμή που βλέπεις και αισθάνεσαι τα άγχη, την πίεση και την υπερπροσπάθεια των αθλητών.
Έχεις πάει σε 4 Ολυμπιακούς Αγώνες. Λίγα λόγια, σχεδόν μια πρόταση για την κάθε διοργάνωση;
Αθήνα: Αξέχαστη, με το μετάλλιο του Αλέξανδρου Νικολαϊδη χαραγμένο στη μνήμη μου και την Τελέτη Έναρξης ως κορυφαία στιγμή. Πεκίνο: Ξανά το μετάλλιο του Νικολαϊδη αποτελεί σημείο σταθμό της διοργάνωσης και φυσικό σημείο που δεν ξεχνάς με τίποτα το Σινικό Τείχος. Λονδίνο: Η Τέλετη Έναρξης ήταν φοβερή και ο Ντέιβιντ Μπέκαμ που ήταν εκεί παραδίπλα σου. Ρίο: Φυσικά το μετάλλιο του Γιαννιώτη είναι στα top και η επίσκεψη στο άγαλμα του Ιησού εμπειρία ζωής.
Ζεις τους Έλληνες αθλητές από πολύ κοντά, ειδικότερα αθλημάτων που μετά ή πριν τους Αγώνες δεν βιώνουν μεγάλη προβολή. Είναι δύσκολη η προετοιμασία τους; Είναι τελικά “μόνοι” τους όπως φαίνεται και από τις δηλωσεις τους;
Η προετοιμασία τους είναι σίγουρα πολύ δύσκολη κυρίως γιατί τα αθλήματα που δεν έχουν προβολή δεν διαθέτουν και τους οικονομικούς πόρους, οπότε τα πράγματα δυσκολεύουν για τους ίδιους και τους προπονητές τους. Ακόμα και τα αθλήματα που έχουν μεγαλύτερη προβολή αντιμετωπίζουν προβλήματα λόγω της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας. Αν τώρα είναι μόνοι τους, αυτό το γνωρίζουν καλά οι ίδιοι. Ωστόσο από την εμπειρία μου στα ατομικά αθλήματα ως φυσιοθεραπευτής για 11 συνεχόμενα χρόνια, μπορώ να πω ότι οι αθλητές θέλουν τη φυσική μοναξιά τους. Την επιζητούν. Άρα μην μπερδεύουμε το “μόνοι τους” σε όλα.
Πως ήταν το Ρίο; Τι σου έκανε εντύπωση, καλή ή κακή;
Από το Ρίο δεν είδα πολλά πράγματα λόγω φόρτου εργασίας. Τις λίγες φορές που επισκέφτηκα τα αξιιθέατα εντυπωσιάστηκα από το επιβλητικό άγαλμα του Ιησού, όπως και από την εικόνα και τη κατάσταση στις φαβέλες που δεν είναι φυσικά τουριστική περιοχή.
Τι εμπειρίες παίρνει ένας άνθρωπος της ειδικότητας σου από μια τόσο μεγάλη διοργάνωση που του φαίνονται μετά χρήσιμες στην καθημερινότητα της δουλειάς εντός συνόρων;
Οι εμπειρίες που παίρνουμε από τους Αγώνες έχουν να κάνουν κυρίως με τις ώρες που δουλεύουμε. Περίπου 18 ώρες την ημέρα και με τον αγώνα απέναντι στο χρόνο. Έχω ξαναπεί, αν κερδίσεις το χρόνο στην αποθεραπεία των αθλητών, νίκησες. Αυτό λειτουργεί θετικά μετά στη ζωή και τη δουλειά σου, μαθαίνεις να μην τα παρατάς, να προσπαθείς περισσότερο. Σαν δουλειά μαθαίνεις και παίρνεις τα καλύτερα από τους καλύτερους. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν υπάρχει τίποτα μέτριο και σε κανέναν τομέα ή επίπεδο.
Για ποια γνωριμία σου χάρηκες περισσότερο από αυτές που έκανες;
Η γνωριμία που με έκανε να σκεφτώ και να χαρώ ταυτόχρονα, ήταν με ένα συνάδελφο τον Γιώργο Τσαμτσά, ο οποίος ήρθε από τη Σκιάθο να βοηθήσει τον ποδηλάτη Χρήστο Βολικάκη εθελοντικά. Αυτό με συγκίνησε. Φυσικά όλοι είμαστε σε εθελοντική εργασία, όμως το να μένεις εκτός χωριού μόνος σου και να δουλεύεις σε τέτοιες αξίζει συγχαρητήρια. Μπράβο του.
Επόμενος στόχος; Τόκιο;
Ο επόμενος στόχος για μένα είναι να μπουν οι βάσεις για τους Ολυπιακούς Αγώνες του Τόκιο μέσα από τους Μεσογειακούς Αγώνες του 2017 στην Ταραγόνα της Ισπανίας. Όπως και η πρόκριση της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου στο Μουντιάλ της Ρωσίας.
