Ο Ντιέγκο Ρομάνο θα παίζει μπάλα όσο το λέει η καρδιά του
Ένας από τους καλύτερους Αργεντίνους ποδοσφαιριστές που έχουν περάσει από την Ελλάδα παίζει ακόμη μπάλα σε ηλικία 41 ετών στα νότια προάστια. Ο λόγος για τον Ντιέγκο Ρομάνο. Τον συναντήσαμε πριν από ένα φιλικό παιχνίδι του Άρη Βούλας στο Παλαιό Φάληρο και συζητήσαμε για τα παιδικά του χρόνια στην Αργεντινή, την αγάπη του στο ελληνικό ποδόσφαιρο και τη ζωή του σήμερα στη Γλυφάδα.
- 07/09/2021
Το ρολόι δείχνει περίπου 5 το απόγευμα και στο Δημοτικό Αθλητικό Κέντρο Παλαιού Φαλήρου όλα είναι έτοιμα για το φιλικό ματς μεταξύ του Άρη Βούλας και της τοπικής Δάφνης. Ανάμεσα στους αθλητές που κάνουν προθέρμανση βρίσκεται κι ένας μικροκαμωμένος, γεμάτος τατουάζ σ’ όλο του το κορμί ποδοσφαιριστής, ο οποίος δε σταματά να κάνει κόλπα με τη μπάλα. Όταν πια φτάνουμε κοντά του, η απορία μας λύνεται για τα καλά. Πρόκειται για τον Ντιέγκο Ρομάνο, έναν από τους καλύτερους Αργεντίνους ποδοσφαιριστές που έχουν περάσει ποτέ από τα ελληνικά γήπεδα.
Μπορεί να διανύει το 41ο έτος της ζωής του και να μετράει 132 συμμετοχές στην Α’ Εθνική με τη φανέλα του Εργοτέλη και του Ηρακλή, ωστόσο ο ίδιος δε λέει να το βάλει κάτω και συνεχίζει να παίζει μπάλα στα τοπικά της Ανατολικής Αττικής. Πώς, όμως, τον έφερε η μοίρα στα νότια προάστια, τι θυμάται από τα δύσκολα παιδικά χρόνια στις φτωχογειτονιές του Ροσάριο και πώς είναι να παίζεις κόντρα σε μεγαθήρια του ελληνικού ποδοσφαίρου;
Τα φτωχικά παιδικά χρόνια και το όνειρο της εθνικής Αργεντινής που έγινε πραγματικότητα
Ο Ντιέγκο Ρομάνο γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου του 1980 στο Ροσάριο, την τρίτη πολυπληθέστερη πόλη της Αργεντινής. Καταγόταν από μια πολύ φτωχή οικογένεια και ο πατέρας του έκανε οτιδήποτε περνούσε από το χέρι του για να φέρνει φαγητό στο σπίτι. Το ποδόσφαιρο για τον Ντιέγκο ήταν η μόνη διέξοδος.
Μπάλα έπαιξε για πρώτη φορά σε ηλικία 4 ετών. Όπως εξηγεί ο ίδιος, οι Αργεντίνοι και ιδιαίτερα οι κάτοικοι του Ροσάριο ζουν και αναπνέουν για το ποδόσφαιρο. «Είναι τρέλοι πραγματικά. Όποιο δρόμο και να περάσεις, σίγουρα θα δεις μερικά παιδιά να παίζουν ποδόσφαιρο» θυμάται.
Το ταλέντο του δεν άργησε να φανεί και σε ηλικία 15 χρονών φεύγει από την ομάδα της γειτονιάς του και πηγαίνει στις ακαδημίες της Newell’s Old Boys, οι οποίες είναι φημισμένες για τους ποδοσφαιριστές που έχουν βγει από τα «σπλάχνα» τους. Πιο ντρανταχτό παράδειγμα, αυτό του Λιονέλ Μέσι, ο οποίος αγωνίστηκε με τη φανέλα της ομάδας από το 1994 έως το 2000, όταν και μετέβη στη Masia για λογαριασμό της Barcelona.
Στα 17 του χρόνια, το μεγαλύτερο όνειρο του Ντιέγκο Ρομάνο γίνεται πραγματικότητα: η K-17 της εθνικής Αργεντινής τον καλεί στην αποστολή. «Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ εκείνη τη μέρα» μου λέει όσο μου δείχνει τη φωτογραφία στην οποία κρατά με καμάρι τη φανέλα με το όνομά του. «Εκεί γνώρισα τον Γκάμπριελ Μιλίτο που έπαιξε αργότερα στη Μπαρτσελόνα, τον Μάξι Ροντρίγκεζ, τον Γκαλέτι. Ο πατέρας μου έχει κρατήσει ακόμη τη φανέλα στο σπίτι του» λέει γελώντας.
Ένα χρόνο μετά έρχεται και το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με την Newell’s Old Boys. Το πρώτο πράγμα που κάνει με το που υπογράφει: να αγοράσει ένα σπίτι για την οικογένειά του και να φύγουν από τη φτωχογειτονιά του Ροσάριο. Αυτός ήταν κι ο μεγάλος του στόχος. Και τα κατάφερε. Η μοίρα του ίδιου και των αγαπημένων του προσώπων είχε αλλάξει για τα καλά.
Ο Ντιέγκο δεν μπόρεσε να καθιερωθεί στην ομάδα του Ροσάριο, ωστόσο τα επόμενα χρόνια έκανε τον γύρο της Αργεντινής, παίζοντας σε αρκετές αξιόλογες ομάδες της Α’ και Β’ εθνικής της χώρας. Κι όταν ο ίδιος νόμιζε πως η ζωή του είχε στρώσει για τα καλά στην Αργεντινή, ένα τηλέφωνο από τη μακρινή Ελλάδα ήρθε για να του αλλάξει τα σχέδια.
Τα μαγικά χρόνια με τον Εργοτέλη και οι παρ’ ολίγον μεταγραφές σε ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ
«Μέχρι να φτάσει η πρόταση από τον Εργοτέλη, δεν περίμενα ποτέ πως θα έφευγα από την Αργεντινή. Είχα την οικογένειά μου εκεί, τη γυναίκα μου, τα παιδιά. Στα 28 σπάνια κάποιος ποδοσφαιριστής αφήνει τη Λατινική Αμερική για την Ευρώπη. Δεν ήξερα πολλά πράγματα για την Ελλάδα ως εκείνη τη μέρα. Η πρόταση, όμως, από τον Εργοτέλη ήταν πολύ καλή οικονομικά και έτσι αποφασίσαμε να μετακομίσουμε όλοι οικογενειακώς στο Ηράκλειο» θυμάται ο ίδιος.
Ο Ρομάνο έμεινε στην Κρήτη για 6 χρόνια και βοήθησε τα μέγιστα – μαζί με μια εξαιρετική φουρνιά ποδοσφαιριστών που είχαν φτάσει εκείνη την εποχή στο Ηράκλειο για τους κιτρινόμαυρους βλ. Μάρις Βερπακόφσκις, Σέρχιο Λεάλ – ώστε να φτάσει η ομάδα μια ανάσα από την έξοδο στην Ευρώπη. Τα κόλπα με τη μπάλα, τα εντυπωσιακά σουτ αλλά κυρίως το χαμόγελο κάθε φορά που πατούσε στο γήπεδο τον έκαναν αγαπητό όχι μόνο στην Κρήτη αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της ποδοσφαιρικής του «τρέλας» είναι το περιστατικό που έλαβε χώρα το 2012 στο γήπεδο της Λάρισας. Το ματς βρισκόταν στο πρώτο λεπτό των καθυστερήσεων του δευτέρου ημιχρόνου, ο Εργοτέλης προηγούνταν με 0-1 και ο Ντιέγκο Ρομάνο στεκόταν έτοιμος στο σημαιάκι του κόρνερ για να εκτελέσει το κόρνερ. Ξαφνικά, οι οπαδοί της Λάρισας άρχισαν να πετούν μπουκάλια πάνω του. Αυτός έπιασε ένα πλαστικό ποτήρι με καφέ και το ήπιε. Η κίνηση αυτή έκανε τον γύρο του διαδικτύου. «Όσο πήγαινα να εκτελέσω το κόρνερ, έβλεπα πως ο κόσμος ήταν τρελαμένος. Έτσι, λοιπόν, κι εγώ αποφάσισα να τους κάνω μια πλάκα. Πάντα με σεβασμό. Τώρα, βέβαια, με τον κορωνοϊό δύσκολα θα το έκανα» προσθέτει γελώντας.
Με τη φανέλα του Εργοτέλη αγωνίστηκε συνολικά σε 149 αγώνες και πέτυχε 18 γκολ και αρκετές δεκάδες ασίστ. Το 2013 έλαβε το βραβείο του καλύτερου ξένου ποδοσφαιριστή της Football League από τον ΠΣΑΠ, ενώ οι επιδόσεις του ήταν τέτοιες που τόσο ο ΠΑΟΚ όσο και ο Ολυμπιακός ενδιαφέρθηκαν για την απόκτησή του. Ο σοβαρός τραυματισμός του, όμως, στο γόνατο τον πήγε πίσω. Ο ίδιος, παρ’ όλα αυτά, δεν το βάλε κάτω. Το 2015 άφησε τον Εργοτέλη για τον Ηρακλή. Στη Θεσσαλονίκη έμεινε για δύο χρόνια συνολικά. Στη συνέχεια ακολούθησε ο Απόλλων Σμύρνης, ο Εθνικός Πειραιώς και ο Άρης Βούλας.
Η ζωή σήμερα στα νότια προάστια και το ποδόσφαιρο που δε λέει να σταματήσει
Ο Ντιέγκο Ρομάνο σήμερα ζει μόνιμα μαζί με την οικογένειά του στη Γλυφάδα. Η Ελλάδα πια έχει γίνει το δεύτερό του σπίτι και δεν το αλλάζει με τίποτα. Όλοι στο γήπεδο τον ξέρουν και τον αντιμετωπίζουν με σεβασμό, καθώς καταλαβαίνουν πως απέναντί τους βρίσκεται ένας βετεράνος της Superleague. Τα πατήματά του φαίνεται πως έχει πάρει, μάλιστα, ο μικρός του γιος, ο Τιάγκο, ο οποίος αγωνίζεται στην K-17 του Παναθηναϊκού.
Ο ίδιος αγαπά πολύ την οικογένειά του, κάτι που φαίνεται από τα τατουάζ που έχει «χτυπήσει» στα χέρια του και στα οποία αναγράφονται τα ονόματα των αγαπημένων του προσώπων. Μάλιστα μου εξηγεί με κάθε λεπτομέρεια την ιστορία πίσω από καθένα. Ξαφνικά σηκώνει τη μπλούζα. «Έχω να σου δείξω ένα ακόμη». Πρόκειται για μια τεράστια μπάλα, η οποία είναι σχεδιασμένη στα πλευρά του. Δίπλα της υπάρχουν μερικά στιχάκια: «το ποδόσφαιρο είναι το πάθος, το συναίσθημα, μια ψευδαίσθηση. Είναι η ζωή μου».
«Εγώ πάντα έβλεπα το ποδόσφαιρο ως παιχνίδι. Μπορεί να έκανα πολλές προπονήσεις, να ήθελα να νικήσω, αλλά πάντοτε έπαιζα ποδόσφαιρο για να χαρώ. Κι αυτό προσπαθώ να περάσω στο παιδί μου και στους νεότερους εδώ στην ομάδα. Δε γνωρίζω ακόμη πότε θα σταματήσω. Καταλαβαίνω πως χρόνο με τον χρόνο το σώμα μου θα με δυσκολεύει, αλλά δεν μπορώ να το κόψω. Δε θέλω να το σκέφτομαι. Όσο πάει» εξομολογείται.
Αυτές ήταν και οι τελευταίες μας κουβέντες μαζί του. Το ματς σε μερικά λεπτά πρόκειται να ξεκινήσει και ο προπονητής της ομάδας καλεί τους ποδοσφαιριστές να έρθουν μπροστά του. Εκείνος τρέχει με μιας προς το μέρος τους. Φοράει τη φανέλα με το 10 και μπαίνει. Η 21η ποδοσφαιρική σεζόν του Ντιέγκο Ρομάνο μόλις ξεκίνησε.
