Ο Ρένος Χαραλαμπίδης μας κάνει τις πιο όμορφες βόλτες στην άδεια Αθήνα του Αυγούστου
Είκοσι καλοκαίρια μετά τα «Φτηνά τσιγάρα» η ταινία του Ρένου Χαραλαμπίδη γίνεται η έμπνευση και η αφορμή για να μας ξεναγήσει ο ίδιος στην Αθήνα του Αυγούστου μέσα από τις βόλτες, τις διαδρομές, τα στέκια και αστικές αγάπες του.
- 14/08/2019
Πώς σου φαίνεται η Αθήνα άδεια;
Η Αθήνα δεν αδειάζει. Είναι πλέον ανέφικτη μία διαδρομή στην απόλυτη ερημιά της Αθήνας. Η Αθήνα δεν είναι πια ερημική. Είναι ολιγόκοσμη. Αυτό που θα πρότεινα λοιπόν αρχικά στον κόσμο είναι να σκεφτεί ποια είναι τα πιο πολύβουα μέρη όλο το χρόνο και να τα επισκεφτεί τώρα τις ήσυχες μέρες του Αυγούστου φτιάχνοντας την προσωπική του λίστα. Θα του αποκαλυφθεί ένα αστικό τοπίο που το ανθρώπινο μελίσσι το θολώνει. Η απουσία αυτού του μελισσιού σου επιτρέπει να πάρεις το μέλι από την κηρήθρα.
Εσύ αυτές τις ημέρες ποια διαδρομή στην πόλη θα ακολουθούσες;
Θα έκανα μία βόλτα στα Κάτω Πατήσια ή στην Κυψέλη. Σε δύο από τις πιο πυκνοκατοικημένες συνοικίες που όταν αδειάζουν από τον πολύ κόσμο δίνουν την αίσθηση του βουτηχτή που βγαίνει για λίγο στην επιφάνεια για να πάρει μια ανάσα και να ξαναβουτήξει. Το σούρουπο θα πήγαινα σε έναν θερινό κινηματογράφο των Εξαρχείων. Είναι μία μοναδική ευκαιρία να δεις ολομόναχος αριστουργήματα όπως η Καζαμπλάνκα που αυτήν την εποχή δίνει ραντεβού στα θερινά.
Για ποτό που θα πήγαινες;
Αρχίζω να ξανανακαλύπτω τη σκληρή Αθήνα. Ας πούμε τη γειτονιά στη Πλατεία Βάθη. Το κατακαλόκαιρο, τον Αύγουστο, που ερημώνει και χάνεται και η ένταση ενός επικίνδυνου κόσμου, σαν να βρίσκεις παλιά φθαρμένα All Star παλιών καλοκαιριών που τα φοράς και λίγο πριν τα πετάξεις οριστικά σου έρχονται εικόνες και αναμνήσεις του πότε τα φόρεσες. Αυτή η αίσθηση μου δίνει η πλατεία Βάθη τον Αύγουστο. Εμένα μου έρχονται εικόνες από τα καλοκαίρια των 90ς που η πλατεία Βάθη δεν ήταν έτσι. Τότε που η Αθήνα είχε μία εξωστρεφή γαλήνη.
Για φαγητό που θα πήγαινες;
Δεν είμαι γκουρμέ τύπος. Είμαι πολύ εύκολος στο φαγητό και μικρών απαιτήσεων. Πάντα ο δρόμος με πάει στη μεταμορφωμένη καντίνα με τα hot dogs στην Πλατεία Μαβίλη για ένα και μόνον λόγο. Ήμουν ο πρώτος που πήρα hot dog από το καροτσάκι του Γιάννη με τα hot dog στις αρχές των 90ς και αυτό το καροτσάκι έγινε καντίνα, έγινε τροχόσπιτο, έγινε κτίριο. Εκεί είναι καβαφική μου πόλη, που μοιραία επιστρέφω πάντα. Σ’ αυτήν την καντίνα.
Που σου αρέσει να οδηγείς στην Αθήνα με μουσική;
Μου αρέσει να οδηγάω στις δυτικές συνοικίες αργά την νύχτα.Μου ασκούν μια απόκοσμη γοητεία. Σαν να περιπλανιέμαι σε μια πόλη που περιμένει την επιστροφή μου.Και πάντα η μουσική που ακούω είναι σαν το τραγουδι της επιστροφής.
Που σου αρέσει να ηρεμείς στην πόλη;
Στην Πνύκα.Και πολύ νωρίς το πρωί. Απορώ γιατί όλοι οι Αθηναίοι δεν ξεκινούν την μέρα τους από την Πνύκα. Η ωραιότερη Ανατολή του λεκανοπεδίου και περπατάς εκεί που έβγαζε λόγους πολιτικούς και ποιητικούς ο Περικλής.Δεν είναι και λίγο.
Και αν θέλεις να νιώσεις ότι αποδράς στη φύση ενώ βρίσκεσαι στην πόλη;
Θα πάω στον εθνικό κήπο. Κατά άλλους βασιλικός κήπος. Μοιάζει με παρένθεση στην πόλη.Σαν ξαφνικός καλοκαιρινός έρωτας που διαρκεί για λίγο. Προτιμώ την λίμνη με τις νεροχελώνες.
Ποια θέα της πόλης σου «καθαρίζει» το μυαλό;
Η θέα από την καντίνα του Λυκαβηττού. Ξημερώματα και με ζεστό καφέ ανεξάρτητα από εποχή.
Υπάρχει κάποιο σημείο στην πόλη που νιώθεις ελεύθερος;
Βλέποντας όλα τα μπλοκ πολυκατοικιών με διαφορετικές τέντες και διαφορετική αισθητική στα μπαλκόνια. Ελευθερία έκφρασης του Αθηναίου.
Σε ποιο μέρος διασκέδαζες για χρόνια;
Στην Χάριτος της δεκαετίας του ‘90.
Ποιο μέρος της πόλης θα ήθελες να «αναστηθεί» για ένα βράδυ;
Το αυθεντικό Ζοναρς στα τέλη του ‘90.
Υπάρχει ένα μνημείο που πιστεύεις ότι λείπει από την πόλη;
Νομίζω ότι αν και δεν θα το ενέκρινε,πρέπει να στηθεί ένα άγαλμα του Χατζιδάκι στην πλατεία Προσκόπων στο Παγκράτι. Σίγουρα πολλοί θα του πιάσουν την κουβέντα. Εγώ λέω να περνάω και να σφυρίζω τις μελωδίες του.
Σε ποια περιοχή θα ήθελες να μένεις;
Πίσω από την Βουλή.Στα λεγόμενα Ανάκτορα. Χαρίζουν την αισθητική μιας χαμένης αστικής εποχής.
Με ποια περιοχή της Αθήνας μοιάζει ο χαρακτήρας σου;
Με την Πλάκα. Κοσμοπολίτικη,πολύχρωμη άλλα και στοχαστική. Όμως την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου την γνώρισα στις πρώτες ώρες των Αθηναϊκών καφενείων που είμαι ο πρώτος και μοναδικός πελάτης.
Ποια βόλτα της πόλης σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένο;
Κατά έναν ανερμήνευτο τρόπο νιώθω ευτυχία βλέποντας την παρέλαση της προεδρικής φρουράς την Κυριακή. Στην Βασιλίσσης Σοφίας.
Ποια γειτονιά σου θυμίζει την παιδική σου ηλικία;
Η γειτονιά που γεννήθηκα και μεγάλωσα στου Ζωγράφου.Στο παλιό τέρμα.
Πού έκανες το πρώτο σου ραντεβού στην πόλη;
Στον Λυκαβηττό.Βλέποντας την θέα από το πάρκινγκ.
Αγαπημένα κτίρια σου στην πόλη;
Όλα τα κτήρια του Μεσοπολέμου. Έχουν μια αίσθηση γιορτής. Αλλά και πολέμου.
Τι χρώμα, πιστεύεις, ότι έχει η Αθήνα;
Όλες τις αποχρώσεις του μπλε. Από το μπλε του κοβαλτίου στον ουρανό του τέλους της φθινοπωρινής Δύσης έως το οινοπνευματί των νερών του Ηριδανού στον Εθνικό κήπο.
Ποιο είναι το μότο σου για την Αθήνα;
Η Αθήνα ίσως να μην είναι μια όμορφη πόλη αλλά είναι μια πόλη μαγική!
Ποιο σύνθημα θα έγραφες και επάνω σε ποιον τοίχο της πόλης;
Κανένα σύνθημα σε κανένα τοίχο. Τελεία και παύλα.
Αναφέρεις πολύ συχνά τη δεκαετία του 90. Αγαπάς τα 90ς στην Αθήνα;
Όχι. Ήταν όμως η δεκαετία της πρώτης μου εμφάνισης στο ευρύ κοινό και με τα “Φτηνά Τσιγάρα”. Αλλά δεν θεωρώ ότι ήταν η δεκαετία της νιότης μου. Απόλυτα νέος θα είμαι από το 2020. Στα 90ς ήμουν ένας ημιτελής νέος. Ολοκληρωμένα νέος θα είμαι στη νέα δεκαετία του 20 γιατί πια έχω κάνει το ταξίδι μου και στη γνώση και στη θλίψη και τώρα πια συνειδητά μπορώ να ρουφάω το παρόν και να επιστρέψω στην ουσιαστική μου νεότητα.
Και μετά την αυγουστιάτικη βόλτα στην ολιγόκοσμη Αθήνα, ποια είναι τα φθινοπωρινά σου σχέδια;
Παίζω στον Όλιβερ Τουίστ, στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, κάνω τον κακό – για μένα οι ρόλοι των κακών έχουν πάντα πιο μεγάλο ενδιαφέρον. Ετοιμάζω δύο εμφανίσεις στο Μέγαρο Μουσικής. Η μία εμφάνιση λέγεται «Μπαλάντα στους Άδοξους Ποιητές των Αιώνων», όπου θα απαγγείλουμε και θα τραγουδήσουμε ποιήματα άγνωστων ποιητών του Μεσοπολέμου με συνθέτες που είχαν αντίστοιχη πορεία. Τέλος Νοεμβρίου θα κάνω ένα αναλόγιο με έργα του Σκαλκώτα για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του μεγάλου συνθέτη. Επιπλέον το ταξίδι του Ιούλιου Καίσαρα με το Θέατρο Τέχνης στην Ιταλία συνεχίζεται με εξαιρετικές κριτικές από τον Ιταλικό Τύπο. Ξεκινήσαμε από το Ρέτζιο της Καλαβρίας και από το νέο έτος η παράσταση θα ανέβει στη Σικελία.