Ο συγγραφέας Στέφανος Ξενάκης μιλάει για τη ζωή του στη Βουλιαγμένη
Ο συγγραφέας του βιβλίου "Το Δώρο" μας ξεναγεί στην αγαπημένη του Βουλιαγμένη και μιλάει για όσα κάνει στα νότια προάστια.
- 08/04/2019
Πόσα χρόνια μένετε στη Βουλιαγμένη;
Βουλιαγμένη μένω πάνω από 10 χρόνια. Από το 1993 όμως είχαμε ήδη μετακομίσει με τους γονείς μου μόνιμα Βούλα. Από το 1975 όταν ήμουν 7 και μέναμε χειμώνες Καλλιθέα, ο πατέρας μου είχε ήδη νοικιάσει καλοκαιρινό σπίτι στην Βούλα κι από τότε μέναμε Βούλα καλοκαίρια, Πάσχα, αλλά και Σαββατοκύριακα όλο το χρόνο.
Ποια είναι η αγαπημένη σας βόλτα στην περιοχή;
Η αγαπημένη μου βόλτα είναι το πρωινό μου τρέξιμο. Κάπου αξημέρωτα ξεκινάω από το Εν Πλω μέχρι την παλιά καντίνα στο Λαιμό μετά τον Αστέρα, στη μύτη και πάλι πίσω. Έξι χιλιομετράκια και καπάκι βουτιά στη θάλασσα χειμώνα καλοκαίρι. Αυτό το πέταλο το’ χω κάνει εκατοντάδες φορές. Και με κλειστά μάτια το βγάζω.
Όταν θέλετε λίγο να ξεφύγετε, ύστερα από μια απαιτητική καθημερινότητα, που συνηθίζεται να πηγαίνετε;
Το 2008 είχα περάσει τη χειρότερη κατάθλιψη της ζωής μου. Το μόνο που με ανακούφιζε σχετικά τότε, ήταν να παίρνω το αμάξι και να οδηγώ μέρα μέχρι το Σούνιο, μπρος πίσω μέχρι συχνά να αδειάσει το ντεπόζιτο. Ίσως μια από τις ομορφότερες διαδρομές της χώρας μας.
Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνηση που έχετε από τα νότια προάστια;
Που μπαίναμε κάτω στον Ειρηνικό για κολύμπι τα πρωινά μέσα από μια τρύπα από τα συρματοπλέγματα για να γλιτώνουμε τις 70 δρχ που ήταν το εισιτήριο. Μια μέρα μας έπιασαν και γίναμε ρόμπες. Ακόμα κοκκινίζω όταν το θυμάμαι.
Υπάρχει κάποιο μέρος για φαγητό/γλυκό/ φούρνος που όλα αυτά τα χρόνια δεν το αλλάζετε;
Τον Τάσο. Αφήναμε πιτσιρικάδες τα ποδήλατα έξω και μπαίναμε μέσα κι αδειάζαμε τις τυρόπιτες και τα νεγράκια. Ο Τάσος ήταν πάντα δεξιά μέσα μπαίνοντας κι έπαιζε τάβλι με έναν παππού. Ακόμα θυμάμαι το στριφτό του μουστάκι και το βαθύ του βλέμμα. Τις έχω μάθει στις κόρες μου από πολύ νωρίς και τις λατρεύουν τις τυρόπιτες του Τάσου. Ο εγγονός του Τάσου έχει το ίδιο ταπεραμέντο με τον παππού του.
Τι είναι αυτό που λατρεύετε στη περιοχή σας και τι θα επιθυμούσατε να αλλάξει;
Λατρεύω τη θάλασσα και την ησυχία της Βουλιαγμένης κυρίως το χειμώνα. Θα ήθελα το καλοκαίρι που γίνεται χαμός να κλείνουμε μια μαγική πόρτα και να μένουμε μόνο οι ντόπιοι. Πλάκα κάνω αλλά και δεν κάνω..
Ποια είναι η πρώτη εικόνα που σας έρχεται στο μυαλό για την περιοχή;
Το Dominion το αγαπημένο μας ηλεκτρονικάδικο στο δρόμο του Τάσου. Με ένα δεκάρικο τελεικιάζαμε το Donkey Kong και το Hyper Olympics με τις ώρες.
Τι σας κρατάει στα νότια προάστια;
Η θάλασσα είναι το δικό μου οξυγόνο. Αν μου το πάρεις θα πεθάνω. Την βλέπω από το σπίτι και κάθε μέρα σχεδόν κολυμπάω χειμώνα καλοκαίρι. Έχω ήδη πει στα παιδιά μου εκεί να με σκορπίσουν όταν θα’ ρθει η ώρα.
Πως αποφασίσατε να γράψετε το βιβλίο «Το Δώρο» που κυκλοφορεί από τη «Key Books».
Βγήκε από μόνο του. Προ διετίας άρχισα να γράφω μικρές καθημερινές ιστορίες που μου συνέβαιναν, αυτές που εύκολα προσπερνάς. Αυτές που κρύβουν μέσα τους όμως όλο το νόημα της ζωής. Κάποια στιγμή όταν είχα γράψει ήδη 50 ιστορίες έκανα ένα ντου και σε ένα δίμηνο έγραψα άλλες 50 και βγήκε το ΔΩΡΟ που έχει μέσα του 101 μικρές τέτοιες ιστορίες.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο «Δώρο» που έχετε λάβει και ποιο αυτό που έχετε δώσει;
Ίσως το μεγαλύτερο δώρο που πήρα ποτέ, ήταν ένα μήνυμα από μία κυρία 39 ετών που παρακολούθησε μια ομιλία μου κι αναβίωσε το όνειρό της να δώσει Πανελλήνιες. Στα 39 της με δυο παιδιά έστρωσε κώλο και του χρόνου δίνει για το όνειρο της ζωής της.
Το μεγαλύτερο δώρο που έκανα είναι στον μπαμπά μου. Πολύ πρόσφατα παρέδωσα στα παιδιά από την KEYBOOKS ένα βιβλίο αφιερωμένο σε κείνον, που τον έχασα πέρυσι. Το βιβλίο αυτό δεν είναι μόνο για τον μπαμπά μου αλλά και για όλους τους μπαμπάδες του κόσμου. Ένα βιβλίο με 70 μικρές ιστορίες που έζησα μαζί του, ιστορίες όλοι ζήσαμε ή ζούμε με τους μπαμπάδες μας, Ιστορίες που ζουν και θα θυμούνται και τα παιδιά μας με μας. Το να είσαι μπαμπάς είναι ιερό. Είναι η σημαντικότερη δουλειά που θα σου ανατεθεί ποτέ. Θα έπρεπε να γράφεται στο βιογραφικό μας πλάι στο όνομά μας. Το βιβλίο αυτό λοιπόν είναι για τον μπαμπά μου που μου έκανε το μεγαλύτερο δώρο της ζωή μου. Μου έμαθε να είμαι μπαμπάς.