O Τόνις Σφήνος κάνει ό,τι θέλει τα κορίτσια στον Νότο
Ο Τόνις Σφήνος εκφράζει την αδυναμία που έχει στα νότια κορίτσια και στους καλοκαιρινόυς έρωτες, σε μια συνέντευξη αποκλειστικά για το Nou-pou.gr.
- 22/09/2015
Ένα Παρασκευιάτικο απόγευμα ήταν που περίμενα έξω από το σπίτι του Τονι Σφήνου για να του πάρω μια συνέντευξη που ούτε εγώ δεν ήξερα το περιεχόμενο της. Ήμουν σίγουρη πως το σπίτι του μέσα θα θύμιζε κάτι από Austin Powers με δύο τρεις Foxies να περιφέρονται. Σε όλα έπεσα μέσα εκτός από τα κορίτσια. Μάλλον θα είχαν πάει τις βόλτες τους -κλείνω μάτι, κλείνει και ο Τόνις. Δεν πρόλαβα όμως να κάνω το σενάριο στο κεφάλι μου, ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και βλέπω τον Τόνι με τα γυαλιά (ερωτηματικά), το καλοχτενισμένο του μαλλί (πάντα), μια ρόμπα που θύμιζε τον Χέφνερ και ένα τεράστιο δαχτυλίδι στο δεξί του χέρι. Ξαφνικά, ήξερα ότι θέλω – δεν θέλω θα μιλούσαμε για τα νότια κορίτσια.
Το σπίτι του μέσα θύμιζε εργένικο loft της δεκαετίας του 70, ρετρό, σε αποχρώσεις πορτοκαλί και καφέ, και καθώς περίμενα να βάλει στον εαυτό του ένα μαρτίνι, κάναμε μια ψιλή κουβέντα για τις κοπέλες του σήμερα. Τον ρώτησα τι καλύτερο έχουμε οι κοπέλες των νοτίων εν αντιθέσει με τα κορίτσια του βορρά και με διαβεβαίωσε πως “το σάουθ τσικακι ειναι ζεστό και τeντεράκι (love & tender) εν αντιθέσει του βόρειου που είναι δροσερό και γουάηλντ”, μου εκμυστηρεύτηκε ότι “η αλμύρα της κοτ ντε λα πλάζ και το φοινικόδεντρο που αντανακλάται στον καθρέφτη των γυαλιώνε των” είναι αυτά που κάνουν πραγματικά την διαφορά. Ο Τόνις βλέπεις, βρίσκει πολύ συγκεκριμένες λεπτομέρειες στο κάθε τσικάκι του, γι’ αυτό και η κάθε μια είναι για αυτόν ξεχωριστή. Του αρέσει που “φορανε μαγιο ολόσωμο και καπελαδούρα, και εχουν καμπριο για βόλτα” καθώς και το ότι “πίνουν ανέμελες λάτε και μπράντς τις κυριακές κάνοντας ανεμελες σόπινγκ και προμεναντ στα αλσύλλια”. Εξ’ άλλου είναι όσο απλοί είμαστε όλοι μας. Με το πλεονέκτημα του ότι είναι και ένας πρίγκιψ του πάθους.
Όταν γύρισε από την Αμερική και εγκαταστάθηκε πλέον μόνιμα στην Αθήνα,κατάλαβε πως το παν σε αυτήν την ζωή είναι το φλερτ- άλλαξαν βλέπεις και τα τσικάκια-. Έτσι φρόντισε να αριστεύσει στην τέχνη αυτήν θεωρώντας πως “τα σαούθιανς τσικάκια θελουν ειδικο τρίτμεντ, θελουν πολυσύχναστα μερη και λουλούδια ορχιδέα”, θέλουν ένα συγκεκριμένο “ντύσιμο σκαρπινάτο ρεβεράκι και κολώνια άπλετη να μυρωδίζει, γυαλί ντεγραντέ και ηλιοπροστασία νιβέας με διακριτικη αλυσιδα για εξυπνη ατακα” και αφού τις κερδίσεις με τα δύο πρώτα, θέλουν και το “άρπαγμα απ’ το χέρι και σέλωμα σε βέσπα ασορτι ντουετο γαλάζια κρανάκια και λιμανάκια βρώμικο για σνόρκελινγκ με αρχαία λάστιχα” του τύπου bad boy. Η αλήθεια είναι πως σε αυτήν την φάση της συζήτησης το ότι τα κορίτσια στο νότο είναι πολύ ξεχωριστά για τον Τόνι ήταν εμφανές. Μπορεί να φταίει που στην Αμερική δεν πήγε καθόλου νότια αλλά βρέθηκε στην Βοστόνη.
Και καλά όλα αυτά για τις αρετές που έχουν τα κορίτσια του νότου, τα λάθη τους ποια είναι μάστορα (από το μάστερ του φλερτ, το ανέβασα λέβελ); “Τα τσικακια μου τα γλυκά μου τα τσικακια δεν φερνουν μαζι τις φίλες τους μετά το 3ο ραντεβού” και μια μεγάλη απογοήτευση ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του. Όμως εμείς, πρέπει να λέμε τα σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη και να πούμε ότι ναι μεν δεν φέρνουμε τις φίλες μας αλλά και οι νότιοι κάνουν πολλά λάθη. “Νομίζω ότι οι μαγκες του νοτιά κανουν παραπάνω φιγούρα απ’ότι πρέπει και βγαινουν οφσάηντ ρέι” αλλά αυτό δεν είναι κάτι που δεν διορθώνεται φυσικά. Ακόμη ένα πλεονέκτημα των νοτίων προαστίων που συνειδητοποιήσαμε και οι δύο, είναι πως οι καλοκαιρινοί έρωτες έχουν την τιμητική τους και μέχρι και ο ίδιος θα ήθελε να μείνει για πάντα κοντά μας και κάνει και την έκκληση του λέγοντας πως είναι αναγκαίο “να μεινουμε στο νότο αδέρφια , να ξεσηκωθούμε, να μεταναστευσουμε εκεί που οι μερες κρατουν πολυ και τα γλεντια περισσότερο…άλλωστε the winter is coming“.
Σε αυτό το σημείο, αφού τον έπεισα να μην φύγει ποτέ από τα Nou Pou και έμαθα λίγα πράγματα παραπάνω για τα νότια κορίτσια, έκανα στο μυαλό μου ακόμη ένα σενάριο. Το σενάριο του Τόνι να βγαίνει ραντεβού στα νότια. Τον φαντάστηκα με θαλαμηγό, με vintage βανάκι Volkswagen, ακόμη και με λεοπάρ μαγιό και flip flops. Και σαν να μην τελείωσε η σκέψη μου, έπιασα τον εαυτό μου να ζητάει να μάθει πως θα ήταν για εκείνον αυτό το τέλειο ραντεβού. “Το μόρνινγκ μόρνιγκ θα κανουμε τζόγκινκ στο καβούρι και δεκατιανό πικ νικ μπάσκετ εξω απο το στρατόπεδο αεροποριας να γλυκαθεί και ο φανταρος. Το μεσημερι θα πεινάσουμε περιπλανώμενοι στα πηγαδάκια ψαχνοντας για ταβερνάκι και θα καταλήξουμε για μεζέ στη Βουλιαγμένη. Το απογευμα σιεστα στης Βούλας τα κοκοφοίνικα δεντρα ή στο γκόλφ με ομπρέλα για αδέσποτα μπαλακια. Το βραδυ σινεμά στη Βάρκιζα και ναητλαηφ στης Γλυφαδας τα στέκια. Λέητ δατ ναητ στα λιμανακια για πασπάτεμα και αισθησιασμο” και παράλληλα έπαιζε φιλμ στο κεφάλι μου. Φαντάσου τον τώρα εσύ, να λέει “σελώσου” και να κλείνει το ματί, καθώς οι περισσότερες φορές που έχει πει σε τσικάκι του “σελώσου” σε μια μόνο ημέρα ήταν χωρισμένες σε “4 φωνητικά και 7 με νέβμα”. Δεν το λες και άσχημο.
Παρατηρώ ξανά τον χώρο γύρω μου και βλέπω ένα μεγάλο πικ απ. Ενθουσιασμένη με τέτοιου είδους αντίκες πλησίασα και σήκωσα έναν δίσκο. Αφού τον έβαλε να παίζει, ακούω τον ύμνο των 60s, το κορίτσι του Μάη, και τον Σφήνο να λικνίζεται στον ρυθμό της μουσικής λέγοντας πως αν είχε την ευκαιρία να ξαναγυρίσει αυτό το video clip “θα επέλεγα το πανόραμα της Βούλας για θέαπου ταιριάζει σε τσικάκι του Μάη και την λίμνη της Βουλιαγμένης. Απλά θα πρόσθετα παπιες και νουφαρα”. Κάτι λιτό και απέριτο, του είπα και φυσικά άρχισε να γελάει προσθέτοντας πως “στις πλαζ θα τραβάγαμε πλάνα με πιτσιλισμα και τρεχαντήρια ενω στην Βαρης Κορωπίου θα παρελαυνανε στρατός απο τσικακια ντυμενα μόνο με φύλλα μουριάς. Τελος, καταθεση πρωτομαγιάτικου στεφάνου θα γινόταν στον βωμό που πεσόντος Νοτίου Τσικακίου στη πλατεια Εσπερίδων και γάιτανακι στο λουνα παρκ της παραλίας”. Ήταν ακριβώς η τέλεια διασκευή.
Αφού πέρασαν οι ώρες γρήγορα και ευχάριστα, έπρεπε να φύγω. Σηκώθηκα να βγω από την εξώπορτα, μου φίλησε το χέρι, κανονίσαμε να πάμε για γκόλφ και μου ζήτησε να μεταφέρω κάτι στα κορίτσια του νότου. Δεν είπε τίποτα και μου έδωσε ένα χαρτάκι που έλεγε “Τσικακια μου ζεστα και διψασμένα, ελάτε στου Τόνι τον οντά, γονιπετής και αγκαλιά , σας εχω γω ταμένα…” και έτσι αποχώρησα ξέροντας πως ο Τόνις Σφήνος ήταν και θα είναι για πάντα ο άσσος της ρακετας, o Φιλήδονος Γόης, ο Αβυσσαλέος, ο Τυφώνας της Λεβαντας,ο επιπόλαιος Μελές, η τελευταία φυσαλίδα του ντεπόν, ο πρίγκηπας του πάθους, η μετενσάρκωση του οργασμού, η αβάσταχτη λαχτάρα, ο μοναδικός αστερισμός κομπλέ, που γνώρισα εκείνη την μέρα.
Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου- Watkinson
Ευχαριστούμε και το Glyfada Golf Club για την φιλοξενία.