Ο Βασίλης Καΐλας μετράει τα άστρα στο Λαγονήσι
Το άλλοτε παιδί - θαύμα έχει βρει δίπλα στη θάλασσα την ηρεμία που πάντα έψαχνε.
- 23/01/2019
Πρόκειται για μια πραγματικά ξεχωριστή περίπτωση του Ελληνικού κινηματογράφου. Ένας άνθρωπος που ζει μια αιώνια παιδική ηλικία, αφού σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της χώρας όταν ακούν το όνομά του φέρνουν αυτομάτως στο μυαλό τους, την εικόνα του ως παιδί, παρότι έχει φτάσει αισίως τα 66 χρόνια ζωής. Μάλιστα, τα 60 από αυτά τα πέρασε ως επαγγελματίας στον χώρο του θεάματος. Ο λόγος φυσικά για τον Βασίλη Καΐλα, τη μοναδική περίπτωση child actor (με καριέρα) που έχει υπάρξει στην Ελλάδα.
Αξίζει να λάβουμε υπόψιν, ότι οι απαρχές της χρονολογούνται στο μακρινό 1958. Όλα ξεκίνησαν όταν τον πέτυχε η Έλλη Λαμπέτη και ο Μιχάλης Κακογιάννης να παίζει ανέμελος στην είσοδο της πολυκατοικίας όπου έμενε η πρώτη. Ο πατέρας του μικρού Βασίλη εργαζόταν εκεί ως θυρωρός, δουλειά που εκείνη την εποχή εξασφάλιζε στον εργαζόμενο και διαμέρισμα στην εκάστοτε πολυκατοικία. Έπειτα από λίγο καιρό θα κάνει το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, σε ηλικία τεσσάρων ετών, στην ταινία «Το Τελευταίο Ψέμα». Οι δύο επόμενες δεκαετίες θα κυλήσουν σαν νερό με τον ταλαντούχο πιτσιρικά να εμφανίζεται σε άλλες 116 κινηματογραφικές παραγωγές. Παράλληλα, θα εργαστεί σκληρά και στον χώρο του θεάτρου. Με την έλευση της δεκαετίας του ’80 και την αποφοίτησή του από τη δραματική σχολή, ο Βασίλης Καΐλας είχε ήδη δύο δεκαετίες εμπειρίας χωρίς να έχει καν κλείσει τα τριάντα του. Τότε, παίρνει την απόφαση να αποσυρθεί από τον κινηματογράφο και να αφοσιωθεί στο θέατρο. Μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για μία περίοδο κοινωνικοπολιτικών ανακατατάξεων στη χώρα κατά τη διάρκεια της οποίας ο εγχώριος κινηματογράφος έμεινε στάσιμος. Ο κόσμος της βιντεοταινίας που κατέκτησε τα πάντα μέσα στο επόμενο διάστημα δεν τον τράβηξε.
Ωστόσο, ανακάλυψε έναν άλλο χώρο στον οποίο έμελλε να βρει για διάφορους λόγους το καταφύγιο που έψαχνε. Αυτόν της μεταγλώττισης. Έχει δανείσει τη φωνή του σε κάποιους αγαπημένους χαρακτήρες ξένων τηλεοπτικών παραγωγών που μπήκαν στα Ελληνικά σπίτια. Από το «Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι» και την «Οικογένεια Γουόλτονς» στο «Μάγια η Μέλισσα» και το «Η Οδύσσεια του Διαστήματος». Σε όλα αυτά (και πολλά ακόμη) θα άκουγες το όνομά του έπειτα από την ατάκα: «ακούστηκαν οι ηθοποιοί».
Τα τελευταία χρόνια έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση αλλά δεν έχει σταματήσει να ασχολείται με δημιουργικά πράγματα. Για παράδειγμα, πριν από λίγα χρόνια κυκλοφόρησε το λεύκωμα «Ένα Παιδί Μετράει τα Πλάνα», μια αυτοβιογραφική ματιά στη ζωή του. Στο Λαγονήσι όπου κατοικεί έχει δείξει μεγάλο ενδιαφέρον για τα κοινά (έχει θέσει υποψηφιότητα για δήμαρχος και έχει υπάρξει δημοτικός σύμβουλος) και φυσικά αφιερώνει χρόνο στην οικογένειά του. Πριν από λίγες μέρες είχα την ευκαιρία να κάνω μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα μαζί του και να λύσω πολλές απορίες που είχα για τον ίδιο, την πορεία του και τη ζωή του μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Μεγαλώσατε στο κέντρο της Αθήνας, όμως, εδώ και χρόνια ζείτε στο Λαγονήσι. Γιατί αποφασίσατε να απομακρυνθείτε τόσο πολύ;
Κατοικώ στο Λαγονήσι περίπου δεκαπέντε χρόνια. Γεννήθηκα στον Πειραιά αλλά δεν έζησα καθόλου εκεί, οι γονείς μου φιλοξενούνταν από τον παππού και τη γιαγιά μου και όταν ήρθα εγώ μετακομίσαμε στην Πλάκα. Πολλά χρόνια μετά, όταν παντρεύτηκα και γεννήθηκε η κόρη μου, αποφασίσαμε ότι δεν είναι σωστό να αναπνέει το παιδί τα καυσαέρια της πόλης και έτσι μετακομίσαμε στη Βούλα. Μετά πήγαμε στο Καλαμάκι και τελικά αγοράσαμε ένα οικόπεδο στο Λαγονήσι και χτίσαμε το σπίτι που μένουμε μέχρι και σήμερα. Πάντα αγαπούσα τη θάλασσα, το ίδιο και η οικογένειά μου. Ήταν λογικό, λοιπόν, να επιλέξουμε ένα παραθαλάσσιο μέρος.
Τι είναι αυτό που αγαπάτε στο Λαγονήσι;
Πέρα από τα φυσικά χαρίσματα της περιοχής, εδώ ξαναβρήκα τη γειτονιά. Μπορεί να μεγάλωσα στην Πλάκα, όμως, εκείνη την εποχή ήταν μια γειτονιά. Εδώ απέκτησα καινούριους φίλους, βλεπόμαστε, κάνουμε παρέα και διάφορες δραστηριότητες όλοι μαζί.
Πώς περνάτε τον χρόνο σας δηλαδή;
Πρόσφατα έγινα παππούς, οπότε, τελευταία ασχολούμαι περισσότερο με το εγγονάκι μου. Σε ένα γενικότερο πλαίσιο έχω κληθεί να συνδράμω στον πολιτισμό της περιοχής και έτσι, σε συνεργασία με τον τοπικό σύλλογο «Φοίνικα», πρόεδρος του οποίου είναι ο Δημήτρης Φραγκιαδουλάκης, φτιάξαμε ένα θεατρικό εργαστήρι. Εδώ και περίπου τρία χρόνια δουλεύουμε με κάποιους ανθρώπους πάνω στα θεατρικά δρώμενα. Μου αρέσει πολύ να προσφέρω και εφόσον κλήθηκα να το κάνω, χρησιμοποιώ τις γνώσεις που απέκτησα μέσω της εμπειρίας μου στον χώρο του θεάματος, με σκοπό να βοηθήσω όσους ανθρώπους ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν. Ωστόσο, δεν αποδέχομαι τον όρο «δάσκαλος» που μου προσάπτουν κάποιοι. Ένας δάσκαλος είναι πολλά πράγματα που εγώ δεν είμαι.
Όταν γνωρίζετε κόσμο και καταλαβαίνει ποιος είστε, ενθουσιάζονται;
Αυτή την ερώτηση μου την έκαναν πάντα. Κοίτα, όταν δεν βασίζεσαι ως χαρακτήρας στις «περγαμηνές» που σου προσάπτουν άλλοι και συμπεριφέρεσαι σαν κανονικός άνθρωπος, έτσι θα σε αντιμετωπίσουν και οι γύρω σου. Από το σχολείο μέχρι σήμερα οι φίλοι μου, με αντιμετώπιζαν ως Βασίλη και τίποτα παραπάνω.
Αλήθεια, ως παιδί που δουλεύει στον κινηματογράφο βγάζατε αρκετά χρήματα;
Το κασέ μου είχε φτάσει κάποια στιγμή τις 55.000 δραχμές την ταινία. Σκέψου ότι εκείνη την εποχή ο βασικός μισθός του μέσου εργαζόμενου ήταν 9.000 δραχμές.
Φοβόσασταν ότι αν μεγαλώσετε θα μειωθούν οι προτάσεις;
Όχι, δεν είχα τέτοια προβλήματα. Δεν έβλεπα τον χώρο επαγγελματικά. Μετά τον στρατό, όταν τελείωσα και τη Δραματική σχολή, σκέφτηκα πολύ αν θέλω να συνεχίσω ή όχι. Είχα κουραστεί και μεγάλο ρόλο σε όλο αυτό έπαιξε ότι είμαι ένας άνθρωπος που δεν του αρέσει η δημοσιότητα. Γι’αυτό ασχολήθηκα σχεδόν αποκλειστικά με το θέατρο και σχεδόν καθόλου με την τηλεόραση. Είχα βγει μόνο στο «Θέατρο της Δευτέρας» και σε δύο σήριαλ.
Σε ποια;
Στο «Όλη η δόξα… Όλη η χάρη» και στη σειρά «Κωστής Παλαμάς». Είμαι πολύ αντίθετος με τον τρόπο που δουλεύει η τηλεόραση, δεν μου πάει καθόλου. Έχω και ένα ελάττωμα: θέλω όταν δουλεύω να πληρώνομαι (γέλια).
Σταματήσατε να εμφανίζεστε σε ταινίες τη δεκαετία του ’80 παρότι ήσασταν σε πολύ κοντινή ηλικία με όλους τους σταρ που εμφανιζόντουσαν στις βιντεοταινίες.
Δεν έχω κάνει ούτε μία βιντεοταινία. Ήταν ξεκάθαρα επιλογή μου να μη συμμετάσχω σε τέτοιες παραγωγές. Το θέατρο και ο κινηματογράφος είναι τέχνη, η βιντεοταινία ήταν εμπορευματοποίηση και πάντα με βρίσκει αντίθετο αυτό.
Πιστεύετε σας εκμεταλλεύτηκαν ποτέ επειδή ήσασταν ανήλικος;
Καταρχάς, μιλάμε για διαφορετικές εποχές που δεν συγκρίνονται με τις σημερινές. Σαφέστατα θα μπορούσε τότε να υπάρξει εκμετάλλευση, όμως, το γεγονός ότι αυτού του είδους η εκμετάλλευση δεν μου έχει αφήσει τραύματα κάτι σημαίνει. Πέραν αυτού, είχα πάντοτε δίπλα μου τους γονείς μου. Παράλληλα με τις ταινίες έπαιζα στο θέατρο και κουραζόμουν. Ωστόσο έκανα και αθλητισμό επειδή μου άρεσε πολύ. Παρότι έκανα πολλά πράγματα, πάντα έβρισκα και χρόνο για να παίξω. Ίσως, όχι όσο άλλα παιδάκια, αλλά κάτι έκανα κι εγώ. Όπως σου είπα λοιπόν, όλο αυτό δεν μου άφησε τραύματα που μπορεί να έχουν άλλα παιδιά τα οποία εκμεταλλεύονται σήμερα. Όπως σου είπα, ήταν άλλες εποχές τότε.
Τι εννοείτε με αυτό;
Ήταν πιο αγνός ο χώρος. Καταρχάς, βλέπεις ότι στις παλιές ταινίες δεν υπήρχε ένας πρωταγωνιστής, αλλά πολλοί. Ο ένας στήριζε τον άλλον. Το ίδιο συνέβαινε και στο θέατρο. Αυτό έχει να κάνει και με την ποιότητα, αλλά και τον τρόπο που βλέπει ο καθένας τα πράγματα. Δεν έπαιζε ο καθένας για τον εαυτό του. Αυτό πιστεύω εγώ. Μπορεί και να κάνω λάθος.
Μου μιλήσατε για τον αθλητισμό, με ποια σπορ ασχοληθήκατε;
Έκανα καταδύσεις στα παιδικά μου χρόνια (ήμουν στον Εθνικό Αθηνών) και παρότι δεν είμαι ψηλός ασχολήθηκα πολύ με το μπάσκετ. Έπαιξα στη Β’ κατηγορία.
Τι ομάδα είσαστε;
Παναθηναϊκός.
Οι μεταγλωττίσεις πώς προέκυψαν;
Όταν αποφάσισα να ασχοληθώ επαγγελματικά με τον χώρο ήθελα να μην κάνω υποχωρήσεις, αλλά κάπως έπρεπε να βγάζω και τα προς το ζην. Οι μεταγλωττίσεις ήταν ένα μέσο που δεν μπορούσε να σε εκθέσει και είχαν πολύ καλά λεφτά. Λειτουργούσαν ως βοήθημα για να επιβιώσει κάποιος κάνοντας τις επιλογές που ήθελε στο θέατρο. Επειδή, ως γνωστόν, από το θέατρο δεν βγάζεις ποτέ λεφτά.
Είχατε ασχοληθεί και επιχειρηματικά με τον χώρο ιδρύοντας το «Παιδαγωγικό Επιμορφωτικό Θέατρο».
Ναι, είχα χάσει αρκετά χρήματα σε αυτό το εγχείρημα, το οποίο, κράτησε έξι χρόνια. Κάναμε κυρίως παιδικό θέατρο με τη διαφορά ότι τα έργα που ανέβαζα ήταν διασκευές κλασικών, όπως το «Όνειρο Καλοκαιρινής Νυκτός» ή «Ο Κύκλος με την Κιμωλία».
Θα συμμετείχατε σε μια ταινία ή παράσταση σήμερα αν σας ερχόταν μια καλή πρόταση;
Όχι, θέλω να παραμείνει στη μνήμη μου ο σεβασμός προς την ποιότητα. Κάτι που σήμερα δεν υπάρχει.
Ποια είναι τα σχέδια σας λοιπόν;
Ήμουν πάντα άνθρωπος της οικογένειας και τα σχέδια μου είναι πλέον να ασχολούμαι με τους δικούς μου ανθρώπους.