Το Παλαιό Φάληρο του Δημήτρη Ουγγαρέζου
Ο αγαπημένος παρουσιαστής και ραδιοφωνικός παραγωγός είναι ένας υπέρμαχος Παλαιοφαληριώτης και μας μίλησε με αγάπη και ενθουσιασμό για όλα. Για τον τύπο με το ποδήλατο, τα φυσοκάλαμα στην Αμφιθέας, το πως δημιούργησε το έμβλημα του δήμου αλλά και την γλυκιά ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτό.
- 11/05/2018
Ο Δημήτρης Ουγγαρέζος γενικά είναι ένα νότιο παιδί. Το έχει και το λέγειν του, χείμαρρος πραγματικός. Εκτός από όλα αυτά είναι και Παλαιοφαληριώτης. Γέννημα θρέμμα. Μιλήσαμε μαζί του και μας είπε γιατί γουστάρει τόσο τη γειτονιά του, τι μπορεί να κάνει κάποιος που επισκέπτεται πρώτη φορά την περιοχή αλλά και για τους κολλητούς του που αν και παντρεύτηκαν και μετακόμισαν, τελικά δε μπορούν να αποχωριστούν το Παλαιό Φάληρο. Το καλύτερο σας το κρατήσαμε για το τέλος καθώς μας μίλησε και για το τοπικό έμβλημα που έφτιαξε ως πρόεδρος του 15μελούς. Μία ιστορία που αξίζει να μάθετε.
Πόσα χρόνια στο Παλαιό Φάληρο;
Γεννήθηκα το 1980 και μένω στο Παλιό Φάληρο από το 83. Τα πρώτα μου χρόνια μέχρι να χτιστεί ουσιαστικά το σπίτι μας, εκεί στη Λεωφόρο Αμφιθέας, το πατρικό μου, έμενα για λίγο στο Καλαμάκι και στη γιαγιά μου στην Καλλιθέα. Από το νηπιαγωγείο ήμουν στο Παλιό Φάληρο. Μετά 12ο Δημοτικό, 5ο Γυμνάσιο και 4ο Λύκειο Παλαιού Φαλήρου. Ποτέ δεν έχω φύγει, δεν έχω μετακομίσει. Και μάλιστα είναι και το αστείο της παρέας, γιατί με τους κολλητούς μου είμαστε πέντε άνθρωποι Φαληριώτες γέννημα θρέμμα όλοι.
Bεβαια και τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει λίγο. Τώρα εκείνοι παντρέυτηκαν και υπέκυψαν στις απαιτήσεις των γυναικών τους -για να μη το πω αλλιώς όπως το νιώθω- και όχι μόνο έχουν φύγει αλλά έχουν φύγει και από τα Νότια Προάστια. Καταλαβαίνεις όπως είναι τα πράγματα λόγω της οικονομικής κατάστασης κλπ εφόσον υπάρχει ένα σπίτι στο Καματερό, ο ένας πήγε στο Καματερό ο άλλος πήγε στην Πεύκη, καμία σχέση δηλάδη. Θέλω, να σου πω, όμως ότι υποφέρουν. Το Παλαιό Φάληρο και τα Νότια γενικώς, έχουν θάλασσα. Όπότε, όπου και να πας, όσο λειτουργικά και να είναι σου λείπει κάτι. Η θάλασσα, ότι τα έχεις όλα κοντά, όταν στη βαρέσει θα πας μία βόλτα στην παραλία…έχει τέτοια πράγματα. Και το κακό είναι ότι χωρίς τους φίλους μου εδώ, δεν έχω που να πάω , είμαι μόνος μου στο Φάληρο, στις επάλξεις! Βέβαια, προσπαθούν να ψιλέρχονται γιατί υποφέρουν και εκείνοι.
Τι σε κρατάει εσένα εδώ;
Μπορεί να ακουστεί και λίγο μεταφυσικό, αλλά είναι θέμα αύρας, δεσίματος, μου κάνει αυτή η περιοχή. Η θάλασσα, οι άνθρωποι, όλο το συναίσθημα που μου δημιουργεί. Οι Φαληριώτες θεωρώ ότι έχουν μία αρχοντιά, οι περισσότεροι είναι Κωνσταντινουπολίτες. Έχουν μια φινέτσα, μια διακριτικότητα που μου αρέσει. Και ως περιοχή με εξυπηρετεί πρακτικά, που είναι κοντά στα πάντα. Νιώθω πολύ όμορφα εδώ, γιατί θέλω και το σπίτι μου να είναι μακριά από τη δουλειά, είναι σαν να δουλεύω στην πόλη και να μένω στα προάστια.
Τι θυμάσαι πιο έντονα από τα παιδικά σου χρόνια στο Παλαιό Φάληρο;
Πού θα πας όταν θες να χαλαρώσεις;
Υπάρχουν δυο τρεις γωνιές στο Παλιό Φάληρο, που είναι τα μέρη που μου αρέσει να ηρεμώ. Εκεί στον Φλοίσβο υπάρχουν μερικά συγκεκριμένα σημεία που πηγαίνω για να σκεφτώ, όταν πρέπει να πάρω αποφάσεις.
Υπάρχουν κάποιες κρυφές γωνιές σου;
Γενικώς, όλοι έχουμε μία δική μας κρυφή γωνιά στο Φάληρο, όσοι μένουμε εδώ, αυτό είναι σίγουρο. Ένα σημείο που είναι όμορφο στο Φάληρο είναι τα σκαλάκια τα λεγόμενα, στη Ζησιμοπούλου. Είναι μία μεγάλη σκάλα που οδηγεί στο υψηλότερο σημείο του Παλαιού Φαλήρου. Είναι κάτι σκαλιά που συνδέουν την Ζησιμοπούλου με τη Νηριήδων για την ακρίβεια. Το Φάληρο ήταν πάντα πολύ όμορφο γιατί είχε μία υπέροχη θέα από παντού, όχι μόνο προς τη θάλασσα αλλά και γενικότερα των Νοτίων Προαστίων. Υπάρχουν πολλά σημεία να χαρείς.
Αν το Παλαιό Φάληρο ήταν τραγούδι ποιο θα ήταν;
Εντάξει, το “Καλοκαιρινές Διακοπές”. Το λέει εξάλλου και ο στίχος ‘με την παρέα στο Φάληρο το παλιό’.
Αν το Παλαιό Φάληρο ήταν φαγητό τι θα ήταν;
Θα ήταν κάτι σίγουρα κάτι με πολλά μπαχαρικά. Όχι κάτι βαρύ, αλλα πλούσιο σε γεύση και αρώματα. Ίσως, να ήταν δηλαδή μία μελιτζάνα με φέτα, σάλτσα και κανέλα στο φούρνο. Κάτι σαν παπουτσάκια δηλαδή αλλά με έντονη την αίσθηση της Πολίτικης γεύσης.
Η πρώτη εικόνα που σκέφτεσαι όταν ακούς Παλαιό Φάληρο
Δύσκολο να βρω μία γιατί μου έρχονται πάρα πολλές εικόνες. Το έχω συνδυάσει τόσο πολύ με την παιδική μου ηλικία. Και πρόσφατα σκεφτόμουν, γιατί αναπολούμε την παιδική μας ηλικία; Γιατί ήταν όλοι εκεί, συγγενείς, φίλοι, άνθρωποι, όλοι μαζευόμασταν. Τώρα ο ένας έχει πάει εξωτερικό ο άλλος έχει χαθεί. Τέλοσπαντων, άκου ποια είναι η εικόνα τελικά που έχω μπροστά μου όταν ακούω Π.Φαληρο. Είναι η Αγίου Αλεξάνδρου να εκτείνεται μπροστά μου και να καταλήγει στη θάλασσα. Αυτό είναι το Παλαιό Φάληρο.
Ποια είναι η απόλυτη βόλτα για κάποιον που έρχεται πρώτη φορά στο Παλαιό Φαληρο;
Γενικά, για να σκαλώσει κάποιος με έναν τόπο, θεωρώ ότι πρέπει να τον πας κάπου να φάει καλά. Οπότε, το πρώτο πράγμα που θα έκανα, θα ήταν να τον πάω κάπου που ξέρω ότι θα φάει καλά, υπάρχουν αμέτρητες επιλογές. Αν μιλάμε για περιοχή γενικά, θα τον πήγαινα μία βόλτα από το φανάρι του Φλοίσβου και κάτω, όλη δηλαδή την παραλία. Βλέπεις κόσμο που βγάζει βόλτα τα σκυλάκια του, το τεράστιο σκάκι που παίζουν άνθρωποι… είναι μια ωραία βόλτα που την χαιρόμουν και την χαίρομαι ακόμα. Θα φας ένα καλαμπόκι, θα κάτσεις σε ένα παγκάκι δίπλα στη θάλασσα. Για εμένα είναι η απόλυτη βόλτα τόσο για μία παρέα φίλων, όσο και για ένα ζευγάρι, είναι για όλους. Εγώ δηλαδή δεν υπάρχει κοπέλα που να μην την είχα πάει εκεί, δεν υπάρχει ούτε μία. Είναι ωραία γιατί σου ανοίγει η καρδιά. Από τη μία έχεις τη θάλασσα, από την άλλη έχεις την λεωφόρο. Δε νιώθεις σπίτια ή κτήρια να σε εγκλωβίζουν σε ένα συγκεκριμένο χώρο. Επίσης, ένω έχει σημεία που πηγαίνουν όλοι και βλέπεις κόσμο, συγχρόνως, υπάρχουν και σημεία για να πας να απομονωθείς. Υπάρχουν πάντα καβάτζες στον Φλοίσβο που μπορείς και να απομονωθείς και να συναστραφείς. Είναι μαγεία.
Ποια ήταν η πιο όμορφη Παλαιοφαληριώτισσα;
Δεν ξέρω αν έμενε και Φάληρο, αλλά ήταν η φιλόλογός μου στο σχολείο. Όλοι ήμασταν ερωτευμένοι μαζί της.
Τι άλλο δεν έχει σήμερα που το είχε παλιά;
Είχε περισσότερο πράσινο το Φάληρο παλιά και αλάνες που παίζαμε, που τώρα χτίστηκαν φυσικά. Είχαμε φτιάξει ποδοσφαιρική ομάδα, ήταν γειτονιά. Το καλοκαίρι στις 10 το πρωί κατεβαίναμε κάτω και μέναμε μέχρι τις 8, 9 το βράδυ. Πηγαίναμε στον Μάμαλη στην Αμφιθέας, δίπλα στον Μπάμπη, παίρναμε σωλήνες και φτιάχναμε φυσοκάλαμα. Αυτό μου λείπει από το Φάληρο ουσιαστικά, η γειτονιά. Δεν υπάρχει πια. Σουρούπωνε και έβγαινε η μάνα μου από το μπαλκόνι και έλεγε «έλα να φας».
Πού θα πας στο Παλαιό Φάληρο για καφέ;
Σάββατο και Κυριακή, από τις 12 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα με εφημερίδες (κυρίως Κυριακή γίνεται αυτό), πάμε στη Μαρίνα Φλοίσβου. Είναι ωραία εκεί, γιατί βλέπεις και τη θάλασσα. Και μία κοπέλα μπορείς να την πας εκεί, είναι πιο διακριτικά.
Για φαγητό πού;
Στέκι για φαγητό -που για ένα διάστημα πηγαίναμε κάθε Παρασκευή βράδυ- είναι ο κυρ Αρίστος στη Ζησιμοπούλου και επίσης ένα που είναι για μένα διαχρονικό και όμορφο είναι η Καλυψώ πίσω από το Metropolitan, το ξενοδοχείο στη Συγγρού, με τους λουκουμάδες με πραλίνα που φέρνει μετά. Τα προτείνω ανεπιφύλακτα. Στο μεταξύ έχει μέσα και δωματιάκια που μπορεί να κάτσει σε καθένα μια ολόκληρη παρέα.
Πού αλλού στα νότια βγαίνεις;
Βγαίνω Νέα Σμύρνη για καφέ ή για κανένα φαγητό και Σάββατο βράδυ Γλυφάδα-Βουλιαγμένη.
Πού θα πήγαινες να μείνεις αν έπρεπε να φύγεις από το Παλαιό Φάληρο;
Μου αρέσει η θάλασσα, πιέζομαι πολύ μακριά της, δεν αμφισβητώ ότι είναι πάρα πολύ ωραία και στο κέντρο ή στα βόρεια. Αν έπρεπε να φύγω από το Παλιό Φάληρο, θα προτιμούσα και πάλι νότια, σίγουρα νότια. Θα έμενα Γλυφάδα, Ελληνικό. Ή αν μπορούσα και Βουλιαγμένη, που για μένα είναι από τις ωραιότερες περιοχές στην Αθήνα, ενδεχομένως και στην Ευρώπη, χωρίς να θέλω να είμαι υπερβολικός, αλλά είναι ακριβά πολύ. Γενικά κάτι που να έχει θάλασσα πάντως.
Ποιο είναι το προφίλ του Παλαιοφαληριώτη;
Ο Φαληριώτης έχει συγκεκριμένη περσόνα. Και ο νεότερος και ο μεγαλύτερος. Είναι ένας τύπος μποέμ, ωραίος, έχει μία θεωρία, θα κάτσεις να συζητήσεις μαζί του. Υπάρχουν οι ωραίες οι παρέες που είναι μέσα και ο μεγάλος και ο πιτσιρικάς που μπορούν να κάνουν αέναες συζητήσεις. Στο Φάληρο οι άνθρωποι έχουν μια φινέτσα, του παλιού αριστοκράτη, της παλιάς αστικής τάξης. Υπάρχουν μερικά σπίτια μεζονέτες, που μέσα είναι σαν μουσεία, είναι ξύλινα με σκάλα. Ο κόσμος μπορεί σήμερα πια να μην είναι καλά, λόγω της κρίσης, αλλά δεν θα το δεις αυτό να φαίνεται πουθενά, ούτε στην συμπεριφορά τους, ούτε στο πρόσωπό τους, τουναντίον κιόλας. Αυτό είναι και που κάποιος αν θέλει να πει το αρνητικό, μπορεί να το πει ψωνίστικο. Δεν είναι όμως. Απορρέει από μία εσωτερική αρχοντιά, αλλά και από το αίσθημα του «να μην μας υποτιμήσει κανείς». Δεν είναι τυχαίο ότι εμένα η μάνα μου όταν βριζόμασταν στο πατρικό μου και της έλεγα καμιά χοντράδα, το πρώτο πράγμα που έκανε δεν ήταν να μου απαντήσει, ήταν να τρέξει να κλείσει τα παράθυρα να μην μας ακούσει η γειτονιά. Είναι λίγο αυτό το «τι θα πει ο κόσμος».
Ποιος είναι ο local hero σου;
Υπήρχε ένας τύπος που άραζε στο Φάληρο, στο Φλοίσβο και έπαιζε σκάκι, πάντα με μια κιθάρα μαζί του και σου έδινε από συμβουλές ζωής μέχρι τραγουδούσε. Αυτός κάποια στιγμή εξαφανίστηκε. Α και ο καλύτερος. Ο Γειάμας, γύρω στα 50, με ένα ποδήλατο, πηγαίνει ψιλογρήγορα, γυρίζει όλες τις γειτονιές του Φαλήρου, χτυπάει το κουδουνάκι του ποδηλάτου και φωνάζει Γειάμααας.
Υπάρχει κάποια προσωπική σου ιστορία που αξίζει να πούμε για το Παλαιό Φάληρο;
Κοίτα, το γουστάρω και το αγαπώ το μέρος και έχω ζήσει εδώ πολύ ωραία χρόνια. Το έμβλημα του Δήμου του Παλαιού Φαλήρου, αυτό με το γλάρο και το δελφίνι, εγώ το έφτιαξα ως πρόεδρος 15μελους, το 1997. Θυμάμαι είχα πολύ υλικό τότε, είχα φτιάξει ένα λεύκωμα με σχόλια για τον καθένα μας …σαν την επετηρίδα που έχουν στην Αμερική. Το σήμα ήταν ένα δελφίνι που βουτάει και από πάνω είναι ένας γλάρος. Μετά ο διευθυντής του 5ου γυμνασίου πήρε το σήμα αυτό και το έκανε σήμα του γυμνασίου! Μου το έχει πει κιόλας, πήραμε το σήμα από το λεύκωμα που είχες φτιάξει.
Η ιστορία λοιπόν πίσω από αυτό, ήταν η ιστορία της σταγόνας. Τι μου θύμησες τώρα. Ηταν μία σταγόνα που υπήρχε στο βάθος της θάλασσας του Παλαιού Φαλήρου και είχε παράπονο γιατί δεν ήθελε να είναι μία από όλες τις σταγόνες, πόσο μάλλον να είναι και στον πυθμένα. Έτσι, αποφάσισε μία ημέρα να ανέβει προς τα πάνω. Έφτασε ως τη μέση περίπου της θάλασσας, εκεί που μπορούσαν να την ακουμπήσουν οι ακτίνες του ήλιου αλλά και πάλι δεν ήταν ευτυχισμένη. Τελικά, με τα πολλά, ανέβηκε στην επιφάνεια και τότε πραγματικά την έλουζε ο ήλιος και μπορούσε να δει και τον ουρανό αλλά πάλι κάτι της έλειπε. Τότε κατάφερε και εξατμίστηκε και πήγε στον ουρανό και έγινε σύννεφο και έβλεπε όλο τον κόσμο. Και πάλι, όμως και στο σύννεφο ήθελε να είναι κάτι ξεχωριστό. Έτσι, έγινε μία σταγόνα βροχής και έπεσε στη γη, σε ένα μήλο το οποίο το έφαγε ένα παιδί, το οποίο έκλαψε κάποια στιγμή για τον έρωτα του και η σταγόνα έγινε δάκρυ. Και τότε η σταγόνα ήταν ευτυχισμένη και βρήκε το νόημα της ζωής της γιατί έγινε δάκρυ για ένα μεγάλο σκοπό, όπως ο έρωτας. Και έκλαψε το παιδί λοιπόν, έπειτα την σταγόνα την πήρε στα χέρια του ένας γλάρος, ένα δελφίνι τότε περνούσε, την πήρε και την ρίξανε πάλι στον βυθό του Παλαιού Φαλήρου και αυτή η σταγόνα μαζί με τον γλάρο και το δελφίνι έγιναν το σύμβολο του Παλαιού Φαλήρου. Ξέρεις πόσα χρόνια έχω να πω αυτή την ιστορία;
Info: Τον Δημήτρη Ουγγαρέζο τον ακούμε Δευτέρα με Παρασκευή από τις 7 π.μ έως τις 10π.μ εδώ www.rythmosfm.gr