Πανοραματιστές, οι Atenistas του Νότου
Στη Βούλα υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που νοιάζονται πραγματικά για τη γειτονιά τους. Της Μαρίας Τζωρτζάκη
- 22/04/2014
Θα έχω να το λέω, με υποδέχτηκαν πολύ ζεστά. Με κέρασαν κρασί, σπιτική λεμονάδα, μηλόπιτα (τα πάντα όλα), μου μίλησαν για την περιοχή τους και για τις ιδέες τους και μου χάρισαν και μία μπλούζα με το σήμα της ομάδας τους, αμέ. Τι κάνουν ακριβώς; Καταρχάς, ο πυρήνας τους αποτελείται από περίπου 25-30 άτομα, που δέχονται όμως και τη βοήθεια όποιου επιθυμεί να συμβάλλει, έχουν όραμα (όπως λέει και το όνομά τους) και όρεξη, αγαπούν τη γειτονιά τους και θέλουν να τη φροντίσουν και να την αναβαθμίσουν, για να γίνει πιο βιώσιμη, πιο λειτουργική, πιο όμορφη.
Μπορείς να συμμετάσχεις ακόμη και αν δεν είσαι δημότης και μπορείς να προτείνεις δράσεις. Ο σκοπός της πρώτης τους δράσης ήταν να συγκεντρωθούν βιβλία για να δημιουργηθεί μία δανειστική βιβλιοθήκη (όταν με το καλό βρεθεί και ένας δημόσιος χώρος να τη στεγάσει) και φάρμακα για το κοινωνικό ιατρείο του Δήμου.
Ο Γιάννης Μάρκου, νευρολόγος στο επάγγελμα, αφού με ενημέρωσε ότι στις 5 το απόγευμα θα έκανε δωρεάν έλεγχο μνήμης για τους παρευρισκόμενους, μου είπε ότι συγκεντρώθηκαν πάνω από 500 τίτλοι βιβλίων και περισσότερα από 300 κουτιά με φάρμακα. Είχαν και ένα μικρό δώρο για όσους έφερναν ένα βιβλίο, ένα εκπτωτικό κουπόνι για αγορά από κάποιο βιβλιοπωλείο της περιοχής. Όσο για τον κόσμο που ανταποκρίθηκε, έμαθα ότι ήταν όλων των ηλικιών. Για του λόγου το αληθές, όσο ήμουν εκεί, μία στιλάτη ηλικιωμένη κυρία άφησε μερικά κουτιά με φάρμακα.
Ο κος Μάρκου μου είπε, ακόμα, ότι στην επόμενη δράση τους, που θα γίνει στις 4 Μαΐου, έχει προγραμματιστεί ένα debate με τους υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους του Πανοράματος. Τα ερωτήματα θα αφορούν μεταξύ άλλων την καθαριότητα των δρόμων, τη συγκοινωνία, τις παιδικές χαρές, τη σήμανση και το φωτισμό της περιοχής. Α και όσοι δεν τα έριξαν στο κουτί, που ήταν εκεί ειδικά γι’ αυτό το σκοπό, μπορούν να τα στείλουν με e–mail (panoramatistesvoulas@gmail.com) ή στη σελίδα τους στο Facebook.
Μου αποκάλυψε, επίσης, ότι μία από τις δράσεις που σκέφτονται να πραγματοποιήσουν είναι να βάψουν το σχολείο, που είναι ακριβώς πίσω από την πλατεία. Κάτι άκουσα και για χρωματιστές παλάμες (ναι αυτό που βουτάς τα χέρια σου σε χρώμα και μετά αφήνεις το αποτύπωμά σου). Τέλειο.
Όταν ρωτούσα και ξαναρωτούσα δε τα ονόματά τους (γιατί κι ένα πρόωρο Αλτσχάιμερ το παθαίνεις, όταν ακούς δέκα και βάλε μαζί), επέμεναν πως είναι καλύτερα να τους αποκαλούμε ομάδα. Αυτό πρεσβεύουν, είναι ενωμένοι σε έναν κοινό στόχο, είτε είναι φίλοι, γνωστοί ή άγνωστοι.
Δεν μπορώ να ξεχάσω όμως τη Τζάκι και την κόρη της, Ελένη (αν δεν κάνω λάθος). Που πόζαραν στις κούνιες του πάρκου με τα πιο ωραία χαμόγελα.
Καθώς επίσης τη γλυκύτατη Μαριάννα, που με ενημέρωσε για τα σπιτικά cupcakes που είχαν φτιάξει, αλλά και για το ότι το πρωί (εγώ έφτασα μεσημέρι φυσικά και εκείνοι θα ήταν εκεί μέχρι τις 7) η συγγραφέας Λέλα Μαγκανάρη διάβασε στα πιτσιρίκια βιβλία. Α και ότι ήταν τόσο παραμυθένιο όσο έπρεπε, είχαν στήσει μαξιλάρες και κουνουπιέρα.
Ακολούθησαν και για τους μεγάλους ιατρικές συμβουλές από τη γυναικολόγο Χριστίνα Τόκου και τον ορθοπεδικό Βασίλη Φωτόπουλο. Χάρηκα πολύ που τους γνώρισα. Και ξέρεις ποιο είναι το καλύτερο από όλα; Με μότο τους το «μία δράση κάθε μήνα», κόντρα στη μιζέρια, αισιοδοξούν και δρουν – άπειρα σημαντικό σε μία εποχή που κυριαρχεί η (καταστροφική) αδράνεια.
